The ambulance hastened up with a bold force, letting everyone know its siren wasn't a polite request to move. Every head turned, following its red and blue streak. It's a pity they are in the rain-washed town of Oaken Ridge. No one here gives a single damn about melancholia, especially during the annual feast.
The speed of our car slowed down when it turned in another direction. The rocky grounds of the parking lot show that I finally arrived at my destination. Vino clears his throat as he stops the engine.Our eyes met when I glanced at the rear-view mirror."Janice," tawag niya sa akin.Napairap ako ng mata bago ko tanggalin ang suot kong shades at madiin itong isinara.Para siyang nayuping lata nang lumingon siya sa akin. Ngayon niya lang siguro napansin ang kamaliang sinabi niya.Bago pa siya makapagsalita ulit, hinagis ko sa kan'ya ang mamahalin kong shades. Ngumiwi siya nang tumama ito sa kan'yang pango na ilong."The next time I'll hear that name, you're fired." Padabog akong lumabas ng kotse."Teka!" Tumaas ang tono ng boses niya at lumabas din ng sasakyan. "Hindi naman kita boss! Paano mo ako masisisante?"Tinapunan ko siya ng masamang tingin nang sumilay ang mapang-asar niyang ngiti.I crossed my arms. "You know what I'm capable of, Giovinno. Hindi porket kaibigan kita palalampasin na kita. I'll make sure Dad would fire you.""Matatakot na sana ako kaso naalala ko hanggang salita ka lang pala," sabi niya na may kasama pang nakakairitang tawa. Lumapit muna siya sa akin bago sumandal sa side bumper ng kotse. "At isa pa, bakit ba pikon na pikon ka sa totoo mong pangalan? K’wento naman diyan, o.""Oh, shut your mouth and leave!" Sumasakit na ang ulo ko sa kan'ya kaya tinalikuran ko siya. "I have a party to attend." Naglakad na ako palayo.Bago pa man ako makatawid sa kalye sumigaw siya, "Oi, Janjan! Siguraduhin mong nandito ka na sa parking lot mamayang eleven!"Napakunot ako ng noo. "'Wag mo na akong hintayin! Have fun yourself!"The sky turned pale when I arrived in front of the venue. I could already hear the whistling sounds of the engine and the joyous screams of people on their roller coaster ride. The large signboard beamed so brightly, successfully luring tons of people.Tinatakan na ako sa pulsuhan pagkatapos kong bumili ng ticket bilang tanda na nakapagbayad na ako.Night of the Carnival is fun! Just like any peryas, it has different rides, booths, and stalls to offer. The vibrancy of this place really pops out, especially its lighting and the banderitas. Not to mention that this land is so wide, it even has an entire lot dedicated to the Musical Festival!The committees behind this event did an impressive job for making the whole place look enchanting and pretty exciting. For sure, our birthday girl’s going to love this! Aside from the fact her favorite band is here, an epic surprise is waiting for her.A photo of myself, featuring my sun-kissed skin, would be an adorable remembrance from this day on, so I stopped for a while and searched for a great angle.I shared my selfie right after editing it. A smile forms on my cheeks when my post gains attention and reaction from my followers.I was planning to snap more photos to share on my stories and fleets later, when new notification rings bombarded my moment. Now (Gabby Andrada to HAPI TRIXIE DAY): we're at the food stalls 2m ago (Vino on iMessage): Pinalagay ko na shades mo sa kwarto mo. Paalalahanan lang kita na 11:30 dadating si Boss. 5m ago (Gabriella and 186 others liked your tweet): "At the Night of the Carnival! Felt cute, will not delete later!"A notif to our secret group chat pops up again kaya ayun ang pinakauna kong binasa. 5:27 PM (You): yall wer u at? 5:36 PM (Gabby Andrada): we're at the food stalls (Rina Banaba): bITCH BILISAN MO ANG HAHABA NG MGA PILA DITONapakamot ako ng tenga dahil ngayon na nga lang pinansin tanong ko hindi pa nila nilagyan ng details reply nila! I mean which food stall I'm supposed to meet them? Ang daming food stalls dito, my God! Hindi ba nila naiisip struggles ko? 5:38 PM (Britt Quirion): Bilhan niyo na rin kaya ng foods si janey diyan?Britt, being the closest person I could consider as a nice, sensible friend, is an exception to my frustrations. Her message made me smile as usual. Buti pa siya naiisip niya ako. (Rina Banaba): Eh kung ikaw na lang kaya bumili? (Rina Banaba): Teka nasaan ka ba? (Britt Quirion): Secret >:D (Britt Quirion): Hanapin mo muna ako! (Shae Fronda): MGA SISZT (Shae Fronda): [sent a photo]Pinindot ko 'yung picture na sinend ni Shae. Agad kong nakilala ang babaeng nakatayo malapit sa ferris wheel kahit pa nakasuot siya ng itim na shades. Hawak-hawak ni Trixie ang iilang hibla ng buhok niya habang nakatingin sa ibang direksyon. She’s wearing a blue denim shorts and a white crop top under her denim jacket, showcasing her fitted body. This is my first time seeing her liberated and confident with her own skin, so I reacted to that picture with a smiling face with heart-eyed emoji. (Shae Fronda): SHE'S HERE (Shae Fronda): PAPUNTA NA KAMI SA TABLE NATINI was about to ask their exact location, but then a familiar voice shouting Janey in the distance stopped me from sending my message. It was Britt and her daring clothes with yellow henna tattoos who caught my attention. She’s not so far from where I stood.Kumakaway siya habang nakikipagsiksikan palayo sa isang corn dog stand. The boys on her way are definitely checking out her curvy features, but she doesn't seem to care because her eyes are fixated on mine. Sumilay ang napakalaki niyang ngiti na nakapagpalabas ng dalawang malalalim niyang dimples.Britt's kinda clumsy and having so many people around us doesn't help her avoiding that at all. Buti na lang hindi tumapon 'yung orange soda niya sa damitan ko nang makalapit na siya sa akin. Akmang yayakapin niya pa ako kaya agad akong umatras."Did you bring our booze?" Inakbayan niya na lang ako at bumungisngis.Duh. There's no way I would forget it.Pinakita ko sa kan'ya ang hip flask na nasa loob ng sling bag ko. Tuwang-tuwa siyang kumapit sa kaliwa kong braso bago niya ako hilain patakbo sa food court na sinasabi niya.Wala akong nagawa kung 'di sumabay sa bilis niya kahit na kung sino-sino na ang nakakabangga namin. Pasalamat sila at maayos pa ang mood ko. Kung hindi tatapakan at tutulakin ko rin talaga sila isa-isa.The never-ending crowd amassed to a greater degree when we reached the food court. Red and white striped parasols are all over the place. They hung some of it on an almost invisible string, making the passersby awe with its floating aesthetics.Mabuti na lang hindi kami nahirapan hanapin sina Gabby, Shae, at Rina nang dahil sa sunod-sunod nilang pag-se-send ng mga groupie pics sa isa naming gc. Nagsisimula na silang kumain. Samantalang wala pa ring kamuwang-muwang si Trixie para sa surpresa namin mamaya.It's also a good thing they really bought me some foods kaya 'di ko na kailangan makipagsiksikan ulit para pumila sa pagkahaba-habang pila. Inabot ko na sa tapat ni Rina 'yung pagkain kaso bago ko pa ito tuluyang makuha inagaw niya ito sa akin."Kapal ng mukha, magbayad ka muna!" Inilahad niya ang kan'yang kanang palad sa harapan ko.This time I just smirked at her. Everybody knows I get what I want, even if it means to destroy them. In the end, Rina couldn’t resist and gave me the sandwich and soda for free.We strolled into the open field after our merienda. There are also booths and small stands present here. Merchandises like glow sticks, t-shirts, bracelets, and any various abubots are the common products that sell the most.Mostly young adults like us are the ones who loiter here, setting up their own blankets on the freshly trimmed Bermuda grass. As if they are here to picnic and spend their time on the soft ground rather than engaging in the party. Well, to be fair, I love their sense of style, though. A classic boho at a musical event.The next song blasted in full volume. The iconic style of the blended electrical distortion of pitches of guitars, bass, and a drum made us feel wild, young, and free. With Imagine Dragons' Radioactive, the people become more hype than before.A group of young guys shouted its lyrics as they jumped and jostled throughout the crowd like a train. Others are simply dancing to the beat. While there’s me trying to capture the crowd’s silhouette under the blazing sky.We are seizing this moment yet it feels something’s off with the ambiance. Misty strong winds caress my skin, making me shiver a little. Maybe it was such a bad idea to wear a sleeveless dress and not bring a cardigan. However, the truth isn’t because the cold bothers me.I don't think everyone notices it. From the exchanging looks of the police officers, there must be a problem. I don't know whether it's because of a possibility that there might be a drug syndicate somewhere selling drugs or recruiting some drug pushers. Worse, there may be a serial killer out there lurking amongst us. Because if that isn't the scenario, why would they even be here?Sure, they might just be protecting us from a stampede. It’s one of the most common possibilities for rave parties like this, but why do they look so tense, like they messed up big time?I may be a dumb bitch, but I am not naïve.Trixie slightly elbowed me, making me go back to my senses. First thing I noticed was the sudden darkness of the ground, filled with shadows I couldn’t explain. I looked up at the sky and all I could see were flocks of birds flying in a dispersed direction. They seem disoriented and make this high-pitched sound, which sends an odd feeling to everyone.Peace is nowhere to find. Fear became apparent to everyone, and we all welcomed it in a murky dusk of August.A piercing sound echoed in the field. Our attention diverts to the front. In the middle of the stage, a middle-aged woman stands while holding a mic. Based on her corporate attire, she looks like an office worker or a secretary of a company. It’s not that I am interested in her outfit, though, but there's blood soiled all over her freaking clothes! "Nandiyan sila . . . nandiyan na sila!" Blood spurts out of her mouth when she utters a loud cry. Her whole disheveled self is wobbling in fear. Nagtilian ang mga babaeng natalsikan ng dugo malapit sa harapan ng stage. Nagsimula nang lumakas ang mga bulungan ng tao. "Nandiyan na sila!" pag-uulit niya pa sa sinabi niyang may pagbabantang tono. Sinong sila?Hinanap ng paningin ko ang mga pulis. Dahan-dahan silang pumunta sa stage habang nakahanda ang kanilang mga baril. This is bad ... we need to get out of here pronto! But the other girls are missing except for Trixie. I don’t know what else to do, so I pulled her. A
Tinapat ko ang ilaw sa likuran. Isang pares ng mga paa ang biglang lumabas mula sa kabilang kwarto. Napaangat ako ng tingin at nakita ang kanyang namumutlang mukha. May bahid ng dugo ang kanyang bibig at may hawak siyang duguang karne sa kamay. Tumayo ako at humakbang palayo sa kan'ya. Napakapit ako sa sling bag na dala ko at kinuha ang lipstick taser. Nagkatinginan kami, mata sa mata. Nangilabot ako sa takot nang mapansing purong puti lamang ito na pinapalibutan ng nangingitim na mga ugat. Bigla siyang sumungab sa akin kaya agad ko siyang ginamitan ng tinatago kong taser. Akala ko gagana, pero parang wala man lang nangyari sa kan'ya. Tinulak ko siya at lumabas sa haunted house na iyon. Naramdaman ko ang mga mabibigat at mabilis niyang hakbang na papalapit sa akin. Napatili ako, nanghihingi ng tulong sa mga nakabanggaan ko, pero nagbingi-bingihan ulit sila at mas piniling tumakbo palayo sa akin. Binuksan ko ang phone para tawagan sana si Vino, ngunit huli na ang lahat na
Fear and desperation could lead us to do some stupid things. Every time I bumped into someone, they were not in their right minds to think. It’s either they push you or hurt you. Help is just too hard to find in times of catastrophe, so when Caite appeared in front of me and hugged her, oh, I fucking regret that. My emotions carried me away that I even forgot my hatred for her. Humiwalay na ako sa pagkakayakap. Hindi ko siya matingnan ng maayos at nauutal na nagpasalamat. Come on, me and my girls loved to taunt her for petty and vengeful reasons. I did so many horrible things to her, yet she still saved me. Of course, this is the most awkward thing ever! Napahawak siya ng batok at nahihiyang ngumiti. Kinuha ko na ang phone ko sa lapag para makaiwas lang ng tingin. Tinagalan ko talaga bago ko iyon tinago sa bag. Mabuti na lang at umiwas na rin pala siya ng tingin. Kung hindi magkakatinginan na naman kami na parang mga timang. Makakahinga na
There is a long silence between the three of us. "Your claims are hard to believe. How could you - " Bago ko pa matapos ang sasabihin ko, nilabas niya ang phone niya at pinakita sa akin ang video. Low-angle shot iyon kaya kitang-kita ang lahat. Sa tingin ko nasa pinakatuktok siya ng ferris wheel nang magsimula siyang mag record ng video. Rinig sa video ang malakas na patugtog mula sa baba at ang mga hiyawan ng mga tao. Kung sa normal na okasyon, aakalain ng iba na masasayang hiyaw lamang ito ng mga excited na tao pero ang totoo niyan naghihiyawan na sila dahil sa takot. Nandito rin ako at hindi ko inakalang nagmumukha na pala kaming mga langgam na nagtutulakan at takbuhan sa iba't ibang direksyon kanina. Nag-zoom in ang video sa stage. Inagaw ko ang phone sa kaniya at napatutok lalo dahil nakita ko na naman 'yung babaeng mukhang office worker na nagbigay ng babala kanina. Nangingisay siya sa platform kaya lalong na-stress ang mga kapulisang nakapalibo
So I convinced them to go to our house first before meeting up with Papa. I don’t want to risk myself getting infected and passing it onto others by having these sticky blood splattered all over my body. All the lights are lit off when we enter the gate. Hindi ako sanay na ganito kadilim dito kaya napalunok ako ng laway pagkapasok ko mismo sa loob ng bahay. Our helpers must have evacuated, just like the rest of our neighbors. They should be because if not, that only means they’re dead or in danger. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pang tumakbo papunta sa second floor kung nasaan ang kwarto ko. Kumuha lang ako ng dalawang set ng maluluwag at komportableng t-shirt at jogging pants para sa amin ni Caite. Kumuha na rin ako ng dalawang hoodie, incase lang na hindi pala kasya sa kaniya ang mga damit na pinili ko. Siniksik ko lahat ng iyon sa nag-iisa kong backpack. Wala pa ata sa limang minuto nang lumabas ako ng bahay bitbit iyon at pumasok sa kotse. Isa-isa rin na
"It's not safe to go back, Jane," Caite said in a serious tone, making me stop typing messages from my phone. "Going to La Primo is not safe either," I retorted, then continued typing. "At least I have company unlike you. You only have Vino. Both of you should call for backup!" "Ayun din sana gusto kong sabihin dito, kaso ayaw akong pakinggan kanina." Matalim akong tiningnan ni Vino. Hindi ko siya pinansin. "Everyone's busy!" I shut my phone off since Shae's not responding to my messages anymore. I glance in the rearview mirror to look at Caite. "Shae also said, the station is clear. We can handle it." They were both against it. Luckily, a long honk from an E-bus disrupted our conversation. I shifted my head to her. "Caite, you really should go now." Huminga muna siya ng malalim bago niya buksan ang pinto sa tabi niya. "Thanks again for driving me here." Bumaba na siya ng sasakyan at yumuko para tingnan kaming dalawa. "I'll pay you
Natulala ako sa sariling repleksyon habang pinapaagusan ng tubig mula sa gripo ang mga kamay ko. Napayuko ako at pinagmasdan ang itim na likidong inaanod pababa sa drainage. 'Shae.' Nag-unahan na namang tumulo ang mga luha ko. 'Patay na si Shae. Pinatay ko si Shae.' Bumagsak ako sa tiles na nanghihina ang buong katawan. Pilit ko ring pinigilan ang nanginginig kong kanang kamay. Gumapang ako papunta sa ilalim ng sink at niyakap ang dalawa kong tuhod. Mariin kong pinikit ang mga mata ko para hindi ko makita ang mga naiwan niyang bakas sa tiles. Hindi ko na namalayan ang oras magmula nang pinikit ko ang mga mata ko. Naalimpungatan na lamang akong nang marinig ko ang boses ni Vino na puno ng pag-aalala. Nakaupo siya harapan ko, tinatapik ang balikat ko. Kaya naman agad kong napansin ang tagaktak niyang pawis sa mukha at ang natuyong putik sa kaniyang mga kamay at polo. Kababalik niya lang muli rito mula sa paghuhukay ng
Tahimik na sa kaninang overcrowded na plaza nang makarating kami rito. Lahat sila ay nasa loob maliban na lamang sa mga pulis na nagmamanman at nagbabantay sa labas. Kasalukuyan silang gumagawa ng barricade gamit ang kanilang mga sasakyan. Tumayo at humakbang na palayo si Vino sa pinagtataguan naming halamanan nang hilahin ko ulit siya pabalik. "I'm scared." Hinawakan niya rin pabalik ang mga kamay ko. "Nothing bad is gonna happen. We will find them. We just need to tell the situation and the authorities would help us." Paulit-ulit akong tumango habang pilit na tinatago ang nagbabadyang luha. Huminga ako ng malalim at hinanda muli ang sarili para tumayo paalis sa pinagtataguan namin nang may nakakasilaw na liwanag ang tumapat sa mga mukha namin. Naningkit ang mga mata ko dahil sa flashlight. "Anong ginagawa niyo riyan?" tanong ng isang lalaki na may malalim na boses. "Teka," sabi niya pa na may pagtatakang tono. Una
Darkness — a hollow blank space that has nothing much to offer. Just like an emptiness that keeps further and further as the universe keeps expanding forever. They say the never-ending darkness gives terror in our lives, but with just one light all of it will be gone and I was right! At the end of darkness, there would always be lighting waiting for us to discover. A blinding white light as if it’s smiling at you, ready to swallow you. Spiralling shivers travel across my body. What am I even doing here? Am I dead? Did I become one of them?I look up at the light and witness how it turns fiery. The familiar smell of burned flesh lingers in the void. The hot atmosphere makes me sweat and lose my breath too, convincing myself that I am really dead and I’m finally in my hellish afterlife.But a voice echoes, telling me to wake up. Not long after that, I regained consciousness. There I find myself in the midst of leaping flames that burn like a tempe
Nakaupo ako sa lilim ng malaking puno. Magaan sa pakiramdam ang simoy ng hangin. Pakiramdam ko'y para akong dahon na dinadala sa himpapawid."Peace is always beautiful isn't it?" Napawi ang panandaliang ginhawa nang marinig ko ang boses niya."You're here . . ." Nanlalaki ang mga mata kong pinagmasdan ang lalaking nakasandal sa puno. "Kuya, is that really you?""Ngayon mo na lang ulit akong tinawag niyan." Sumilay ang mapaglaro niyang ngiti at umayos sa pagkakaupo.Nanginginig ang buong kalamnan ko. "Bakit mo iyon ginawa?" Pumiyok ang boses ko kaya napaiwas ako ng tingin.Mahina siyang tumawa. "Kailanman hindi ko sisirain ang mga binitawan kong pangako saiyo no
Sterilized tweezers, needles, thread, gauze pads, and bandages are what Vino needs right now. There happens to be a place nearby where all of those supplies are available. I'm talking about Weston's, an all-around drug store owned by Shae's father.We may reach it within ten minutes. I just need bigger thighs, longer legs, and a lot of stamina to reach it faster because I can't anymore! How foolish can I be to think that I could carry him in a fireman's style?It's only been two minutes! With Vino and my backpack slinging on my back, all I can think about is crashing in bed."Zom ... bie," he warned.I shifted my whole body. Although it was dark, I could see Vino was right. There's a creep a few feet away from us. I
Nagsimula nang bumigat ang malalamig na patak ng tubig-ulan sa balat ko. Nanginging kong niyakap ang sarili marahil nabasa na ang kabuuan ng katawan ko.Napapikit ako ng mariin nang umalingawngaw ang dalawang putok ng baril kasabay ng pagkidlat sa kalangitan. Namamaga na ang mga mata ko sa hapdi dahil sa walang katapusang pag-agos ng luha ko ngayong araw na ito.Vino let go of my wrist. I could hear his deep and short breaths. I swallowed all my fears to face him.Dumanak ang itim na dugo sa puting t-shirt niya. Sinusubukan niyang tingnan ang likuran niya kaya gumapang ako papunta roon para makita iyon.Nanginginig kong inangat ang t-shirt niya at bumungad sa akin ang kaniyang malaking pasa. Kulay asul na iyon
Nagsimula akong humakbang patungo sa kaniya. Walang nagsasalita sa amin, pero sapat nang malaman sa kaniyang mga mata ang gulat no'ng pinigilan ko siya sa ginagawa niyang paghila.Nag-aalinlangan niyang binitawan ang cabinet kaya lumayo na muli ako sa pwesto niya. "Dad's wrong. We shouldn't hide, Vino," huminto ako sa pagsasalita nang makarating ako sa tapat ng pinto, "we'll die in here if we stay."Umapila lamang siya nang tuluyan ko ng pinihit ang door knob. Mas lalong luminaw ang tunog ng kanilang mga iyak at putok ng mga baril sa baba.'Nahihibang ka na ba talaga? Paano tayo tatakas?' ayon ang mga huli niyang tanong bago ko nilsan ang pinagtataguan naming opisina. Lakad-takbo ang nangyari sa akin habang papunta sa fire exit ng gusaling ito.
"You're not listening to me," madiin ang bawat bigkas ni Papa na nakapagbalik sa aking ulirat. Hindi na ako makapagsalita muli nang hilahin niya ako papunta sa entrance. Wala akong nagawa kung 'di sundan ang mga yapak niya.Maingat at mabagal ang aming paglalakad kaya walang nakakapansin na tinatakas na niya ako mula sa kumpulan. Huminto siya sa paglalakad nang makarating siya sa pinakatuktok ng hagdan. Malapit na kami sa pintuan papasok ng town hall."Hanggang dito na lang ako." Lumingon siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. Humakbang pa ako ng isang beses para magkapantay kami. "Hu...huwag mong kakalimutan ang bilin ko saiyo," mahina niyang sambit. Lumambot ang ekspresyon n
The highlands of Oaken Ridge were a peaceful town and safe to live in. The citizens were friendly and nice. No one ever knows dirt you can bash in this town ... not until yesterday. Something inhumane tainted our blood, turning almost everyone into killers. In just a few hours, mayhem and misery took so many innocent lives. Most of them didn't get the chance to say goodbye to their families. Some didn't even know their entire family was also dead. The most solemn part of it all is that they died alone, without knowing the reason for their ill fate. Afterwards, our healthcare providers could only cover their bodies in white cloth. An euthanization act by striking their brains prevented them from mowing down the remaining survivors of this devastation. It became the unspoken rule every time one of us dies, which is traumatizing since we are all cooped up here having the sight of horror all day long. Then, they would transport their corpses outside the barricades. However,
Tahimik na sa kaninang overcrowded na plaza nang makarating kami rito. Lahat sila ay nasa loob maliban na lamang sa mga pulis na nagmamanman at nagbabantay sa labas. Kasalukuyan silang gumagawa ng barricade gamit ang kanilang mga sasakyan. Tumayo at humakbang na palayo si Vino sa pinagtataguan naming halamanan nang hilahin ko ulit siya pabalik. "I'm scared." Hinawakan niya rin pabalik ang mga kamay ko. "Nothing bad is gonna happen. We will find them. We just need to tell the situation and the authorities would help us." Paulit-ulit akong tumango habang pilit na tinatago ang nagbabadyang luha. Huminga ako ng malalim at hinanda muli ang sarili para tumayo paalis sa pinagtataguan namin nang may nakakasilaw na liwanag ang tumapat sa mga mukha namin. Naningkit ang mga mata ko dahil sa flashlight. "Anong ginagawa niyo riyan?" tanong ng isang lalaki na may malalim na boses. "Teka," sabi niya pa na may pagtatakang tono. Una
Natulala ako sa sariling repleksyon habang pinapaagusan ng tubig mula sa gripo ang mga kamay ko. Napayuko ako at pinagmasdan ang itim na likidong inaanod pababa sa drainage. 'Shae.' Nag-unahan na namang tumulo ang mga luha ko. 'Patay na si Shae. Pinatay ko si Shae.' Bumagsak ako sa tiles na nanghihina ang buong katawan. Pilit ko ring pinigilan ang nanginginig kong kanang kamay. Gumapang ako papunta sa ilalim ng sink at niyakap ang dalawa kong tuhod. Mariin kong pinikit ang mga mata ko para hindi ko makita ang mga naiwan niyang bakas sa tiles. Hindi ko na namalayan ang oras magmula nang pinikit ko ang mga mata ko. Naalimpungatan na lamang akong nang marinig ko ang boses ni Vino na puno ng pag-aalala. Nakaupo siya harapan ko, tinatapik ang balikat ko. Kaya naman agad kong napansin ang tagaktak niyang pawis sa mukha at ang natuyong putik sa kaniyang mga kamay at polo. Kababalik niya lang muli rito mula sa paghuhukay ng