CHAPTER 7. HEARTBEAT

ALAS-OTSO ng umaga nang marinig ko ang alarm clock mula sa aking bedside table. Dali-dali akong napabalikwas nang bangon sa pag-aalalang, baka bigla ko na naman makita ang matalim na tingin sa akin ng lalaking, tila malaki ang nagawa kong kasalanan. Mabilis kong iniayos ang aking kama. Saka ako malalim na nagpakawala ng buntonghininga.

“Dapat masanay na ako sa bahay na ito.” Pangungumbinsi ko sa sarili.

Bigla kong naalala si Erika. “Kamusta na ba sʼya? Kamusta na kaya ang kapatid ko? Nababantayan kaya niya si Anton?”

Sa kalagayan pa lang ng aking kapatid ay hindi na ako mapakali. Naiisip ko kung tumupad ba si Travish sa aming napagkasunduan?

Dahan-dahan kong pinihit ang doorlock. Ngunit, hindi ko pa man ito nabubuksan nang biglang bumungad sa akin, ang mukha ng lalaking aking iniiwasan. Bahagya ko pang napaatras ang kaliwang paa ko, na naging sanhi nang pagkawalan ko ng balanse.

“Hindi ka ba marunong mag-ingat?” masungit na sambit niya sa akin.

“N-nagulat lang ako sa—”

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko. Nang mahigpit niyang hinawakan ang pulsuhan ng aking kamay.

“Sa susunod at hindi ka nag-ingat. Ako mismo ang magpapaalis mula sa ospital, kung saan naka-confined ang kapatid mo?”

Halos hindi ako makagalaw sa salitang binitawan niya sa akin. Tila ba hawak nito ang buhay ko at pag-asa na nararapat sa kapatid ko? Gusto kong umiyak o sumigaw. Ngunit, hindi ko magawa. Nakasalalay sa mga kamay ko ang kaligtasan nʼya. Batid kong may dinadala ako sa sinapupunan ko. Pero, hindi sa ganitong madilim na sitwasyon.

“Titigan mo na lang ba ako, Miss Samonte?”

Sa pagkakataon na iyon ay napaiwas ang pagkakatitig ko sa kaniyang mga mata.

“Iʼm sorry. Hindi ko sinasadyang ma-out of balance ako.”

“Sa isang tulad mo. Dapat nag-iingat ka! Tandaan mo na may kontrata tayong pinirmahang dalawa. Oras na mawala ang batang ʼyan sa sinapupunan mo. Tapos, na rin ang buhay ng kapatid mo.”

Napakagat labi ako sa matalas niyang pananalita. Dahilan sa unti-unti niyang paglapit sa akin. Habang nakatitig sa kaniya at sumasabay ang pag-atras ng mga paa ko. Naramdaman ko na lang ang matigas na bagay sa aking likuran, na nagpahinto sa akin.

“Hindi mo naman ako kailangang bantaan. Alam ko ang pag-iingat na aking gagawin.”

“Wala akong pakialam, kung paano mo ʼyan iingatan!”

Doon ko naramdaman ang sakit sa aking dibdib. Bahagya niyang hinaplos ang aking pisngi. Nalilito sa makahulugang pagtitig niya sa akin. Mabilis niyang pinakawalan ang mahigpit na pagkakawak niya sa namumula kong kamay.

“Kung may kailangan ka. Tawagan mo na lang si Mr. De guzman. At siya na ang bahala sa lahat. May oras ka pa naman para libangin ang sarili mo. Pero, dapat alam ko ang bawat galaw mo. Nagkakaintindihan ba tayo, Miss Samonte?”

“O-Oo, Mr. Villamor.”

“Mabuti kung ganoʼn. By the way, may ipinahanda na akong pagkain mo. At hindi ka pʼwedeng malipasan ng gutom. Alalahanin mong anak ko ang nasa sinapupunan mo. Mamayang gabi pa ang pag-uwi ko, kaya dapat nakapagpahinga ka na.”

Nakahinga na lamang ako ng maluwag, nang umalis siya sa aking silid. Ngunit, hindi ko malimutan ang salitang huling binanggit niya sa akin. Hindi ko alam. Pero, may kung anong kiliti ang gumuhit sa aking puso? Kasabay noon ang mabilis na pagkabog ng aking dibdib.

Paulit-ulit ko pang hinampas ang dibdib ko. Baka sandaling tumigil ang kirot na iyon.

“Ano bang nangyayari sa ʼkin? Hindi dapat ito ang aking nararamdaman sa kanʼya. Unang-una napakasama ng ugali at wala siyang puso. Isa pa, kasunduan lang ito. Kaya dapat pa rin akong mag-ingat sa kanʼya.”

Nagpasya na akong bumaba. Bumungad sa akin ang ibaʼt ibang pagkain sa lamesa. Nakangiti naman akong tinawagan ng kusinera nila.

“Señorita. Ipinahanda ito sa inyo ni Señorito Travish. Kailangan mo raw ang magpalakas.”

Napatulala ako sa ganda ng dining area nila. May maliit na chandelier sa itaas nito. Habang tumutugma ang ilang kagamitan na kakaibang kulay. Masasabi mong mayaman talaga ang mga Villamor. Narinig ko ang paghila ni Mr. Thom ng upuan sa aking harapan.

“Señorita Alejandra. Dito ka na lang maupo. Nang sa ganoʼn ay malapit kayo sa isaʼt isa ni Señorito Travish.”

Sumunod na lamang ako sa sinabi nʼya. Wala rin naman akong magagawa kung susuway ako sa kanʼya. Mahirap na dahil isang tulad ni Travish pa ang nakatapat ko.

“Pʼwede na rin kayong kumain,” ngiting bati ko sa mga babaeng nakatayo na tila hinihintay ang pagsubo ko ng pagkain.

Walang salitang lumabas sa kanilang bibig. Kundi diretso lang ang pagtayo nila at nakatingin sa akin. Uulitin ko pa sana ang sasabihin ko, nang biglang umupo sa aking tabi ang lalaking nagpapabilis nang tibok ng puso ko.

“Huwag mo na silang pansinin. Trabaho nila ʼyan sa loob ng aking mansion. Ang intindihin mo ay ang sarili mo!”

Napalunok na lamang ako, sa galit niyang boses. Saka ako nagpatuloy sa aking pagkain. Walang salita ang nabuo sa aming dalawa. Kundi ang bawat himig ng kutsara at tinidor na aming naririnig. Subalit, hindi ako nakatiis. Gustong kong malaman ang kalagayan ni Anton.

“M-may gusto lang sana akong itanong sa ʼyo.”

“Tapos ka na bang kumain?” seryosong tanong niya sa akin.

“Bakit? Hindi ba ako pʼwedeng magsalita o magtanong sa ʼyo?” may inis kong sagot sa kanʼya.

Nagulat ako sa biglaan niyang pagbaba ng hawak niyang kutsara at tinidor. Ramdam ko ang galit niya sa akin.

“Siguro naman ay binasa mo ang kontrata nating dalawa, Miss Samonte!”

“Gusto ko lang naman itanong ang kalagayan ng kapatid ko! Anong masama roʼn? Isa pa, wala naman sa kontrata na bawal kitang tanungin sa tuwing magsasabay tayong kumaing dalawa.”

“Number one, sa rule ko ang hindi marunong makiramdam.”

“Ano bang palagay mo sa mga tao mo, na naririto sa mansion mo? Isang robot o lamok na kailangang makiramdam sa bawat titig at kilos mo!”

Malakas na paghampas sa ibabaw ng lamesa ang nagpagulat sa akin. Hindi ko akalain na ganoon na lamang kasama ang ugali nʼya.

“Ikaw at ang lahat na nasa loob ng mansion na ito ay binabayaran ko! Kaya wala kang karapatan na tanungin ako ng ganyan. Wala kang alam! Bayaran ka lang!”

Dinaig ko pang sinuntok ng tatlong beses sa salitang hindi ko inaasahan mula sa kanʼya. Pinigilan kong tumulo ang nagbabadya kong luha. Muli akong napakagat sa aking labi, na mas naging kapansin-pansin sa kanʼya.

“Stop biting your lips!” singhal niya sa akin.

Hindi ko na tinapos ang aking pagkain. At patakbo akong umakyat sa aking silid. Hanggang sa hindi ko na napigilan ang luhang gusto ko nang pakawalan.