Chapter 03

Some people describe me as someone who doesn't know anything. Someone who don't appreciate things she had. Someone who doesn't show emotions.

I sighed and tried to brush my hair using my fingers. When I got satisfied with my hair, sinubukan kong hawakan ang door knob at pihitin ito papasok sa hospital room ni Mommy.

I smiled while looking at her, peacefully sleeping. Na para bang wala siyang problema, I miss that feeling. Simula kasi ng mamatay si daddy, parang wala akong ginawa kung hindi patunayan ang sarili ko.

"Hey, Mom! How are you?" Marahan kong inayos ang buhok niya, ang ilang hibla nito ay nakaharang sa maganda niyang mukha.

"You're sleeping again," I smiled bitterly. "Siguro naman maaalala muna ako kapag nagising ka." Marahan kong hinaplos ang pisngi niya.

She's still young. Nasa 59 palang siya pero dahil sa sobrang pagmamahal kay daddy, siguro ang laki ng naging epekto nito sa kaniya.

She's showing some dementia symptoms. It's a general term for loss of memory, language, problem-solving and other thinking abilities that are severe enough to interfere with daily life. Alzheimer's is the most common cause of dementia.

Dementia is caused by a variety of diseases that cause damage to brain cells. This damage interferes with the ability of brain cells to communicate with each other. When brain cells cannot communicate normally, thinking, behavior and feelings can be affected.

"Ceska, is that you anak?" Nanghihina niyang tanong. Marahan akong tumango habang nakahawak pa rin sa pisngi niya.

"Y-yeah...how are you?" Hindi ko kayang maglabas ng emosyon, ayaw kong maging mahina sa harapan niya at lalo na sa ibang tao. Ayaw kong gamitin nila ang kahinaan ko para kontrolin ako o gawin ang mga bagay na puweding makasakit sa akin.

"Bakit ngayon kalang dumalaw?" Malungkot niyang tanong. Bumuntong-hininga muna ako, galing ako rito kahapon, kaso nga ay nagwala lang siya dahil hindi niya ako makilala.

"I'm busy. Alam niyo naman po na madaming gawain sa opisina." Dahilan ko. Nakangiti niyang hinawakan ang kamay ko.

"Nasaan ang asawa mo? Hindi ka niya ba tinutulungan?" Kinagat ko muna ang pang-ibabang labi ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

"Madami rin siyang trabaho. Just like you and dad... we're helping each other." Matamis siyang ngumiti sa akin.

"But, try to rest too, Ceska. Halatang pagod ka." Umiling ako. Hindi ako pagod sa trabaho. Pagod ako maglakad dahil iniwan ako ng lalaking iyon!

"I'm not, mom. Nagkataon lang na madaming ginagawa sa opisina ngayon." Humigpit ang pagkaka-hawak niya sa kamay ko.

"Mana ka talaga sa akin. Kaya nga mahal na mahal ako ng daddy mo, e. Naaalala ko lang iyong kabataan ko. Kailan ba dadalaw ang asawa mo? Lagi nalang siyang abala sa trabaho." May bahid na pagtatampo sa boses niya.

"After his business trip, I guess?" I lied. Wala naman kasi akong asawa. Ito ng dahilan kung bakit pinipilit ko si Rafael, araw-araw akong tinatanong ni mommy kung nasaan ang asawa ko.

Bakit si Rafael?

Dahil may pagkatulad sila ni Daddy, dahil sa karamdaman ni mommy, madalas niyang maalala ang mga bagay-bagay pero, sa ibang tao niya hinahanap ang ilan sa ala-ala niya no'n. It's not that easy for me, minsan ay madami ng nurse ang umiiyak, madalas kasi manakit si mommy kapag naalala niya iyong tungkol sa kanila ni Daddy.

"Dadalaw siya next week?" Tanong ni Mommy. Tumango ako rito at inayos ang kumot niya. Mukhang inaantok na naman siya.

"Dadalaw kami rito, hmm? That's my promise." Ngumiti ako at humalik sa noo niya. Nang masigurong tulog na siya ay saka palang ako lumabas ng kuwarto

Rinig ko ang mga bulungan nila pero, hinayaan ko nalang. It's been years and I already used to it. Sa ilang taon na lagi akong mag-isa, I realized that their opinion about me doesn't matter at all. Ang mahalaga ay kilala ko ang sarili ko.

"Nakakaawa din kasi siya, hindi ba sila ang naghirap sa kompanya? Ang hirap pa naman maging Chinese. Lagi nilang iniisip na mahina ang mga babae." Rinig kong sabi nung nurse. Dumeretso lang ako sa parking lot.

Nang makapasok sa sarili kong sasakyan ay irita kong sinandal ang ulo ko. Nagpaka-hirap lang ang magulang ko sa wala. Bakit kasi laging lalaki ang inaasahan sa negosyon? Kahit naman babae ay may kakayahan!

Simula nang mamatay si Daddy, lagi ko nalang pinapatunayan na kaya ko. I don't even need a man! Kaya kong mas palakihin ang negosyon namin pero, laging si Kuya Oliver or Caleb ang hinahanap nila.

That's why I decided to look-nevermind!

Nagsimula akong magmaneho, pabalik sa kumpanya. Alam kong may mga kailangan pang gawin si Anna.

I'm blessed to have her as my best friend. Talagang hindi niya ako hinayaan na mag-isa. Kasama ko siya sa lahat ng naging pagsubok sa buhay ko.

"So, what happened?" Agad niyang sabi nang makita ako. Dumeretso ako sa upuan ko. Marahan na menasahe ang noo ko. Hindi ko na alam kung tama pa ba 'tong ginagawa ko.

"Still no." Tamad kong sagot. Nagpaka-wala siya ng hangin.

"How about your mom? Hindi niya ba hinahanap iyong asawa mo?" Tanong ni Anna. Magsasalita pa sana ako nang biglang pumasok si Caleb. Nakangisi na naman sa akin.

"Can you please knock at the do--" Natigilan ako nang lumabas siya at muling sinarado ang pinto.

Mariin akong pumikit nang kumatok siya at muling pumasok. "Happy? Kumatok na ako." Hindi ko siya sinagot. Sinulyapan ko si Anna, na parang nagtataka rin kay Caleb.

"What do you want?" Inis kong tanong. Mahina na naman siyang tumawa.

"Do you have coffee?" Sinulyapan niya si Anna. "I want black coffee." Kumunot ang noo ko.

"Bakit hindi ikaw ang bumili? Ikaw ba si Ceska para sundin ko?" Iritang sagot ni Anna. Hindi ako kumibo, pinanood ko lang silang mag bangayan.

Bagay sana sila kung hindi lang siraulo 'tong si Caleb.

"What do you want?" Tanong ko rito.

"I just missed you. Ang aga mong umalis kanina, e." Kusang umikot ang mata ko sa sinabi niya.

"I'm not in the mood, Caleb." Pumikit ako. Ayaw ko talaga sa ugali niya minsan, I don't exactly know what happened to him. Hindi naman kasi gamyan ang ugali niya, e. Mabait naman siya sa akin dati.

Bigla nalang siyang naging ganyan nung nasa hospital na si Mommy. Siguro dahil gusto niya talagang makuha 'to. Baka lumabas lang ang totoo niyang ugali.

I don't know.

"Lemme guess? He rejected you again?" Nang-aasar niyang tanong. Sinulyapan ko si Anna para ipaalam sa kaniya na puwede na siyang umalis.

Pagod na nga siya sa trabaho, tapos maririnig niya pa kami ng pinsan ko.

"Are you following me? Deretso kong sabi nang makaalis na si Anna. Ngumisi siya at sumandal sa pader na katabi nito. Deretso ang titig niya sa akin, ang isang kamay ay nakalagay sa bulsa ng pantalon niya. Habang ang isang kamay ay nilalaro ang susi ng sasakyan.

"No. Hindi ko alam na naglakad ka mag-isa, sumakay sa jeep and dumalaw kay tita." Humigpit ang pagkakahawak ko sa ballpen na gamit ko.

"I know his work place. Do you want me to help you? I already talk to him and offer him something. Higher than your --" Mabilis akong tumayo at lumapit sa kaniya.

"Huwag mo siyang idamay sa kalokohan mo!" Inis kong sabi. Tinaas niya ang pareho niyang kamay.

"Chill. Wala pa nga akong ginagawa, e." Ramdam ko ang panginginig ng kamay ko.

"Suit yourself, Ceska. I won't mind. Siguraduhin mo lang na tama lahat ng ginagawa mo." Nakangisi niyang sabi bago tuluyanb lumabas ng opisina.

Nanghihina akong napahawak sa dibdib ko. I know him too well! Alam kong gagawin niya ang bagay na gusto niya. Hindi iyong magdadalawang isip.

Mariin akong pumikit at muling inalala si Rafael. Wala akong problema sa ibang pinsan ko, kay Caleb lang talaga.

"Ma'am, may bisita po kayo." Sinulyapan ko si Anna, na kasalukuyang nakangiti sa akin. Pinagkunutan ko siya ng noo.

"Can you tell him or her that I'm busy?" Ngumisi lang ang loka! Hindi ko tuloy alam kung ano ang trip niya.

Akala ko kasi ay umuwe na siya. Hindi naman kasi siya nagta-trabaho rito.

"Sure ka? Sige...sabihan ko nalang si Rafael." Sinadya niyang palakasin ang pangalan ni Rafael.

"Wait! Rafael? Tama ba pagkarinig ko?" Taranta kong sagot. Tumango naman si Anna. Unti-unti niyang nilakihan ang pagkakabukas ng pinto.

Nanlaki ang mata ko nang makita ang nasa likod niya. So, I'm right? Rafael's here!

To be continued...