Chapter 04

Ilang minuto na ang nakalipas pero, wala pa rin nagsasalita sa amin ni Rafael. Madaming gumugulo sa isip ko pero, hindi ko iyon masabi sa kaniya.

"Nagbago na ba ang isip mo?" Bigla kong tanong. Pinapakiramdaman ko ang sarili ko.

Bakit hindi ako galit sa kaniya? Hinayaan niya akong mabasa ng ulan kahapon, sapilitan niya akong pinauwe at ngayon naman ay iniwan niya ako at hinayaan akong maglakad at mag-isang bumalik sa bahay niya.

"Hindi pa. Sabi mo ay pakinggan muna kita. Tell me about your rules." Pinaningkitan ko siya ng mata. Hindi pa ako nakakabawi sa pag-uusap namin ni Caleb. Hindi man kami magkasundo ni Rafael, alam kong malayo siya sa mga bagay na pumapasok sa utak ko. Malalim akong bumuntong-hininga.

"I thought you don't like this game anymore?" Pilit kong binabasa ang magiging reaksyon niya pero, sadyang wala talaga. Kampante lang siyang nakaupo habang nakatitig sa mata ko.

"Change of mind, I guess? Are you mad at me?" Pag-iba niya ng usapan. Sinulyapan ko ang hawak kong pen.

I don't know either. Muli ko siyang pinasandalan ng tingin. "Like what I've said, 3 years lang tayong magsasama bilang mag-asawa. Ikaw ang gagawa ng rules. Ang akin lang ay mapapayag ka sa kasal." Mahaba kong sabi.

"3 years?  Sabihin mo sa akin kung bakit kailangan 3 years?" Tumigil ako saglit.

"Because of my mom, she's showing some dementia symptoms. Sabi ng doctor ay puwede pang lumala iyon sa mga susunod na tao. The board of directors, gusto nilang ibigay kay Caleb ang position. Pinaghirapan iyon ng mga magulang ko." Paliwanag ko sa kaniya. Marahan siyang tumango.

"I know that. We already talk about it." Kumunot ang noo ko. "I'm talking about your cousin." I smiled bitterly.

"That's why you're here?" May bahid na lungkot sa boses ko. Hindi ko iyon maitago sa kaniya. Nasanay akong maging malakas sa harapan ng iba pero, pag siya na ang kausap ko, parang kusang lumalabas ang emosyon ko.

"I'm here because I don't like his offer." Mas lalong kumunot ang noo ko. "So, hindi pa ba tayo magsisimula?" Tanong niya.

Tumango ako at tumayo para maupo sa tapat niya, "Let's start with your rules." Sabi ko nang makalapit. Siya naman talaga ang gagawa. Hahayaan ko siyang magdesisyon dahil ang mahalaga lang sa akin ay makasal sa kaniya. That's all.

"Marriage is not a joke. Are you sure about this? Annulment is not that easy." Panimula niya. "To convince the people around us, kailangan natin mag-mukhang mag-asawa. Sa harapan ng ibang tao at kahit tayong dalawa lang." Tumango ako.

"But, before that....kailangan kong magsimula sa pinaka-umpisa." Kumunot ang noo ko. Hindi niya inaalis ang titig niya sa akin.

"What do you mean?"

"Maninirahan ka kasama ako, Ceska." Muli akong tumango.

"Of course! Mag-asawa tayo kaya dapat lang." Nakangisi kong sabi.

"Sa bahay ko." Nanlaki ang mata ko.

"What? Sa bahay mo? But, we can live in our mansion." Umiling siya.

"I don't like your cousins." Deretso niyang sagot.

"How about condo? Or rent an apartment for us?" Muli kong tanong.

"We have to convince them, Ceska. Ayaw kong mapunta lang sa wala ang paghihirap natin. Maninirahan ka sa akin, katulad ng sabi ko totoo ang maging kasal natin, sa tatlong taon na iyon, magiging asawa mo ko. Which mean, kailangan kong magsumikap para maibigay lahat ng nakasanayan mo." Natigilan ako sa sinabi niya.

"Ayaw kong isipin nila na naghahabol ako ng pera o ginagamit lang natin ang isa't isa. I'm just helping you. I'll work here in your own company, sasahod ako at hindi mo kailangan magbayad sa akin." Napanganga ako sa sinabi niya.

"Sa bahay mo ako titira? Mag-iipon ka para sa atin? Then, after 3 years....maghihiwalay tayo?" Sunod-sunod kong tanong.

"Why? Are you complaining?" Nakangisi niyang tanong. Mabilis akong umiling.

"No! Hindi mo ba kailangan ng pera?" Nagtataka kong tanong.

"Nah. CEO ang asawa ko, e. Sakto na siguro iyong magiging sahod ko." Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.

"So, any comments?" Muli niyang tanong. "Is that your first rule? Manirahan sa bahay mo?" Tanong ko rin.

Tumango siya, "Yeah."

"So, what's your next rule?" Pinagkrus  ko ang braso.

"As my wife, of course gagawin mo ang mga responsibilities mo." Pinagtaasan ko siya ng kilay.  "Magluluto at aalagaan ako." Muli kong binasa and labi ko sa sinabi niya.

"You mean...magluluto, maglalaba or kung ano pa ang gawain ng isang asawa?" Marahan siyang tumango.

"Why? Don't you know how to cook?" Mabilis akong umiling.

"Marunong ako! Ako nga naglalaba ng mga damit ko." Ngumisi lang siya sa akin.

"Okay. That's good." Wala namang problema sa akin kung iyon ang gusto niyang mangyari.

"Sabi mo magiging totoo tayong mag-asawa sa loob ng tatlong taon....meaning...uhm...magsasama tayo sa isang kuwarto and do the thing...l-like you know.." Sumimangot ako nang malakas siyang tumawa. Hindi ko kasi makuhang ituloy ang sasabihin ko.

"I'm sorry. You're so cute when you're confused." Natatawa pa rin niyang sabi. Ramdam ko tuloy ang pamumula ng pisngi ko.

"It's depend. Magkaiba ang room natin, of course! I still respect your privacy. Consent first before doing that thing." Lumunok ako nang sabihin niya iyon. That's it. Hindi ko alam na ganito ang magiging set-up naming dalawa.

"But, as your husband..." Seryoso siyang tumitig sa mata ko.

"Holding your hands, and kissing your lips in front of everyone is okay. Right?" Hindi ko makuhang tumingin sa kaniya. Ang bilis ng tibok ng puso ko.

"Y-yeah...of course!" Utal kong sagot. "Magiging mag-asawa tayo, magiging mabait ka sa akin pero, hindi ko iyon dapat bigyan ng kahulugan, right? Kasi after that...this is just a part of contact?" Mabilis siyang tumango.

"After 3 years, we will file an annulment." Dagdag niya pa. Tumango ako.

"Is that all? How about liking someone? I mean, dating someone?" Tanong ko dahil okay lang naman sa akin kung may magustuhan siya, at least maging malinaw iyon sa aming dalawa.

"No woman involves, Francesca. I will respect our marriage, magiging asawa mo 'ko kaya bakit ako maghahanap ng iba?" I swear! Sobrang pula na siguro ng mukha ko.

"Just incase--"

"Nah. Sa tatlong taon na iyan, ikaw lang ang magiging babae sa buhay ko. I'll work hard and prove myself to you, then after that...." Hindi niya makuhang ituloy ang sasabihin niya.

Muli akong tumango, "I get it." Putol ko sa sasabihin niya.

"Hindi magiging fake ang kasal natin, maninirahan ako sa bahay mo, magsisimula tayo sa umpisa, magiging  maalaga tayo sa isa't isa at no third party or cheating. How about your siblings?" Tanong ko sa kaniya.

"Don't worry about them. My siblings are my responsibility.  Ako lang ang responsibilidad mo." Naka-ilang dasal ako sa isip ko, lahat nalang ng sinasabi niya ay nagiging dahilan para mas lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko.

"O-okay." Iyon na lamang ng nasabi ko. "How about our wedding?" Tanong ko ulit sa kaniya.

"As soon as possible." Deretso niyang sagot. Napalunok ako. Grabe! Hindi ito ang inaasahan ko. Akala ko kasi ay magpapanggap lang kami sa harapan ng ibang tao. Magiging cold sa isa't isa kapag walang nakakakita.

"So, how about this month?" I suggest. Nagsisimula lang kasi ang buwan. Napahawak siya sa labi niya. Parang nag-iisip.

"So, kaya ba this month?" Mabilis akong tumango. Kaya naman iyon, madami akong kakilala.

"Okay. Beach wedding? Or you choose." Hindi muna ako sumagot. Ilang beses kong pinag-isipan iyon bago tuluyang makapag-desisyon.

***

Hindi nga talaga nagbibiro si Rafael dahil hindi pa man kami kasal ay hatid-sundo niya ako sa trabaho. Kapag pupunta kami sa organizer ng kasal namin at iba pang aasikasuhin ay kasama ko siya.

"Let's eat?" Tanong niya. Dapat ay hindi kami magkikita ngayon dahil sa isang araw na ang kasal namin. Ang bilis lang ng oras.

"May gagawin pa ako." Saad ko. May board meeting kami after our wedding. Kailangan ko rin siyang ipakilala sa lahat ng board members.

"Kumain ka muna. Always prioritize your health." Hindi na ako nagulat nang hawakan niya ang braso ko.

Calm down, Ceska! Hindi ka puweding mahulog ng ganito kabilis.

Rafael is family oriented, God fearing, gentleman and responsible. Sa ilang araw lang na nakakasama ko siya, masasabi kong mabuti siyang tao. Na kahit alam kong may katapusan ang tungkol sa aming dalawa, hindi ko maiwasang hindi humanga sa kaniya.

"You may now kiss the bride." Parang tatakas ang puso ko nang marinig ang sinabi ng pari.

Lumapit si Rafael at hinawakan muna ang mukha ko. "Can I kiss you?" Bulong niya nang makalapit sa akin. Hinawakan ko ang kamay niya at deretsong tumingin sa mata niya.

Unti-unti akong tumango, "Y-yes." Napapikit ako nang ngumisi siya akin. He lifted my chin and press his lips to mine. Isang halik na alam kong hahanapin ko sa oras na matapos ang lahat ng 'to.

To be continued...