3.

Umiikot ang kanyang paningin, habang hinihilot ang kanyang sentido. Ang hindi pamilyar na kulay ng kisame ay…..

Nasaan siya?

Bigla siyang napabalikwas ng bangon.

Ang kwartong ito.. Ay hindi sa kanya! Napansin niya sa kanyang tabi ang isang lalaking hubad na hubad. Dahan dahan niyang iniangat ang kumot na tumatabing sa katawan nila.

Biglang nanlaki ang kanyang mga mata! Wala ito ng kahit anong saplot sa katawan, kagaya niya.

Sinilip niya ang kabuuang hitsura ng lalaki. Ang lalaking nagligtas sa kanya kagabi sa kamay ng mga manyak! Tapos, minanyak din siya?

Unti- unti, nanlaki ang kanyang mga mata, at pinakawalan ang isang matinis na sigaw. Biglang nagising ang lalaki sa kanyang tabi..

“‘Ang aga mo namang mag ingay..” saway nito sa kanya.

“A-anong nangyari?” hindi siya makapaniwala na katabi niya ang  lalaking hindi man lang niya kakilala.

“Ako si Edward Ignacio..” hindi man lang nag abalang bumangon ang lalaki at umunan sa sarili nitong mga bisig.

Edward Ignacio? Saan nga ba niya narinig ang pangalang iyon?

May kilala siyang Edward.. At iyon ay…

Nanlamig ang buo niyang katawan ng mapagtanto kung sino ito! Isang linggo na ang nakakalipas ng makabanggaan niya ito sa mall.. At ang lalaking ito rin.. Na sinamahan niya kagabi, ay ang kanyang Ninong!!

Halos madurog ang mukha niya sa hiyang nararamdaman. Hindi niya akalaing mangyayari ito sa kanya.

“Ba-bakit ikaw?” halos ang nanginginig niyang boses ay pabulong na lamang. Na tila ba natatakot siya sa lalaki.

Mataas na lalaki si Edward. May matapang at kaakit akit na mukha, na kung makatitig ay mapangahas! Sa edad nitong 44, wala man lang itong bahid ng pagtanda– maliban na lang sa kaunting gray na buhok na lumilitaw sa ulo nito, na lalong nakakapagbigay sa lalaki ng kakaibang karisma.

Umupo ang lalaki sa kama, saka siya tinitigan ng malalim, “dapat, ako ang magtanong niyan saiyo, Hannah. Bakit ka nagpapakalasing ng ganoon? Ano ang tinatakasan mo, o sino ang tinatakasan mo? Paano kung hindi ako ang lalaking nakasama mo ngayon, paano ka?”

Napalunok si Hannah ng marinig ang tinig na iyon, na may bahagyang pag aalala.

Hindi niya kayang sabihin sa kanyang ninong ang tungkol sa estado ng kalusugan niya. Hindi niya kayang ipaalam sa lalaki na may taning na ang kanyang buhay–lalo na sa taong matagal ng nagbabantay sa kanya.

Alam niya sa sarili niya, sa maraming pagkakataon na napapansin niya ito, hindi lang siya sigurado, pero parang nagbabantay ito sa kanya. At ang mga pagkakataong nagkakasalubong sila, ay parang sinasadya.

Hindi niya kailanman naisip na si Edward ay may malasakit sa kanya. Ngunit ngayon, nababanaag niya sa mukha nito ang guhit ng pag aalala para sa kanya.

Paano ito magmamalasakit ng gaito, gayong matagal na itong hindi nagpapakita sa kanya?

“Walang halaga, kung ano man ang dahilan ng lahat,” tugon niya, at pilit na ngumiti, “isang pagkakamali lang ang nangyari sa atin kagabi, kalimutan na lang natin ito..”

Ngunit nanatiling tahimik si Edward. Sa halip, lumapit pa ito sa kanya, hinawakan ang kanyang baba, at pinilit siyang palingunin sa mga mata ng lalaki.

“May itinatago ka ,Hannah, at hindi kita hahayaang takasan ang mga bagay na ito.”

Nanginig ang kanyang puso. Para bang sa unang pagkakataon, may isang taong nais umunawa sa kanya at basagin ang pader ng kanyang pag aalinlangan na magtiwala. Ngunit kaya ba niyang payagan si Edward, na maging bahagi ng kanyang huling taon sa mundo at pumasok sa buhay niya?

O itutuloy niya ang planong paghihiganti sa mga taong nanakit sa kanya? Ang mga taong sumira sa buhay niya?

Isang taon na lang ang natitira sa kanya.. At sa pagitan ng lahat, ano ba ang kaya niyang piliin? Ang maghiganti? O ang magpatuloy na lang sa buhay?

Nakatingin kay Hannah si Edward na hindi man lang natitinag.

Sa loob ng maraming taon, tahimik niyang binantayan ang babae mula sa malayo. Pinagmamasdan niya ang bawat kilos nito.

Bago mawala ang mga magulang ni Hannah, biglang lumapit ang mga ito sa kanya..

“Ed.. alam kong malaki ang pagkakasala namin ni Almira sayo, subalit may nais sana kaming hilingin,” bakas sa mukha ni Ernest na balisa ito, at parang may kinakatakutan.

“Huh! Matapos niyo akong lokohin ng asawa mo, at itapon na parang basura matapos nating maitatag ang kumpanya, may lakas ka ng loob na humiling sa akin ngayon? Napakakapal naman ata ng mukha mo!” naiiritang sagot niya sa lalaki. Nagtungo ito sa opisina niya, matapos ang sampung taon nilang paghihiwalay ng landas.

“Nauunawaan ko ang pinanggagalingan ng galit mo, subalit.. Alam namin na nanganganib na ang buhay namin, dahil sa dami naming nakalaban sa negosyo. Alam mo naman, madaming naghahangad na pabagsakin kami,” may pakiusap ang tinig nito.

Si Almira na asawa nito, ay nasa gilid lamang. Hindi nagsasalita, subalit may bahid pag aalala sa mukha.

“Ano namang pakialam ko sa inyo? Problema niyo yan, bakit idadamay niyo pa ako?” may panunuya ang kanyang tinig na sabi dito.

“Dahil– dahil sa inaanak mo.. kay Hannah,” nauutal na tugon ni Ernest, “ayaw naming madamay siya dito, nais naming mamuhay siya ng maayos.”

Bigla niyang naalala ang magandang batang iyon. Isang malambing na dalaga na minsan na niyang nakita sa mga event. Maraming lalaki ang nagnanais na makalapit dito, subalit binabakuran ito ng nobyo nito.

“Hindi pa namin alam kung nasaan ang kaaway– kaya hindi namin alam, kung paano aalagaan ang anak namin. Ikaw lang ang pag asa namin, na mailigtas siya.” sabi pa ng lalaki.

“Kung sakali mang tulungan ko kayo, ano naman ang magiging pakinabang ko diyan?” tanong niya sa dating kaibigan.

“Kahit ano ang gusto mo.. Kung gusto mo ang kumpanya, maaari mo itong kunin, basta mangako ka lang, na mabubuhay ng maayos ang aking anak, na hindi mahihirapan..”

Ang ala alang iyon, ang paulit ulit na dumadating sa kanyang isipan. Ang huling pag uusap nila nina Ernest.

Ang kayamanang naiwan ng mga iyon, ay kailangang maibalik kay Hannah, ang totoong may ari ng kumpanyang pinamuunuan ni Caleb.

Hindi muna niya pinakialaman ang buhay ni Hannah, dahil iniisip niya na hihintayin niya ang araw, na kailanganin siya ng babae. Ngunit hindi niya inakalang darating ang araw na kailangan na niyang lumabas mula sa anino nito sa ganito kabilis na panahon, upang harapin ang babaeng matagal na niyang binabantayan.

Maraming lihim ang hindi pa nito nalalaman, lalo na sa malagim na pagkamatay ng mga magulang nito. Ang akala ni Hannah, ay simpleng aksidente lang iyon, subalit hindi. At ang insidenteng iyon ay hindi pa maaaring mabunyag ng basta, dahil maaaring mapahamak si Hannah, kapag hindi pa siya nakakaalis sa poder ni Caleb.

Mas magiging ligtas si Hannah kung wala itong alam. Kung mananatili lang itong inosente.

Nang makita niyang bumabagsak ang mundo nito dahil sa pagtataksil ni Caleb, hindi na siya nagdalawang isip, at sinamahan ang babae ng hindi nito nalalaman sa resort, upang humanap ng pagkakataong makalapit dito. At tulungan itong makapaghiganti sa mga taong nagwalanghiya dito. Sa gayon, magkakaroon ito ng utang na loob sa kanya, at mapipilitang sumunod sa kanyang mga nais.

“Alam ko kung ano ang pinagdadaanan mo,” sabi niya kay Hannah, habang nakatitig sa mga mata nito.

“Alam mo?” napamaang na lang si Hannah ng marinig ang sinabi niya. Ang mga mata nito ay unti unting nabasa na parang binubukalan ng tubig.

“Oo– alam ko ang lahat ng nangyayari sayo, Hannah.. At marahil.. Natatandaan mo na kung sino ako,” sabi niya sa babae.

“Ni-ninong Edward–” halos pabulong lang ang tinig na iyon, subalit puno iyon ng pagsusumamo at parang paghingi ng tulong.

“Anong nais mo?” tanong niya kay Hannah, determinado siyang tulungan ito sa abot ng kanyang makakaya.

“Nais ko silang magdusa.. At magsisi sa mga ginawa nila sa akin. Nais kong lumubog sila at masaktan, gaya ng mga ginawa nilang kahayupan sa akin ninong. Gusto ko silang gumapang sa putik kung saan sila nagmula. Nais kong bawiin ang lahat ng pag aari ko!” umiiyak nitong sabi sa kanya.