A piercing sound echoed in the field. Our attention diverts to the front. In the middle of the stage, a middle-aged woman stands while holding a mic. Based on her corporate attire, she looks like an office worker or a secretary of a company. It’s not that I am interested in her outfit, though, but there's blood soiled all over her freaking clothes!
"Nandiyan sila . . . nandiyan na sila!" Blood spurts out of her mouth when she utters a loud cry. Her whole disheveled self is wobbling in fear.Nagtilian ang mga babaeng natalsikan ng dugo malapit sa harapan ng stage. Nagsimula nang lumakas ang mga bulungan ng tao. "Nandiyan na sila!" pag-uulit niya pa sa sinabi niyang may pagbabantang tono.Sinong sila?Hinanap ng paningin ko ang mga pulis. Dahan-dahan silang pumunta sa stage habang nakahanda ang kanilang mga baril.This is bad ... we need to get out of here pronto! But the other girls are missing except for Trixie. I don’t know what else to do, so I pulled her.A loud groan echoed in the field again, impeding our plan. It sounded like she’s in deep pain before the mic dropped on the platform.I couldn’t see the woman now that the surrounding people were blocking the view. Clearly, they just stand here taking a video rather than helping her.A rotor noise crossed the sky unexpectedly. Three choppers hovered above us through a single route, leaving us no idea what's going on.A rushing pickup truck suddenly comes to the scene. There’s a police officer with a megaphone standing at the truck’s cargo bed.May hawak siyang bimpo na puno ng dugo habang nakatakip ito sa kaniyang leeg. He yelled to run for our lives, causing panic for many people.In a blink of an eye, several loud explosions doomed the entire perya. It was like a trigger that activated people to riot. A massive hysteria spreads like a wildfire. The smell of burning flesh proves it took a toll on many lives.If not for Trixie slapping my face, I would remain petrified like a fucking idiot in the middle of haywire.Snow-like ashes fall from the sky. The night is becoming more suffocating and foggy than before. Unfortunately, the only exit point was the entrance itself, so we ran as fast as we could. We’re holding each other so tight. Our pulse resonated to each other along with our rapid breathing. We couldn’t see well, but we could dodge the falling debris from ruined establishments. All of my focus interrupted when she fell, twisting her ankle.I tried pulling her, determined that I could help her walk, yet we kept falling down on the ground, making her cry more. I took a quick look at her ankle and saw a deep laceration due to glass shards on her skin; around it is a dark bruise.Nanginginig kong binitawan ang kamay ni Trixie. Lumapit ako sa paahan niya para masuri ko nang mas maayos 'yung sugat niya and shit mukhang malala ata ito.Pilit ko siyang hinila sa loob ng isang abandonadong booth. Tiningnan ko siya nang masinsinan."Stay here. I'll find help.""No! You can't leave me here!" she cried. She pulled my hand before I could walk away. I gasped in shock when Trixie pinned me on the ground, begging not to leave.I push her away to escape from her grip. She keeps calling my name as her blood gushes out of her mouth. Her tears and her saliva excessively drool all over her face. It’s so strange for her to react that way just because of her sprained ankles.I took a slow step backwards and then ran.Of course, when I said an epic surprise was waiting for her, this is not what I meant. What else could I do? Stepping away from her is the only choice I have.I abandoned her so that I could find help along the way. But how stupid am I to assume that there’s someone will assist us? Even a police officer wouldn’t help!And now that I could see the exit, all I could think about was saving myself from this mess.Wala ako sa sarili nang magpaanod ako sa isang damakmak na taong gustong lumabas ng amusement park na ito. Nagkatinginan kami ng batang babae na karga-karga ng kan'yang ama. Malayo na sila sa akin, pero ramdam ko ang kan'yang takot. Sobrang ingay ng paligid pero ang iyak niya ang nangingibabaw sa lahat.I stopped myself from taking another step when Trixie's face kept flashing in my mind.Napakamot ako ng tenga. Tumalikod ako at pinagtutulak lahat ng taong nakaharang sa daanan ko.I know I’m such a shithead, but contemplating whether I should escape is tiring! So I ended up emptying the decorated kariton full of merchandise beside the booth and ran with it towards Trixie.It was too late, though, because she was nowhere to be found. A bit of hope loosened up my feelings. Maybe someone helped her!I dialed her number to call for her. I didn't expect I would hear her familiar ringtone near me. The faint sound led me in front of the haunted house, just a one-minute walk behind the booth.I picked up her phone at the porch to end my call. Dark stains parched all over her screen. It must be the blood coming from her mouth.Binalutan ko na lang muna ng panyo 'yung phone niya. At saka ko iyon pinasok sa loob ng bag ko.The front door creaked when I opened it — wait a second.If someone helped her, why would they go inside this haunted house? And why is her phone not with her? Did she leave it here?Everything is so dark inside, so I used my phone to lighten up the way.I was hoping to see her with random survivors, waiting for this madness to calm. Little did I know, at the end of the cold hallway, a horrendous crime was waiting for me.Trixie's body was already pale and ripped apart, exposing her guts as it scattered on the wooden floor. My mouth gaped apart, wanting to scream, but there's no voice coming out. I wish I was dreaming so I could wake up from this nightmare, but nothing ever happens every time I pinch myself. Thick foggy smokes are everywhere and Trixie's body is still laying on the ground.This ... this is crazy!I stumbled on my way to her. The warm blood soaked my hands when I tried to close the huge opening on her abdomen. Her guts keep slipping; it won't go inside her anymore.Tinapat ko ang ilaw sa mukha niya. Nakabukas ang kan'yang mga mata kaya agad ko siyang pinulsuhan. Mahina na ang kan'yang pintig.Napatingin siya sa akin nang tawagin ko ang pangalan niya. Unti-unting tumulo ang kan'yang luha."Bu … bumalik ka," halos pabulong at nauutal niyang sambit. Nanghihina niyang inabot ang aking braso. Hindi na siya tulad ng kanina na agresibo.Ang dami kong gusto itanong sa kanya kaso iisa lang ang lumabas sa bibig ko."Paano?"May gusto siyang ibulong kaya mas lumapit pa ako sa kanya."Sa li … kod mo."Tinapat ko ang ilaw sa likuran. Isang pares ng mga paa ang biglang lumabas mula sa kabilang kwarto. Napaangat ako ng tingin at nakita ang kanyang namumutlang mukha. May bahid ng dugo ang kanyang bibig at may hawak siyang duguang karne sa kamay. Tumayo ako at humakbang palayo sa kan'ya. Napakapit ako sa sling bag na dala ko at kinuha ang lipstick taser. Nagkatinginan kami, mata sa mata. Nangilabot ako sa takot nang mapansing purong puti lamang ito na pinapalibutan ng nangingitim na mga ugat. Bigla siyang sumungab sa akin kaya agad ko siyang ginamitan ng tinatago kong taser. Akala ko gagana, pero parang wala man lang nangyari sa kan'ya. Tinulak ko siya at lumabas sa haunted house na iyon. Naramdaman ko ang mga mabibigat at mabilis niyang hakbang na papalapit sa akin. Napatili ako, nanghihingi ng tulong sa mga nakabanggaan ko, pero nagbingi-bingihan ulit sila at mas piniling tumakbo palayo sa akin. Binuksan ko ang phone para tawagan sana si Vino, ngunit huli na ang lahat na
Fear and desperation could lead us to do some stupid things. Every time I bumped into someone, they were not in their right minds to think. It’s either they push you or hurt you. Help is just too hard to find in times of catastrophe, so when Caite appeared in front of me and hugged her, oh, I fucking regret that. My emotions carried me away that I even forgot my hatred for her. Humiwalay na ako sa pagkakayakap. Hindi ko siya matingnan ng maayos at nauutal na nagpasalamat. Come on, me and my girls loved to taunt her for petty and vengeful reasons. I did so many horrible things to her, yet she still saved me. Of course, this is the most awkward thing ever! Napahawak siya ng batok at nahihiyang ngumiti. Kinuha ko na ang phone ko sa lapag para makaiwas lang ng tingin. Tinagalan ko talaga bago ko iyon tinago sa bag. Mabuti na lang at umiwas na rin pala siya ng tingin. Kung hindi magkakatinginan na naman kami na parang mga timang. Makakahinga na
There is a long silence between the three of us. "Your claims are hard to believe. How could you - " Bago ko pa matapos ang sasabihin ko, nilabas niya ang phone niya at pinakita sa akin ang video. Low-angle shot iyon kaya kitang-kita ang lahat. Sa tingin ko nasa pinakatuktok siya ng ferris wheel nang magsimula siyang mag record ng video. Rinig sa video ang malakas na patugtog mula sa baba at ang mga hiyawan ng mga tao. Kung sa normal na okasyon, aakalain ng iba na masasayang hiyaw lamang ito ng mga excited na tao pero ang totoo niyan naghihiyawan na sila dahil sa takot. Nandito rin ako at hindi ko inakalang nagmumukha na pala kaming mga langgam na nagtutulakan at takbuhan sa iba't ibang direksyon kanina. Nag-zoom in ang video sa stage. Inagaw ko ang phone sa kaniya at napatutok lalo dahil nakita ko na naman 'yung babaeng mukhang office worker na nagbigay ng babala kanina. Nangingisay siya sa platform kaya lalong na-stress ang mga kapulisang nakapalibo
So I convinced them to go to our house first before meeting up with Papa. I don’t want to risk myself getting infected and passing it onto others by having these sticky blood splattered all over my body. All the lights are lit off when we enter the gate. Hindi ako sanay na ganito kadilim dito kaya napalunok ako ng laway pagkapasok ko mismo sa loob ng bahay. Our helpers must have evacuated, just like the rest of our neighbors. They should be because if not, that only means they’re dead or in danger. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pang tumakbo papunta sa second floor kung nasaan ang kwarto ko. Kumuha lang ako ng dalawang set ng maluluwag at komportableng t-shirt at jogging pants para sa amin ni Caite. Kumuha na rin ako ng dalawang hoodie, incase lang na hindi pala kasya sa kaniya ang mga damit na pinili ko. Siniksik ko lahat ng iyon sa nag-iisa kong backpack. Wala pa ata sa limang minuto nang lumabas ako ng bahay bitbit iyon at pumasok sa kotse. Isa-isa rin na
"It's not safe to go back, Jane," Caite said in a serious tone, making me stop typing messages from my phone. "Going to La Primo is not safe either," I retorted, then continued typing. "At least I have company unlike you. You only have Vino. Both of you should call for backup!" "Ayun din sana gusto kong sabihin dito, kaso ayaw akong pakinggan kanina." Matalim akong tiningnan ni Vino. Hindi ko siya pinansin. "Everyone's busy!" I shut my phone off since Shae's not responding to my messages anymore. I glance in the rearview mirror to look at Caite. "Shae also said, the station is clear. We can handle it." They were both against it. Luckily, a long honk from an E-bus disrupted our conversation. I shifted my head to her. "Caite, you really should go now." Huminga muna siya ng malalim bago niya buksan ang pinto sa tabi niya. "Thanks again for driving me here." Bumaba na siya ng sasakyan at yumuko para tingnan kaming dalawa. "I'll pay you
Natulala ako sa sariling repleksyon habang pinapaagusan ng tubig mula sa gripo ang mga kamay ko. Napayuko ako at pinagmasdan ang itim na likidong inaanod pababa sa drainage. 'Shae.' Nag-unahan na namang tumulo ang mga luha ko. 'Patay na si Shae. Pinatay ko si Shae.' Bumagsak ako sa tiles na nanghihina ang buong katawan. Pilit ko ring pinigilan ang nanginginig kong kanang kamay. Gumapang ako papunta sa ilalim ng sink at niyakap ang dalawa kong tuhod. Mariin kong pinikit ang mga mata ko para hindi ko makita ang mga naiwan niyang bakas sa tiles. Hindi ko na namalayan ang oras magmula nang pinikit ko ang mga mata ko. Naalimpungatan na lamang akong nang marinig ko ang boses ni Vino na puno ng pag-aalala. Nakaupo siya harapan ko, tinatapik ang balikat ko. Kaya naman agad kong napansin ang tagaktak niyang pawis sa mukha at ang natuyong putik sa kaniyang mga kamay at polo. Kababalik niya lang muli rito mula sa paghuhukay ng
Tahimik na sa kaninang overcrowded na plaza nang makarating kami rito. Lahat sila ay nasa loob maliban na lamang sa mga pulis na nagmamanman at nagbabantay sa labas. Kasalukuyan silang gumagawa ng barricade gamit ang kanilang mga sasakyan. Tumayo at humakbang na palayo si Vino sa pinagtataguan naming halamanan nang hilahin ko ulit siya pabalik. "I'm scared." Hinawakan niya rin pabalik ang mga kamay ko. "Nothing bad is gonna happen. We will find them. We just need to tell the situation and the authorities would help us." Paulit-ulit akong tumango habang pilit na tinatago ang nagbabadyang luha. Huminga ako ng malalim at hinanda muli ang sarili para tumayo paalis sa pinagtataguan namin nang may nakakasilaw na liwanag ang tumapat sa mga mukha namin. Naningkit ang mga mata ko dahil sa flashlight. "Anong ginagawa niyo riyan?" tanong ng isang lalaki na may malalim na boses. "Teka," sabi niya pa na may pagtatakang tono. Una
The highlands of Oaken Ridge were a peaceful town and safe to live in. The citizens were friendly and nice. No one ever knows dirt you can bash in this town ... not until yesterday. Something inhumane tainted our blood, turning almost everyone into killers. In just a few hours, mayhem and misery took so many innocent lives. Most of them didn't get the chance to say goodbye to their families. Some didn't even know their entire family was also dead. The most solemn part of it all is that they died alone, without knowing the reason for their ill fate. Afterwards, our healthcare providers could only cover their bodies in white cloth. An euthanization act by striking their brains prevented them from mowing down the remaining survivors of this devastation. It became the unspoken rule every time one of us dies, which is traumatizing since we are all cooped up here having the sight of horror all day long. Then, they would transport their corpses outside the barricades. However,
Darkness — a hollow blank space that has nothing much to offer. Just like an emptiness that keeps further and further as the universe keeps expanding forever. They say the never-ending darkness gives terror in our lives, but with just one light all of it will be gone and I was right! At the end of darkness, there would always be lighting waiting for us to discover. A blinding white light as if it’s smiling at you, ready to swallow you. Spiralling shivers travel across my body. What am I even doing here? Am I dead? Did I become one of them?I look up at the light and witness how it turns fiery. The familiar smell of burned flesh lingers in the void. The hot atmosphere makes me sweat and lose my breath too, convincing myself that I am really dead and I’m finally in my hellish afterlife.But a voice echoes, telling me to wake up. Not long after that, I regained consciousness. There I find myself in the midst of leaping flames that burn like a tempe
Nakaupo ako sa lilim ng malaking puno. Magaan sa pakiramdam ang simoy ng hangin. Pakiramdam ko'y para akong dahon na dinadala sa himpapawid."Peace is always beautiful isn't it?" Napawi ang panandaliang ginhawa nang marinig ko ang boses niya."You're here . . ." Nanlalaki ang mga mata kong pinagmasdan ang lalaking nakasandal sa puno. "Kuya, is that really you?""Ngayon mo na lang ulit akong tinawag niyan." Sumilay ang mapaglaro niyang ngiti at umayos sa pagkakaupo.Nanginginig ang buong kalamnan ko. "Bakit mo iyon ginawa?" Pumiyok ang boses ko kaya napaiwas ako ng tingin.Mahina siyang tumawa. "Kailanman hindi ko sisirain ang mga binitawan kong pangako saiyo no
Sterilized tweezers, needles, thread, gauze pads, and bandages are what Vino needs right now. There happens to be a place nearby where all of those supplies are available. I'm talking about Weston's, an all-around drug store owned by Shae's father.We may reach it within ten minutes. I just need bigger thighs, longer legs, and a lot of stamina to reach it faster because I can't anymore! How foolish can I be to think that I could carry him in a fireman's style?It's only been two minutes! With Vino and my backpack slinging on my back, all I can think about is crashing in bed."Zom ... bie," he warned.I shifted my whole body. Although it was dark, I could see Vino was right. There's a creep a few feet away from us. I
Nagsimula nang bumigat ang malalamig na patak ng tubig-ulan sa balat ko. Nanginging kong niyakap ang sarili marahil nabasa na ang kabuuan ng katawan ko.Napapikit ako ng mariin nang umalingawngaw ang dalawang putok ng baril kasabay ng pagkidlat sa kalangitan. Namamaga na ang mga mata ko sa hapdi dahil sa walang katapusang pag-agos ng luha ko ngayong araw na ito.Vino let go of my wrist. I could hear his deep and short breaths. I swallowed all my fears to face him.Dumanak ang itim na dugo sa puting t-shirt niya. Sinusubukan niyang tingnan ang likuran niya kaya gumapang ako papunta roon para makita iyon.Nanginginig kong inangat ang t-shirt niya at bumungad sa akin ang kaniyang malaking pasa. Kulay asul na iyon
Nagsimula akong humakbang patungo sa kaniya. Walang nagsasalita sa amin, pero sapat nang malaman sa kaniyang mga mata ang gulat no'ng pinigilan ko siya sa ginagawa niyang paghila.Nag-aalinlangan niyang binitawan ang cabinet kaya lumayo na muli ako sa pwesto niya. "Dad's wrong. We shouldn't hide, Vino," huminto ako sa pagsasalita nang makarating ako sa tapat ng pinto, "we'll die in here if we stay."Umapila lamang siya nang tuluyan ko ng pinihit ang door knob. Mas lalong luminaw ang tunog ng kanilang mga iyak at putok ng mga baril sa baba.'Nahihibang ka na ba talaga? Paano tayo tatakas?' ayon ang mga huli niyang tanong bago ko nilsan ang pinagtataguan naming opisina. Lakad-takbo ang nangyari sa akin habang papunta sa fire exit ng gusaling ito.
"You're not listening to me," madiin ang bawat bigkas ni Papa na nakapagbalik sa aking ulirat. Hindi na ako makapagsalita muli nang hilahin niya ako papunta sa entrance. Wala akong nagawa kung 'di sundan ang mga yapak niya.Maingat at mabagal ang aming paglalakad kaya walang nakakapansin na tinatakas na niya ako mula sa kumpulan. Huminto siya sa paglalakad nang makarating siya sa pinakatuktok ng hagdan. Malapit na kami sa pintuan papasok ng town hall."Hanggang dito na lang ako." Lumingon siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. Humakbang pa ako ng isang beses para magkapantay kami. "Hu...huwag mong kakalimutan ang bilin ko saiyo," mahina niyang sambit. Lumambot ang ekspresyon n
The highlands of Oaken Ridge were a peaceful town and safe to live in. The citizens were friendly and nice. No one ever knows dirt you can bash in this town ... not until yesterday. Something inhumane tainted our blood, turning almost everyone into killers. In just a few hours, mayhem and misery took so many innocent lives. Most of them didn't get the chance to say goodbye to their families. Some didn't even know their entire family was also dead. The most solemn part of it all is that they died alone, without knowing the reason for their ill fate. Afterwards, our healthcare providers could only cover their bodies in white cloth. An euthanization act by striking their brains prevented them from mowing down the remaining survivors of this devastation. It became the unspoken rule every time one of us dies, which is traumatizing since we are all cooped up here having the sight of horror all day long. Then, they would transport their corpses outside the barricades. However,
Tahimik na sa kaninang overcrowded na plaza nang makarating kami rito. Lahat sila ay nasa loob maliban na lamang sa mga pulis na nagmamanman at nagbabantay sa labas. Kasalukuyan silang gumagawa ng barricade gamit ang kanilang mga sasakyan. Tumayo at humakbang na palayo si Vino sa pinagtataguan naming halamanan nang hilahin ko ulit siya pabalik. "I'm scared." Hinawakan niya rin pabalik ang mga kamay ko. "Nothing bad is gonna happen. We will find them. We just need to tell the situation and the authorities would help us." Paulit-ulit akong tumango habang pilit na tinatago ang nagbabadyang luha. Huminga ako ng malalim at hinanda muli ang sarili para tumayo paalis sa pinagtataguan namin nang may nakakasilaw na liwanag ang tumapat sa mga mukha namin. Naningkit ang mga mata ko dahil sa flashlight. "Anong ginagawa niyo riyan?" tanong ng isang lalaki na may malalim na boses. "Teka," sabi niya pa na may pagtatakang tono. Una
Natulala ako sa sariling repleksyon habang pinapaagusan ng tubig mula sa gripo ang mga kamay ko. Napayuko ako at pinagmasdan ang itim na likidong inaanod pababa sa drainage. 'Shae.' Nag-unahan na namang tumulo ang mga luha ko. 'Patay na si Shae. Pinatay ko si Shae.' Bumagsak ako sa tiles na nanghihina ang buong katawan. Pilit ko ring pinigilan ang nanginginig kong kanang kamay. Gumapang ako papunta sa ilalim ng sink at niyakap ang dalawa kong tuhod. Mariin kong pinikit ang mga mata ko para hindi ko makita ang mga naiwan niyang bakas sa tiles. Hindi ko na namalayan ang oras magmula nang pinikit ko ang mga mata ko. Naalimpungatan na lamang akong nang marinig ko ang boses ni Vino na puno ng pag-aalala. Nakaupo siya harapan ko, tinatapik ang balikat ko. Kaya naman agad kong napansin ang tagaktak niyang pawis sa mukha at ang natuyong putik sa kaniyang mga kamay at polo. Kababalik niya lang muli rito mula sa paghuhukay ng