วชิรันลืมรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ปวดเนื้อปวดตัวตามร่างกาย โดยเฉพาะบริเวณศีรษะ ที่รู้สึกเจ็บแปลบจนต้องนิ่วหน้า
“อูย” วชิรันสูดปากไปด้วยความเจ็บปวดที่เเล่นไปตามร่างกายเมื่อขยับตัวเหมือนแขนซ้ายจะเข้าเฝือกด้วยแฮะวชิรันได้ยินคนร้องไห้ด้านข้างเสียงสูดขี้มูกนั่นชวนรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา
‘อิเจ๊นั่นร้องประนึงญาติเสียที่สำคัญมานั่งข้างเตียงเขาด้วย’
“เอ่อ…ขอโทษนะครับผิดเตียงหรือ—” ยังไม่ทันไถ่ถามให้ได้ความอิเจ๊ก็ปรี่เข้ามากอดเขาประนึงญาติมิตรชิดใกล้หรือลูกในอุทรณ์อย่างงั้นแหละ
“คุณหนูคุณหนูของนม”
“คุณหนู? นม? แม่นมอะนะ”
“เอ่อ…ผิดคนหรือเปล่าครับ”
ร่างหญิงชราชะงักกึกก่อนจะเลยหน้าที่ก้มลงกอดเขาเมื่อครู่มองจ้องเขาอย่างงงงวยแถมยังจับใบหน้าของเขาพลิกไปพลิกมาอย่างสำรวจ
“จำนมไม่ได้หรือคะแม่นมภัสสรไงคะนมเลี้ยงคุณหนูมาตั้งแต่แบเบาะ”
“ภัสสร?”
วชิรันทวนชื่ออย่างซ้ำๆภัสสรถึงเขาจะเป็นลูกนายพลเกิดมามีกินมีใช้แต่ก็ไม่ได้มีแม่นมส่วนตัวมีแต่แม่อุ้ยยายน้องรินและแม่ลาที่ชื่อกมลาไม่มีคนชื่อภัสสรอยู่ในความทรงจำของเขาเลยสักนิด
วชิรันกำลังจะอ้าปากถามพลันคอแห้งอยากจิบน้ำมองดูสายน้ำเกลือที่ห้อยระโยงระยางเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกนึกว่าจะคอหักตายซะแล้วยังไม่ทันเอ่ยปากขอน้ำประตูก็เปิดเข้ามาไม่มีปลี่มีขลุ่ย
‘ใครอีกละเนี่ยหน้าไม่คุ้นเลย’
“ไงนึกว่าจะตายซะแล้ว”
พออีกฝ่ายเห็นเขานิ่งสงบไม่ปริปากก็เหมือนจะโมโหมากขึ้น
“แกมันลูกไม่รักดีขยันสร้างแต่เรื่องไม่เป็นโล้เป็นพายอะไรสักอย่างมีดีอย่างเดียวที่เป็นโอเมก้ามีแต่ผลาญเงินแถมยังร่าน—”
“พอแล้วค่ะคุณท่านคุณหนูพึ่งฟื้นมีอะไรค่อยๆพูดค่อยจากันอีกอย่างที่นี่ก็โรงพยาบาลนะคะ”
“ฉันคิดผิดคิดถูกที่ให้เธอเลี้ยงดูเจ้ารันมาถึงทุกวันนี้ให้ท้ายแบบนี้ไงมันถึงไม่โตสักที”
“ไม่ใช่เพราะว่าคุณท่านไม่เคยโอบอุ้มคุณหนูต่างหากคุณหนูเลยเป็นอย่างทุกวันนี้”
“เธอกล้าว่าฉันเหรอ”
“หรือไม่จริงคะ”
ก่อนสงครามน้ำลายจะบานปลายไปมากกว่านี้จะเป็นใครก็ช่างแต่โครตไม่มีมารยาทมาพล่ามใส่อารมณ์ใส่คนอื่นเฉย
“เอ่อ…ผมหิวน้ำขอน้ำให้ผมสักแก้ว”
“จริงสิ…ได้ค่ะๆ” ภัสสรหันไปหยิบแก้วน้ำข้างเตียงรินน้ำใส่ให้เต็มแก้วแกะหลอดใส่มาให้พร้อมเพราะกลัวว่าจะหกเลอะเทอะและลำบากสำหรับคนป่วย
“หมอว่ายังไงบ้าง” คนมาใหม่ถามเสียงแข็ง
“ไม่ทราบค่ะ” ภัสสรหันหลังตอบให้อย่างขอไปทีถึงจะเป็นเจ้านายแต่เธอมีสิทธ์มีเสียงอยู่ในบ้าน ‘หนึ่งตระการ’ อยู่ไม่น้อยในฐานะคนเก่าคนแก่ของนายหญิงที่ล่วงลับไปหลายปี
“นี่เธอ”
“หมอเขาให้ญาติใกล้ชิดเข้าไปคุยอาการมันเป็นหน้าที่พ่ออย่างคุณไม่ใช่หรือคะหรือว่าต้องให้ดิฉันเตือนความทรงจำ”
“ภัสสร”
อาคเนย์กัดฟันกรอดก่อนจะปิดประตูห้องพักพิเศษออกไปดังปังโดยไม่สนใจว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลก่อนจะเดินไปติดต่อสอบถามอาการจากหมอเจ้าของคนไข้
“นั่นใครครับ” ภัสสรเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“คุณหนูจำไม่ได้หรือคะนั่นคุณอาคเนย์คุณพ่อของคุณหนูไงคะ”
“คุณจำผิดคนแล้วละครับพ่อผมชื่อวชิรวิทย์”
“…”
สอบถามได้สองสามประโยคคุณหมอเจ้าของคนไข้ก็เดินนำอาคเนย์เข้ามาด้วยรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าตามแบบฉบับคุณหมอใจดีวัยกลางคน
“สวัสดีครับคุณอันดารัน” วชิรันยกมือไหว้อย่างนอบน้อมการกระทำนั้นทำให้คนสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์อึ้งกิมกี่
“สวัสดีครับผมไม่ใช่อันดารันผมวชิรันครับคุณหมออาจจำผิด”
“อ้อ…ขอโทษด้วยครับ”
“อาการของคุณเอ่อ…วชิรันอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้แล้วครับหลังจากนอนดูอาการมา 2 สัปดาห์แผลฟกช้ำภายในไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมีแต่แผลฟกช้ำภายนอกและแขนที่เข้าเฝือกที่อาจต้องใช้ระยะเวลาสักพักรับรองไม่เสียโฉมแน่ๆครับสบายใจได้”
“2 สัปดาห์ผมหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรือครับแล้วพ่อกับแม่ผมล่ะมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่า”
“…”
หลังจากอาคเนย์เข้าไปพูดคุยสอบถามเกี่ยวกับอาการของลูกชายคนเล็กหลังจากที่ได้ฟังใบหน้าพลันซีดเผือด
“ความจำเสื่อมหรือสูญเสียความทรงจำที่มีก่อนหน้าไปชั่วคราว?”
“ใช่แล้วครับเพราะสมองส่วนหน้าได้รับความกระเทือนกระเทือนอาจจะจำไม่ได้ชั่วคราวหรือตลอดไปไม่ทราบได้แน่ชัดรวมไปถึงบุคคลิกภาพอาจเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม”
“คุณหมอจะบอกว่าสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างนั้นหรือครับ”
“ก็มีส่วนครับอย่างที่คุณเห็นเมื่อครู่อาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
อาคเนย์ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยอย่างน้อยเรื่องนี้ก็ถึงเวลาคลี่คลายลงล็อคที่เขาพยายามจัดการงัดไม้ตายต่างๆมาบีบบังคับเรื่องการแต่งงานของสองตระกูลอย่างหนึ่งตระการกับชองส์อันดารันจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที
พรุ่งนี้เป็นวันที่วชิรันจะได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปรักษาตัวต่อที่บ้านลุงที่เข้ามาฉอดมาหาว่าเขาเป็นลูกไม่รักดีก็ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกมีเพียงแต่แม่นมภัสสรที่ตัวติดเขาแถมจะทุกเวลาเหมือนจะเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาอย่างงั้นแหละแม้แต่เรื่องเข้าห้องน้ำ
“คุณ…เอ่อนมภัสสร”
“เรียกนมเฉยๆก็ได้ค่ะ”
“ผมอยากเข้าห้องน้ำ”
“ได้ค่ะเดี๋ยวนมช่วย”
“ไม่ต้องผมอยากถ่ายหนักนะ”
“อ้อ…ได้ค่ะแต่มีอะไรเรียกนมได้เลยนะคะ”
วชิรันพยุงร่างกายอันบอบบางของตัวเองเข้าห้องน้ำหลังจากถอดสายฉี่ที่เสียบคารูไว้ตั้งหลายวันรู้สึกแสบขัดตรงส่วนปลายพอสมควรเหลือบมองเงาที่สะท้อนบนกระจกอย่างเลื่อนลอยก่อนจะเบิกตากว้างเหมือนเห็นผี
‘เห้ยยยย ใครวะเนี่ย’ วชิรันลูบหน้าตาตัวเอง ผมเผ้าเบ้าหน้าไม่ใช่วชิรันคนเดิมเลยสักนิด สีผิว แม้แต่ร่างกายนี้ ผิวขาวอมชมพู นิ้วมือยาวเรียวสวยแบบฉบับคนไม่เคยทำงานหนัก แม้แต่ตัวเองเขาสรรหาครีมมาบำรุงสารพัดยังไม่ได้ขนาดนี้ รวมไปถึงขนต่าง ๆ ที่ไม่มีให้เคืองลูกกะตา ปากนิด จมูกเชิดรั้นแสดงความเอาแต่ใจของเจ้าตัว ดวงตากลมโตสุกสกาวสีนิล ผมยาวระต้นคอ แถมยังเจาะหูไว้อีกไม่รู้กี่สิบรู ผิวเรียบเนียน นุ่มลื่นไปทั้งตัว ตัวเขาเมื่อก่อนเสียเวลาเสียเงินไปทำหน้า เลเซอร์ขนเสียเงินหลักแสนยังไม่สวยเท่ายัยคุณหนูนี้ที่ว่า ชักสังหรณ์ใจไม่ดีจึงลูบคลำหว่างขาตัวเอง โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ยังคลำเจอไอ้จ้อน แม้ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าแต่อย่างน้อยพระเจ้ายังปรานีที่ไม่ส่งวชิรันที่ภายนอกรูปร่างแบบชายฉกรรจ์ไปอยู่ในร่างผู้หญิง ไม่งั้นลำบากกว่านี้หลายเท่า‘เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย’ วชิรันดึงทึ้งผมตัวเองอย่างเสียสติก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เสียงร้องไห้สะอึกสะอึ้นคนที่รอข้างนอกหน้าประตูอย่างภัสสรรีบเปิดเข้ามาโอบอุ้มร่างบางที่เธอรักเหมือนลูกในไส้คุณหนูอันดารันแม้ภายนอกจะดูร้ายกาจแต่ทว่าภายในบอบบางยิ่งกว่า
ก็อก ก็อก“เชิญ” “คุณหนูนมอุ่นโจ๊กและนมมาให้ค่ะเห็นว่ามื้อเย็นคุณหนูแทบไม่แตะอะไรเลย”“ผมกินไม่ลงจริงๆครับ”“นมเข้าใจค่ะแต่ละมื้อก็เป็นแบบนี้คุณหนูไม่ค่อยลงรอยกับคนในบ้านสักเท่าไหร่”“เพราะอะไรเหรอครับ” วชิรันถามพลางคิ้วขมวดเป็นปมโดยไม่รู้ตัวเพราะครอบครัวที่เขาจากมาแตกต่างจากโลกนี้อย่างสิ้นเชิง “อืม…เพราะชนชั้นมั้งคะ”“ชนชั้น?” วชิรันกำลังจะอ้าปากถามรายละเอียดต่างๆพลันนมภัสสรร้องเสียงหลงประนึงโลกจะแตกยังไงยังงั้น“ว้ายคุณหนูแม้จะอยู่ในบ้านก็ต้องสวมปลอกคอนะคะอย่าทะเล่อทะล่าแบบวันนี้อีกมันอันตราย” นมภัสสรแหวใส่คุณหนูของเธอเสียงดังเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้สวมปลอกคอปลอกคอเปรียบเสมือนอวัยวะชิ้นที่ 33 ของโอเมก้าไปเสียแล้ว“ผมอึดอัดที่เหมือนมีอะไรมารัดคอตัวเองตลอดเวลา”“อึดอัดก็ต้องทนหากถูกอัลฟ่ากัดเข้าละก็—”“กัดกันด้วยเหรอกัดทำไมครับ”“เอ่อ…เอางี้ไหมคะทานให้เสร็จก่อนเดี๋ยวนมจะเล่าให้ฟัง”หลังจากทานเสร็จวชิรันก็ได้ความรู้ใหม่ๆและได้ฟังเรื่องราวมากมายจากแม่นมประจำตัวที่ตอนนี้แทบจะตัวติดเขาตลอดเวลาตอนนี้แม้วชิรันจะเป็นเพศชายแต่มีเพศรองเป็นโอเมก้าซึ่งเป็นเพศที่สามารถตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตร
เนื่องจากสมัยก่อน ประชากรส่วนใหญ่มักจับคู่กันอย่างอิสระ โดยมักจะเลือกชนชั้นเดียวกัน เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของสายเลือดโดยเฉพาะอัลฟ่า หากรัฐบาลไม่จัดการควบคุมออกกฏหมายการจับคู่ออกมา เชื่อว่าอีกไม่กี่สิบปีประชากรบนโลกใบนี้คงจะลดน้อยลงเหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น หากความหลากหลายทางพันธุกรรมมีน้อยไปก็ส่งผลให้ไม่เกิดพันธุกรรมใหม่ๆรวมไปถึงการปรับตัวเพื่อความอยู่รอดแม้จะออกกฏควบคุมประชากรได้สารพัดแต่มีหลายสิ่งที่เหนือการความคุมของมนุษย์ได้นั่นคือธรรมชาติภัยพิบัติและโรคติดต่อ การกลายพันธุ์ในรุ่นต่อรุ่นจะถ่ายทอดลักษณะการอยู่รอดการต้านทานธรรมชาติให้กับลูกหลานต่อไปรัฐบาลตระหนักอย่างถี่ถ้วนจนได้ข้อสรุปการเข้ากันได้ของอสุจิและไข่ที่รัฐบาลจะเป็นฝ่ายตรวจสอบและเลือกความเข้ากันได้ของสองสิ่งโดยการตรวจเลือดตั้งแต่แบเบาะเป็นเทคโนโลยีสมัยใหม่ที่ทุกคนที่ลืมตาบนโลกใบนี้ไม่มีสิทธิปฏิเสธสิทธิพิเศษในการฝากไข่และอสุจิโดยไม่มีค่าใช้จ่ายหรือในกรณีผู้ที่มีบุตรยากอันเกิดจากปัจจัยทางสุขภาพของเจ้าตัวที่จะได้รับอนุญาตให้อุ้มบุญด้วยปัจจัยนี้และเป็นการส่งต่อพันธุกรรมรุ่นต่อรุ่นไม่ว่าเพศสภาพไหนหากไม่มีความเข้ากันได้ขอ
“เรื่องพันธุกรรมไงคะ รัฐบาลเลยเข้ามามีบทบาทจับคู่ คุณหนูเคยอธิบายให้นมฟังคร่าว ๆ ว่า อย่างโรคเลือดจางมีหลายสายพันธุ์ หากเหมือนกันแต่งงานมีลูกมีโอกาสที่เด็กจะแท้งและตายได้สูง รัฐเลยเข้ามามีบทบาทและจัดสรรคู่ที่เข้ากันได้ทั้งทางพันธุกรรม และการเข้าคู่ของไข่และอสุจิที่สมบูรณ์หลังจากศึกษาและทดลองมาหลายรุ่น ปัจจุบันจึงไม่พบความผิดปกติทางพันธุกรรมที่ก่อให้เกิดโรคหลงเหลืออยู่ มีบ้างเล็กน้อยแต่สามารถเข้าคู่จับคู่เลือกพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ดี ๆ ส่งต่อไปทอด ๆ”“แล้วแบบนี้คนจะยอมแต่งงานกับคนที่เพียงแค่พันธุกรรมเข้ากันได้เหรอครับผมไม่เข้าใจอะไรแบบนี้เลยไม่เหมือนบังคับยังไงครับนมแล้วจะสามารถสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นมาจากการคัดเลือกจัดสรรนี้ได้ยังไงผมไม่เห็นปลายทางเลยครับ”คุณหนูในตอนนี้ช่างน่ารักชอบถามนั่นนี่เหมือนสมัยเด็กไม่มีผิดเจ้าหนูจำไมเสียจริง“นมยิ้มอะไรครับ”“คุณหนูในตอนนี้ก็ดีนะคะดูมองโลกอย่างเป็นเหตุเป็นผลช่างถามไถ่และไม่ถือตนเหมือนแต่ก่อน”“เมื่อก่อนผมคงทำตัวแย่ๆมากเลยสินะครับ”ภัสสรยิ้มละไมอดีตผ่านไปแล้วเหลือแต่คุณหนูคนใหม่ที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก่อนตาย“แล้วนมเป็นเบต้าไม่มีการจับคู
แม้จะก้าวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของหนึ่งตระการในฐานะลูกชายคนเล็กอย่างถูกต้อง แต่ความสัมพันธ์ภายในบ้านหลังนี้ย่ำแย่เหมือนเดิม วชิรันแทบไม่ก้าวเท้าออกจากห้อง เขารู้สึกไม่ปลอดภัยที่มีอัลฟ่าคนอื่น ๆ ยังปวนเปี้ยนอยู่ภายในบริเวณบ้าน กินนอนอยู่แต่ในห้องตัวเองอย่างไม่รู้เบื่อ ซึ่งสร้างความฉงนให้กับสมาชิกคนอื่น ๆ เป็นอย่างมาก เพราะปกติเจ้าตัวแทบไม่อยู่ติดบ้าน ต้องออกร่าราตรีอย่างน้อยสัปดาห์ละ 3-4 วัน หากไม่ใช้ไม้เด็ดกำราบอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าค่าตาในตอนกลางวันหรือหัวค่ำอย่างเช่นทุกวันนี้ ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าอันดารันความจำเสื่อมแต่ก็ยังหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้สุ่มสี่สุ่มห้าอาหารการกินถูกเปลี่ยนใหม่หมดเมื่อก่อนคุณหนูโอเมก้าคนเดียวของบ้านไม่ทานเผ็ดและของหวานแม้แต่น้อยอาหารในแต่ละมื้อต้องถูกจัดสรรตามหลักโภชนาการแต่ว่าตอนนี้อันดารันเปลี่ยนมาทานอาหารรสจัดกินของหวานแถมยังไม่ต้องการรับอาหารตามโภชนาการหรือนับแคลอรี่ในแต่ละมื้อเหมือนเฉกเช่นที่ผ่านมาซึ่งทำให้หัวหน้าพ่อครัวโล่งอกยกมือบนบานขอบคุณพระเจ้ายกใหญ่ คุณหนูอันดารันน่ะหากอาหารการกินไม่ถูกใจละก็เรื่องใหญ่เชียวล่ะแต่ว่าคุณหนูอันดารันคนนี้เปลี่ยนไปคนละ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”“เมื่อไหร่จะกลับครับ”“…”“เจ้ารัน!! เสียมารยาทคุณซานนาห์ผมต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยนะครับแกพึ่งหายป่วยขอคุณอย่าถือสา”“ไม่เลยครับไม่เหนือจากความคาดคิดของผมเท่าไหร่” โอเมก้าที่ไม่เคยเห็นใครนั่งอดทนมาได้เกือบชั่วโมงแค่นี้ก็เกินฝันสำหรับโอเมก้าอย่างอันดารันซานนาห์คิดในใจ“งั้นผมขอตัวกลับก่อนละกันนะครับและขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้” ซานนาห์ค้อมหัวให้อาคเนย์อย่างเคารพก่อนจะหยิบผ้าเช็ดปากที่วางอยู่บนตักมาเช็ดปากพอเป็นพิธีก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่ล่ำลาโอเมก้าว่าที่ภรรยาเลยสักนิดอาคเนย์ลุกตามไปส่งแขกรอจนรถของอีกฝ่ายแล่นออกจากตัวคฤหาสน์ออกไปก่อนจะหมุนตัวตีหน้านิ่งหมายจะไปสั่งสอนเจ้าลูกชายคนเล็กเรื่องมารยาทสักหน่อยแต่กลับไม่พบอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วอาคเนย์ทำท่าจะเดินขึ้นไปชั้นสองแต่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราดขึ้นมาเสียก่อนการสั่งสอนบุตรจึงถูกทบไปอีกวันนึงอีกโลกนึงผู้คนต่างโศกเศร้าและเสียใจกับการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รักกมลาที่นอนไม่หลับได้รับโทรศัพท์ทางไกลถึงข่าวร้ายจากโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานครเสียงกรีดร้องโหยหวนของผู้เป็นแม่ดังก้องไปทั่วบ้านจนคนอื่นๆสะดุ้งตื่นไป
วันนี้เป็นวันเผาศพของวชิรันร่างที่ไร้วิญญาณนอนแน่นิ่งในโลงศพไม้สักอย่างดีที่แกะสลักลวดลายได้อย่างวิจิตรบรรจงเพื่อนฝูงไม่ว่าจะตอนเรียนหรือตอนทำงานมากันแน่นขนัดต่างพากันมานั่งสวดครั้งสุดท้ายที่ศาลาในสุสานของหมู่บ้านที่บัดนี้คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่สวมชุดไว้ทุกข์สีดำไม่มีใครคาดคิดว่าจะได้นัดมาเจอกันในงานเผาศพของเพื่อนรักวชิรันเป็นเด็กดีละเป็นที่รักไม่ว่าจะญาติพี่น้องเพื่อนฝูงรวมไปถึงครูบาอาจารย์ทั้งหลายที่ได้รับข่าวต่างก็ตกใจและใจหายกันทั้งนั้นไม่มีแล้วบุคคลอันเป็นที่รักเหลือเพียงแต่ความทรงจำและความดีที่ให้ผู้คนนึกถึงและกล่าวสรรเสริญแมกกี้เพื่อนสาวคนสนิทที่อยู่ด้วยกันจวบจนวินาทีสุดท้ายในชีวิตของวชิรันเธอกล่าวโทษตัวเองและร่ำไห้ตั่งแต่วันนั้นจวบจนถึงวันงานสุดท้ายสองดวงตาบอบช้ำตั้งแต่เจอหน้ากมลาแม่ของรันที่โรงพยาบาลเธอก็กล่าวขอโทษขอโพยยกมือไหว้ผู้เป็นมารดาของเพื่อนสนิทปากก็กล่าวโทษตัวเองถ้าหากเธอไม่ปล่อยขาเพื่อนรักที่กำลังปีนขึ้นบันไดในขณะที่เมามายเจ้าตัวคงไม่อายุสั้นแบบนี้กมลาโอบกอดร่างบางน้อยๆที่สั่นเหมือนลูกนกตกน้ำอุบัติเหตุไม่มีใครอยากให้เกิดยิ่งกับบุคคลอันเป็นที่รักด้วยแล้วกล่าวโทษว่าร้า
พิธีการนี้มีเพียงครอบครัวและญาติมิตรชิดใกล้ ก่อนจะนำยกโลงศพวางบนปราสาทที่วางอยู่บนฟืนกองใหญ่ เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้ายที่เจ้าตัวเคยสั่งเสียไว้ก่อนตายกับบรรดาเพื่อนฝูงเท่านั้นดนตรีสามช่าดังขึ้นเพื่อนหญิงชายหรือเพศที่สามต่างลุกมาเต้นสามช่าตามสเตปที่เคยเต้นด้วยกันผู้คนหลายสิบชีวิตสวมชุดอาภรณ์สีดำมาส่งเพื่อนสู่สวรรค์คาลัยเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อดนตรีจบลงเสียงหวีดของประทัดก็ดังขึ้นพร้อมกับไฟที่ลุกไหม้เผาร่างที่ไร้ลมหายใจของวชิรันควันสีดำล่องลอยสู่ท้องฟ้านภาลัยเป็นนิมิตรหมายที่ดีบ่งบอกว่าวชิรันจะได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดีขอให้คนที่อยู่ข้างหลังปล่อยวางและดำเนินชีวิตต่อไปอย่าได้โศกเศร้าเสียใจต่อไปอีกเลยภพภูมินี้หนึ่งชีวิตแตกดับสูญสิ้นเหลือเพียงแต่เถ้าธุลีแต่ภพภูมินี้อีกโลกนึงเป็นวันที่อันดารันหรือวชิรันสวมชุดสูทสีขาวเป็นทางการเดินทางออกจากคฤหาสน์ตระกูลไม่มีอีกแล้วอันดารันหนึ่งตระการบัดนี้มีเพียงอันดารันชองส์คู่สมรสของซานนาส์ชองส์อย่างถูกต้องตามกฎหมายรถหรูหลายสิบคันเคลื่อนตัวไปข้างหน้าพร้อมเจ้านายคนใหม่และสัมภาระกองโตความจริงวชิรันไม่ได้อยากเอาอะไรติดตัวมามายเท่าไหร่นักแต่เพราะนมภัสสรนั่นนี่ก็สำคัญ
อ่างน้ำร้อนใหญ่พอจะลงแช่ได้สองคนวชิรันจึงลงแช่พร้อมกับซานนาห์นั่งตรงข้ามกันมองวิวข้างทางที่มีแสงสีของตึกรางบ้านช่องที่รถไฟวิ่งผ่านบรรยากาศดีหากได้จิบไวน์สักอึกคงจะดีไม่น้อยแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีแก้วไวน์ยื่นมาตรงหน้าจริงๆวชิรันมองอย่างระแวงพลางสงสัย“นี่คุณอ่านใจผมออกด้วยเหรอ” ระแวงไว้ก่อนล่ะโลกนี้มีอะไรที่มันแฟนตาซีกว่าที่จะจินตการเอาไว้ก็เป็นได้ “ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกแต่เธอไม่รู้ตัวเหรอสีหน้าและแววตาของเธอมันแสดงออกมาทุกอย่างเธอเป็นคนที่เก็บสีหน้าไม่มิดคิดอะไรนึกยังไงก็แสดงออกมาหมด” วชิรันอ้าปากหวอ “ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลย…ใครมันจะสวมหน้ากากเก่งเหมือนคุณ” พูดค่อนแคะแต่มือก็รับไวน์มาจิบด้วยความปรีดา “บรรยากาศดีจริงๆไวน์ก็อร่อยว่าแต่ไวน์อะไรถูกปากผมมาก”“เซปิยองปี 90” “เซปิยอง…” คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่ช่างเถอะบรรยากาศก็ดีผู้ก็ดีจะขาดเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ได้อย่างไร!วชิรันผงะเล็กน้อยเมื่ออกมาจากห้องอาบน้ำมองเห็นคุณลูกค้าที่ว่าจะนวดให้นอนหงายรอเขาอย่างใจจดใจจ่อเห็นแต่ชุดนอนด้านบนเพราะมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมเอาไว้ไม่เคยเห็นคุณซานนาห์ใส่ชุดนอนลายแบบนี้เลยแฮะพอมองชุดที่ตัวเองสวมอยู
หลังจากลงทะเบียนขออนุญาตเข้าพื้นที่อนุรักษ์จากทางการที่ดูแลเดอะฮิลล์เป็นที่เรียบร้อยแล้วซานนาห์ก็พาวชิรันเดินทางด้วยรถไฟเคลื่อนที่ความเร็วสูงเป็นภาชนะคล้ายลูกแก้วสีใสเป็นรถด่วนพิเศษที่มีที่นั่งพรีเมียมเพียง 50 ที่นั่งสามารถปรับเบาะนอนได้รวมถึงมีสื่อเอนเตอร์เทนต่างๆไม่ต่างจากชั้นบิสซิเนสคลาสหรือเฟิร์สคลาสบนเครื่องบินเลยทีเดียวอีกทั้งคนนอกไม่สามารถมองเห็นผู้โดยสารภายในได้อีกด้วยเรียกว่าล้ำสมัยจนวชิรันผู้มาจากโลกเดิมนั้นกลัว“คุณซานนาห์คุณแน่ใจนะว่ารถไฟหลอดแก้วพวกนี้จะพาเราไปถึงเดอะฮิลล์ได้ปลอดภัยหากฝามันเปิดออกกระทันหันพวกเราไม่ตายหมดเหรอ” เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของคนข้างๆซานนาห์จึงอดที่จะกอบกุมฝ่ามือเล็กที่สั่นเทาเอาไว้ไม่ได้ “มันปลอดภัยเชื่อฉัน” ก่อนจะค่อยๆจูงมืออีกฝ่ายเข้ามานั่งภายในภายในห้องโดยสารกว้างขวางมีเค้าเตอร์ครัวเล็กๆให้ทำอาหารได้มีถ้วยจานชามพร้อมใช้เหมือนอยู่ในคอนโดห้องเล็กๆห้องนึงเลยก็ว่าได้ที่สำคัญเตียงคู่ขนาดใหญ่ที่วางชิดริมหน้าต่างเก้าอี้โซฟาที่เอาไว้นั่งจิบชามองวิวดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นห้องโดยสารของรถไฟโลกอนาคตวชิรันไม่ได้ถามถึงราคาค่าตั๋วแต่คงแพงมากแลกกับนวัตกรรมที่
วชิรันรีบวิ่งกลับห้องไม่สนใจเอกสารที่วางไว้ตรงหัวเตียงกระโดดขึ้นเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาพลางกรี๊ดอัดหมอนกรี๊ด!! บ้าบอคอแตกมากจะให้นอนด้วยกันทุกคืนอย่างงั้นเหรอเหมือนคู่ผัวเมียกันจริงๆเลยละสิหากอีกฝ่ายสะกิดทุกคืนไม่ตายเอาหรือไงรสรักจากอัลฟ่าแก่อย่างซานนาห์ทำเอาวชิรันขยาดไม่น้อยไอ้สุขสมมันก็สุขสมอยู่หรอกแต่พอความสุขมันผ่านไปความปวดเมื่อยมันก็เข้ามาแทนที่เจ็บเนื้อเจ็บตัวกันไปหลายวันทีเดียวจะว่าไปก็เหมือนตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะเสียเปรียบอยู่ก็จริงแต่ช่วยไม่ได้ละนะในเมื่อความสัมพันธ์มันไม่พัฒนาไปในทางที่ควรเกิดหลวมตัวไปรักเขาหัวปักหัวปำช้ำใจตายเลยไม่รู้ว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรเกิดขึ้นอีกหากเขากลับไปยังโลกเดิมได้คุณซานนาห์จะทำยังไงอีกทั้งร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนหยิบยืนเขามาก็เท่านั้นอย่างน้อยก็ควรจะทะนุถนอมเอาไว้บ้างแต่ส่วนลึกวชิรันเองก็ยังหวังว่าอย่างน้อยยังมีวชิรันอีกคนอยู่ในโลกเดิมขบคิดติดตลกหากยัยคุณหนูอันดารันสลับร่างกับตนจริงก็คงโอละพ่อเลยล่ะยัยคุณหนูนั่นคงจะแผลงฤทธิ์เดชน่าดู หากไปยืนจังก้ายืนป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นโอเมก้าให้คนในโลกนั้นฟังละก็…คงไม่พ้น ‘อีนี่บ้าชัวร์’ เป็นแน่แม้เหตุการณ์สมมุติจะขบขัน
หลังจากผ่านช่วงฮีทอันหนักหน่วงไปแล้ว ร่างกายที่เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็ทุเลาขึ้นตามลำดับ แต่ใช่ว่าความสัมพันธ์ทางกายจะกระชับความสัมพันธ์ทางใจได้ แม้ว่าร่างกายของพวกเขาต่างก็ตอบรับกันได้ดี แต่วชิรันเชื่อว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณความใคร่ล้วน ๆ หากไม่ใช่ช่วงฮีทตัวโอเมก้าเองก็คงไม่อยากถูกอัลฟ่ากกกอดสักเท่าไหร่ อันนี้วชิรันคิดเอง จะว่ากกกอดก็คงไม่ใช่เรียกว่าพวกเขาต่างก็ห้ำหั่นกันเอาเป็นเอาตาย ดูได้จากสภาพเตียงที่ยับเยินบ่งบอกว่าเซ็กซ์ของพวกเขาต่างก็เร่าร้อนและรุนแรงขนาดไหน ก็ขนาดที่ว่าทำเอาโอเมก้าหลับเหมือนตายหลายวันทีเดียวกว่าจะก้าวออกจากห้องนอนได้ อีกทั้งวชิรันเองก็จงใจที่จะเลี่ยงไม่กล้าเจอหน้าซานนาห์ เขาจงใจที่จะลงมาช้ากว่าเวลาตั้งอาหารเช้า วันนี้เห็นว่ารถยนต์ประจำตำแหน่งเคลื่อนออกไปทางหน้าต่าง จึงเดินลงมาทานอาหารเช้าอย่างสบายใจ“กาตานายท่านใหญ่ไปแล้วใช่ไหมครับ”“มีอะไรฉันอยู่นี่” วชิรันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงคนข้างหลังที่กอดอกพิงประตูมองมาคนที่นั่งหันหลังไม่พูดไม่จา “เป็นอะไร”“ปะเปล่าครับกาตาคุณจัดอาหารเช้าให้ผมบนห้องนะ” พูดเสร็จก็ลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องชะงักเมื่อซานนาห์
จุ๊บ“อ๊ะยะอย่า” ท้ายทอยถือเป็นอีกจุดนึงที่สร้างความหวามไหวให้กับโอเมก้าไม่น้อยหัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างแรงจนส่งผลให้เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกายฟีโรโมนหอมหวานตีฟุ้งออกมาอีกนึงเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้อัลฟ่าอย่างซานนาห์ก็เพราะช่องทางด้านหลังมักจะผลิตน้ำเมือกใสออกมาจนชุ่มชั้นในไปหมดหากไม่ใส่แผนซับในเอาไว้ทั้งวันเขาต้องพะว้าพะวังกลัวมันเลอะออกมาจนเสียบุคคลิกอีกทั้งชุดชั้นในและชุดนอนผ้าซาตินก็บางมากกลัวว่าคนด้านหลังจะรู้เรื่องน่าอายพวกนี้เข้า “ปล่อยผมก่อนผมอยากเข้าห้องน้ำ” “แน่ใจเหรอว่าเธอไม่อยากให้ฉันช่วยแฉะซะขนาดนี้” “…” อ้อมแขนด้านหลังพลางกระชับแน่นขึ้นจมูกเริ่มซุกไซร้ตามลำคอเนียนระหงที่เป็นที่มาของกลิ่นหอมซานนาห์สูดกลิ่นหอมยั่วยวนนั้นอย่างหลงใหลอีกทั้งจุมพิตไปทั่วไปตามไหปลาร้าสวยที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อ “อื้อคะคุณซานนาห์พะพอแล้ว” วชิรันบ่นอุบอิบพลางย่นคอหนียิ่งหนีก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้นจนไม่รู้เมื่อไหร่ที่สองร่างเปลือยเปล่ากอดกระหวัดรัดเกี่ยวกันอีกครั้งจากผลักไสในตอนแรกแปรเปลี่ยนมาจับมือสอดประสานกันแน่นซานนาห์อัลฟ่าวัยกำหนัดตักตวงความสุขสมจากคนใต้ร่างอย่างไม่รู้จักเบื่อแต่ถึงอย่าง
วชิรันกึ่งหลับกึ่งตื่นเขาฝันว่าตัวเองจมน้ำก่อนจะขาดอากาศหายใจก็ผลุบขึ้นมาจากใต้น้ำไอโคลกอย่างแรงแค็กแค็ก ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วห้องเจอคนที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุดยืนกอดอกอยู่ตรงมุมห้องพลางยกยิ้มยียวน “นึกว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาซะแล้วเกือบ 1 นาทีเชียวที่เธอนอนอยู่ใต้น้ำ” “คุณเป็นบ้าเหรอไง” วชิรันแหวใส่อย่างหัวเสียคนกำลังนอนอยู่แท้ๆ “ก็ใช้วิธีธรรมดาเธอตื่นที่ไหน” “แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย” วชิรันหัวเสียสุดๆแสบหูแสบตาไปหมด“ตื่นแล้วก็ดีลุกมากินข้าว” “ผีเข้าหรือไง”“ดูสารรูปเธอซะก่อนเถอะ”“แล้วใครเป็นคนทำ” วชิรันตอบอย่างขุ่นเคืองงัดตอกมาแต่ละทีทำเอาเขาหัวสั่นหัวคลอนหมดเหมือนตายอดตายอยากมาเป็นสิบปี “หรือเธออยากให้ฉันเตือนความจำว่าใครกันแน่ที่เป็นคนทำก่อนน่ะ…หืม?” หน้าตาเหลอหลาของอีกฝ่ายที่อ้าปากพะงาบๆเหมือนอยากจะโต้เถียงอะไรออกมาสักอย่างแต่กลับทำไม่ได้นั้นดูตลกทำเอาซานนาห์อยากจะแกล้งขึ้นอีกซานนาห์ก้าวมายืนใกล้อ่างอาบน้ำจนวชิรันผวาถอยหลังอย่างลืมตัวพลางเท้าแขนทั้งสองข้างกับอ่างอย่างยียวน“ใครกันที่บอกว่าห้ามเข้าใกล้เวลาฮีทแล้วใครกันพอฮีทก็กดฉันลงกับเตียงแถมยังละโมบโอบอุ้มแกนกายของฉันอย่างไม่รู้
วชิรันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าบรรยากาศนอกห้องนอนนั้นท้องฟ้ากลายเป็นสีสมตะวันจะตกดินอยู่รอมร่อไม่แปลกที่เขาเองหลับเป็นตายขนาดนั้นก็ตาแก่ซานนาห์นั้นมันหมาป่าหุ้มหนังแกะชัดๆไม่รู้ว่าพวกเขาทำกันไปกี่รอบแล้วเจ้าตัวตื่นออกไปตอนไหนวชิรันไม่คาดคิดว่าโอเมก้าสามารถฮีทได้น่ากลัวขนาดนี้ดูจากความฮอร์นนี่เมื่อคืนก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีไม่รู้ว่าอีตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะสรรหาคำไหนมาค่อนแคะเขาอีกหรือเปล่าเพราะเขาเป็นคนยื่นคำขาดเองว่าเวลาฮีทอย่ามาใกล้ในระยะ 2 เมตร กลายเป็นตัวเองที่ทำไม่ได้!! แถมยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วยซ้ำรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นแต่ก็สุดยอดเหมือนกันอุ้ย! วชิรันหยิกแขนตัวเองเพื่อเรียกสติเมื่อเผลอไผลคิดถึงกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืนในร่างเก่าเขาเองก็ไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ที่ช่องทางหลังมาก่อนเหมือนกันไม่เหมือนที่จินตนาการหรือได้ฟังจากบรรดาเพื่อนสาวเม้ามอยให้ฟังนี่แหละที่เขาว่า ‘สิบปากว่าไม่เท่าสัมผัสเอง’ คุณพระ! ลำท่อนเขื่องมโหฬารเข้าไปช่องทางหลังเขาได้แม้ช่วงแรกจะฝืดเคืองและคับแน่นเพราะความใหญ่โตไปสักหน่อยแต่ก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าสุขสมสุขสมมากกอไก่ล้านตัวววววของคุณเขาอลังการงานสร้างซานนาห์หรือซานต้าฟ
แกนกายของเขาปูดโปนจนแข็งขืนแข็งจนปวดหนึบก่อนตั้งใจจะผละออกเมื่ออีกฝ่ายสุขสมเขาไม่อยากแตะต้องวชิรันทั้งๆที่ความสัมพันธ์เริ่มต้นไม่ดีเท่าไหร่แถมยังมีเรื่องประหลาดมากมายที่ซานนาห์ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าทำไมวชิรันถึงได้มาอยู่ในร่างของอันดารันอีกทั้งตัวเองยังระลึกไว้เสมอเรื่องคำถาม 3 ข้อเกี่ยวกับลูกที่วชิรันเคยถามเขาเอาไว้แต่มือเล็กกลับหยุดยื้อร่างสูงด้วยความกลัวกลัวว่าความสุขสมตรงหน้าจะหายไปจนลืมอาย“คุณซานนาห์” วชิรันเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงแหบพร่าความฮอร์นนี่พุ่งขึ้นถึงขีดสุดอีกทั้งร่างกายเหมือนยังร้อนรุ่นไม่หายเขาต้องการต้องการมากกว่านี้ว่าแล้วก็ผลักร่างสูงที่ชะงักขืนตัวเมื่อเอ่ยเรียกชื่อเมื่อครู่อีกทั้งยังไม่ได้ตั้งตัวก็ถูกโอเมก้าผลักลงให้นอนหงายไปกับเตียงสองมือขาวไม่รอช้าฉีกทึ้งเสื้อผ้าที่เกะกะอย่างหื่นกระหายโดยซานนาห์ก็ยอมเป็นผู้ตามที่ดีนอนหงายปล่อยให้โอเมก้าที่กำลังฮีทได้ทำตามอำเภอใจซานนาห์ปรนเปรอแบบไหนร่างบางที่สุขสมก่อนหน้าก็ปรนเปรอกลับไปเหมือนอย่างก่อนหน้าแถมยังทำได้ดีจนซานนาห์ครางต่ำในลำคออย่างสุขสมอ๊าซี้ด!กลิ่นอายบุรุษเพศกระตุ้นความกำหนัดของโอเมก้าให้ลุกหืออีกครั้งแกนกายใหญ่โตท
อาการฮอร์นนี่หรือฮีทของโอเมก้านั้นช่างน่ากลัวก่อนหน้านี้วชิรันประกาศเสียงดังฟังชัดกับอัลฟ่าอย่างซานนาห์ช่วงที่โอเมก้าฮีทหากถูกอัลฟ่าแตะตัวจะต้องถูกปรับเงินแต่ทว่าวาจาที่ลั่นไว้ก่อนหน้าเหมือนจะไม่เคยพูดมาก่อน “คุณผมร้อนร้อนมาก” โอเมก้าตัวขาวถูกสภาวะฮีทเล่นงานสติสัมปชัญญะเหลือน้อยนิดเหลือเพียงสัญชาตญาณการสืบพันธุ์ที่ค่อยๆกลืนกินสติความนึกคิดและข้อตกลงก่อนหน้าก่อนจะชันเข่าเงยหน้าพลางใช้สายตาเว้าวอนจนอัลฟ่าเป็นฝ่ายเซหลบสายตาเสียเองวชิรันรู้เพียงแต่ว่าคุณเขาตัวหอมมากหอมจนอยากจะถามว่าเขาใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรซานนาห์กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก “เธอกำลังฮีทออกไปออกไปก่อนที่ฉัน—” พูดยังไม่ทันจบประโยควชิรันก็โน้มคอคนตรงหน้ามาปิดปากเสียแล้วลมหายใจคุณเขาหอมเย็นผสมไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้นร่างเล็กซุกเข้าหาไออุ่นของอกหนาอย่างต้องการความอบอุ่นจูบเนิบนาบช่วงแรกแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงเหมือนจะช่วงชิงลมหายใจของอีกฝ่ายให้มอดดับไปสองลิ้นกระหวัดเกาะเกี่ยวไม่มีใครยอมใครก่อนวชิรันจะเป็นฝ่ายผละออกก่อนเพราะหายใจไม่ทัน“แฮกๆ” “ออกไปตอนนี้ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” วชิรันส่ายหัวอย่างแรงก่อนจะถูกอ