CHAPTER 8. ALEJANDRA SAMONTE

PABAGSAK kong isinara ang pinto. Habang unti-unting naman akong napaupo sa sahig. Hindi ko man lang nagawang gumanti sa mga masakit na salitang iginawad nʼya sa akin. Sino ba naman ako sa kanʼya? Iyon ang tanong ko sa sarili.

“Siguro nga ay isa akong bayarang babae. Siyam na buwan. Magtitiis ako. Hindi para sa sarili ko, kundi para sa kapatid ko.”

Napatakip ang dalawa kong kamay sa aking mukha. Ramdam ko ang sakit mula sa aking puso, sa mga salitang hindi ko kayang kalimutan. Minabuti kong kuhanin ang aking telepono sa bag. Subalit, naalala kong wala nga pala iyon sa akin. Ilang beses kong binanggit kay Mr. Thom ang telepono ko. Pero, hanggang ngayon ay hindi pa rin niya naibibigay.

Lakas loob akong lumabas ng silid. Bahagya pa akong bumaba ng ikatlong baitang ng hagdan. Laking pasasalamat ko at wala na roon ang lalaking sumira ng araw ko. Kahit baliktarin man ang mundo. Hindi ko talaga magugustuhan ang isang tulad nʼya. Kahit siya pa ang pinakamayaman sa buong mundo. Dahan-dahan kong inihakbang pababa ang aking mga paa. Saka ko tinungo ang balkonahe. Nakita kong nagbabasa ito ng ilang dokumento at umiinom ng kape. Huminga muna ako ng malalim. At nagtanong sa kanʼya.

“Nasaan ang telepono ko? Hanggang ngayon kasi ay hindi pa rin napapabalik sa akin. Balak ko sanang tumawag sa magulang ko, para kamustahin sila.”

“Pasensʼya na, Miss Samonte. Kung hindi ko agad nasabi sa ʼyo na kinuha sa akin ni Señorito Travish ang telepono nʼyo. Ibibigay ko sana sa ʼyo kahapon. Pero, pinigilan niya ako. Siya na lang ang kausapin mo, tungkol sa ganyang bagay?”

“P-pero, wala naman sa napagkasunduan na pati ang mahalagang gamit ko ay kuhanin nʼya.”

“Wala rin akong alam sa takbo ng isip ni Señorito Travish. Kaya mas makakabuti, kung sa kanʼya mo itanong.”

“Hindi porket binayaran nʼya ako, para sa pagpapagamot sa kapatid ko . . . ay may karapatan na nʼyang kuhanin ang mahahalaga sa akin!”

“Huwag kang sumigaw, Miss Samonte. Tanging si Señorito Travish lang ang makasasagot sa mga tanong mo. Marami pa akong gagawin. Pasensʼya ka na.”

Matapos sabihin iyon ni Mr. Thom ay umalis ito sa aking harapan. Ngunit, mas lalo lang akong nagalit.

“Ibang klase! Iyon na nga lang ang mayroon ako. Kinuha pa ng walang pusong lalaking ʼyon. Hindi ako papayag. Kukunin ko ang dapat ay sa ʼkin.”

Nakita ko ang ilang mga katulong sa bahay. Nakatitig sila sa akin. Pakiramdam ko ay tikom din ang mga bibig nila, sa tuwing ako ay magtatanong. Ngunit, naagaw nang pansin ko ang kusinera ng mansion. Akmang lalapitan ko siya nang mabilis naman itong nakalayo sa akin.

“Anong problema ng mga tao sa mansion ʼto? Ganoon na lamang ba ang takot nila sa walang pusong impakto na ʼyon?”

Tila may kung ano akong naramdam sa aking tiyan? Kaya naman marahan ko itong hinawakan.

Sa totoo lang, hindi pa naman malaki ang tiyan ko. Ilang araw pa lang naman sa akin naituturok ang sperm na ʼyon. Pero, ilang araw na ring masama ang pakiramdam ko. Siguro nga ay dahil din sa pagbubuntis ko.

“Anak ko. Ito ang tatandaan mo, ha? Huwag na huwag mong kokopyahin ang ugali ng Daddy mo. Kung ayaw mong layuan ka ng maraming tao.”

“What did you say?”

Grabeng kaba sa dibdib ko nang marinig ang baritono niyang boses.

“K-kanina pa kita h-hinahanap.”

“Anong kailangan mo, Miss Samonte? At kailan mo naging anak ang anak ko?”

Lumapit pa ito sa akin. Habang ang ma-muscle nitong dibdib ang mas nakaagaw nang pansin sa akin. Suot niya ang white polo shirt. Kasunod nang unti-unti niyang pagtupi ng manggas nito.

“Tama ka! May kailangan nga ako sa ʼyo,” malakas kong sagot sa kanʼya, para pagtakpan ang kabang nararamdaman ko.

“Oh, really. At ano naman ang kailangan mo sa akin? Napagtanto mo na ba ang maling ginawa mo kanina?”

Ganoon pa rin ang posisyon ko. Nakatayo na tila matutunaw na sa bawat paglapit niya sa akin. Naramdaman ko na lang ang biglaan niyang paghawak sa aking baywang. Pero, ang pagtatagpo ng aming mga mata sa isaʼt isa ay hindi ko pa rin magawang iwasan.

“Alisin mo ʼyan! Wala kang karapatan na hawakan ako!”

Ganoon na lamang ang lumabas mula sa bibig ko. Nang maramdaman ko ang paggalaw ng kaniyang kamay sa aking baywang. Subalit, sa halip na sundin niya ang kagustuhan ko. Mas lalo lang niya hinigpitan ang kaniyang pagkakahawak.

“How dare you, para sundin ko ang gusto mo? Wala pang taong nakapangahas na utusan at sigawan ako.”

Kinabig niya ang aking baywang na naging dahilan nang pagdikit ng aming mga katawan sa isaʼt isa. Para akong bata sa sobrang tangkad nʼya. Habang nakatingala ako sa kanʼya at nakatitig ang kaniyang mga mata. Doon ko na lang napagmasdan ang mapupungay niyang mga mata. Ang makapal niyang kilay, magandang ilong na bumagay sa manipis niyang mga labi. At ganoon din ang asul niyang mga mata. Muli akong napakagat sa aking labi.

“How many times do I need to warn you not to 

bite your lips?”

Wala akong narinig sa mga sinabi nʼya. Patuloy lang ako sa pagkagat ng aking mga labi. Hanggang sa magulat ako sa biglaan niyang paghalik sa akin. Ilang segundo lang ay bigla rin siyang lumayo, para bang walang nangyari sa aming dalawa?

Hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa? Ngunit, nilabanan ko ang kaba sa puso ko. Walang pag-aalinlangan na isang malakas na sampal ang iginawad ko sa kanʼya.

“Hindi ako laruan, Mr. Villamor! Kung nag-iinit ka. Ibaling mo na lang ʼyan sa iba. Oo, bayaran ako. Bayarang babae na gagawin ang lahat para mabuhay ang kapatid ko. Sapat nang nasa sinapupunan ko ang anak mo. Pero, hindi sa init na hinihingi ng katawan mo!”

Kaagad niyang hinawakan nang mahigpit ang pulsuhan ng aking kaliwang kamay. Nagdidilim ang kaniyang paningin na kahit anong oras ay pʼwede niyang gantihan ang aking ginawa?

“Wala ka pa ring pinagkaiba sa kanila! Pera lang ang hinahanap sa tulad naming mayayaman. Kung talagang mahal mo ang kapatid mo. Hindi mo ipagpapalit ang katawan mo!”

“Iyon ba ang tingin mo sa akin? Ganoon ba ang pagkakakilala sa ʼyo ng kaibigan mong doktor na si Jacob? Mali bang piliin ang kapatid? Kaysa sa sarili kong kapakanan. Mali bang piliin ko ang pamilya ko, para maibsan ang paghihirap nila? Wala ka sa posisyon para husgahan ako! Base lang sa paniniwala mo.”

“Hindi mo ako malilinlang. Isa lang ang gusto ko. Ang isilang mo ang anak ko. Hindi mo kailanman magiging anak ʼyan. Kaya huwag kang maging delusional! Anak ko lang ʼyan at hindi mo anak!”

“Kaya mo ba ako hinalikan ay dahil iniisip mo na nag-delusional lang ako?”

Walang ganting salita akong narinig sa kanʼya. Subalit, aalis na sana sʼya nang maramdaman ko

ang biglaang pagsakit sa bandang ibaba ng aking tiyan. Kasunod nang unti-unting pagpikit ng aking mga mata.