Chapter Two: Walking Time Bombs (Part One)

Fear and desperation could lead us to do some stupid things. Every time I bumped into someone, they were not in their right minds to think. It’s either they push you or hurt you. Help is just too hard to find in times of catastrophe, so when Caite appeared in front of me and hugged her, oh, I fucking regret that. My emotions carried me away that I even forgot my hatred for her.

Humiwalay na ako sa pagkakayakap. Hindi ko siya matingnan ng maayos at nauutal na nagpasalamat.

Come on, me and my girls loved to taunt her for petty and vengeful reasons. I did so many horrible things to her, yet she still saved me. Of course, this is the most awkward thing ever!

Napahawak siya ng batok at nahihiyang ngumiti. Kinuha ko na ang phone ko sa lapag para makaiwas lang ng tingin. Tinagalan ko talaga bago ko iyon tinago sa bag.

Mabuti na lang at umiwas na rin pala siya ng tingin. Kung hindi magkakatinginan na naman kami na parang mga timang.

Makakahinga na sana ako ng maluwag nang mapansin kong may tumatakbong babae sa bandang likuran niya. Putol ang kaliwa nitong kamay at purong puti rin ang kanyang mga mata. Papalapit na siya sa amin kaya nanglaki ang mga mata ko. Lalong-lalo na nang tumalon 'yung babae at dinaganan si Caite. Natumba silang dalawa sa lapag. Tumilapon ang hawak-hawak na mahabang metal ni Caite sa paahan ko. Nanginginig kong kinuha iyon at tinutok sa kanila.

All I knew was getting the hell out of here and shoving this creepy girl away from Caite was the very first step to accomplish that.

Before she could get up, I pinned her back on the ground using my foot and tightened my grip on the steel, preparing to strike on her head.

The blow’s definitely gonna kill her, but am I ready to kill?

‘You already killed Trixie.’

Napako ako sa kinatatayuan ko. Parang may kung anong bato na naman ang humarang sa lalamunan ko.

"Jane!"

The next thing I knew, two bright headlights heading on our way stopped right in front of us. Halos malaglag ang panga ko nang makitang nakadungaw sa bintana si Vino.

"Pasok!"

Hindi ko na tinuloy ang gagawin kong paghampas sa ulo ng babae. Mabilis akong tumakbo papunta sa pinto na nasa likuran ng driver's seat.

Tinanguan ko si Caite bago ko iyon buksan kaya tumakbo naman siya sa kabilang side para doon pumasok. Hindi pa man kami nakakaupo ng maayos, humarurot na ang sasakyan paalis. Napatili ako ng wala sa oras nang masagasaan 'yung babaeng umatake sa amin kanina. Bukod pa doon, muntikan ko na rin madaganan si Caite sa gilid.

Umupo ako ng maayos at hinigpitan ang pagkakahawak sa driver's seat.

"How did you find me?"

Vino looked at the rearview mirror before answering. “Your phone is not that hard to track,” he said in an almost casual tone.

My eyes widened, shocked by what he had just said. Lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak at saka humakbang papuntang front seat. Bumaliko ang direksyon ng sasakyan kaya minura niya rin ako. Tiningnan ko lang siya ng masinsinan.

"Are you saying that my phone has an encrypted tracking system?"

"Why do you think the boss is so confident to let you sneak around unguarded?"

"All this time, you knew and said nothing?"

Mura at isang malakas na hampas na naman sa braso ang inabot ni Vino nang tinanguan niya ako. Napahilamos ako ng mukha, hiyang-hiya sa mga pinaggagawa kong pagtakas at pagsisinungaling sa magaling kong tatay.

Ugh, why am I even surprised? Oh well, at least his tracking device saved us.

"Look out!" Biglaang kumanan ang kotse nang sumigaw si Caite. Bumalik ang atensyon ko sa daanan. Isang grupo ng mga taong may purong puti lamang ang mga mata ang nalampasan namin. Magkakasama silang anim na para bang inaabangan talaga kaming dumaan.

Samu't saring ungol ang narinig namin sa labas. Hinahabol pa rin nila kami kaya mas binilisan pa ni Vino ang pagmamaneho.

"Okay lang kayo diyan?" Nilingon niya kaming dalawa nang tuluyan na namin sila nalagpasan.

"I'm fine."

"I'm not!" Padabog akong sumandal at saka niyakap ang sarili. "What the hell are those creatures?"

"Para silang zombies..."

Napakunot na naman ang noo ko sa sinabi ni Vino.

"Zombies aren't real. Even recent studies said it's impossible!"

"Sa totoo lang, wala nang imposible sa panahong ngayon," sagot niya pabalik. Sumang-ayon pa si Caite na ikinagulat ko. Did her cynical side vanish too?

Napansin ata niya na tinitingnan ko siya kaya nilipat ko ang atensyon ko sa labas. Akala ko wala nang magsasalita nang basagin niya muli ang katahimikan.

"I ain't no rocket scientist, but I think the bombs that killed many of our citizens earlier may have sped up the process of the apocalypse."

Napamaang na naman ako. Wala akong nagawa kung hindi lumingon ulit sa kaniya.

Ano raw?

"So you're saying that those who have died from the explosions ... "

"They have risen back from death," pagpapatuloy niya sa sinabi ko.