Chapter 05

"Oh My Gosh!" Mabilis akong umatras nang biglang tumalsik ang matika habang nag p-preto ako ng hotdog at itlog.

"Do you really know how to cook?" Biglang sumulpot si Rafael sa likod ko. It's my 1st day here in his house. Mukha siyang luma sa labas pero, malinis naman at organize ang mga gamit sa loob.

"Marunong ako, okay? S-sadyang may water lang ata iyong mantika." Umikot ang mata ko nang marinig ang mahina niyang pagtawa.

"Is that so? Let me help you." Tatanggi na sana ako nang tumayo siya sa likod ko at hinawakan ang kamay ko. He's hugging me from behind and placed his chin over my shoulder. "Baka nakalimutan mulang kung paano magluto talaga." Sarkastiko niyang dagdag.

"K-kaya ko naman." Ramdam ko ang pagdikit ng balat niya sa pisngi ko. Ngumiti lang siya at hinawakan ang kamay ko.

Mabuti nalang talaga at nakatalikod ako sa kaniya, hindi niya makikita ang pamumula ng pisngi ko. Alam kong normal lang sa kaniya iyon dahil nga mag-asawa naman talaga kami pero, aminado akong apektado ako kahit sa simpleng pagdikit ng katawan niya sa akin.

"Done!" Nakangisi niyang sabi. Ngumiti lang din ako. Tanggal talaga angas ko sa kaniya, e. Iyong tipong kahit gusto kong magtaray, hindi ko magawa.

Tinulungan din niya akong maghanda ng pagkain at tinawag ang dalawa niyang kapatid.

"Good morning, baby!" Umupo ako para mapantayan ang nakaka-bata niyang kapatid. Nasa anim na taong gulang palang si Real, pero namana niya ang maganda niyang mga mata sa kuya niya.

"Good morning po, Ate Ceska!" Masigla na naman niyang bati. Sinulyapan ko si Reina, na kasalukuyang nakatingin sa akin.

"Good morning, Reina!" Thirteen years old palang si Reina. Mabuti nalang at mabilis ko silang nakasundo. After our wedding, we decided na sa private beach resort nalang kami ng mga magulang ko mag-stay for one week.

Well, we enjoyed our vacation there kahit sobrang busy pa rin ni Rafael. Naghahabol raw siya ng reports kaya iyong dalawa nalang niyang kapatid ang nakasama ko.

Madalas kaming magkuwentuhan and for the first time in my life, naging malaya ako. Iyong hindi ko kailangang mag-alala sa kung ano ang sasabihin ng ibang tao.

"Bakit sa kanila may good morning?" Nakangusong tanong ni Rafael. Tinulungan niya akong tumayo at humarap sa kaniya.

"Hindi na kailangan. Alam ko namang maganda ang araw mo kapag ako ang nakikita mo." Pang-aasar ko sa kaniya.

Rafael has a heart shaped mouth and a smile that tilts up so slightly on the left side which makes it look like he is trying to conceal or control himself.

"Is that so? How about morning kiss?" Hindi pa rin inaalis ang ngisi sa labi niya. Sinulyapan niya ang dalawa niyang kapatid, na agad naman nilang nakuha ang gusto niyang sabihin. Halos sabay na tumalikod ang dalawa, hindi na ako nagulat nang humakbang palapit si Rafael at walang kahirap-hirap na yumuko para halikan ang labi ko.

"Good morning, Wife." Bulong niya nang maghiwalay ang labi namin. Mabilis akong nag-iwas ng mata. "Let's eat?" Nakangiti niyang hinawakan ang kamay ko at inalalayan niya akong maupo.

Mabilis pa rin ang tibok ng puso ko, na kahit ginagawa naman niya iyon, hindi pa rin ako nasasanay. Malambing akong ngumiti sa magkapatid na halatang nang-aasar.

Tumikhim muna ako at sinulyapan si Rafael, "I'm going to visit my mom, are you coming with me?" Pinagtaasan niya ako ng isang kilay.

"Of course! She's my mom too." Nakangisi niyang sagot. Sumimangot ako at nagpatuloy nalang din sa pagkain.

Magiging abala kasi ako bukas, may board meeting at balak ko rin ipakilala si Rafael. Alam kong hindi naniniwala ang mga pinsan ko pero, may tiwala ako sa sinabi ni Rafael, maniniwala sila kung natural lang ang ginagawa namin.

"Oo nga pala, may pasok ba kayo bukas?" Tanong ko sa dalawa niyang kapatid. Marahan naman silang tumango.

"Ako na maghahatid sa inyo." Total naman ay maaga ang pasok ko bukas. Kailangan kong maghanda sa meeting, of course! Kahit naman kami ang may ari ng negosyo ay may mga galit pa rin, pinipilit nila na mas maganda raw kung si Caleb.

But, since my husband is here, I'm sure naman na wala na silang karapatan na patalsikin pa ako. Alam kong mahahanap nila ng butas si Rafael, since hanggang 3rd year college lang ang natapos niya pero, madami naman siyang experience. Hindi ko kailangan mag-aalala dahil may tiwala ako sa kaniya.

Naunang maligo si Rafael, habang ako naman ay nagligpit at naghugas ng pinag-kainan namin. Nung una ay nahihirapan ako pero unti-unti rin ako nasanay sa mga gawain bahay.

"Mabagal akong magbihis." Paalala ko kay Rafael habang nagbibihis siya. Tinulungan kong ayusin ang collar ng polo niya. Matangkad siya pero hindi rin naman ako pandak, sakto lang para hindi ako mahirapan na abutin ang leeg niya.

"It's okay. Take your time. I could wait." Tumango lang ako sa kaniya. Iyon ang isang bagay na nagustuhan ko sa ugali niya. Hindi niya ako minamadali, hinahayaan niya akong suotin ang gusto ko, o gawin ang mga nakasanayan ko.

I'm wearing a blue dress. Kasalukuyan akong naglalagay nang make-up nang biglang lumapit si Rafael, "Bakit?" Tanong ko. Napansin ko ang hawak niyang tuwalya.

"Helping you to dry your hair. Hindi pala ako nakabili ng pampatuyo mo ng buhok." Kinagat ko ang ibabang labi ko nang sinimulan niyang patuyuin ang buhok ko, gamit ang hawak niyang tuwalya.

"Ayos lang naman." Hinayaan ko lang siyang gawin iyon, siya rin ang nagsuklay nun at nang matapos ay pinasandalan niya ako ng tingin

"Everything about you is perfect." Hindi ko alam ang isasagot ko. Ngumiti nalang ako dahil ilang araw palang ay hulog na hulog na ako. And I don't like this feeling! Nasa usapan namin na magiging totoo kaming mag-asaww but, after 3 years...maghihiwalay kami na parang walang nangyari.

***

Hindi ko dala ang sasakyan ko rito, katulad ng napag-usapan namin ni Rafael, magsisimula siya sa umpisa at mag-iipon para sa aming dalawa. Kaya ang ginagawa namin lagi ay mag-commute nalang. Sasakay ng jeep papunta ng hospital o kung saan.

Mabuti nalang at gising si Mommy nang dumating kami ni Rafael, sinalubong niya kami ng matamis niyang ngiti, na para bang matagal na niyang hinihintay ang pagkakataong 'to.

"Ikaw ba iyan, Rafael?" Kumunot ang noo ni Rafael. Mukhang nagulat na kilala siya ni Mommy.

"Madalas kitang kuwento sa kaniya." Pagdadahilan ko. "I mean, kaya nga ikaw ang napili ko kasi ikaw ang madalas kong kwento." Marahan siyang tumango. Mabuti nalang at hindi siya naghinala.

"Napaka-guwapo naman ng asawa mo, anak." Kumento ni mommy. Mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Rafael.

"Kailangan para hindi masayang ang lahi natin, mommy." Pabiro kong sagot. Tumawa naman si Rafael.

"Hindi kana ba busy, Rafael?" Mabilis na umiling si Rafael. "Mabuti naman kung gano'n. Hindi na malulungkot ang anak kong si Ceska." Nakangiti kong sinulyapan si Rafael.

"Sabay na po kaming bibisita sa inyo ngayon." Magalang na sagot ni Rafael.

"Naalala ko tuloy si Alejandro. Parang ikaw lang din siya, sana ay huwag mong sasaktan ang anak ko. Alam mo bang hindi iyan sanay kumain mag-isa?" Kuwento ni Mommy. Nahihiya akong tumingin kay Rafael.

"I don't know that but, thank you for informing me, ma'am." Mabilis na tumawa si mommy at parehong hinawakan ang kamay namin ni Rafael.

"Mommy nalang, ang pormal naman kung ma'am." Nakangiti niyang sabi. Agad namang tumango si Rafael. "Takot din iyan sa mga lumilipad, kahit na ipis o kung anumang insekto iyan." Natatawang kuwento ni mommy. Hindi ako kumibo.

"Hindi rin iyan marunong sa gawing bahay. Muntik ng masunog ang bahay namin no'n." Ramdam ko ang pamumula nang pisngi ko.

Hindi ako nagreklamo, ngayon lang kasi naging madaldal si Mommy. Namiss ko ang ganito niyang ugali, iyong masaya at inaalala ang mga bagay na ayaw ko.

"You really don't know how to cook, huh?" He whispers, softly as he touch my hair using his finger.

"Marunong ako. May nagtuturo sa akin sa bahay nun." Pagtatanggol ko sa sarili ko. Ngumiti lang siya at muling hinawakan ang kamay ko.

"It's okay. Ako nalang ang mag-aalaga sa 'yo." Malambing niyang sabi bago tumingin kay Mommy, "Huwag po kayong mag-aalala. Ako na po ang bahala sa anak niyo." Hindi ko inalis ang titig ko kay Rafael.

Ang malambing niyang pag-ngiti sa mommy ko at sa akin, sigurado akong mahihirapan akong pigilin ang nararamdaman ko sa kaniya.

To be continued....