CHAPTER 139: Still in Progress 

“NIYAYA MO AKONG lumabas, b-bakit?” hindi niya mapigilang magtanong sa binata nang tawagan siya nito pagkatapos ng buong maghapon nilang pagtatrabaho para sa application na kanilang ginagawa.

Hindi nakaligtas sa kanya ang tunog ng paglunok ng binata mula sa kabilang linya ng cellphone. Hindi niya rin alam kung bakit hindi na lang siya nito puntahan? Napakalapit lang naman ng opisina ng binata sa kanya. Nahihiya ba ito sa kanya?

Sa isiping iyon, hindi niya maiwasang huwag mapangiti. Unti-unti, tuluyan niya ng natutuklasan ang iba pang mukha ng binata na dati nitong ikinukubli. Mas sanay siya na ang nakakunot na noo lamang nito at salubong na kilay ang kanyang nakikita. Bukod doon ay wala na kaya naman nasisiyahan siya na mas makilala pa ito ngayon.

“Ngayon na ba talaga?” muli niyang tanong dito.

Hindi niya mapigilang pasimpleng tingnan ang sarili sa harapan ng salamin. Makikita sa pagod niyang hitsura ang maghapon na pagtatrabaho. Inaantok na rin siya. Ngunit habang nakaharap sa salami