Novels by meshairi

Darkness — a hollow blank space that has nothing much to offer. Just like an emptiness that keeps further and further as the universe keeps expanding forever. They say the never-ending darkness gives terror in our lives, but with just one light all of it will be gone and I was right! At the end of darkness, there would always be lighting waiting for us to discover. A blinding white light as if it’s smiling at you, ready to swallow you. Spiralling shivers travel across my body. What am I even doing here? Am I dead? Did I become one of them?I look up at the light and witness how it turns fiery. The familiar smell of burned flesh lingers in the void. The hot atmosphere makes me sweat and lose my breath too, convincing myself that I am really dead and I’m finally in my hellish afterlife.But a voice echoes, telling me to wake up. Not long after that, I regained consciousness. There I find myself in the midst of leaping flames that burn like a tempe

Nakaupo ako sa lilim ng malaking puno. Magaan sa pakiramdam ang simoy ng hangin. Pakiramdam ko'y para akong dahon na dinadala sa himpapawid."Peace is always beautiful isn't it?" Napawi ang panandaliang ginhawa nang marinig ko ang boses niya."You're here . . ." Nanlalaki ang mga mata kong pinagmasdan ang lalaking nakasandal sa puno. "Kuya, is that really you?""Ngayon mo na lang ulit akong tinawag niyan." Sumilay ang mapaglaro niyang ngiti at umayos sa pagkakaupo.Nanginginig ang buong kalamnan ko. "Bakit mo iyon ginawa?" Pumiyok ang boses ko kaya napaiwas ako ng tingin.Mahina siyang tumawa. "Kailanman hindi ko sisirain ang mga binitawan kong pangako saiyo no

Sterilized tweezers, needles, thread, gauze pads, and bandages are what Vino needs right now. There happens to be a place nearby where all of those supplies are available. I'm talking about Weston's, an all-around drug store owned by Shae's father.We may reach it within ten minutes. I just need bigger thighs, longer legs, and a lot of stamina to reach it faster because I can't anymore! How foolish can I be to think that I could carry him in a fireman's style?It's only been two minutes! With Vino and my backpack slinging on my back, all I can think about is crashing in bed."Zom ... bie," he warned.I shifted my whole body. Although it was dark, I could see Vino was right. There's a creep a few feet away from us. I

Nagsimula nang bumigat ang malalamig na patak ng tubig-ulan sa balat ko. Nanginging kong niyakap ang sarili marahil nabasa na ang kabuuan ng katawan ko.Napapikit ako ng mariin nang umalingawngaw ang dalawang putok ng baril kasabay ng pagkidlat sa kalangitan. Namamaga na ang mga mata ko sa hapdi dahil sa walang katapusang pag-agos ng luha ko ngayong araw na ito.Vino let go of my wrist. I could hear his deep and short breaths. I swallowed all my fears to face him.Dumanak ang itim na dugo sa puting t-shirt niya. Sinusubukan niyang tingnan ang likuran niya kaya gumapang ako papunta roon para makita iyon.Nanginginig kong inangat ang t-shirt niya at bumungad sa akin ang kaniyang malaking pasa. Kulay asul na iyon

Nagsimula akong humakbang patungo sa kaniya. Walang nagsasalita sa amin, pero sapat nang malaman sa kaniyang mga mata ang gulat no'ng pinigilan ko siya sa ginagawa niyang paghila.Nag-aalinlangan niyang binitawan ang cabinet kaya lumayo na muli ako sa pwesto niya. "Dad's wrong. We shouldn't hide, Vino," huminto ako sa pagsasalita nang makarating ako sa tapat ng pinto, "we'll die in here if we stay."Umapila lamang siya nang tuluyan ko ng pinihit ang door knob. Mas lalong luminaw ang tunog ng kanilang mga iyak at putok ng mga baril sa baba.'Nahihibang ka na ba talaga? Paano tayo tatakas?' ayon ang mga huli niyang tanong bago ko nilsan ang pinagtataguan naming opisina. Lakad-takbo ang nangyari sa akin habang papunta sa fire exit ng gusaling ito.

"You're not listening to me," madiin ang bawat bigkas ni Papa na nakapagbalik sa aking ulirat. Hindi na ako makapagsalita muli nang hilahin niya ako papunta sa entrance. Wala akong nagawa kung 'di sundan ang mga yapak niya.Maingat at mabagal ang aming paglalakad kaya walang nakakapansin na tinatakas na niya ako mula sa kumpulan. Huminto siya sa paglalakad nang makarating siya sa pinakatuktok ng hagdan. Malapit na kami sa pintuan papasok ng town hall."Hanggang dito na lang ako." Lumingon siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. Humakbang pa ako ng isang beses para magkapantay kami. "Hu...huwag mong kakalimutan ang bilin ko saiyo," mahina niyang sambit. Lumambot ang ekspresyon n