2.

Dahil sa tindi ng emosyon na kanyang nadarama ng mga oras na iyon, pagsakay niya ng taxi, bigla siyang nawalan ng malay.

Agad iyong napansin ng driver nito, “Miss? Miss? Diyos ko, mamamatay pa ata ang babaeng ito dito..” nag aalala ang driver dahil sa nakikitang pamumutla sa mukha ni Hannah.

Dahil na rin sa pagmamagandang loob, dinala niya ang babae sa isang ospital.

“Sir, kaanu- ano po ninyo ang pasyente?” tanong ng nurse na sumalubong sa kanila.

“Wala po, naisakay ko lang siya aking taxi. Tapos, bigla na lang siyang nawalan ng malay.” sagot nito.

“Oh, sige po sir, mag iwan na lang po kayo ng contact info just in case hanapin kayo ng pasyente o kailanganin namin kayo.” tugon ng nurse sa driver.

NANG magising si Hannah, bumungad sa kanya ang puting kisame, at ang amoy ng antiseptic na nanunuot sa kanyang ilong. Nag iisip siya kung anong lugar iyon, at biglang sumagi sa kanyang isipan, ang ospital.

Pakiramdam niya ay mabigat ang kanyang katawan, tila ba pinagsakluban na siya ng langit at lupa dahil sa nararamdaman ng kanyang puso.

Muli niyang sinariwa ang insidenteng iyon, bago siya tuluyang nilamon ng karimlan..

Ang pangungutya at pang aapi sa kanya ng kanyang asawang si Caleb, na sinamahan pa ng kabit nitong si Leona.

Ang mga taong sumira sa kanyang buhay!

Naninikip ang dibdib niya kapag naaalala iyon.

Maya maya pa, may isang doctor na lumapit sa kanya, may hawak itong clipboard at ang ekspresyon ng mukha nito ay hindi maipinta. May bakas doon ng pag aalala.

“Mrs. Endaya?” paninigurado nito sa kanya. Bahagya siyang tumango bilang tugon, “binuksan po ng mga nurse ang inyong wallet, dahil hindi kayo kilala ng taong nagdala sa inyo dito..”

“May nais lang akong ipaalam sa inyo, at marahil, ay makakaramdam kayo ng bigat, “malungkot ang tinig nito subalit malinaw ang pagkakasalaysay ng detalye, “ Mayroon po kayong Congestive Heart Failure. At ayun sa pagsusuri, isang taon na lang ang nalalabi sa inyo, para mabuhay..”

Parang tumigil ang mundo ni Hannah ng marinig ang sinabi ng doctor.

May sakit siya?

Isang taon na lang ang kanyang nalalabing buhay?

Para siyang isang kriminal na hinusgahan na ang kamatayan.

Wala na siyang ibang narinig, ni hindi na siya nakausap pa ng doctor.

“Ma’am?” untag nito sa kanya.

“Doc.. maaari na ba akong umalis?’ tanong niya dito.

“Kaya niyo na po ba? Nais niyo bang tawagan natin ang asawa niyo at—”

“Hindi na. Salamat.” tumayo siya at nag settle ng kanyang bill account.

SA halip na magmukmok, isang init ng apoy ang lumiliyab sa kanyang puso. Malapit na siyang mamatay, kaya hindi niya aaksayahin ang kanyang lakas, para umiyak at magsintir.

Gagawa siya ng sarili niyang kapalaran– at sisiguraduhin niyang mapapaghigantihan niya ang lahat ng mga taong nanakit at nang apak sa kanya. Ipaparanas niya sa mga ito, ang sakit na dulot ng ginawa nila sa kanya.

At ang kanyang asawang si Caleb, ang una sa listahan..

Pagkalabas niya ng ospital, agad siyang umuwi sa kanilang bahay, at pinirmahan ang divorce papers na hinihingi ni Caleb.

Tapos na nga ang tatlong taong pamamalagi sa isang relasyong puro kasinungalingan at kataksilan. Palalayain na niya ang kanyang sarili mula kay Caleb.

“Nagkamali ka, na inapak apakan mo ang pagkatao ko.. Lulubog ka rin, isinusumpa ko!” saka niya nilisan ang bahay na iyon, na mas lamang na tawaging hawla kesa tahanan.

Napagpasyahan niyang magtungo sa isang resort, at magmuni muni, mag isip at gumawa ng mga plano para sa gagawin niyang hakbang. Kailangan niyang pag isipan ang lahat ng kanyang gagawin.

Hindi siya papayag na matalo sa laban na ito. Ito ang totoo niyang pagkatao, isang palaban!

Isang linggo siyang nanatili sa resort. Hindi problema ang pera sa kanya. Mayaman siya at kahit hindi magtrabaho, hindi siya maghihirap. Nagkataon lang na naging t*nga siya sa pag ibig!

Nilango niya ang kanyang sarili sa alak at pananahimik. Inenjoy niya ang buhay na nawala sa kanya ng ilang taon.

Ngunit isang gabi, sa tindi ng emosyon na kanyang nadarama, nilunod niya ang kanyang sarili sa alak. Nagpakalasing siya ng husto! At sa hindi inaasahang pagkakataon, nakilala niya ang isang lalaking estranghero na naupo sa tabi niya sa bar na iyon.

“Mukhang marami kang iniisip ah,” tanong nito sa kanya ng may ngiti, “nagpapakalasing ka na masyado..”

Hinagip niya ang baso ng alak, saka ininom iyon ng tuloy tuloy, “ano bang pakialam mo?” pagtataray niya dito.

Bahagyang nagulat ang lalaki, subalit hindi iyon umalis, “ang problema, hindi nasosolusyunan ng pagpapakalango sa alak, alam mo ba yun?”

“Eh ano naman sayo? Ako naman ang magbabayad nitong iniinom ko, hindi ikaw!”

“Hindi naman sa ganoon,” mahina ang boses ng lalaki habang umiinom din ng alak na nasa bote. “Baka kailangan mo ng kausap, handa akong makinig.”

“Umalis ka, wala akong kailangan na kahit na sino. Lahat kayo, peste sa buhay! Mga walanghiya!” Ang tinig ni Hannah ay hindi na nalalayo sa mga babaeng pakawala na nasaktan matapos hindi bayaran ng customer, “mga bwesit sa buhay!”

Mas pinili siyang iwanan ng lalaki, at nagpunta ito sa table na malapit lang sa kanya.

Subalit hindi nagtagal.. May ilang kalalakihang lumapit kay Hannah, at pinipilit siyang painumin ng alak na dala ng mga ito.

“Lumayas kayo sa harapan ko!” sigaw niya. Nanginginig ang kanyang boses dahil sa mga hipo ng mga ito sa kanyang balat.

“Ito ang gusto ko.. Palaban,” nakangisi ang isang lalaki habang patuloy siyang hinahawakan.

“Tigilan niyo ko! Ipapapulis ko kayo!” naiirita niyang sabi.

“Oh, pulis daw, pare, di ba, pulis ka?” nakangising sabi ng isa sa tatlong lalaki.

“Oo, pulis ako, halika na, dadalahin na kita sa presinto,” saka siya hinatak ng mga ito patayo.

“Bitiwan niyo siya!” tinig iyon ng lalaking estranghero kanina, “hindi na kayo mga nahiya, pinipilit niyo ang babae, kanina pa niya sinasabing ayaw niya!”

“Bakit, sino ka ba?” tanong ng mga lalaki sa kanay.

Ikinumpas niya ang kanyang kamay, at sunod sunod na lumapit ang kanyang limang bodyguard na malalaki ang katawan.

“Ah, sir.. Iniimbita lang naman namin siya,” binitawan si Hannah ng mga ito, “miss ayaw mo ba? Iiwan ka na lang namin dito..”

Nagmamadaling umalis ang mga lalaking nangungulit sa kanya. Sa kabila noon, hindi pa rin siya nahimasmasan. Natatawa siya habang tinatawag ang lalaki.

“Halika nga.. Upo ka,” sabi niya dito.

Lumapit lang ito sa kanya, walang emosyon, dala pa rin nito ang bote ng alak na dala dala kanina.

“May asawa ka na ba?” iyon lang ang huling tanong na natatandaan niya. Wala na siyang maalala bukod doon.