สวามรอยครั้งที่ 02

สวมรอยครั้งที่ 02

Shuu part

เสียดาย

ความรู้สึกแรกที่ตื่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำความรู้จักกับเขามากกว่าการมีเซ็กส์ เพราะตื่นขึ้นมาเขาก็ไม่อยู่ในโรงแรมแล้ว อุตส่าห์เจอคนถูกใจตรงสเปกทุกอย่าง แถมรสนิยมเซ็กส์ของเขาก็น่าสนใจจนทำผมคลั่งทั้งคืน แต่กลับไม่มีโอกาสได้สานต่อ พอยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย

ผมเก็บของเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมและจากนั้นผมมักไปที่ผับเดิมตลอดสองอาทิตย์เพื่อหวังว่าจะเจอเขา แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า เขาไม่ได้กลับมาที่ผับนี้อีกเลย แม้แต่คนตัวสูงอีกคนที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนเขาผมก็ไม่เห็นแม้แต่เงา สุดท้ายก็จนปัญญาและจบที่นั่งกินเหล้าคนเดียวเหงาๆ เหมือนกับทุกวัน

และเพราะถูกเรียกตัวให้กลับประเทศไทยด่วนผมจึงไม่มีโอกาสได้ตามหาตัวเขาต่อ มันยิ่งทำให้รู้สึกเสียดายยิ่งกว่าเดิมอีก

“ถึงบ้านแล้วครับคุณชาย”

เสียงของเลขาส่วนตัวที่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่เป็นคนขับรถให้กับคุณชายคนกลางของบ้านพูดขึ้นมา ทำให้ผมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ที่เบาะหลังต้องยันตัวลุกขึ้นก่อนจะสะบัดหัวไปมาไล่ความมึนงงในหัวของตัวเองออกไป ผมอุตส่าห์ดื่มเหล้าแล้วบอกว่าแฮงค์จะได้ไม่ต้องมาบ้านหลังนี้ แต่สุดท้ายก็โดนลากมาอีกจนได้ ผมถอนหายใจออกมา มือกระชับเสื้อสูทที่เลขาเตรียมให้ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านที่ไม่ค่อยได้มาเหยียบสักเท่าไหร่ตั้งแต่เรียนจบมาสองปีแล้ว มาเหยียบล่าสุดก็คงเป็นตอนที่คุณย่าเสียชีวิตมั้ง

“พี่ชูมาแล้ว”

“มานั่งก่อนสิ”

ทันทีที่ผมเดินเข้ามาก็พบกับน้องชายฝาแฝดสองคนในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนนานาชาติกำลังส่งยิ้มมาให้ผม ถัดไปคือพี่สาวคนโตของบ้านที่กำลังอยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงิน เธอทำเพียงแค่ระบายยิ้มให้กับผมและตบพื้นที่ข้างกายเพื่อให้ผมเดินเข้าไปนั่ง ทั้งสามคนคือพี่น้องร่วมสายเลือดของผม พี่เฌอเป็นพี่สาวคนโต ผมเป็นลูกชายกลาง ส่วนโชนกับชินทั้งคู่เป็นฝาแฝดที่มีนิสัยต่างกันสุดขั้ว ไม่บ่อยหนักที่พวกเราจะได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ เพราะวันนี้เป็นวันอ่านพินัยกรรมที่คุณพ่อที่เสียไปเมื่อเดือนก่อนเขียนเอาไว้ ทำให้คุณทนายเรียกทุกคนในบ้านมารวมตัวกัน รวมถึงแม่นมของพวกแฝดด้วย

“ดื่มมาอีกแล้วเหรอครับ”

“ยุ่งน่า”

ผมหันไปตอบกับชินด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนักก่อนที่จะล้มตัวนั่งลงข้างๆ กับพี่สาวคนโตแล้วเอนหลังพิงโซฟาหลับตาไม่ได้สนใจสิ่งที่ทนายความของบ้านที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพูดสักนิด เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าตัวเองเป็นลูกชังของพ่อ พ่อไม่มีทางที่จะให้อะไรผมอยู่แล้ว หรือให้มากสุดก็คงเงินก้อนไม่กี่ล้านละมั้ง

“ขอโทษทีมาช้านะครับ ผมจะเริ่มอ่านพินัยกรรมเลยนะครับ...”

เสียงของทนายไม่ได้เข้าโสตประสาทของผมเลยสักนิด มันทะลุหูซ้ายออกหูขวาไปทุกประโยคเลย และดูเหมือนทุกคนในบ้านก็คงชินกับสภาพผมแล้วถึงไม่มีใครพูดอะไรกับการกระทำที่ไม่สนอะไรของผม แต่เพราะหลับตาอยู่ผมถึงไม่ได้เห็นสีหน้าของพวกเขา แต่ก็พอจะนึกออกตอนที่ชื่อของพี่สาวถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกับมรดกเงินห้าสิบล้านพร้อมกับบ้านหลังนี้เป็นชื่อของพี่เฌอ เธอก็คงทำหน้านิ่งพยักหน้าขอบคุณทั้งที่ในใจกำลังยิ้มอยู่เหมือนทุกที

ต่างจากสองพี่น้องฝาแฝดที่ได้มรดกเป็นเงินคนละร้อยล้านและบ้านพักตากอากาศของคนเป็นพ่อ ชินร้องตะโกนด้วยความดีใจในขณะที่โชนเอ่ยปากดุแฝดน้องเหมือนกับทุกที ต่อมาก็เป็นแม่นมของพวกแฝดที่ได้เงินห้าสิบล้านจากการดูแลพวกแฝด

“ยินดีด้วยนะครับแม่นม”

“ขอบคุณนะคะคุณหนูชิน”

เสียงของชินและแม่นมที่คุยกันด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างปิดไม่มิด ทำเอาผมแสยะยิ้มออกมา คงหมดแล้วสินะ ไม่มีส่วนของผมแล้ว 

เพราะหลังจากที่พูดส่วนของพี่เฌอเสร็จก็ข้ามไปหาสองแฝดและแม่นมทันที ก็ไม่แปลกหรอก เขาไม่เคยเห็นผมเป็นลูกด้วยซ้ำ

“และทรัพย์สินที่เหลือของข้าพเจ้าทั้งหมดสี่สิบล้าน และบริษัทของข้าพเจ้าขอมอบให้กับนาย ชรันลภัส ปริญรัตนาพงศ์ ลูกชายคนกลางของข้าพเจ้า แต่เพียงผู้เดียว” ผมลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง และมองไปยังทนายด้วยความตกใจราวกับจะถามว่าเขาอ่านผิดหรือเปล่า เมื่อกี้เขาบอกว่าพ่อยกบริษัทและทุกอย่างให้กับผมเหรอ และดูเหมือนคุณทนายเองจะอ่านสายตาของผมออกเขาถึงได้ก้มลงไปอ่านเอกสารในมือต่อ

“แต่มีเงื่อนไขว่า มรดกของทุกคนจะได้รับก็ต่อเมื่อ นายภัสกร สกาเล็ต มาอยู่ในบ้านหลังนี้เท่านั้น”

“ใครเหรอครับ”

ชินเป็นคนเอ่ยปากถามขึ้นมาในขณะที่ทุกคนในบ้านยังมองหน้ากันด้วยความงุนงงอยู่เลยว่าเจ้าของชื่อที่คุณทนายเพิ่งพูดออกมาเป็นใคร คุณทนายหันหน้าไปหาคนสนิทของคนเป็นพ่อและพยักหน้าราวกับต้องการให้เล่าทั้งหมดแทน

“เป็นลูกของคุณท่านที่เกิดจากผู้หญิงอีกคนครับ ท่านเจอตอนไปอิตาลี ตอนนี้เขาน่าจะอายุรุ่นราวเดียวกันกับคุณชินและคุณโชน”

คนสนิทของผู้เป็นพ่อพูดขึ้นมาอย่างใจเย็นในขณะที่มือของผมกำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีก่อน พ่อพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้านเธออุ้มทารกในมือ ผมในวัยเจ็ดขวบก็แหกปากไล่และด่าทอเธอเหมือนหมูเหมือนหมา 

จนโดนพ่อจับขังไว้ในห้องเก็บของในป่า ผมยังจำไม่ลืม ผู้หญิงคนนั้นอุ้มลูกของเธอเข้ามาในวันที่แม่ยังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ผมไม่รู้ว่าในระหว่างที่ผมโดนขัง มันเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนั้นหายไป และสายตาที่พ่อมองผมมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

“ผมไม่ยอมรับลูกของผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น” ผมพูดออกไปอย่างเหลืออดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป ใครจะยอมรับลูกของผู้หญิงคนนั้นก็เชิญแต่ผมไม่มีทางยอมรับ

“แต่ถ้าไม่ยอมรับ มรดกทั้งหมดจะกลายเป็นโมฆะนะครับ” คุณทนายพูดขึ้นมาอย่างมีเหตุผล ผมหันไปมองดวงตาของทุกคนก่อนที่จะไปหยุดที่คุณทนาย

“แล้วมันได้อะไรหรือเปล่า” ผมกอดอกจ้องหน้าคุณทนายอย่างคาดโทษ คุณทนายก้มลงไปยังกระดาษแผ่นเดิมก่อนจะพูดขึ้น

“และสุดท้าย หากนาย ชรันลภัส ปริญรัตนาพงศ์ รังแก ทำร้าย นายภัสกร สกาเล็ต แม้แต่นิดเดียว มรดกส่วนของนายชรันลภัส จะถูกยกให้กับนายภัสกร สกาเล็ต ทั้งหมดครับ”

“ว่าไงนะ”

ผมถือวิสาสะหยิบกระดาษในมือของคุณทนายขึ้นมาดูอย่างเสียมารยาท ทุกอย่างระบุตามที่ทนายพูดทุกอย่างไม่มีตรงไหนที่ผิดแปลกไป ไหนจะลายเซ็นของคนเป็นพ่อที่ผมจำได้ดี ทุกอย่างตรงหน้าผมคือความจริง ราวกับพ่อรู้ล่วงหน้าว่าถ้าไอ้ลูกเมียน้อยมันเข้ามาในบ้านผมต้องไม่ยอมและหาเรื่องแกล้งให้มันออกไปแน่นอน ถึงได้ตั้งเงื่อนไขนี้ขึ้นมา ถ้าผมรังแกมัน มรดกและบริษัทของปู่กับย่าก็จะตกเป็นของมันทันที ผมกำกระดาษในมือแน่นจนพี่สาวคนโตต้องจับมือแน่นเพื่อบอกให้ผมใจเย็นๆ

“แสดงว่าภัสกร ไม่เข้ามาอยู่ที่นี่ ทุกคนก็จะไม่ได้มรดกใช่ไหมครับ” โชนขยับกรอบแว่นของตัวเองแล้วหันไปถามทนายที่ยังนั่งทำหน้าไม่ถูกจากการโดนผมดึงพินัยกรรมไปต่อหน้าอยู่

“ใช่ครับ ซึ่งคุณท่านกำชับผมว่าหลังจากอ่านพินัยกรรมไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ให้พาคุณท้องฟ้า หรือคุณภัสกรเข้ามาในบ้านครับ” ทนายความตอบกลับมาแบบนั้น ซึ่งผมก็พอจะรู้ดีว่าทุกคนในบ้านคงไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก ดูก็รู้ว่าทุกคนในบ้านอยากได้มรดกมากแค่ไหน คงมีแค่ผมคนเดียวที่มีปัญหา ใครจะไปยอมรับได้ แต่ถ้าไม่ยอมรับมรดกของผมก็จะกลายเป็นของไอ้เด็กนั่นจนหมด ซึ่งเรื่องนั้นผมเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“เอาไปคิดดูนะครับคุณชู แค่ยอมให้เขาเข้ามาในบ้านแค่นั้นเอง”

“จริงด้วยพี่ชู ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพี่อยากแกล้งอะไรบอกผม ผมทำแทนเอง”

“เงียบเลยชิน”

เสียงของโชนดุชินที่กำลังยื่นข้อเสนอให้กับผมทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ทุกสายตาตอนนี้เหมือนกำลังมองผมอย่างคาดหวังอยู่

“จะทำอะไรก็ทำ”

ผมบอกพร้อมกับโยนพินัยกรรมคืนทนายไปแล้วเดินออกจากบ้านทันที จะทำอะไรก็ทำเถอะ ผมก็แค่ไม่ต้องมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกจะได้ไม่เจอมันก็พอ อย่างน้อยการที่ไม่เห็นหน้ามันก็คงไม่ต้องหงุดหงิดเพิ่ม

“หงุดหงิดอะไร”

“เรื่องที่บ้าน”

ผมหันไปตอบเพื่อนสนิทพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เมื่อนึกถึงพินัยกรรมเมื่อเช้า ให้ยอมรับลูกชายที่เกิดจากเมียน้อยพ่อเนี่ยนะ พ่อนอกใจแม่ไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วยังมีหน้าให้พวกเขายอมรับมันเข้ามาอยู่ในบ้านอีกเหรอ ไม่ไร้ยางอายไปหน่อยหรือไง

“ทำไมอีก”

หันไปหาเพื่อนสนิทอีกรอบก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ได้รับเป็นเพียงแค่การพยักหน้าและตบไหล่ให้กำลังใจ

“พ่อมึงเขาคงอยากรับผิดชอบมั้ง” ผืนป่ามันพูดออกมาหลังจากฟังในสิ่งผมเล่า ทำเอาผมถึงกับเหยียดยิ้มออกมา จะมาอยากรับผิดชอบอะไรตอนนี้หรือเพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย กลัวไม่มีใครส่งเสียให้มันเรียนต่อสินะ ถึงได้เอามันมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าลับหลังแม่ทั้งตอนที่แม่อยู่และตาย พ่อก็แอบส่งเงินส่งเสียมันอยู่เรื่อย เพราะผมเคยแอบตามเขาไปจนเห็นหน้าไอ้ลูกเมียน้อยนั่นชัดเต็มสองตาเลย มันดูมีความสุขจนน่าหมั่นไส้

“มารับผิดชอบอะไรตอนนี้”

“คุณลุงก็อาจจะมีเหตุผล” มันหันมาพูดกับผม “มึงก็แค่ไม่ต้องกลับไปในบ้านหลังนั้นอีกก็พอนี่ จะได้ไม่ต้องเจอหน้า” ก่อนจะพูดหนทางที่จะแฟร์ทั้งสองฝ่าย ในเมื่อเงื่อนไขมันคือการห้ามรังแกลูกชายคนเล็กถึงจะได้มรดก ก็แค่ไม่ต้องเจอหน้ากันแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ซึ่งผมเองก็เห็นด้วยกับมัน เพราะก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้พวกเราต้องเจอกันอีกแล้ว

แต่เหมือนโชคชะตาไม่ค่อยจะอยากเข้าข้างคนอย่างผมสักเท่าไหร่ถึงได้ทำให้ผมต้องกลับมาบ้านหลังนี้อีกรอบเพราะวันนั้นผมลืมเซ็นเอกสารรับมรดก แต่แทนที่คุณทนายจะจัดการเรียกผมมาเซ็นตั้งนานแล้วดันจงใจให้ผมมาเซ็นในวันที่ไอ้ลูกเมียน้อยมันจะเข้ามาอยู่ในบ้าน

“เซ็นแล้วกลับได้เลยไหมครับ” ผมถามทนายทันทีหลังจากที่เซ็นเอกสารทั้งหมดเสร็จสิ้น หวังจะออกจากบ้านก่อนที่ลูกเมียน้อยมันจะโผล่มา ไม่อยากเห็นหน้ามัน ไม่อยากรู้ว่ามันหน้าตาเป็นยังไง ต่างจากน้องชายฝาแฝดของผมที่จดจ่อรอหน้าประตูบ้านเพราะอยากเห็นหน้าไอ้ลูกเมียน้อยนั่นเสียเหลือเกิน

“มาแล้วๆ” เสียงใสของชินดังขึ้นทำให้ผมอดที่จะจิ๊ปากไม่ได้เพราะทนายช้านั่นแหละผมถึงได้เจอหน้ามันจนได้

“สูงมาก สูงกว่าพวกเราอีกอายุ 17 จริงๆ เหรอ” ถึงจะแสร้งไม่สนใจแต่น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของชินก็ทำให้ผมเผลอหันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ผมหันมองไปทางประตูบ้านที่เพิ่งจะมีรถมาจอดได้ไม่นานผมมองไม่เห็นหรอกว่าไอ้เด็กนั่นหน้าตาเป็นยังไง เพราะชินและโชนยืนบังอยู่ และจากนั้นไม่นานพี่สาวของผมพร้อมกับคนใช้อีกสองคนก็เดินตรงไปที่มัน

“ดูตื่นเต้นกันจังเลยนะ” ผมอดที่จะกอดอกและพูดเหน็บไม่ได้

“เอาของไปเก็บไว้ในห้องนะ” เสียงพี่สาวของผมเอ่ยบอกกับคนใช้ก่อนที่เหล่าคนใช้จะช่วยกันถือของสมาชิกใหม่ของบ้านเข้ามา

และพากันเดินเอาไปเก็บในห้องของมันที่อยู่ชั้นสอง คงจะเตรียมห้องจัดห้องให้มันกันแล้วสินะ

“สวัสดีครับผมท้องฟ้านะครับ ฝากตัวด้วยนะครับ” แต่เสียงหน้าบ้านที่ดังขึ้นอย่างเป็นมิตรแต่กลับคุ้นหูทำให้ผมชะงัก

“ยินดีต้อนรับ เข้ามาข้างในก่อนสิ”

“ขอบคุณครับ”

ชินเดินจูงมือสมาชิกใหม่เข้ามาในบ้าน ร่างเพรียวขยับไปตามแรงดึงของคนตัวเล็กกว่า ผมมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาในยามที่คนมาใหม่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม และเขาเองก็มองมาที่ผมด้วยใบหน้าตกใจเช่นกัน ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความรู้สึกตกใจ และไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าสวยเจ้าของดวงตาสุกใสราวกับลูกกวางน้อยที่ยังชัดอยู่ในความทรงจำของผม ริมฝีปากเรียวสวยที่คลี่ยิ้มจนเห็นเคี้ยวสวยผมยังจำไม่ลืม

เป็นไปไม่ได้

คำคำนี้แล่นเข้ามาในหัวของผมทันที ไม่มีทาง ไม่มีทางที่จะเป็นคนคนนี้ คนตรงหน้าไม่มีทางเป็นน้องชายของผมได้หรอก

“พี่ท้องฟ้า อะไม่สิเราอายุเท่ากัน ท้องฟ้าฉันชินนะ ส่วนนี่โชน แล้วก็พี่เฌอเป็นพี่สาวคนโต แล้วก็พี่ชูเป็นพี่ชายคนรอง” ชินเอ่ยปากแนะนำทุกคนในบ้านให้กับคนมาใหม่และทุกคนก็ส่งยิ้มและทักทายให้กับน้องชายคนใหม่ของบ้านอย่างเป็นมิตร ยกเว้นผมที่ยังคงนิ่งค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ขาทั้งสองข้างเผลอก้าวถอยห่างออกมาจนเกือบชิดโซฟา ตัวผมในตอนนี้แทบจะล้มทั้งยืน

จะให้ผมเชื่อได้ยังไง

ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าคนนี้ๆ คือน้องชายของผม

“เจอกันอีกแล้วนะครับ”

แต่น้ำเสียงของเขาราวกับเป็นค้อนที่ทุบลงมากลางใจของผม เหมือนต้องการให้ผมยอมรับความจริง ความจริงที่ว่าเราเป็นพี่น้องกัน ทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนกับตัวเอง แต่คนตรงหน้าผมกับทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยแม้แต่น้อย ราวกับเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องคืนนั้นสักนิด ไม่ได้สนใจว่ามีอะไรกับพี่ชายตัวเอง จะว่าเขาจำมันไม่ได้ก็คงจะไม่ใช่

“เคยเจอกันแล้วเหรอ”

“อื้มเคยแล้ว”

เขาหันไปตอบชินด้วยรอยยิ้มจนตาปิดก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้กับผม ในขณะที่ผมเริ่มทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังแสดงสีหน้าออกไปแบบไหนตกใจ ช็อก หรือว่ากำลังรังเกียจตัวเอง ภาพในคืนนั้นฉายชัดเข้ามาในความทรงจำของผมราวกับเครื่องเล่นวิดีโอที่ไม่มีปุ่มหยุดเล่น ผมจำมันได้ดีทุกอย่างในคืนนั้น แล้วทำไมคนตรงหน้าที่ยกยิ้มราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทั้งที่เราทั้งคู่เพิ่งจะมีอะไรกันไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน หรือมันอาจจะเป็นเพราะว่าเขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่น้องผม ใช่ เขาต้องไม่ใช่น้องผมอยู่แล้วสิ เพราะถ้าเขาคือท้องฟ้าผมต้องจำได้ตั้งแต่คืนนั้นแล้ว

“มานี่”

ผมลากตัวเขาไปที่ข้างบ้านท่ามกลางสายตาตกใจของทุกคน และผมก็ไม่สนใจเสียงของพี่เฌอที่ตะโกนห้ามผมไม่ให้รังแกเขาสักนิด ตอนนี้ช่างเรื่องมรดกก่อน

“โอ๊ย เจ็บนะคุณ” เขาร้องเสียงหลงแต่ใบหน้ากับฉายแววเจ้าเล่ห์และตั้งใจยียวนผมชัดๆ

“คุณมาที่นี่ได้ไง” ผมกดเสียงต่ำถามเขาเพื่อเค้นเอาคำตอบ

“ก็ผมเป็นน้องชายคุณไง ก็บอกไปแล้วว่าผมคือท้องฟ้า”

เขาว่า แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ใช่ท้องฟ้า ถึงแม้ว่าคนในบ้านจะเชื่อก็ตาม แต่ผมไม่เชื่อ เพราะคนในบ้านไม่มีใครเคยเห็นหน้าท้องฟ้า ยกเว้นผม ผมจำหน้ามันได้

“ท้องฟ้าจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นได้ไง ทั้งที่แม่เป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี พ่อเป็นคนไทย” ผมถามอย่างจับผิด เพราะจำได้ว่าคืนนั้นที่เราเจอกันเขาบอกว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น

“เหรอ ผมเคยพูดเหรอ คืนนั้นผมคงเมามั้ง” เขาลอยหน้าลอยตาพูดเหมือนไม่ได้เกรงกลัวสายตาจับผิดผมสักนิด

“ต้องการอะไรกันแน่ นายไม่ใช่ท้องฟ้า นายเป็นใครกันแน่” ผมบีบไหล่ของเขาทั้งสองข้างแน่นแล้วกดเสียงต่ำถามเพื่อเค้นคำตอบ แต่ใบหน้าเขากลับเรียบนิ่ง

“อีกอย่างคืนนั้นนายไม่ได้เมา” ผมจำได้คืนนั้นถึงเขาจะดื่ม แต่ผมรู้เขามีสติครบถ้วนเลยแหละ

“คุณชู ทำอะไรครับ”

“เจ็บ” อยู่ดีๆ คนที่ใบหน้าเรียบนิ่งก็ตีหน้าเศร้าน้ำตาคลอทันทีที่เห็นเลขาและคนอื่นๆ เดินเข้ามาดูพวกเรา ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“พี่ชายอย่ารังแกผมสิครับ เดี๋ยวก็ไม่ได้มรดกหรอก” ประโยคหลังเขาจงใจพูดให้เราได้ยินกันสองคนทำเอาผมรู้สึกโมโหยิ่งกว่าเดิม มือที่บีบแขนทั้งสองข้างเพิ่มแรงกดมากกว่าเดิม แต่เขากลับมองผมอย่างท้าทาย และเหมือนกับว่าสงครามประสาทระหว่างเรามันกำลังจะเริ่มขึ้น

“คุณชู ปล่อยได้แล้วครับ” โจเซฟ เลขาคนสนิทของพ่อเดินมาดึงตัวผมกับเขาแยกกัน

“แน่ใจนะครับว่าพามาถูกคน” ผมหันไปถามเลขาของคนเป็นพ่อที่เป็นคนพาเขามา

“ถูกครับ ผมตรวจสอบแล้ว”

คำตอบที่เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าร่างกายตัวเองมันสั่นจนไม่รู้ว่าเผลอแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป ความรู้สึกหลากหลายตีกันอยู่ในหัวจนอยากจะควบคุม นี่ผมเผลอไปมีอะไรกับน้องชายต่างแม่ตัวเองจริงๆ เหรอ จู่ๆ ก็รู้สึกอยากจะอ้วกขึ้นมา แต่อีกใจมันก็ร่ำร้องว่าไม่มีทาง คนที่ไม่เหมือนกับท้องฟ้าสักนิดจะกลายเป็นไอ้เด็กน้องฟ้านั่นได้ยังไงกัน

“นี่ผล DNA ครับ” เอกสารในมือเลขาถูกยื่นให้กับเขา แต่ผมเลือกที่จะไม่อ่านมัน เพราะเกรงว่าถ้าผลมันออกมาอย่างที่คิด ผมอาจจะช็อกตายตรงนี้เลยก็ได้

ใครจะอยากยอมรับว่าเผลอมีอะไรกับคนที่มีสายเลือดเดียวกันกับตัวเองครึ่งหนึ่งได้

แต่ผมก็มั่นใจเช่นเดียวกันว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ท้องฟ้า เขาไม่ใช่น้องชายต่างแม่ของผมแน่ ทั้งใบหน้า น้ำเสียง และการที่บอกว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอีก

และที่สำคัญถึงจะผ่านไปแค่เจ็ดปีที่ผมเห็นหน้าท้องฟ้าครั้งแรก แต่ผมก็จำเอกลักษณ์ของมันได้อยู่ เพราะมันมีไฝที่ใต้ตาเหมือนพ่อของผม แต่คนที่อ้างตัวว่าเป็นท้องฟ้ากลับไม่มี

“ยินดีที่ได้รู้จักอีกรอบนะครับพี่ชาย” คนตรงหน้าพูดออกมาด้วยรอยยิ้มหนำซ้ำยังชูผล DNA มาไว้ตรงหน้าผมอีก

“หรือถ้ายังไม่แน่ใจ ดูรูปนี้ก็ได้นะครับ” เขาชูรูปถ่ายของเด็กคนหนึ่งที่พ่อของผมอุ้มอยู่ ซึ่งมันหน้าเหมือนกับเขาในตอนนี้ไม่มีผิด ทุกคนในบ้านคนอื่นต่างมองและคุยเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาเป็นตัวจริงไม่ผิดแน่

ก็แน่สิ นั่นคือความคิดของคนที่ยังไม่เคยเจอหน้าท้องฟ้าตัวจริง 

พวกเขาต้องเชื่อหลักฐานตรงหน้าอยู่แล้ว

แต่ผมไม่เชื่อ

จริงอยู่ว่าเด็กในรูปคือเขาไม่ผิดแน่ ผมไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงมีรูปถ่ายกับพ่อผม แล้วทำไมผลดีเอ็นเอถึงตรงกัน แต่ในฐานะคนที่เคยเห็นหน้าท้องฟ้าตอนเด็กผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

แต่ผมจะต้องหาหลักฐานและพิสูจน์ให้ได้ว่าเขาไม่ใช่ตัวจริง และมาที่บ้านหลังนี้เพื่อหวังอะไร แล้วหลังจากนั้นผมก็จะไล่เขาออกจากบ้านไปซะ

TBC