Kabanata 4

"Sarah!"

"Ano po yun, Ma?"

"Nasaan ka ba? Gutom na ako. Nahihilo ako sa gulo dito. Ang likot ng mga anak ni Lorraine," sabi ni Ruth na kararating lang mula sa kanyang silid.

"Nilinis ko na ang bahay, Mama. Pakipagtimpi lang. Malapit nang matapos ang pagkain."

"Napaka-walang responsibilidad ni Lorraine, iniwan ang mga anak niya rito," bulong ni Ruth.

Medyo kakaiba si Ruth. Hindi siya maglakas-loob na magsabi ng ganito sa harap ng sariling anak.

Pero kahit ano pa man, may moral na tungkulin akong patuloy na igalang siya.

Matapos matapos ang pagluluto, inimbita ko si Ruth na kumain kasama ko sa hapag-kainan. Siguradong gutom na siya ngayon.

"Mama!" sigaw ni Lorraine mula sa labas.

"Pag pumapasok sa bahay ng iba, mas mabuti na bumati at magsabi ng hello. Huwag basta sigaw," bulong ko habang tinatangkilik ang mainit-init pang tanghalian.

"Hoy, bahay ng mama ko ito. Pwede kong gawin ang gusto ko. Bisita ka lang dito. Huwag mo akong pagsabihan," sagot ni Lorraine nang masama ang tingin sa akin.

"Relax, Lorraine. Nakakatakot na ang mukha mo, huwag mo nang gawing mas nakakatakot pa," tugon ko nang kalmado nang hindi siya tinitingnan.

"Oh, Lorraine at Jack. Halina, sumalo kayo sa tanghalian," imbita ni Ruth sa kanila.

"Hindi na, Mama. Nagmamadali ako para sa isang social gathering. Nandito lang ako para kunin ang mga bata," sagot ni Lorraine habang naglalakad patungo sa kusina.

Wow, kakaiba yun. Palagi siyang naghahanap ng libre. Buti na lang at ligtas ang pagkain ko sa kanya ngayon.

Masyado akong napaaga sa sinabi ko dahil lumabas si Lorraine mula sa kusina na may bitbit na ilang plastic bag.

"Ano ang mga bag na yan, Lorraine?" tanong ko nang may pagdududa.

"Para ilagay ang pagkain. Kakainin ko na lang sa bahay mamaya," sabi niya habang nag-iimpake ng pagkain sa mesa nang walang pag-aalinlangan. Kumakain pa kami ni Ruth, pero nilinis niya na ang mesa ng lahat ng pagkain.

Malalim na buntong-hininga ang ginawa ni Ruth. Tiningnan ko siya mula sa gilid ng aking mata. Hindi siya ngumingiti mula nang dumating si Lorraine. Malamang ay nababahala siya sa asal ng kanyang panganay na anak. Pero sa kung anong dahilan, hindi siya kailanman nagreklamo sa kanila.

Sa kabutihang-palad, nagtago ako ng pagkain para kina Gillian at Derrick para sa hapunan.

Matapos mag-impake ng pagkain at umalis sina Lorraine at ang kanyang mga anak, pinanood lang sila ni Ruth na umalis na may pagtatakang tingin. Palaging ipinagtatanggol ni Ruth ang kanyang mga anak sa harap ko, kaya hindi siya kailanman nagpakita ng pagkayamot kay Lorraine sa harap ko. Ngunit ang kanyang mukha ay nagpapakita ng halo ng galit at lungkot.

---

Hatinggabi na. Tulog na sina Ruth at Gillian, pero hindi pa umuuwi si Derrick. Sinubukan kong tawagan ang kanyang telepono, pero nakapatay ito.

Muli, pumasok sa isip ko si Kendall. Tiningnan ko ang kanyang profile. Nasa litrato pa rin ng calligraphy. Tiningnan ko ang kanyang status sa WhatsApp, at sa aking pagkagulat, may litrato ng aking asawa na may caption na "Gawin mo akong numero uno." Ano ang ibig sabihin nito?

Guapo si Derrick. Ang kanyang prominenteng panga at kulot na buhok, kasama ang bigote at balbas, ay nagdagdag sa kanyang kaguwapuhan. Hindi kataka-taka na maraming babae ang naaakit sa kanya. Masuwerte si Derrick. Sa kabila ng pagkakaroon lamang ng diploma sa high school, nagawa niyang maging manager sa kanyang opisina. Siyempre, ito ay dahil kay Uncle Benny. Duda ako na nakuha niya ang posisyon dahil sa mahusay na trabaho.

Muli kong tiningnan ang status ni Kendall.

Ugh! Napaka-walang hiyang mang-aagaw ng asawa. Nagpost ng litrato ng asawa ng iba. Posible kaya na magkasama sila ngayon?

Mga bandang hatinggabi, dumating na rin si Derrick.

"Hello, honey."

"Hi. late ka na atang umuwi, Derrick."

Hindi ito sumagot at nag dire-diretso lang itong naglakad at nilampasana ako.

Sinubukan kong magpasensya, naghihintay ng kanyang paliwanag.

"Gusto mo bang kuhanan kita ng pagkain?"

Umiling siya.

"Pagod ako. May mga meeting buong araw. Kailangan kong magpahinga," sabi niya at humiga na.

Nakasimangot ako. Posible bang magkaroon ng meeting nang ganito kalate? Parang malabo.

Narinig ko ang mahina niyang paghilik. Mukhang nakatulog na siya kaagad.

Dahan-dahan, tiningnan ko ang kanyang phone. Sa kasamaang-palad, naka-lock ito. Ito ay kahina-hinala dahil hindi siya dating gumagamit ng passcode. Malilimutin si Derrick sa mga bagay na ganito.

Sakto, noong oras din na yun ay may biglang lumabas na notification ng message. Kahit hindi ko ito mabuksan, nakita ko ang pangalan ng sender: Kendall. Mukhang regular na magkatext ang mga ito, o hindi naman kaya….. Magkasama sila kanina?

Habang patagal ng patagal at parami ng parami ang mga pruweba, lalo akong nacucurious na malaman ang katotohanan. Sinubukan kong buksan ang phine ni Derrick, pero kahit anong combination ay hindi talaga gumagana. Sinubukan ko ang birthday ko, ni Gillian at ni Derrick, pero wala pa rin.

Kaya naman naisipan kong itext si Bradley.

[Brad, alam mo ba ang birthday ni Kendall?]

Ilang minuto akong nag hintay pero hindi ito nagreply kaya sinubukan kong tawagan ito, na salamat naman at sinagot.

[Seryoso ka ba? Tinatawagan mo ako ng madaling araw para sa mga ganyang tanong?]

[Gusto mo bang tanggalin kita? Pinapamukha mo bang baliw ang CEO mo? Wag ka ng maraming satsat jan at alamin mo na!]

Syempre biro ko lang yun kay Bradley. Ganito talaga kami ka close.

Hindi nagtagal, sinend ni Bradley via text ang birthday ni Kendall.

‘H-ha? May 8th? Ngayon yun ah.’

Birthday ni Kendall ngayon?

Hindi na ako nag-aksaya ng oras, sinubukan kong gamitin ito para i-unlock ang phone ni Derrick.

Sandali… gumana ito!