Sandra's POVNILAGAY ko ang huling kahon sa likod ng aking sasakyan."Nay, ito na ba lahat?" tanong ko kay nanay na ngayon ay abala sa pag-aayos sa loob ng kotse."Oo, anak. Iyan na 'yung nasa loob, eh. Wala nang naiwan doon," tugon niya sa 'kin."Sige po, I guessed we have to go," pag-aya ko.Tumango naman sina nanay at tatay saka sumakay sa kotse."Levi, sakay na aalis na tayo," pagtawag ko sa anak ko."Sige po, ma."Agad na tumakbo si Levi sa loob ng sasakyan at yumakap kanila nanay at tatay. Sumilay ang ngiti sa aking labi saka napailing. Pakiramdam ko tuloy ay napapalayo na ang loob ng anak ko sa akin dahil sa pagiging abala ko. Matapos iyon ay sinara ko na ang pinto ng kotse at sumakay sa harapan kung saan naghihintay si Gab."Are you ready?" aniya sa pagpasok ko sa loob.Tumango ako sa kanya at nagsimula siyang magmaneho.Sa mga oras na ito, alam kong nagsisimula nang lumiit ang aking mundo. Ang mundo sa pagitan ng mga taong iniiwasan ko.Nagdesisyon kami ni Gab na bumalik na s
Sandra's POVNATIGILAN ako sa paghakbang nang makita ko ang lalaking kaharap ngayon ng aking anak. Kunot-noo namang napalingon sa 'kin si Gab."May problema ba?" aniya saka muling tumingin sa glass door ng kanyang opisina at bumalik ng tingin sa 'kin. "Kilala mo ba siya?" tanong niya.Tumango ako at huminga nang malalim."Yes. His my ex-fiance, si Mico Salvador," tugon ko.Muling tumingin si Gab sa loob at sa pagkakataong ito, naiintindihan na niya kung bakit ganito ang aking reaksyon. Napahakbang ako pabalik dahil pakiramdam ko ay hindi pa ako handang makaharap si Mico sa ganitong sitwasyon. Hindi ko napaghandaan ang pagkikitang ito."Pero anong ginagawa niya rito?" bulong ko."I guessed you are not yet ready to see him," wika ni Gab saka ngumiting nakatingin sa akin.Hinawakan niya ang aking balikat at nakaramdam ako ng pagkapanatag."Ako na ang bahala. Kakausapin ko muna siya. Magtago ka na muna sa lugar na hindi ka niya makikita," aniya saka sinimulang buksan ang pinto ng kanyang
Sandra's POVSA PAG-UWI namin ni Levi sa bahay, naabutan namin doon sina nanay at tatay. Napangiti ako dahil nababakas ang tuwa sa kanilang mukha, tila maganda ang kinalabasan ng kanilang pinuntahan. Nakatutuwa lang na nakapag-enjoy sila kahit paano."Pakipasok si Levi sa kwarto," utos ko sa kasambahay at binuhat niya si Levi na nasa aking braso. Nakatulog na rin kasi ito dahil sa sobrang pagod."Nay, tay, kumusta po ang lakad nyo?" tanong ko saka lumakad palapit sa kanilang kinaroroonan at umupo sa sofa kung saan sila nakaupo."Naku! Anak, kung alam mo lang. Ang daming naghahanap sa 'yo roon, pero pilit naming binabago ang usapan. Alam naman kasi namin ng tatay mo na hindi namin pwedeng sabihin na kasama ka pa namin, kaya ayon, kung minsan, eh, nililihis talaga namin ang usapan," pagkuwento ni nanay."Ganoon po ba? Hindi pa rin pala ako nakakalimutan ng mga kapit-bahay natin na 'yon.""Oo naman. Pero kailan ka nga ba talaga magpapakita ulit sa kanila? Kailan ba tayo makakabalik sa da
Sandra's POVANG LAHAT ay naghihintay na muling magsalita si Mico, ngunit tila napako ang kanyang paa sa kinatatayuan habang nakatingin sa akin. Tumaas ang magkabilang gilid ng aking labi nang makita ko ang namumutla niyang mukha."Mr. Mico, please proceed," muli kong pagtawag sa kanyang pansin dahil hanggang ngayon ay tulala pa rin siya."W-Why are you here? Anong ginagawa mo sa loob ng conference room na ito?" sunod-sunod niyang sigaw.Natahimik naman ang ibang miyembro ng meeting. Nagkatinginan ang mga ito habang kunot ang noo at nababakas ang pagtataka. Tumingin sa akin ang mga miyembro at nagkibit-balikat lang ako."Mico, what are you talking about?" saad ng isang matanda na kasama sa meeting."S-Sir, this woman! She's Sandra, my ex-fiance."Tumaas ang aking kilay nang sabihin ni Mico ang bagay na iyon. Muling nabakas ang pagtataka sa mukha ng mga taong nasa loob at nagtitinginan na may halong bulungan ang kanilang ginagawa."I guessed this is another mistake, right?" nakangiti k
Lucas's POVSINANDAL ko ang aking likod sa backrest ng upuan, saka diretsong tumingin sa lalaking ngayon ay kapapasok lang sa aking opisina."Anong kailangan mo?" agaran kong tanong.Nakangiti ang kanyang labi na animoy baliw na may masamang binabalak. Maya-maya lang ay umupo siya sa bakanteng upuan na nasa harap ng aking lamesa, kahit hindi ko naman siya pinauupo."I want to make a deal."Tumaas ang aking kilay nang marinig ang diretso niyang sinabi."What do you mean?" tanong ko.Huminga si Mico nang malalim saka prenteng umupo sa swivel chair na kinauupuan, saka niya pinag-intertwined ang mga daliri sa harapan ng kanyang tuhod habang hindi nawawala ang pagngisi sa kanyang labi."Alam ko kung nasaan si Sandra and I am willing to give this information in one condition."Nang marinig kong muli ang pangalan ng babaeng iyon, tila gumapang ang kuryente sa aking katawan. Mariin kong kinuyom ang aking kamay upang pakalmahin ang sarili."Huwag mo akong pinagloloko. Wala akong panahong makip
Sandra's POVNAPAKO ang aking mga mata sa harap ng screen ng aking laptop. Kunot at noong binasa ko ang email na natanggap ko mula sa office ni Lucas Montenegro. Ilang maririing lunok na rin ang aking nagawa sabay sa mabilis na tibok ng aking puso.Tila napansin naman ni Gab na nababagabag ang aking hitsura, dahilan upang siya ay mag-alala sa akin."Bakit, Sandy? May problema ba? Kanina ka pa tulala," tanong ni Gab.Marahan siyang tumayo ay lumapit sa aking tabi, saka siya sumilip sa laptop. Nakita ko kung paano manlaki ang kanyang mga mata nang makita niya ang bagay na binabasa ko."Gustong makipag meeting sa 'yo ni Lucas?" gulat na wika ni Gab."Oo. Sigurado kong sinabi na sa kanya ni Mico ang lahat," tugon ko saka huminga nang malalim.Ang totoo, inaasahan ko naman na mangyayari ito. Alam kong sa oras na makita ako ni Mico, agad niya itong ipagbibigay-alam kay Lucas, isang bagay na matagal ko nang pinaghahandaan. Sa ngayon, wala akong ibang dapat gawin kung hindi tatagan ang aking
Sandra's POV"Sir Lucas, sa kabila po ang conference room," diretsong saad ni Gab sa kanya habang ako naman ay prenteng nakaupo sa aking upuan.Kalmado ang aking sarili nang magtama ang tingin namin ni Lucas. Animoy hinuhuli niya ako sa mga tingin niyang iyon. Maya-maya lang, dumapo ang tingin niya kay Gab at muling bumalik sa akin."It is true, you really looked like her," sambit ni Lucas na hindi pinansin ang sinabi ni Gab.Kumunot ang aking noo at nababakas ang pagtataka sa aking mukha."I'm sorry?" wika ko na kunwaring hindi naintindihan ang kanyang sinabi.Tumaas ang gilid ng kanyang labi bago muling nagsalita, "nothing," aniya."By the way, welcome sa office ko, Sir. Lucas. I'm sorry that you saw my messy table. Ano pala ang ginagawa nyo sa opisina ko?" tanong ko habang inaayos ang aking lamesa. Agad naman akong tinulungan ni Gab sa aking ginagawa.Nakita ko ang bahagyang pagtaas ng kamay ni Lucas. Sa pagpitik ng kanyang daliri, lumapit ang mga kasama niyang bodyguard habang hawa
Sandra's POVRAMDAM ko ang malambot na kama na aking hinihigaan. Unti-unti nang nagising ang aking diwa nang maamoy ko ang paligid at amoy ospital ito. Dahan-dahan kong minulat ang talukap ng aking mga mata at hindi nga ako nagkakamali, nasa loob nga ako ng ospital."Buti naman at gising ka na," rinig kong saad ng isang lalaki na nasa aking tabi.Sa paglingon ko ng ulo, nakita ko ang nag-aalalang mukha ni Gab na ngayon ay nakatingin sa akin.Marahan kong ginalaw ang aking katawan at dahan-dahang umupo. Inalalayan naman ako ni Gab at inayos ang pagkakasandal ng likod sa headboard ng kama."Gab, anong–""Are you crazy? Bakit mo ginawa 'yon? Alam mong allergy ka sa peanut pero kumain ka pa rin? Mabuti na lang talaga at nagawan pa ng paraan ng doktor," sunod-sunod niyang bulyaw sa 'kin na siyang pumutol sa aking sasabihin.Noon lang bumalik sa aking isip ang kanyang sinabi. Oo nga pala, baka nahimatay ako dahil sa kinain kong mani. Akala ko kasi ay hindi na ako allergy roon ngunit nagkama
Sandra's POVLUMIPAS ang ilang araw matapos ang kasal namin ni Lucas. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na kasal na kami. Pakiramdam ko ay panaginip pa rin ang mga nangyayari. Pakiramdam ko ay nasa alapaap pa rin ang aking paa.Marahan kong pinikit ang talukap ng aking mga mata, saka dinama ang halik ng hangin sa aking pisngi. Napakasarap sa pakiramdam ang paghampas ng alon ng dagat sa sinasakyan naming yate..Maya-maya lang, isang mainit na kamay ang yumakap sa aking baywang. Napatingin ako sa aking tabi at nakita ko si Lucas. Pinatong niya ang kanyang baba sa aking balikat at mahigpit akong niyakap mula sa likuran."Sa wakas, atin na rin ang araw na ito," aniya.Marahan niyang pinikit ang kanyang mga mata at ganoon din naman ang aking ginawa. Naramdaman ko ang kamay ko Lucas na hinawak sa aking balikat, saka niya ako pinaharap sa kanya."I love you, my wife," aniya na labi na nagbigay tuwa sa aking puso."I love you more, my husband," tugon ko.Tumama ang tingin ni Lucas
Gab's POVNAGSIMULANG magpalakpakan ang mga tao. Naririnig ko ang kasiyahan na nagmumula sa venue ng kasal. Kahit nasa loob ako ng kotse, alam ko kung gaano kasaya ang mga tao na nasa paligid niya.Huminga ako nang malalim saka mapait na ngumiti. Sa wakas, kahit paano ay may nagawa naman akong tama. Akala ko ay lalamunin na ako ng kasamaan at galit sa aking puso.Hinawakan ko ang manibela at saka sinimulang i-start ang kotse. Sana ay napasaya ko si Sandy. Sana ay natupad ko ang tanging hiling niya. Siguro naman ay hindi na sila maghihiwalay, dahil sa oras na mangyari iyon, baka hindi ko na talaga bitiwan pa si Sandy.Mahal ko siya. Mahal na mahal. Siya na yata ang babang huli kong mamahalin dahil sa kanya ko nakita ang lahat ng hinahanap ko.Nagsimulang gumulong ang gulong ng aking kotse palayo sa lugar na iyon. Palayo kung saan naiwan ang kalahati ng aking puso.Congratulations, Sandy. Sana maging masaya kayo ni Lucas.Habang binabaybay ko ang kalsada pabalik sa Maynila, muling bumal
Sandra's POVALAM KONG isa akong malaking tanga upang maniwala sa mga bagay na sinasabi ni Gab. Marahil nga ay masiyadong malambot ang aking puso dahil pinili kong patawarin siyang muli.Malaki ang naging kasalanan sa akin ni Gab at hindi ko naman nalilimutan ang bagay na iyon. Ngunit tila may kung ano sa aking isip ang nagsasabing patawarin ko na siya. Kung nais kong maging masaya, umpisahan ko muna sa pagpapatawad sa iba.Hindi ko alam kung bakit pagdating kay Gab, hindi ko magawang magtamim ng matagal na galit. Tila ba kahit paulit-ulit siyang magkamali sa akin ay paulit-ulit ko rin siyang patatawarin. Siguro nga ay tanga ako, ngunit nais ko na rin namang limutin ang magalit sa iba. Tulad na lang ng ginawa kong pagpapatawad kay Trina na alam kong may malaking kasalanan sa akin, sa amin ni Lucas.Ilang araw ang lumipas bago ako tuluyang pumayag sa nais ni Gab na pakikipagkita sa akin. Siya ang nagbigay ng venue kung saan kami mag-uusap at nakapagtatakang naisipan niyang makipagkita
Sandra's POVMAKALIPAS ang ilang araw, ginugol ko ang aking oras kasama ng aking pamilya. Wala akong sinabi sa kanila at hindi ko pinagbigay alam ang tungkol sa mga nangyari. Hindi ko rin sinabi ang tungkol kay Lucas at ang pagtatalo namin ni Gab. Ngunit alam kong kahit wala akong sabihin, nararamdaman ni nanay ang mga nangyayari sa akin.Kinagabihan, nakatutok ako sa aking laptop at nagtitingin ng flight pabalik ng Pilipinas. Oo. Nasi ko nang bumalik doon dahil sa tingin ko, hindi rin naman ako makapagsisimulang muli sa lugar na to dahil in the first place, wala naman akong dapat simulan.Walang may kasalanan at walang mali sa mga bagay na ginawa ni Lucas. Naiintindihan ko na ang lahat ngayon at wala na akong galit sa kanya. Marahilsa ngayon, hindi ko pa kayang humarap muli kay Lucas. Pakiramdam ko ay wala akong mukhang maihaharap sa kanya dahil nagkulang ako sa pang-unawa. Hindi ko siya pinagkatiwalaan at hindi ko alam kung paano ko na siya muling haharapin."Anak, gising ka pa ba?"
Sandra's POVHINDI KO alintana ang sakit ng aking ulo dahil sa mahabang biyahe na aking ginawa. Wala akong sinayang na oras dahil agad akong tumawag ng taxi at nagtungo sa presinto kung saan nakakulong si Trina.Sa pagdating ko roon, lumapit ako sa mga pulis na nandoon at nagtanong kung anong oras maaaring bumisita sa preso. Mabuti na lang at pinayagan akong makipag-usap dahil oras pa naman daw ng dalaw.Pinapasok nila ako sa animoy waiting area at doon naghintay kay Trina. Kahoy ang kanilang upuan at maging ang lamesa ay kahoy rin. Magkaharap ang upuan at tama lang ito upang mas makausap ko nang maayos si Trina.Makalipas ang ilang minutong paghihintay, natulala ako nang makita ko si Trina sa mukha ng babaeng si Abby.Naglalakad siya habang may posas sa kamay. Hawak siya ng isang pulis at diretso siyang nakatingin sa akin habang may matalim na tingin.Nang makaupo siya sa aking harapan, lumayo ang pulis na may hawak sa kanya at tumayo sa tabi ng pader, animoy naghihintay na matapos a
Sandra's POVSA PAGPASOK ko sa loob ng kotse, hindi ko na napigilan ang paghagulgol. Iniyuko ko ang aking ulo sa manibela saka doon tuluyang pinakawalan ang luha sa aking mga mata. Napakasakit ng aking puso at pakiramdam ko, isang libong karayom ang tumutusok dito. Akala ko noon ay malilimutan ko na ang sakit na nararamdaman ko mula kay Lucas ngunit nagkamali ako. Tila lahat ng sakit at pagdurusa na pinaramdam niya sa 'kin noon ay unti-unting bumalik sa aking sistema.Pilit kong pinakalma ang sarili. Huminga ako nang malalim saka sinandal ang aking ulo sa headrest ng upuan ng kotse. Mariin kong hinawakan ang manibela saka pinikit ang aking mga mata.Wala na. Tama na. Ito na ang huling beses na iiyak ako dahil sa kanya. Sana ito na talaga ang huli dahil hindi ko na kakayaning lumuha pa.Naramdaman ko ang pag-vibrate ng aking cellphone mula sa loob ng aking bulsa, dahilan upang kumalma ang aking puso. Mariin kong pinahiran ang aking luha at pilit na pinakalma ang sarili. Kinuha ko ang c
Sandra's POVKINABUKASAN, nag-book ako ng isang restaurant at siniguradong walang sino man ang makapapasok dito. Isang oras lang ang kinuha ko sa schedule nila dahil alam kong sasapat na iyon para sa aming dalawa ni Lucas. Nais ko lamang makipag-usap sa kanya hindi dahil nais ko nang bumalik, kung hindi naia ko nang putulin ang ano mang ugnayan namin.Nang maranasan kong tumira rito sa malayo, muli kong naramdaman ang kalayaan at kasiyahan. Kalayaan sa paligid na ginagalawan ko. Kalayaan sa sakit ng nga bagay na naramdaman ko. Mas gusto ko ang ganitong buhay. Iyong buhay na wala akong tinatapakang tao at walang sino man ang magtatanim ng sama ng loob sa akin.Nang araw na iyon, hindi ko sinabi kina nanat at tatay kung saan ako pupunta. Hindi rin ako nagsabi kay Gab dahil ayoko nang mag-alala pa siya. Ako lang at si Lucas ang nakakaalam ng pagkikita naming iyon.***HUMINGA ako nang malalim at marahang nilapat ang aking kamay sa manibela ng kotse. Diretso akong tumingin sa kalsada at na
Sandra's POVSADYANG mapaglaro ang buhay. Kung minsan, may mga bagay na nangyayari sa atin at hindi natin naiintindihan kung bakit. May mga pagsubok na ibibigay sa atin na akala natin ay hindi natin malalagpasan, ngunit sa huli, magugulat ka na lang at masasabing, kinaya ko pala?Ang totoo, hindi nakakasawang magmahal at magbigay ng pagmamahal sa isang tao. Alam mo ba ang nakakasawa? Iyong magpatawad nang paulit-ulit at paulit-ulit din naman niyang gagawin ang ginawa niyang mali.Hindi nakakasawang magmahal, ngunit nakakasawa nang magpakatanga. Kung kailangan nating tumigil at sabihan ang sarili natin na tama na, tama na. Sana ay matuto rin tayong mahalin ang ating sarili. Sana marunong din tayong makaramdam kung kailan tayo hihinto sa pagpapakatanga tulad ng bagay na nararanasan ko ngayon. Sa dami ng bagay na pinagdaanan ko, sa pagkakataong ito, tila napagod na ako. Napagod na ako sa paulit-ulit na nangyayari sa aking buhay. Sa paulit-ulit na pananakit sa akin ng tadhana. Baka kaya h
Sandra's POV"IS IT really possible to retrieve a deleted email?" tanong ko sa IT employee na nakaupo ngayon sa aking upuan.Sinusubukan niya kasing ibalik ang email ni Lucas na noong isang araw ko pang hinahanap. May kung ano sa aking isip ang nais talagang mabasa ang email na iyon at ayokong huminto hangga't hindi ko ito nakikita."Of course, madame. I can retrieve anything you like. I am the most expert IT employee in this company," pagyayabang ng kasama kong ito."Well that's good. Please make sure that you will recover the email.""Sure!"Hinila ko ang isang upuan na malapit sa aking table, saka umupo sa katabi ng IT employee na iyon. Napamangha ako sa bilis ng kanyang daliri at maging ang mata niya ay napakabilis din. Nakabibilib na may ganitong mga speciality ang mga empleyado rito at mabuti na lang at naisip kong tumawag sa isa sa kanila.Makalipas ang ilang minuto, tumigil na rin ang pagtaas ng mga letra na naka-flash sa screen ng aking laptop. Maging ang daliri ng lalaking i