Chapter V: Matinding Damdamin

“Oh, ang aga n’yo naman yatang umuwi?” Tanong ni mama Millet ko sa amin matapos n’yang makita ang pagmumukha ko at ni Sefira pagbukas ko ng pinto. Naabutan ko nga palang nagwawalis si mama kaya medyo makalat pa yung sahig.

“Lola!” Agad na tumakbo si Sefira sa kanyang lola at niyakap ito nang mahigpit.

“Eh, paano kasi, nilagnat yang si Sef. Mabuti na lang natawagan ako ng nurse.”

“Ito, nilagnat? Eh, mas malakas pa sa kalabaw itong batang ito, ah? Kita mo may payapos yapos pa.” Hinawakan ni mama yung noo ni Sefira, pagkatapos ay tinignan ako ng nanlalaki n’yang mga mata. “Oh, medyo umiinit na naman yung bata. Mabuti pa patulugin mo na lang muna ‘to, tapos ako na bahala at pumasok ka na sa trabaho.”

“Ay, ma nag-undertime ako today para maalagan ko si Sefira.” Paliwanag ko sa nanay ko, habang naglalakad papalapit sa kanya. 

“Oh, sige ikaw na magpatulog kay Sef at ipagluluto ko s’ya ng sabaw para naman may mahigop s’ya bago uminom ulit ng gamot.”

“Lola, may kwento po ako.” Hay naku, parang walang dinaramdam. Napatingin tuloy si mama sa’kin na para bang gusto n’yang i-take over ko yung pagluluto.

“Ako na nga lang magluluto.” Pag-volunteer ko. “Ano pa gusto n’yo, bukod sa soup?”

“Ah, isang kwento mula sa batang ito.” Agad na hinatak ni Sefira ang kanyang lola sa kwarto at nagkulong kasama ng mama ko. Ang maglola talaga. 

Sinimulan ko na ngang lutuin yung soup, tapos nagprito na rin ako ng tilapia, para naman hindi lang sabaw ang kakainin namin. Habang hinihintay maluto yung pagkain, hindi pa rin maalis sa isip ko si Luke. Yung malambing n’yang boses, yung nilalanggam n’yang ngiti, tapos yung amoy n’yang parang naligo sa bubbles na humahatak sa’kin para lapitan s’ya kanina. Naku po,hindi na yata normal ‘tong nararamdaman kong ‘to. Nakangiti nga ako habang nagluluto at pinagninilay-nilayan ang nakaka-attract na mukha ni Luke.

Sa sobrang lawak nga ng imagination ko, heto at nasunog na nga yung isda. Pagkakita ko, kulay itim na yung balat ng isda, tapos napasobra na sa crisptyness yung tilapia. Pumuputok-putok pa nga yung mantika habang inaalis ko sa pagkakadikit yung tilapia sa kawali. Napailing na nga lang ako sa nagawa ko, at nakangiwing inahon yung isda sa kahirapan, este kawali. Pikit mata ko na ngang nilagay sa lamesa yung sunog na isda, at napakamot na lang ako sa ulo ko’t sinabunutan ang sarili sa sobrang inis sa nagawa kong pagsunog sa isda. Mukha na ngang uling yung tilapia, eh. Aba’y paano namin yan kakainin ng ganyan? Oh, muntik ko na nga makalimutan yung soup, kaya agad na kong sumandok at nilagay yung malaking bowl na may lamang sabaw sa lamesa.

Ready na nga yung mga pagkain at handa na rin yung tainga ko sa mga salitang mabibitiwan ni mama paglabas n’ya ng kwarto. Pikit mata na nga akong pumunta sa nakasaradong pinto. Pero teka, na-curious ako kung ano yung pinag-uusapan nila, kaya nilapat ko yung tainga ko sa parteng may butas at nakinig sa kwentuhan nila.

“Lola, kanina sobrang sakit ng ulo ko, kaya dinala ako ni teacher Luke sa clinic.” Saad ni Sefira. 

“Kawawa naman pala itong apo ko.” Tugon naman ni mama.

“Pinainom nila ako ng bigesic, tapos pinatulog po nila ako sa clinic. Pero lola alam mo ba, nung pagdating ni mama narinig ko yung pinag-uusapan nila.”

“Sinong nila? Yung nurse?”

‘Hindi, ni teacher Luke.”

“Teacher Luke? Nagkita na sila?” Tignan mo ‘tong si mama, gulat na gulat kung maka-react. 

“Opo, kasi pinatawag ni sir sa nurse si mama para sunduin ako.”

“Oh, tapos ano’ng nangyari?”

“Nung umpisa po, malambing si mama magsalita. Pero nung pinakilala ko na po s’ya kay teacher, ayun naging masungit.”

“Ang nanay mo, magsusungit? Totoo ba yan? Hindi nga n’yan ako tinarayan, eh.”

“Totoo po lola. Kasi hindi na n’ya pinapansin si sir nung pinakilala ko s’ya. Hindi ko nga po alam bakit, eh. Ok naman si mama nung una tapos biglang nagsungit. Tapos nagtataas pa ng kilay kay sir, tinatarayan pa po yung teacher ko.”

“Hayaan mo na yang nanay mo, baka may dalaw lang s’ya ngayon.” Paliwanag ni mama kay Sef. Ay, paano ba naman kasi, nung umupo na s’ya sa tabi ni Sefira, kitang kita ko na yung kagwapuhan n’ya. Malaking lalaki, maskulado tapos ang ganda pa ng pagka-brown ng mata n’ya. Malinis pa yung mukha, walang balbas man lang o bigote. Saka wala akong dalaw, sinong dadalaw sa’kin, eh wala naman akong boyfriend? Ay, mens pala yun. “Pwede bang makita yung itsura ni sir Luke mo?”

Kahit hindi ko makita kung ano yung ginagawa ni Sefira sa loob ng kwarto, alam ko namang dumudutdot s’ya sa cellphone n’ya, para ipakita yung picture ni Luke mula sa socials. Paano, wala naman kasing printed copy ng picture ni Luke si Sef, ano. 

“Ito po s’ya lola, oh.” Hindi ko mapigilan ang sarili ko, at sumilip na nga ako sa maliit na butas ng pinto. Nakita kong binigay ni Sefira yung cellphone n’ya kay mama, para ipakita yung picture ni Luke.

“Ah, kaya naman pala.”Tugon ni mama habang hawka-hawak yung cellphone ni Sefira.

“Alin pong kaya pala?” Nagtatakang tanong ni Sefira.

“Crush ng nanay mo yung teacher mo, kaya yun nagsusungit!” Ha? Ako may crush kay Luke? Ano ba naman, nakakawindang naman yung sinabi ni mama. ‘Di ba nga nangako ako na hindi na ako magmamahal ulit? So, paano ako magkakagusto sa ibang lalaki? Kaya ko lang yun tinatarayan kasi… Ayaw ko sa mga lalaki. 

“Mama, Sefira, kain na tayo!” Ayan, bago pa lumala yung kwentuhan ng dalawa tinawag ko na sila. Tumakbo nga ako papunta sa lamesa bago sila lumabas. Para naman hindi sila maghinala na nakikinig ako sa kwentuhan nila. Nagkunwari akong nag-aayos ng mga pagkain para bongga na yung acting skills na ipapakita ko.

“May naaamoy akong sunog.” Wika ni mama habang naglalakad papuntang lamesa. Naku po! Ngumiti na lang ako habang kinakamot ang ulo ko. Tapos ay iniiwasan ng tingin si mama nang maka-upo na s’ya. Napakagat ako ng labi at hiyang hiya sa sarili nang tignan ni mama yung tilapia. “Ano ‘to, Rachel?” Tanong n’ya sa’kin habang nakatitig sa mukha ko ang nanlalaki n’yang mga mata.

“Ah, isda mama.” Sagot ko sa kanya na tila umiiwas sa sagot na gusto n’yang marinig.

“Ay, ang tinatanong ko, anong nangyari at nasunog mo!” Sigaw sa akin ng mama ko. Ayan na nga ba ang sinasabi ko, eh. 

“Mama, ganyan na talaga yung bago ngayon. Tawag d’yan ano, toasted tilapia.” Oh, tignan mo, nagpalusot pa, akala mo naman hindi alam ng mama n’ya.

“Huwag kang pilosopo, Rachel ka. Hindi ka naman nakakasunog ng pagkain dati, ha?”

“Eh, kasi naman, eh.” Bulong ko habang nakayuko sa kahihiyan ang mukha ko. Pero ‘tong si mama malakas ang pandinig.

“Anong ‘Eh, kasi naman?’ May iniisip ka siguro, ano?”

“Wala po, ah. Sino’ng nagsabing may iniisip ako?” Tignan mo, nagsisinungaling pa yan sa nanay n’ya.

“Ayan na nga ang sinasabi ko.” Saad ni mama na alam kong nagpipigil ng galit n’ya sa’kin. “Hindi ba ang bilin ko sa’yo, mag-practice kang mag-concentrate sa pagluluto! Kung may customer ka lang nireklamo ka na, eh.”

“Sorry na po.” Paghingi ko ng paumanhin.

“Oh, sige na, umupo ka na rito at kumain na tayo.” Umupo na nga ako sa tabi ni Sefira kahit nahihiya pa rin ako sa nangyari. Nakakainis naman kasing isip ‘to. Parang gusto ko nang palitan ng memory card para hindi na kung sa’n-sa’n pumupunta..

Ito namang si Sefira, nasa kainan na nga, dala-dala pa yung notebook n’ya sa english. At tinabi pa talaga sa’kin, ano.

“Lola, mukhang tama po kayo.” Saad ni Sefiraa habang ngumunguya ng pagkain.

“Wait, anong ‘tama po kayo?’” Nagtatakang tanong ko.

“Iniisip ni mama si sir Luke. Crush mo po yata si sir, eh.” Ha?

“Sefira, ang bata-bata mo pa! Kanino mo narinig yang crush na yan?”

“Kay lola po.” Hay, si mama talaga. Nakakagigil.

“Mama!” Saad ko habang pinandidilatan ng mata ang nanay ko.

“Bakit hindi ba? Kita mo nga, oh. Nakaharap lang sa’yo yung noteook ni Sef na may pangalan ni Luke, nakangiti ka na d’yan.” Ha? Ako nakangiti? Hinawakan ko tuloy yung bibig ko para ma-check kung totoo nga. 

“Hindi naman ako nakangiti, eh.” Depensa ko.

“Anong hindi? Huli ka na namin, h’wag ka nang mag-deny pa d’yan.”

“Alam mo mama, ang weird mo ngayon. Kasi kanina, sinusungitan mo si sir, tapos nakasunog ka pa ng ulam, tapos ngayon bigla ka na lang ngumingiti wala namang naakatawa.” Tugon ni Sefira sa’kin.

“Ganyan talaga, kapag may crush, Sef.” Sambit naman ng mama ko.

“Mama, wala akong crush. Saka ‘di ba sinabi ko naman na hindi na ko magmamahal ulit?”

“Eh, mama, bakit ka po namula kanina nung kaharap mo na si sir? Iniiwasan mo nga po s’ya ng tingin, eh.”

“Talaga ba? Sabi na sa’yo crush ng nanay mo yang teacher mo, eh.”

“Ayie, si mama may bagong crush.” Tignan mo nga naman ‘tong maglola na ‘to. Hindi sila matigilan kaka-ayie nila sa’kin. Hindi ko naman crush yun, ano ba.

“Tumigil ka, Sefira, ha. Kumain ka d’yan at nang maka-inom ka na ng gamot.” Paalala ko sa anak kong mapang-asar.

“Mama, si sir Luke nand’yan sa labas po.”

Napatingin nga ako agad sa bintana para hanapin si Luke, pero hindi ko naman s’ya nakita. Nagmadali pa nga akong tumayo sa upuan at binuksan yung pinto, pero wala talaga si Luke.

“Wala naman, ah.” Saad ko pagkaupong muli sa silya. Ang nakakainis lang, bigla ba namang nagtawanan yung maglola pagksabi kong wala si Luke.

“Hindi raw n’ya crush, pero nagmadali nung sinabing nasa labas s’ya.” Saad ni mama habang hindi mapigilan ang pagtawa. Hay, naku, prank lang pala ng maglola.

“Kayong dalawa, tumigil na nga kayo!”

“Ayie, Lu-chel.” Pag-aasar ni Sefira sa’kin.

“Lu-chel, Lu-chel, Lu-chel…” Sabay na pagbigkas ng maglola sa ginawa nilang love-team name namin. 

“Sinabi nang tumigil na, ay ang kukulit.” Hindi na nga mapigil ang pang-aasar nila, hanggang sa matapos kami sa pagkain. Ayun, hindi tuloy ako nakakain nang maayos.