บทที่ 2

‘เห้ยยยย ใครวะเนี่ย’ วชิรันลูบหน้าตาตัวเอง ผมเผ้าเบ้าหน้าไม่ใช่วชิรันคนเดิมเลยสักนิด สีผิว แม้แต่ร่างกายนี้ ผิวขาวอมชมพู นิ้วมือยาวเรียวสวยแบบฉบับคนไม่เคยทำงานหนัก แม้แต่ตัวเองเขาสรรหาครีมมาบำรุงสารพัดยังไม่ได้ขนาดนี้ รวมไปถึงขนต่าง ๆ ที่ไม่มีให้เคืองลูกกะตา ปากนิด จมูกเชิดรั้นแสดงความเอาแต่ใจของเจ้าตัว ดวงตากลมโตสุกสกาวสีนิล ผมยาวระต้นคอ แถมยังเจาะหูไว้อีกไม่รู้กี่สิบรู ผิวเรียบเนียน นุ่มลื่นไปทั้งตัว ตัวเขาเมื่อก่อนเสียเวลาเสียเงินไปทำหน้า เลเซอร์ขนเสียเงินหลักแสนยังไม่สวยเท่ายัยคุณหนูนี้ที่ว่า ชักสังหรณ์ใจไม่ดีจึงลูบคลำหว่างขาตัวเอง โล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ยังคลำเจอไอ้จ้อน  แม้ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าแต่อย่างน้อยพระเจ้ายังปรานีที่ไม่ส่งวชิรันที่ภายนอกรูปร่างแบบชายฉกรรจ์ไปอยู่ในร่างผู้หญิง ไม่งั้นลำบากกว่านี้หลายเท่า

‘เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย’ วชิรันดึงทึ้งผมตัวเองอย่างเสียสติก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เสียงร้องไห้สะอึกสะอึ้นคนที่รอข้างนอกหน้าประตูอย่างภัสสรรีบเปิดเข้ามาโอบอุ้มร่างบางที่เธอรักเหมือนลูกในไส้คุณหนูอันดารันแม้ภายนอกจะดูร้ายกาจแต่ทว่าภายในบอบบางยิ่งกว่ากระดาษเสียอีกแตกสลายกับความผิดหวังความเสียใจมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนหล่อหลอมให้เป็นคนไม่ยอมคนอย่างทุกวันนี้

“คุณหนูไม่เป็นไรนะคะไม่เป็นไรยังมีนมอยู่ไม่เป็นไรนะคะ”

อีกคนร้องไห้เพราะสูญเสียความเป็นตัวเองไม่มีที่ให้กลับไปอีกคนเข้าใจว่าอีกฝ่ายอ่อนแอกับเรื่องเลวร้ายที่เพิ่งประสบพบเจอมาต่างร้องไห้กอดกันกลมโดยมีสายตาของแขกผู้มาใหม่จดจ้องด้วยความคลางเเคลงใจก่อนจะปิดประตูออกไปไม่อยากมองเห็นภาพอันน่าสมเพชของคนที่ชื่อว่าอันดารันโอเมก้าผู้เย่อหยิ่งร้ายกาจแถมยังเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขาอีก

“คนร้ายกาจแบบนั้นมีมุมอ่อนแอน่าสงสารแบบนั้นด้วยเหรอไม่น่าสงสารสักนิด” ว่าพลางหมุนตัวออกจากห้องพักคนไข้ไปอย่างเงียบเชียบ

หลังจากร้องไห้อย่างหนักวชิรันก็กลับมานอนที่เตียงคนไข้สายตาเหม่อมองไปไกลสมองไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็ไม่รู้เคยดูหนังเรื่องสลับร่างมาบ้างแต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับตัวเองแล้วร่างกายของเขารวมไปถึงวิญญาณเจ้าของร่างไปอยู่ที่ไหนกันแน่ตอนนี้สถานที่แห่งนี้ไม่คุ้นตามีเรื่องแปลกประหลาดมากมายให้เผชิญไหนจะเรื่องชนชั้นที่นมภัสสรอธิบายอยู่นานสองนานก็ไม่ซึมเข้ากระโหลกเลยสักนิดอัลฟ่าเบต้าโอเมก้ามีเอเลี่ยนด้วยไหมวะโอ้ย…ปวดกบาล!

“คุณหนูคะดอกไม้เยี่ยมไข้จากคุณซานนาห์ค่ะเห็นว่ามีธุระด่วนเลยให้เลขาเอามาส่งให้”

‘ใครอีกละนั่น’ วชิรันยังทำใจไม่ได้และไม่อยากจะคิดอะไรให้รกสมองปิดตาหมายจะพักสายตาจากฝันร้ายสักสองสามนาทีแต่ประโยคเมื่อกี้ทำเอาเขาต้องเบิกตากว้างด้วยความฉงนอีกรอบ

“ใครนะครับ”

“คุณซานซานนาห์ชองส์คู่หมั้นของคุณหนูไงคะ”

“ซานนาห์ชองส์คู่หมั้น?”

วชิรันนึกไปถึงพรที่เคยเขียนขอจากซานต้าไม่นึกไม่ฝันว่าท่านจะประทานมาให้จริงๆแบบจุกๆจัดเต็มแบบนี้มาก่อน  เขียนไปส่ง ๆ เล่น ๆ แบบนั้นแต่ไฉนชีวิตถึงพลิกผันได้แบบนี้

คิดทบทวนเหตุการณ์จนปวดหัวตุบๆกินยาตามอาการที่หมอจัดให้สักพักก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลียทั้งร่างกายและจิตใจ

เมื่อภัสสรออกไปติดต่อทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้ของอันดารันพลันมีใครบางคนพลุบหายเข้าไปในห้องพักพิเศษที่หน้าห้องติดป้าย ‘อันดารันหนึ่งตระการ’ อย่างเงียบเชียบ

“รันรันพี่มาหาแล้วนะ” ใครคนนั้นเรียกชื่อเจ้าของร่างด้วยเสียงแผ่วเบาวชิรันกึ่งหลับกึ่งตื่นสัมผัสเย็นเฉียบที่ถูกมือใหญ่กอบกุมเอาไว้เหมือนจะมีใครบางคนกำลังลูบไล้ใบหน้าเขาด้วยความอ่อนโยนสัมผัสอุ่นร้อนที่หน้าผากให้ความรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อการนอนพักผ่อนถูกรบกวนเขาจึงครางงึมงำในลำคออย่างรำคาญก่อนจะพลิกตะแคงหันหลังให้

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆส่งผลให้คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงพลันแตกตื่นค่อยๆมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวงก่อนจะปิดประตูออกไปอย่างเงียบเชียบแต่ก็ไม่พ้นสายตาอันแหลมคมของนักสืบมือฉมังที่ซานนาห์วางไว้ทุกจุดเพื่อติดตามเฝ้าดูพฤติกรรมว่าที่คู่หมั้นเก็บหลักฐานทุกชิ้นหากว่าเมื่อได้ทายาทสมใจแล้วอย่าหวังว่าคนอย่างอันดารันจะได้อะไรไปจากชองส์แม้แต่เงินสักบาทก็อย่าหวังว่าจะได้

หลังจากกลับมาพักฟื้นที่บ้านแม้จะทำใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองได้ยากแต่ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปวชิรันคิดถึงแม่คิดถึงยายป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ไหนจะสมาชิกภายในบ้านหนึ่งตระการที่ทักทายยิ้มแย้มแต่ทว่าไปไม่ถึงดวงตาแต่ละคนเหมือนซ่อนมีดไว้ข้างหลังและพร้อมจะแทงเมื่ออีกฝ่ายพลั้งพลาดดังเช่นในวันนี้อาหารเย็นถูกเสริฟขึ้นโต๊ะท่ามกลางสมาชิกนับสิบคนไม่รู้ใครเป็นใครวชิรันรู้จักเพียงอาคเนย์ซึ่งรับบทเป็นพ่อในโลกนี้รู้เพียงเขามีพี่ชายอัลฟ่า 2 คนเออ…เป็นอัลฟ่ากันหมดมีแต่เขาเป็นโอเมก้าแต่ละคนมีลูกมีเมียกันหมดแต่ยังไม่มีใครมีทายาทสืบสกุล

“น้องรันนี่ดวงแข็งจริงๆนะคะพี่เป็นห่วงแทบแย่”

วชิรันได้ยินก็เพียงปลายตามองเฉยๆไม่คิดต่อปากต่อคำอะไรให้มากความก่อนที่นมภัรสรจะมากระซิบด้านหลัง

“คุณไลลา (อัลฟ่า) ภรรยาคุณอาชาพี่ชายคนโตของคุณหนูค่ะ” วชิรันพยักหน้าให้ว่าทราบแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรจนคนทักหน้าเสียหมายจะกวนอารมณ์ให้อีกฝ่ายขุ่นมัวหากเป็นเมื่อก่อนอันดารันคงล้มโต๊ะและสาดถ้อยคำร้ายๆใส่เธอโดยไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นแต่หลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งก่อนก็เหมือนจะสงบเสงี่ยมเงียบขรึมลงไปเยอะที่ว่าความจำเสื่อมน่าจะจริง

พระเจ้าลงโทษได้สาสมจริงๆไลลายิ้มสาแก่ใจ

บรรยากาศรอบตัวมันไม่น่าให้กลืนอะไรลงจริงๆแหละวชิรันคิดถึงอาหารเหนือพื้นบ้านคิดถึงขันโตกที่มีอาหารวางอยู่เต็มรวมไปถึงมือที่ล้วงไปจกข้าวเหนียวในกระติ๊บข้าวประจำใบเล็กที่ยายเป็นคนสานให้บ้านไม้สักสองชั้นตามแบบฉบับเอกลักษณ์ทางภาคเหนือ  ใต้ถุนเอาไว้จอดรถหรือทำกิจกรรม นั่งนอนกินลมชมวิว แม้ไม่ใหญ่โตโอ่อ่าเทียบไม่ได้สักนิดกับคฤหาสน์ที่เขากำลังอาศัยอยู่นี้ แต่ทว่าเต็มไปด้วยความรัก และความอบอุ่นที่เขาได้รับจากแม่ ยาย และน้องสาวมาเสมอตั้งแต่เล็กจนโต

วชิรันนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างเลื่อนลอยสักพักจึงทนไม่ไหวลุกออกไปกลางคันซึ่งนั่นไม่เหนือความคาดหมายของสมากชิกคนอื่นๆเท่าไหร่นัก

เมื่อกลับมาถึงห้องวชิรันได้มีโอกาสสำรวจห้องนอนของอันดารันอย่างพินิจพิเคราะห์โทรศัพท์มือถือที่ถูกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แต่ยังโชคดีที่เจ้าตัวเลือกใช้การสแกนใบหน้าและนิ้วมือจึงเข้าถึงข้อมูลส่วนตัวได้หลายอย่างก่อนที่จะเปิดรูปภาพในโทรศัพท์เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น