"Kaya pala nauubusan ako ng hangin, isa pa talagang buntong hininga, Ceska." Saway sa akin ni Anna. My childhood bestfriend."You know what? I don't really know why am I doing this!" Irita kong sabi. Dalawang oras na ang nakalipas nang makaalis si Rafael. Mabuti nalang at nagpunta rito si Anna, para naman may makausap ako."Hindi mo siya napapayag?" Nagtataka niyang tanong. Pinagtaasan ko lang siya ng kilay."That's weird. May tumanggi sa nag-iisang Francesca." Natatawa niyang sabi. "I told you, puwede ka naman mag hire ng iba diyan." Inis ko siyang inirapan at muling sumandal sa upuan ko."I don't want too. Siya ang gusto ko." Deretso kong sabi."Why? Bukod sa malabong magka-gusto ka sa kaniya, ano pa ang rason at siya ang gusto mong maging asawa?" Malalim akong napabuntong-hininga. "Ceska?" Muli kong sinulyapan si Anna."Dahil kung sakali na mag-work iyong contract namin, siguro hindi namin kailangan maghiwalay. I mean, alam kong wala namang pakialam si Rafael sa pera ng mga magulan
I grew up in a wealthy family, with caring, devoted parents. My privilege enabled me to face life's obstacles with the best tools possible. Some of my family members hated me for being spoiled brat. I admit it.Kapag gusto ko ang isang bagay, gusto kong makuha 'to. I don't care about their opinion about me, ang mahalaga sa akin ay makuha ang bagay na iyon. I rolled ny eyes while waiting outside his house.Hindi ko alam kung ilang oras na ako rito pero, maaga talaga akong umalis ng mansyon. Ang hirap pa naman takasan ni Caleb pag doon siya natutulog."Ikaw na naman?" He look shocked and gritted his teeth when he realized that I'm not giving up on him. "Go home, spoiled brat." Hinarangan ko ang dadaanan niya."Alam mo naman palang spoiled ako, e. Bakit hindi ka nalang pumayag?" Nakamgiti kong tanong. Pinagkunutan lang niya ako ng noo."Leave me alone, Ceska. I don't like your game anymore." Malamig niyang sabi bago ako lampasan.Arg! I hate this! Puwede naman talaga akong maghanap ng ib
Some people describe me as someone who doesn't know anything. Someone who don't appreciate things she had. Someone who doesn't show emotions.I sighed and tried to brush my hair using my fingers. When I got satisfied with my hair, sinubukan kong hawakan ang door knob at pihitin ito papasok sa hospital room ni Mommy.I smiled while looking at her, peacefully sleeping. Na para bang wala siyang problema, I miss that feeling. Simula kasi ng mamatay si daddy, parang wala akong ginawa kung hindi patunayan ang sarili ko."Hey, Mom! How are you?" Marahan kong inayos ang buhok niya, ang ilang hibla nito ay nakaharang sa maganda niyang mukha."You're sleeping again," I smiled bitterly. "Siguro naman maaalala muna ako kapag nagising ka." Marahan kong hinaplos ang pisngi niya.She's still young. Nasa 59 palang siya pero dahil sa sobrang pagmamahal kay daddy, siguro ang laki ng naging epekto nito sa kaniya.She's showing some dementia symptoms. It's a general term for loss of memory, language, pro
Ilang minuto na ang nakalipas pero, wala pa rin nagsasalita sa amin ni Rafael. Madaming gumugulo sa isip ko pero, hindi ko iyon masabi sa kaniya."Nagbago na ba ang isip mo?" Bigla kong tanong. Pinapakiramdaman ko ang sarili ko.Bakit hindi ako galit sa kaniya? Hinayaan niya akong mabasa ng ulan kahapon, sapilitan niya akong pinauwe at ngayon naman ay iniwan niya ako at hinayaan akong maglakad at mag-isang bumalik sa bahay niya."Hindi pa. Sabi mo ay pakinggan muna kita. Tell me about your rules." Pinaningkitan ko siya ng mata. Hindi pa ako nakakabawi sa pag-uusap namin ni Caleb. Hindi man kami magkasundo ni Rafael, alam kong malayo siya sa mga bagay na pumapasok sa utak ko. Malalim akong bumuntong-hininga."I thought you don't like this game anymore?" Pilit kong binabasa ang magiging reaksyon niya pero, sadyang wala talaga. Kampante lang siyang nakaupo habang nakatitig sa mata ko."Change of mind, I guess? Are you mad at me?" Pag-iba niya ng usapan. Sinulyapan ko ang hawak kong pen.
"Oh My Gosh!" Mabilis akong umatras nang biglang tumalsik ang matika habang nag p-preto ako ng hotdog at itlog."Do you really know how to cook?" Biglang sumulpot si Rafael sa likod ko. It's my 1st day here in his house. Mukha siyang luma sa labas pero, malinis naman at organize ang mga gamit sa loob."Marunong ako, okay? S-sadyang may water lang ata iyong mantika." Umikot ang mata ko nang marinig ang mahina niyang pagtawa."Is that so? Let me help you." Tatanggi na sana ako nang tumayo siya sa likod ko at hinawakan ang kamay ko. He's hugging me from behind and placed his chin over my shoulder. "Baka nakalimutan mulang kung paano magluto talaga." Sarkastiko niyang dagdag."K-kaya ko naman." Ramdam ko ang pagdikit ng balat niya sa pisngi ko. Ngumiti lang siya at hinawakan ang kamay ko.Mabuti nalang talaga at nakatalikod ako sa kaniya, hindi niya makikita ang pamumula ng pisngi ko. Alam kong normal lang sa kaniya iyon dahil nga mag-asawa naman talaga kami pero, aminado akong apektado a
Nang gumawa kami ng kasunduan ni Rafael, buong akala ko ay niloloko lang niya ako. Na baka pahirapan niya lang ako sa dami nang naging kasalanan ko sa kaniya dati. Pareho kaming nanggaling sa public school, lagi kong iniiisip kung bakit sa sobrang yaman ng magulang ko, sa libreng paaralan pa ako pina-aral.But everything happens for reason. Kung hindi rin ako nag-aral sa public school, baka hindi ko nakilala si Anna at Rafael."What were you thinking?" Tanong ni Rafael nang mapansin ang pananahimik ko.Pareho kaming gumising ng maaga. Kailangan kong maghanda sa meeting mamaya, hindi kami sabay na papasok pero, pupunta naman siya sa meeting, kailangan lang niyang i-hatid ang dalawa niyang kapatid.Ang suwerte lang ng mga kapatid niya, parang siya ang tumayong magulang sa kanila."Bakit ang bait mo?" Bigla kong tanong."Because we're married." I bitterly smile. That's it! Kasama iyon sa pinag-usapan namin. Kailangan ko lang linawin iyon sa sarili ko."Ako na riyan." Sabi ko nang nasisim
"Are you sure?" Tanong ko kay Rafael. Lunch time na pero, wala pa rin talaga akong natatapos. Nagdadalawang-isip ko, magiging assistant muna siya ni Kuya Lance. Which is okay with me, mabait naman kasi iyon kapag hindi kasama si Caleb.But, I'm kinda worried about him, kung mag-uumpisa siya, alam kong makakasama niya si Caleb, not now but soon. And I don't think it's a good idea. Kilala ko ang isang iyon, hindi lumalaban ng patas."I'm fine, okay? Don't worry about me." I sighed. Wala naman din akong choice dahil iyon ang gusto ni Rafael.Tumayo ako para sumilip sa labas ng bintana. Mukhang uulan na naman mamaya. "What do you want to eat?" Naramdaman ko ang paglapit ni Rafael. Hindi pa ako nakakabawi sa nangyaring halikan namin kanina. Kung hindi pa kumatok iyong secretary ko, baka kung saan na kami napunta. "Ikalma mo, nasa opisina tayo." Natatawa kong biro. He hugged me from behind and placed his chin over my tiny head."What's your favorite scent?" Tanong niya sa akin. Marahan ko
Sumimangot ako habang pinapanood si Rafael, kanina pa siya inuutusan ni Kuya Lance. I don't really know what's wrong with him! Baka kinausap na namam ni Caleb."Come on, baby Ceska! Ilang buwan na siyang nagta-trabaho rito. Dapat kanang masanay." Inis kong sinulyapan si Kuya Oliver. Iyon na nga, e. Habang tumatagal siya rito, mas lalo siyang nahihirapan. May isang buwan pa siya kay Kuya Lance, pero pakiramdam ko ay kailangan ko pa rin siyang bantayan kapag na kay Kuya Oliver siya.Napaka-daya lang kasi ang bilis lang ng oras para sa amin ni Rafael. Mas naging malapit kami sa isa't isa. Sabay kumakain sa tuwing hindi siya tambak sa trabaho, sabay uuwe at minsan natutulog na rin kami sa kuwarto ng isa't isa.Magaling lang siguro kaming nagpigil, or baka ako kalang talaga ang apektado sa tuwing magkasama kaming dalawa?Sa mga araw na lumipas, marami akong natutuhan sa kaniya, madami akong nalaman na ayaw at gusto niya. Pero, minsan napapaisip din ako. Madalas naming bisitahin si Mommy, p
It's always a dream for me to visit this place. I've never been there before but, I really love the idea of having fun at the amusement park. The laugh and the screams of other people always made me feel alive and happy. Madalas kong makuha ang mga gusto ko pero, kapag sa mga maiingay na lugar at masyadong matao, ayaw na ayaw ni daddy na pumupunta ako. I don't know why? I'm always complain back then but, when I found out the truth, I tried to understand. All throughout the ride we were just laughing and smiling. We enjoyed every minute and every second like, there's no tomorrow. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Akala ko ay uuwe na kami pero, nagdesisyon kami ni Rafael na mamili muna ng makakain namin dahil nga bukas ng gabi ang alis namin.Kung dati ay limit lang talaga ang mga kinakain ko, ngayon ay hindi na. Simula kasi ng magkasama kami ni Rafael, ay walang araw na hindi niya pinaramdam na walang problema sa katawan ko. It's okay kung tumaba ako ng unti. Kapag ramdam niy
Rafael's still sleeping. I'm busy tracing his tattoo again, my favorite things to do. Mahimbing pa rin siyang natutulog, mukhang napuyat kagabi dahil late na rin kaming nakauwe. Sobrang lakas ba naman ng ulan.Natigilan ako nang bigla niyang hulihin ang kamay ko at mabilis na hinila para mapayakap ako sa kaniya. Saktong sa dibdib niya akong natumba. "Good morning." Inaantok niyang sabi. Tumingala ako para makita ang mukha niya. Tama ako dahil nakapikit pa rin siya."It's already 8:30, Mr. Valeria." Paalala ko sa kaniya. Hinila niya pa ako para mas lalong magdikit ang katawan namin. "Ayaw mo bang pumasok tayo ngayon?" Natatawa kong tanong. Muli kong sinandal ang ulo ko dibdib niya. Rinig na rinig ko ang tibok ng puso niya. Kung gaano ito kabilis.Humigpit ang pagkakayakap niya sa bewang ko. "What are you doing to me?" Kumunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. Mabilis niyang ginalaw ang braso niya para pigilan ako sa paggalaw."Mahal mo na ata ako, e." Biro ko sa kaniya. Mahina
"I have something for you." Pinagtaasan ko ng kilay si Rafael. Katatapos lang namin kumain at hindi pa talaga kami nakakauwe. Maaga pa naman kasi kaya tumango nalang ako at hinawakan ang kamay niya."I'm sorry. I know you're tired but, I'm just excited to surprise you and to see your smile." Pabiro ko siyang inirapan."And I can't wait for that surprise, baby." Malambing kong sabi. Hinawakan niya ang ulo ko at marahan na hinalikan ang ibabaw ng buhok ko."Your smile is my favorite part of you, wife." He said with a big smile on his face. His smile melts my hearts."I know right. Let's go? Saan ba iyan at gusto ko ng makita. Wiling naman ako maghintay pero ibang usapan pag sa 'yo galing." Humigpit ang hawak namin sa isa't isa."Is it malayo?" Mahina siyang natawa at umiling sa akin."Malapit lang." Nagtaka ako nang pumara siya ng taxi. "Akala ko ba malapit lang?" Hindi ko mapigilang itanong."Malapit lang naman talaga. Mahirap maka-hanap ng jeep pag ganitong oras." Tumango nalang ako.
Naging abala kami nang mga sumunod na araw. Sa susunod na linggo ang anniversary ng kumpanya. Gustuhin ko man magpahinga at makasama si Rafael, hindi talaga kaya ng oras ko.Medyo bumabalik na ang sales ng hotel, sa maikling panahon ay mabilis rin naman kaming nakabawi dahil nagtulungan talaga si Veronica at Rafael. Maybe, she's nice too him. Simula kasi ng mag-usap kami ni Rafael ay hindi na ako muling bumalik pa roon.Marahan kong sinandal ang ulo ko sa likod ng swivel chair na gamit ko. Halos wala akong maayos na tulog nitong nakaraang araw pero, alam kong malalampasan ko rin naman 'to. Ngayon ako kailangan ng kumpanya at hindi dapat ako mawalan ng pag-asa.I hope my dad's still proud of me. Wala siyang ginawa kung hindi ibigay ang lahat ng gusto ko. I always miss him, how he always motivate me. Hindi ako matalino sa klase pero, kahit kailan ay hindi siya nagreklamo. Hinahayaan niya akong matuto at maging matatag."You're doing great, anak.""It's okay. May susunod pa naman.""At l
"Sigurado ka ba talaga? Puwede naman na hindi mo sundin ang sinabi ni Caleb?" Tanong ko Rafael habang inaayos ko ang tie na suot niya. Mabilis siyang humalik sa labi ko."Don't worry about me, okay? Focus on your work. Magkikita pa rin naman tayo after work." Sumimangot ako."Dito na sa bahay. Malayo ang hotel sa mismong kumpanya, traffic din kaya mas nakakapagod kung pupuntahan mo pa ako." Paliwanag ko sa kaniya. Ayos lang naman sa akin kung dito na kami sa bahay magkikita. Ayaw ko rin siyang pahirapan."I can handle it. Mas nawawala ang pagod ko pag nakikita kita." Mahina kong hinampas ang dibdib niya."Nagiging korni kana." Natatawa kong sabi."Eat on time, okay?" Tumango ako at napangiti nang muli niyanh halikan ang labi ko.Magkalayo lang naman ang papasukan namin pero, magkikita rin naman kami araw-araw. Hindi man kami sabay kakain tuwing lunch time at uuwe pagkatapos ng trabaho, kailangan kong magtiwala sa kaniya. I mean, alam ko namang kaya niya, mahihirapan siya pero, makakay
We always like to do easy things. Because hard things scare us, we always think that it take effort to achieve what we really want. Effort disappoint us, and even hurt us. Disappointment and pain help us to grow. But, how long it can be? Hanggang kailan tayo masasaktan para lang makuha ang gusto talaga nating makuha?Kailangan ba talagang masaktan para lang masabing natuto tayo sa buhay? I signed. It requires a lot of courage to accept that reality doesn’t get much easier. Kahit gusto mong madaliin ang bagay-bagay, aabot pa rin sa puntong mahihirapan ka. It confused you. Are you doing the right thing? But, at the end of the day, you had no choice but to accept that life is always like that. Not easy at all."Hindi ba si Veronica ang nakahawak ng Tan Hotel?" Tanong ko sa mga pinsan ko. Tatlong taon na ang nakalipas magmula nang ako ang humawak sa Tan's Corporation. Sa tatlong taon na iyon, ngayon lang nagka-problema sa Hotel at Restaurant na hawak ni Veromica."What do you expect from
Pagkatapos nang pag-uusap namin ni Caleb ay hindi ko inaasahang makakasalubong ko si Kuya Ali. Mukhang nagulat din siya nang makita ako. Hindi na kasi ako pumupunta rito. Veronica's still mad at me. Hindi naman kami magkasundo, simula pa nung mga bata kami ay lagi na talaga kaming nag-aaway.Kinausap ako ni Kuya Ali, sinabi ko s kaniya ang naging pakay ko kay Caleb and what he said make me think and consider a lot of things. He's right.Sa sobrang pag-iisip ay hindi ko man lang namalayan na nasa tapat na pala ako ng gate namin. Maaga pa naman kaya nang pumasok ay agad kong hinanap si Rafael. Rinig ko ang mahinang pagtawa ni Real."Wala pa ang kuya niyo?" Alam ko ay umuuwe iyon after lunch. Nagkatinginan ang dalawa bago umiling sa akin.Pinaningkitan ko sila ng mata, "Real, hindi pa dumating ang kuya mo?" Mahinang tumawa ang bunso nila kaya agad kong sinundan ang tinitingnan niya. Napanganga ako nang makita si Rafael. Galing siya sa kuwarto namin habang may dala-dalang bulaklak. Tumay
Nagpakawala ako nang buntong-hininga habang nagpupunas ng pawis. Sabado ngayon pero, imbes na magpahinga ay nagsimula na kaming ayusin ang mga gamit namin. Maaga kaming lumipat dahil hindi naman namin dinala ang lahat ng gamit nila. Iyong kailangan lang talaga namin.Lately ko lang din nalaman na balak ipa-ayos ni Rafael ang bahay na iyon para kapag magaling na ang mama niya, do'n raw siya titira. I've never ask about her mom, alam ko lang ay nasa hospital 'to at nagpapagaling. Hindi ko rin alam kung ano ang sakit niya."After 200 years, natapos ko na rin!" Saad ko nang matapos kong ayusin ang mga gamit sa kuwarto namin ni Rafael. Yes, magsasama na kami sa iisang kuwarto."Wala pa ang kuya niyo?" Tanong ko kay Reina na kasalukuyang nagwawalis. "Wala pa po." Magalang niyang sagot. Muli akong nagtungo sa kusina para magsimula na rin ayusin ang mga gamit. Mukhang namili ata si Rafael ng pagkain namin. Gusto ko sanang sumama kaso ay kailangan ko rin maglinis.Kumunot ang noo ko nang mapa
"Do you like it?" Tanong kay kay Rafael. Iyong infinity ring ang binigay ko sa kaniya. We enjoy the night, naging maingay ang celebration namin. Kahit nga si Caleb ay kinailangan pang tumawag ng driver dahil sa sobrang kalasingan.Sina Kuya Ali naman at Oliver ay sabay na raw uuwe sa condo nila. While Kuya Lance naman ay mukhang walang balak pang umuwe dahil after namin maghiwa-hiwalay ay nagpunta pa sa club to celebrate the Valentine's Day alone."I love it, Ceska." Nakangiti niyang pinagdikit ang noo namin. Kasalukuyan kaming nakaupo sa sala nila. Late na rin kaya nakatulog na ang dalawa niyang kapatid. "I have something for you too." Tiningnan ko siya. Hindi maproseso ng sinabi niya.Napatulala ako nang mapansin ang hawak niyang box. Maliit lang iyon pero, alam kong hindi singsing ang laman nun. "Ang dami mo namang surprise, Raf, hindi ako handa." Naluluha kong sabi nang makita ang kwintas na hawakan niya.He tucked my hair at the back of my ears. Siya mismo ang nasuot nun sa akin.