Sandra's POVNANGINGINIG ang aking katawan habang dahan-dahang hinahakbang ang paa palayo sa silid na iyon. Litong-lito ang aking isip at ang mga mata ko ay nanlalaki dahil sa aking narinig.'Paano? Paano naiisip ng babaeng ito ang mga bagay na iyon? Totoo ba? Kaya ba niyang gawin ang ganoong bagay sa isang inosenteng bata?'Mabilis akong nagtungo sa aking silid at sinarado ang pinto. Animoy nais nang tumalon ng puso ko palabas ng aking dibdib dahil sa kaba na nararamdaman.Nagsimulang mangilid ang luha ko dahil sa takot. Hindi pa rin mawala ang panginginig ng katawan ko at hindi ko mapakalma ang sarili. Tila walang lakas ang aking paa nang ihakbang ko ito patungo sa kama, mabuti na lang at agad kong naisuporta ang aking kamay sa higaan, dahilan upang hindi ako tuluyang bumagsak.'Anong gagawin ko? Kung totoo ang bagay na sinasabi niya? H-Hindi ko maaaring payagang mangyari ang bagay na 'yon.'Hindi ko alam kung ilang butil ng luha na ang aking nailuha. Noong gabing iyon ay hindi rin
Sandra's POVTUMAYO ako nang tuwid habang nanginginig ang katawan. Dahan-dahan akong humarap sa taong nasa aking likuran at nanlaki ang mga mata nang mapagtanto kung sino siya."M-Mang Ben," pagtawag ko sa pangalan ng mayordomo ng mansion."Saan kayo pupunta, Ms. Sandra? Bakit dala mo ang iyong maleta?" muli niyang tanong.Nagsimulang gumapang ang luha sa aking pisngi nang mapagtantong maaaring hindi na ako makaalis sa lugar na ito dahil naaktuhan niya ako. Ayokong tanggapin na dito na matatapos ang aking buhay."M-Mang Ben, ayoko nang magsinungaling pa. Pwede bang hayaan mo na lang akong makaalis sa lugar na ito? Ayoko nang manatili rito.""Pero bakit, Ms. Sandra? Maayos naman kayo ni Sir Lucas at malaki ang pinagbago niya dahil sa 'yo," aniya. Lumakad siya palapit sa akin at hinawakan ang aking balikat. "Ngayon ko lang nakitang ngumiti si Sir Lucas, kung aalis ka, siguradong babalik siya sa dati," muli niyang wika.Marahan kong tinanggal ang kamay ni Mang Ben sa aking balikat. Hindi
Sandra's POV"Delivery po."NAKAHINGA kami nang maluwag nang marinig namin ang sigaw na iyon mula sa pinto. Nagkatinginan pa kami ni Jennie at natawa sa isa't isa."Hindi na talaga ako magkakape, girl! Nagiging nerbyosa na ko," natatawa niyang biro saka tumayo mula sa pagkakaupo. "Wait lang, kuya!" sigaw niya sa delivery boy na nasa labas.Binuksan ni Jennie ang pinto at kinuha ang pagkain na in-order niya roon. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa aking isip dahil mula sa lamesang kinaroroonan ko, bahagya akong sumilip sa pinto.Nagtama ang mata namin ng delivery guy na iyon at nakita ko ang pagkunot ng kanyang noo. Nagtaka si Jennie at gayon din ako. Nababakas sa mukha ni kuyang delivery ang pagtataka at animoy pamilyar ako sa kanya."Kuya, may problema ba?" pagputol ni Jennie sa pag-uusisa ng lalaki."H-Ha? W-Wala naman. Sige po, salamat po, ma'am," nauutal pang wika ng lalaki saka tumalikod.Ngunit bago siya lumakad, muli siyang lumingo sa akin at isang huling sulyap ang kanyang g
Sandra's POVKINAGABIHAN, ang inakala kong magiging maayos na buhay ay nagbago. Minulat ko ang aking mga mata nang makarinig ng ingay mula sa salas. Wala si Jennie sa aking tabi at alas-otso na rin ng gabi. Marahan akong umupo habang sinasapo ang malaki kong tiiyan, saka kunot-noong tumingin sa paligid."Nasaan si Jen? Alam ko sabay kaming natulog," wika ko sa hangin.Nagkibit-balikat ako saka nilapat ang paa sa sahig. Tumayo ako at lumabas ng kuwarto dahil nakaramdam ako ng pagkauhaw."Sino po sila?"Kumunot ang aking noo nang marinig si lolo na nag-uusap at binuksan ang pinto ng bahay. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ang mga tao ni Lucas sa pagbukas ng pinto "Napag-alaman po namin na nandito raw si Ms. Sandra Montes.""H-Ha?""Nandito kami para sunduin siya."Tila binuhusan ng malamig na tubig ang aking katawan at ang aking mga paa ay nanigas sa kinatatayuan ko. Kahit isang hakbang ay hindi ko magawa kaya nanatili akong nandoon at nakatayo.Maya-maya lang, bahagyang sumilip
Sandra's POVMARAHIL may mga bagay na sadya nating nararanasan upang mapagtagumpayan ang buhay. Baka kaya tayo sinusubok nang ganito ng tadhana ay dahil alam niyang kaya nating lumaban. Ngunit paano kung nais mo nang sumuko? Paano kung nais mo nang wakasan ang lahat dahil akala mo, hindi mo na kaya. Susuko ka na lang ba basta-basta? Hindi. Hindi dapat. May mga tao ang mas nakararanas ng mas matinding pagsubok bukod sa atin. Isa lang tayo sa maraming tao na iyon. Kaya sana, kahit anong pagsubok ang ibato sa atin ng tadhana, walang susuko. Kakapit at lalaban tayo upang mapagtagumpayan ang lahat. Lagi mong tandaan na kung nasa ibaba ang iyong buhay ngayon, pasasaan ba't iikot din ang gulong at makadarating ka rin sa tuktok.Ito ang mga bagay na sinabi sa 'kin ni nanay noong bata pa ako. Hindi sila sumuko noon, bagkus, lumaban sila para sa 'kin, para sa isang babaeng gaya ko, ang babaeng si Sandy.***UMIIKOT ang aking paningin at naririnig ko ang nagkakagulong tao sa aking paligid. Nanla
Sandra's POVDAHIL sa isang pagkakamali, ang lahat sa akin ay nawala. Ang itinakdang kasal ay hindi natuloy. Nawalan ako ng trabaho at maging ang kalayaan ko ay tila nawala na rin sa akin, dahil alam kong kahit saan ako magpunta, isang maling hakbang ko lang ay malalaman ni Lucas na buhay ako.Maging ang halos buong pagkatao ko ay nawala. Marahil, pati ang hawak kong buhay ngayon ay hiram na lang. Ngunit sa kabila ng mga pagsubok na ito, isang bagay ang pinagpapasalamat ko sa Diyos. Kahit paano, isang bagay ang tinupad niya sa mga hiling ko – ang mabuhay ang anak ko.Marahan akong tumingin sa incubator tube na nasa tabi ng aking kama at sinilayan ang mukha ng aking anak na ngayon ay mahimbing na natutulog. Sumilay ang ngiti sa aking labi habang minamasdan ang maliit na anghel na ito.'Napakalakas mo, anak. Salamat at hindi ka sumuko.'Naaalala ko pa noong araw na iyon. Noong nagsimulang manginig ang katawan ng anak ko. Sinigaw ko sa kanya na lumaban siya at hindi naman niya ako binigo
Sandra's POVHALOS lumuwa ang mga mata namin ni Jennie habang nakatayo at nakatingin sa loob ng condo ni Gab. Hindi namin inakala na totoo ang lahat ng kanyang sinasabi at ang lugar na nasa harapan namin ngayon ang siyang patunay.Ang unit niya ay nasa penthouse at mayroon itong malawak na lugar. Mataas ang ceiling na animoy isang mansion."A-Ang laki naman ng bahay mo," wika ko kay Gab."Maliit pa ito kumpara sa bahay namin sa Manila. Anyway, dito ka muna tumigil pansamantala, Sandy. Habang wala ka pang plano," pag-alok sa akin ni Gab.Ngumiti ako sa kanya at tumango. Tama siya, wala pa nga akong plano. Pakiramdam ko ay ito na ang pangalawa kong buhay at kailangan mas maayos ko ito."Kita mo, ang laki pala ng bahay mo, doon ka kanila lola nakikisiksik," inis na wika ni Jennie."Eh, sa lagay mas gusto ko roon," tugon naman ni Gab.Nag-ismid na lang si Jennie nang pabiro, saka tumingin sa akin."Oo nga pala, Sandy. Kailangan ko nang bumalik sa Manila, ang tagal ko na ring naka-leave, b
Sandra's POVNAGTUNGO ako sa isang sanlaan at inisip na isanla ang kuwintas na binigay sa akin ni Lucas. Ganti ko na rin ito sa mga bagay na naranasan ko sa kanila, ngunit hindi ko akalain na mabibigla ako sa halaga ng bagay na ito."Ate, hindi nga? Totoo bang ganoon kamahal ang kuwintas na 'yan?" gulat kong tanong sa babaeng nandito sa jewelry store."Yes, ma'am. Mahigit dalawang milyon po ang halaga nito. Hindi pa iyon ang original price."Mariin akong napalunok nang muling sabihin ng babaeng iyon ang presyo. Nanginginig ang aking kamay nang kunin kong muli ang kuwintas."I'm sorry, ma'am. Kung dito nyo po iyan isasanla, hindi po namin kakayanin maglabas ng ganito kalaking halaga. Doon po dapat kayo sa mas malaking sanlaan," pagtanggi niya.Naglakad ako palayo sa lugar na iyon na hindi pa rin makapaniwala. 'Bakit naman ako reregaluhan ni Lucas ng ganito kamahal na kuwintas?'Ngunit buo na ang aking desisyon. Kailangan mawala ang bagay na ito sa aking kamay. Nagtungo ako sa mas malak
Sandra's POVLUMIPAS ang ilang araw matapos ang kasal namin ni Lucas. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na kasal na kami. Pakiramdam ko ay panaginip pa rin ang mga nangyayari. Pakiramdam ko ay nasa alapaap pa rin ang aking paa.Marahan kong pinikit ang talukap ng aking mga mata, saka dinama ang halik ng hangin sa aking pisngi. Napakasarap sa pakiramdam ang paghampas ng alon ng dagat sa sinasakyan naming yate..Maya-maya lang, isang mainit na kamay ang yumakap sa aking baywang. Napatingin ako sa aking tabi at nakita ko si Lucas. Pinatong niya ang kanyang baba sa aking balikat at mahigpit akong niyakap mula sa likuran."Sa wakas, atin na rin ang araw na ito," aniya.Marahan niyang pinikit ang kanyang mga mata at ganoon din naman ang aking ginawa. Naramdaman ko ang kamay ko Lucas na hinawak sa aking balikat, saka niya ako pinaharap sa kanya."I love you, my wife," aniya na labi na nagbigay tuwa sa aking puso."I love you more, my husband," tugon ko.Tumama ang tingin ni Lucas
Gab's POVNAGSIMULANG magpalakpakan ang mga tao. Naririnig ko ang kasiyahan na nagmumula sa venue ng kasal. Kahit nasa loob ako ng kotse, alam ko kung gaano kasaya ang mga tao na nasa paligid niya.Huminga ako nang malalim saka mapait na ngumiti. Sa wakas, kahit paano ay may nagawa naman akong tama. Akala ko ay lalamunin na ako ng kasamaan at galit sa aking puso.Hinawakan ko ang manibela at saka sinimulang i-start ang kotse. Sana ay napasaya ko si Sandy. Sana ay natupad ko ang tanging hiling niya. Siguro naman ay hindi na sila maghihiwalay, dahil sa oras na mangyari iyon, baka hindi ko na talaga bitiwan pa si Sandy.Mahal ko siya. Mahal na mahal. Siya na yata ang babang huli kong mamahalin dahil sa kanya ko nakita ang lahat ng hinahanap ko.Nagsimulang gumulong ang gulong ng aking kotse palayo sa lugar na iyon. Palayo kung saan naiwan ang kalahati ng aking puso.Congratulations, Sandy. Sana maging masaya kayo ni Lucas.Habang binabaybay ko ang kalsada pabalik sa Maynila, muling bumal
Sandra's POVALAM KONG isa akong malaking tanga upang maniwala sa mga bagay na sinasabi ni Gab. Marahil nga ay masiyadong malambot ang aking puso dahil pinili kong patawarin siyang muli.Malaki ang naging kasalanan sa akin ni Gab at hindi ko naman nalilimutan ang bagay na iyon. Ngunit tila may kung ano sa aking isip ang nagsasabing patawarin ko na siya. Kung nais kong maging masaya, umpisahan ko muna sa pagpapatawad sa iba.Hindi ko alam kung bakit pagdating kay Gab, hindi ko magawang magtamim ng matagal na galit. Tila ba kahit paulit-ulit siyang magkamali sa akin ay paulit-ulit ko rin siyang patatawarin. Siguro nga ay tanga ako, ngunit nais ko na rin namang limutin ang magalit sa iba. Tulad na lang ng ginawa kong pagpapatawad kay Trina na alam kong may malaking kasalanan sa akin, sa amin ni Lucas.Ilang araw ang lumipas bago ako tuluyang pumayag sa nais ni Gab na pakikipagkita sa akin. Siya ang nagbigay ng venue kung saan kami mag-uusap at nakapagtatakang naisipan niyang makipagkita
Sandra's POVMAKALIPAS ang ilang araw, ginugol ko ang aking oras kasama ng aking pamilya. Wala akong sinabi sa kanila at hindi ko pinagbigay alam ang tungkol sa mga nangyari. Hindi ko rin sinabi ang tungkol kay Lucas at ang pagtatalo namin ni Gab. Ngunit alam kong kahit wala akong sabihin, nararamdaman ni nanay ang mga nangyayari sa akin.Kinagabihan, nakatutok ako sa aking laptop at nagtitingin ng flight pabalik ng Pilipinas. Oo. Nasi ko nang bumalik doon dahil sa tingin ko, hindi rin naman ako makapagsisimulang muli sa lugar na to dahil in the first place, wala naman akong dapat simulan.Walang may kasalanan at walang mali sa mga bagay na ginawa ni Lucas. Naiintindihan ko na ang lahat ngayon at wala na akong galit sa kanya. Marahilsa ngayon, hindi ko pa kayang humarap muli kay Lucas. Pakiramdam ko ay wala akong mukhang maihaharap sa kanya dahil nagkulang ako sa pang-unawa. Hindi ko siya pinagkatiwalaan at hindi ko alam kung paano ko na siya muling haharapin."Anak, gising ka pa ba?"
Sandra's POVHINDI KO alintana ang sakit ng aking ulo dahil sa mahabang biyahe na aking ginawa. Wala akong sinayang na oras dahil agad akong tumawag ng taxi at nagtungo sa presinto kung saan nakakulong si Trina.Sa pagdating ko roon, lumapit ako sa mga pulis na nandoon at nagtanong kung anong oras maaaring bumisita sa preso. Mabuti na lang at pinayagan akong makipag-usap dahil oras pa naman daw ng dalaw.Pinapasok nila ako sa animoy waiting area at doon naghintay kay Trina. Kahoy ang kanilang upuan at maging ang lamesa ay kahoy rin. Magkaharap ang upuan at tama lang ito upang mas makausap ko nang maayos si Trina.Makalipas ang ilang minutong paghihintay, natulala ako nang makita ko si Trina sa mukha ng babaeng si Abby.Naglalakad siya habang may posas sa kamay. Hawak siya ng isang pulis at diretso siyang nakatingin sa akin habang may matalim na tingin.Nang makaupo siya sa aking harapan, lumayo ang pulis na may hawak sa kanya at tumayo sa tabi ng pader, animoy naghihintay na matapos a
Sandra's POVSA PAGPASOK ko sa loob ng kotse, hindi ko na napigilan ang paghagulgol. Iniyuko ko ang aking ulo sa manibela saka doon tuluyang pinakawalan ang luha sa aking mga mata. Napakasakit ng aking puso at pakiramdam ko, isang libong karayom ang tumutusok dito. Akala ko noon ay malilimutan ko na ang sakit na nararamdaman ko mula kay Lucas ngunit nagkamali ako. Tila lahat ng sakit at pagdurusa na pinaramdam niya sa 'kin noon ay unti-unting bumalik sa aking sistema.Pilit kong pinakalma ang sarili. Huminga ako nang malalim saka sinandal ang aking ulo sa headrest ng upuan ng kotse. Mariin kong hinawakan ang manibela saka pinikit ang aking mga mata.Wala na. Tama na. Ito na ang huling beses na iiyak ako dahil sa kanya. Sana ito na talaga ang huli dahil hindi ko na kakayaning lumuha pa.Naramdaman ko ang pag-vibrate ng aking cellphone mula sa loob ng aking bulsa, dahilan upang kumalma ang aking puso. Mariin kong pinahiran ang aking luha at pilit na pinakalma ang sarili. Kinuha ko ang c
Sandra's POVKINABUKASAN, nag-book ako ng isang restaurant at siniguradong walang sino man ang makapapasok dito. Isang oras lang ang kinuha ko sa schedule nila dahil alam kong sasapat na iyon para sa aming dalawa ni Lucas. Nais ko lamang makipag-usap sa kanya hindi dahil nais ko nang bumalik, kung hindi naia ko nang putulin ang ano mang ugnayan namin.Nang maranasan kong tumira rito sa malayo, muli kong naramdaman ang kalayaan at kasiyahan. Kalayaan sa paligid na ginagalawan ko. Kalayaan sa sakit ng nga bagay na naramdaman ko. Mas gusto ko ang ganitong buhay. Iyong buhay na wala akong tinatapakang tao at walang sino man ang magtatanim ng sama ng loob sa akin.Nang araw na iyon, hindi ko sinabi kina nanat at tatay kung saan ako pupunta. Hindi rin ako nagsabi kay Gab dahil ayoko nang mag-alala pa siya. Ako lang at si Lucas ang nakakaalam ng pagkikita naming iyon.***HUMINGA ako nang malalim at marahang nilapat ang aking kamay sa manibela ng kotse. Diretso akong tumingin sa kalsada at na
Sandra's POVSADYANG mapaglaro ang buhay. Kung minsan, may mga bagay na nangyayari sa atin at hindi natin naiintindihan kung bakit. May mga pagsubok na ibibigay sa atin na akala natin ay hindi natin malalagpasan, ngunit sa huli, magugulat ka na lang at masasabing, kinaya ko pala?Ang totoo, hindi nakakasawang magmahal at magbigay ng pagmamahal sa isang tao. Alam mo ba ang nakakasawa? Iyong magpatawad nang paulit-ulit at paulit-ulit din naman niyang gagawin ang ginawa niyang mali.Hindi nakakasawang magmahal, ngunit nakakasawa nang magpakatanga. Kung kailangan nating tumigil at sabihan ang sarili natin na tama na, tama na. Sana ay matuto rin tayong mahalin ang ating sarili. Sana marunong din tayong makaramdam kung kailan tayo hihinto sa pagpapakatanga tulad ng bagay na nararanasan ko ngayon. Sa dami ng bagay na pinagdaanan ko, sa pagkakataong ito, tila napagod na ako. Napagod na ako sa paulit-ulit na nangyayari sa aking buhay. Sa paulit-ulit na pananakit sa akin ng tadhana. Baka kaya h
Sandra's POV"IS IT really possible to retrieve a deleted email?" tanong ko sa IT employee na nakaupo ngayon sa aking upuan.Sinusubukan niya kasing ibalik ang email ni Lucas na noong isang araw ko pang hinahanap. May kung ano sa aking isip ang nais talagang mabasa ang email na iyon at ayokong huminto hangga't hindi ko ito nakikita."Of course, madame. I can retrieve anything you like. I am the most expert IT employee in this company," pagyayabang ng kasama kong ito."Well that's good. Please make sure that you will recover the email.""Sure!"Hinila ko ang isang upuan na malapit sa aking table, saka umupo sa katabi ng IT employee na iyon. Napamangha ako sa bilis ng kanyang daliri at maging ang mata niya ay napakabilis din. Nakabibilib na may ganitong mga speciality ang mga empleyado rito at mabuti na lang at naisip kong tumawag sa isa sa kanila.Makalipas ang ilang minuto, tumigil na rin ang pagtaas ng mga letra na naka-flash sa screen ng aking laptop. Maging ang daliri ng lalaking i