Chapter 6. Travish Villamor

“As soon as possible, I need another result, so I can be sure she is pregnant. Do you understand?”

“Yes, Mr. Villamor.”

Kaagad kong ibinaba ang aking telepono, na kahit man si Jacob ang nagsabing magiging maganda ang resulta. Mas nasunod pa rin ang kagustuhan kong makasigurado. She was glaring at me, and I saw it. Iyon ang mga tingin na ibinibigay niya sa akin. She clearly has a lot on her mind. But, I won't let it go away just because of her. I removed the necktie I was wearing. I feel like I'm being suffocated by something I can't explain. Tanging buntonghininga na lamang ang aking pinakawalan. Saka ako lumabas ng kaniyang silid. Naroroon pa rin ang pagdududa ko mula sa kaniya. Pagdududa na baka hindi siya sumunod sa aming napagkasunduan. Iniwan kong madilim ang silid. Ang bakas ng dampi ng ulan mula sa kurtina ay siyang nag-iwan ng marka sa akin. Wala akong pakialam. Iyon ang mas higit kong naramdaman. Masakit. Ngunit, hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa? Tila bumalik ang lahat sa dati. Ang lahat sa amin noon nang dati kong kasintahan na si Maxine. At isang kahihiyan na hanggang ngayon ay aking naaalala.

Isang pagtunog nang sasakyan ang narinig ko mula sa labas ng mansion. Walang iba kundi ang kapatid kong si Vincent Villamor. Natanaw ko pa sa bintana ang pagbaba nito.

“Long time no see, bro. Are you busy? Ilang araw na kitang hindi nakikita sa condo ko. Lately, pumupunta ka naman doon kapag gusto mo. Huwag mong sabihin na may problema ka.”

Napataas ang gilid ng aking labi. Ekspresyon pa lang ng mukha ko, ay alam na niya ang ibig kong sabihin.

“Maxine . . .” seryosong sambit ng pangalan sa akin ni Vincent.

“Are you out of your mind? Matagal ko na siyang kinalimutan. Simula noong pinili niya ang modeling career niya sa ibang bansa.”

“Why don't you go back to France? I am sure, you and Maxine will meet again.”

“I don't need her in my life anymore.”

“Really? Kahit sa puso mo... siya pa rin ang mahal mo.

“If ever she comes back into my life. I will make sure that she will never be able to return to the life she has now.”

“So, anong gusto mo ang kalimutan nang tuluyan ang babaeng minahal mo noon?”

“I said. I don't need her anymore!” malakas kong pagsigaw sa aking kapatid. Sa tuwing naririnig ko ang pangalan nʼya ay galit lang ang higit kong nararamdaman.

“May magagawa ba ako, kung ayaw mo nang balikan si Maxine?”

Napansin ko ang ngiti niya sa akin. Nang bigkasin niya ang mga katagang iyon. Hindi ko na lang siya pinansin at pinagtuunan ko na lang ang laptop, na naiwan ko sa ibabaw ng lamesa. Kasunod nang pag-upo ko sa sofa. Itinaas ko pa ang aking dalawang paa, habang nakapatong ito sa wooden table na nasa harapan ko.

“How is the woman you're looking for with Jacob? Have you found her?”

Narinig kong tanong sa akin ni Vincent. “And why are you asking that? I'll take care of the steps I want to take, Vincent. So let me handle what I want.”

“Bakit kailangan mo pang bumayad ng babae para sa anak na gusto mo? Kung pwede naman na maghanap ka ng babaeng mamahalin mo para matupad ang anak na gusto mo.”

“Dahil iyon ang magpapahilom sa kahihiyang naranasan ko, Vincent!” Bigla akong napatayo sa marahas niyang tanong sa akin.

“Ang gumamit ng isang babae . . . para lang sa pagkakaroon ng anak! Hindi na tayo bata para mag-isip at magdesisyon sa pabigla-biglang mga bagay.”

“Kung wala kang magandang sasabihin. Maaari ka nang umalis sa harapan ko!”

“Huwag ka sanang karmahin sa mga maling desisyon mo sa buhay . . . dahil hindi pa rin tama na bigla mo na lang gagawin ang isang bagay na hindi man lang pinag-iisipan.”

“I said get out!” malakas kong pagsigaw at matapang kong itinuro sa likod niya ang pinto.

“Tandaan mo— hindi mabubura ng kasalukuyan ang dating nakaraan. Ang kailangan lang ay tanggapin ang katotohanan.”

“Hindi tayo magkapareho, Vincent! Hindi mo naranasan ang lahat ng naramdaman ko— kaya wala ka sa tamang posisyon para sabihin ’yan sa akin!”

“Tama ka. Kailanman ay hindi tayo magiging magkatulad. Pero, sana lang— hindi mo pagsisihan ang mga maling hakbang na ginagawa mo.”

Umalis ito sa aking harapan. At pabagsak niyang isinara ang pintuan. Napahilot na lamang ako sa aking noo at bahagyang naupo sa malapit na couch. Walang sinoman ang p’wedeng pumigil sa lahat ng aking mga plano? Iyon ang palaging tumatatak sa aking isipan. Lihim akong bumaling nang tingin sa silid, na kung saan naroroon ang babaeng magbibigay sa akin ng anak. Alam kong hindi pa ito ang tamang panahon para ipaalam sa aking kapatid ang lahat.

“Mr. De Guzman. Ikaw na ang bahala sa kanʼya. Siguraduhin mo lang na hindi malalaman ng kapatid ko na naririto ang babaeng ʼyan sa mansion. Naiintindihan mo ba?”

Tumango na lamang si Mr. Thom. Saka ito umalis sa aking harapan. Malaking pabor ang hiningi ko sa kaniya. Lalo naʼt sa katulad ng aking kapatid ay hindi ko mapipigilan ang mga bagay na hindi niya gusto sa aking mga plano. Aalis na sana ako. Nang tarantang tumatakbo ang aming kusinera.

“Señorito. M-may emergency raw po sa ospital. Hindi ko po kilala kung sino ang tumawag?

“Pakisabi na lang na darating ako.

Hanggang kailan ba ang magiging buhay ng batang ʼyon?”

Wala sa sarili na nasabi ko ang mga katagang ʼyon. Alam kong hindi magiging madali ang lahat. At kailangan kong pagtiisan sa loob ng siyam na buwan. Malaking halaga na ang nailabas ko. Kaya naman sapat na ʼyon sa kabayarang hinihiling kong mangyari. Napatingala muli ako sa itaas ng pangalawang silid ng babae. Bagay na nagbibigay inis sa sarili ko.