CHAPTER 1 - ANG SIMULA

Madraullo Motors.

Dito pinapunta si Tori ng kaibigang si Xia. Inirekomenda siya nito para maging interior designer ng kumpanyang ito at para magkaroon na raw siya ng una niyang kliyente. 

Sabi ni Xia, isang maliit na coffee nook ang kailangan niyang i-design. Okay lang naman kay Tori. Kailangan lang niya talaga ng unang proyekto para makagawa na siya ng portfolio niya bilang Registered Interior Designer.

“Good morning. Magkikita kami ni Xia. Saan ko kaya siya puwedeng hintayin?” tanong ni Tori sa magandang babae na sumalubong sa kanya na may nakalagay na Justine sa name plate niya. 

“Ah, si Mam Xia po ba? Gusto n’yo Mam, ihatid ko kayo sa Executive Lounge?” balik-tanong nung Justine kay Tori.

Bahagyang nagulat si Tori. Aware naman siya na galing sa mayamang pamilya ang kaibigan, pero hindi niya akalain na ganito kakilala si Xia sa kumpanyang ito. Close talaga siguro siya sa may-ari.

“Oh, mukhang VIP si Xia dito sa company n’yo, ah? But no, I prefer sitting here na lang rather dun sa lounge,” nakangiting pagtanggi ni Tori.

Agad na lumibot ang mga mata ni Tori. Sinuyod niya ng tingin ang kinaroroonan kung saan ba siya makaka-puwesto na makikita niya agad si Xia kapag pumasok na ito sa building. And at the same time, hindi naman siya agad makikita ni Xia sa pupuwestuhan niya. Gusto niya kasi na sorpresahin ang kaibigan. Matagal na rin silang hindi nagkita ng personal mula ng maunang umuwi si Xia rito sa Pilipinas. Laging sa video call na lang sila nakakapag-usap.  

“Sure ka, Mam?”

  “Yes. And I think I’ll go with that corner,” nakangiti pa rin na sabi ni Tori sa kausap sabay turo sa isang bakanteng mesa na medyo tago mula sa main entrance ng building. 

“Sure, Mam. Can I offer you our coffee? It’s brewed coffee if you are into that kind of coffee… and our coffee beans are one of the finest coffee beans which we buy from the local Bunsayao farmers. They sell it to this company exclusively.”   

Ngumiti si Tori kay Justine. Nagustuhan niya ang ideya na tumatangkilik ang kumpanyang ito sa mga local farmers, at hindi ng imported products. 

“Okay, sige. Please give me one. Saan ko babayaran?”  

“For now it’s free, Mam. Pati na rin ang bread na kasamang ise-serve with the coffee. Freshly baked din po araw-araw ang mga breads namin. May sarili po kaming baker.”

Napahanga nun si Tori. Hindi siya makapaniwala na gagastusan ng ganun ng kumpanyang ito ang kape na isinisilbi nila sa mga kliyente nilang nagpupunta rito. At hindi lang kape, may kasama pang tinapay. Na sarili daw nilang gawa. 

“Really? Ang galante naman pala nitong company n’yo. Oh, sige. Titikman ko and then I will post a review.”

“Yay! Thank you, Mam! Malaking bagay na po sa amin iyong magiging review ninyo,” masayang sabi ng kausap. 

Yumuko pa ng bahagya si Justine, tanda ng kasiyahan niya sa pagpi-prisinta ni Tori sa review.

“Ipapahatid ko na lang po, Mam,” dagdag pa ni Justine.

“Thank you.” Pagkatapos ay naglakad na si Tori papunta sa mesa na pinili niya. 

Agad na sinet-up ni Tori ang tablet na dala niya sa ibabaw ng mesa, at saka ni-review ang mga designs na ipi-present niya mamaya sa may-ari nitong kumpanya. Hindi na nag-abala pa si Tori na hanapin sa internet ang background ng kumpanya. Nagbase na lang siya sa mga paglalarawan ni Xia at sa kung ano ang gustong resulta ng kliyente sa gagawin niyang disenyo. 

Ang sabi ni Xia ay sa isang coffee corner ang gagawin niyang disenyo sa loob ng kumpanyang ito. A profitable coffee corner for their customers. Nang mabanggit iyon ni Xia ay lihim siyang natawa. May mga naaalala kasi siyang mga kakatwang eksena kapag kape at coffee shop ang nababanggit. 

Mayamaya lang ay dumating na ang kape at tinapay na sinabi ni Justine. Ibang staff ang naglapag nun sa ibabaw ng mesa nya. 

“Enjoy your snack, Mam,” sabi nung staff bago ito umalis.

Habang ine-enjoy ni Tori ang masarap na kape at tinapay na inihain sa kanya, isinabay na rin niya ang pagrebisa sa mga gawang disenyo niya sa kanyang tablet. Kailangan niyang siguraduhin na magiging okay ang presentation niya mamaya. Nakakahiya kay Xia kung mapapahiya siya. Si Xia pa naman ang nag-refer sa kanya.   

Mayamaya, naisipan ni Tori na sulyapan ang main entrance. Maaari kasing parating na rin si Xia sa mga sandaling ito. Pero natigilan si Tori sa nakita niya sa main entrance. Pakiramdam niya ay biglang tumigil ang ikot ng mundo. Hindi si Xia ang nakita niyang papasok ngayon. Kung hindi isang tao na ayaw na niyang makita sa buong buhay niya. 

Biglang nakaramdam ng takot si Tori. Pakiramdan niya ay sinasakal siya at nangangapos ang kanyang paghinga. Ibinuka pa niya ang kanyang bibig dahil pakiramdam niya ay kailangan niyang kumuha ng hangin. Buong akala ni Tori ay hindi na niya uli mararamdama ang ganung pakiramdam. Akala niya okay na siya. Pero hindi pa rin pala.

Hindi na ikinagulat ni Tori ng napansin niya na hindi nag-iisa ang lalaki. Hindi pa siya napapansin nung dalawang nilalang. At ayaw din naman niyang makita siya ng mga ito. Hindi pa siya handang makipag-usap sa kanila. Kung may super power lang sana siyang maging invisible, ginawa na niya agad. 

Kaya bago pa man din siya makita ng dalawa, agad na dinampot ni Tori ang mga gamit niya at ang paper cup na konti pa lang ang nababawas na kape. May pagmamadali siyang tumayo at saka naglakad nang mabilis palayo sa lugar na iyon. Wala siyang ideya kung saan papunta ang direksyon na nilalakaran niya. Basta ang gusto lang niya ay makalayo at makaiwas sa dalawang taong iyon. 

Nang may nakita si Tori na pasilyo na lilikuan, nagmadali na siyang lumiko roon. Napasigaw na lang siya nang may nabunggo siyang matigas na bagay.

“D*mn!”

Oh, my! 

Tao ang nabunggo ni Tori. At base sa boses nito, galit o inis ito. 

Agad na nag-angat ng tingin si Tori. Inihanda na niya ang sarili sa galit ng taong nakabungguan niya. Lalo na at nararamdaman niya ngayon sa balat ng kamay niya ang mainit na likido ng kape mula sa hawak niyang paper cup. 

Pero kung nagulat siya sa dalawang taong pinagtataguan niya, mas nagulat siya sa lalaking nasa harap niya ngayon.

“Ikaw?” / “Ikaw uli?” 

Sabay na sabi ni Tori at nung lalaking nakabungguan niya.

~CJ