สวมรอยครั้งที่ 10

สวมรอยครั้งที่ 10

Shuu part

ผมรีบขับรถมาที่โรงพยาบาลทันทีที่เลขาโทรมาบอกว่าพี่เฌอโดนจอมโจรไนท์บลูที่กำลังเป็นข่าวอยู่ตอนนี้ดักทำร้าย พอวิ่งเข้ามาก็เห็นว่าคุณเลขากำลังยืนคุยอะไรสักอย่างกับท้องฟ้าตัวปลอมอยู่หน้าห้องทั้งคู่แสดงสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"พี่เฌอเป็นไงบ้างครับ" ผมวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าคุณเลขา

"หมอยังไม่ออกมาครับ"

"ฝีมือนายใช่ไหม" ผมหันไปมองคนที่ยืนก้มหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ในหัว

"เกี่ยวอะไรกับผม" ท้องฟ้าถามขึ้นมา

"ก็นายร่วมมือกับไอ้เหี้ยนั่นไง"

ผมบีบแขนทั้งสองข้างของเขาแล้วจ้องมองด้วยความรู้สึกโกรธ ผมคิดว่าวันนั้นเขาต้องไปคุยกับแฟนโมบีแล้วร่วมมือกันมาทำร้ายพี่เฌอแน่ เพราะผมจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นพูดว่าจะทำให้ครอบครัวของผมได้รับรู้ถึงการสูญเสีย

"อะไรของพี่" ท้องฟ้าสะบัดมือผมออก

"คุณชู คุณท้องฟ้าครับ นี่โรงพยาบาลนะครับ" โจเซฟเดินมายืนกั้นระหว่างเราทั้งคู่ ผมกับท้องฟ้าต่างสะบัดหน้าหนีไม่มองหน้ากัน เพราะเกรงว่าถ้าเห็นหน้ากันความโกรธของผมมันจะปะทุขึ้นมาอีกแน่

พวกเราสามคนยืนรออยู่นานสักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกพร้อมกับคุณหมอและพยาบาล

"หมอ พี่ผมเป็นไงบ้างครับ" ผมรีบตรงเข้าไปถามคุณหมอทันที

"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ดีที่มาทันเวลากระสุนไม่โดนจุดสำคัญ อีกเดี๋ยวจะย้ายไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ"

ผมกล่าวขอบคุณหมอทันทีก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พี่เฌอพ้นขีดอันตรายแล้ว โชคดีที่มาทัน และคุณเลขาก็ให้ผมไปคุยกับตำรวจแทน โดยตำรวจให้ผมคุยกับคุณป้าที่เห็นเหตุการณ์ด้วย คุณป้าบอกว่าตอนที่กำลังเก็บของป้าได้ยินเสียงปืนเลยวิ่งมาดู แล้วเห็นผู้ชายที่แต่งตัวเหมือนจอมโจรไนท์บลูที่เป็นข่าวอยู่ตอนนี้ยิงพี่เฌอ แล้วเห็นเหมือนกำลังสู้กันสักพักจอมโจรไนท์บลูก็เอาไม้ฟาดหัวพี่เฌอแล้วก็วิ่งหนี ป้าวิ่งมาดูพี่เฌอก็เห็นเธอพยายามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ป้าก็เลยพยายามเอามือพี่เฌอมาสแกนนิ้ว แล้วโทรหาเบอร์ล่าสุดให้ ซึ่งก็คือเบอร์ของคุณเลขา

"ในรถของคุณเฌอ มีสิ่งนี้อยู่ครับ" ตำรวจหยิบซองสีน้ำตาลยื่นมาให้ผม มันมีคราบเลือดติดอยู่ ตำรวจตัดเรื่องที่เป็นการพยายามฆ่าชิงทรัพย์ออกเพราะข้าวของบนรถและบนตัวพี่เฌอไม่มีอะไรหายเลย แม้แต่เงินมันก็ไม่เอาไปสักอย่าง

ผมหยิบของในซองขึ้นมาดูก็พบว่ามันคือประวัติของท้องฟ้าตัวปลอม นี่พี่เฌอก็สงสัยและกำลังค้นหาเหมือนผมอยู่เหรอ แต่ว่าของพี่เฌอมีรูปและชื่อรายละเอียดครบยิ่งกว่าของผมอีก ทั้งรูปและประวัติที่เขียนว่าชื่อ เซย์ยะ ดาร์เลเน่ และข้อมูลที่บอกว่าเขาเป็นพี่น้องกับท้องฟ้าตัวจริงอีก ผมคิดว่าพี่เฌอน่าจะรู้ก็เลยโดนดักทำร้ายเสียก่อน

ผมกลับมาเยี่ยมพี่เฌอหลังจากที่คุยกับตำรวจเสร็จก็เห็นแฟนของพี่เฌอกำลังนั่งเฝ้าพี่เฌออยู่ ใบหน้าสวยมีรอยช้ำที่มุมปากและมีผ้าปิดแผลปิดที่หน้าและไหล่จากการโดนยิง พี่เฌอยังคงนอนนิ่งไม่ฟื้นขึ้นมา

"พี่เฌอยังไม่ฟื้นเหรอครับ"

"ยัง หมอบอกว่าน่าจะอีกสองถึงสามวัน"

ผมหันไปพยักหน้าให้กับคำตอบของพี่เขยที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในมืออยู่

"ก่อนหน้านั้นพี่เฌอได้พูดอะไรกับพี่ไหมครับ เรื่องของท้องฟ้า" ผมถามขึ้นมาเพราะคิดว่าพี่เฌออาจจะเอาไปปรึกษาแฟนบ้าง แต่พี่ไวน์กลับส่ายหน้าไปมา

"ไม่นะ จะมีแค่บอกว่าท้องฟ้าทำอาหารเก่งเท่านั้น"

"ผมนึกว่าพี่เฌอกำลังสงสัยสิ่งนี้อยู่ มันอยู่ในรถพี่เฌอ" ผมชูซองสีน้ำตาลขึ้นแต่พี่ไลน์หันมามองเหมือนแปลกใจ

"แต่ตอนเฌอไปส่งพี่ยังไม่มีเลยนะ"

"หมายความว่าไงครับ"

"ก็วันนี้พี่รถเสีย พี่ก็เลยให้เฌอไปส่งที่ร้านหน่อย แล้วเฌอก็บอกว่าจะกลับบ้าน มารู้ตัวอีกทีก็โดนทำร้ายแล้ว" พี่ไวน์พูดขึ้นมาน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด

"บางทีพี่เฌออาจจะนัดคุยกับนักสืบก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้ครับ" ผมว่าตามความคิดของตัวเองว่าพี่เฌออาจจะคุยกับนักสืบหลังจากที่ไปส่งพี่ไวน์ก็ได้

"งั้นก็ลองเปิดดูกล้องหน้ารถ หลังจากบ่ายสามครึ่งดูสิ พี่จำได้ว่าเฌอไปส่งพี่ตอนบ่ายสามครึ่ง"

ผมรีบไปขอให้ตำรวจช่วยเปิดดูกล้องจากหน้ารถพี่เฌอตั้งแต่ช่วงบ่ายสามครึ่งเป็นต้นไป พี่เฌอขับรถตามท้องถนนไปเรื่อยๆ ไม่ได้ไปแวะที่ไหน จนกระทั่งช่วงเกือบสี่โมงก็มีอะไรสักอย่างวิ่งตัดหน้ารถ พี่เฌอวิ่งลงไปดู ก่อนจะเห็นเป็นจอมโจรไนท์บลูกำลังถือปืนวิ่งไล่พี่เฌอ และน่าจะหลังจากนั้นไม่นานพี่เฌอก็น่าจะโดนยิง 

จากการเล่าของคุณป้าที่เป็นพยานเธอบอกว่าช่วงเวลาที่เธอเห็นมันประมาณสี่โมงกว่าเพราะเธอกำลังจะกลับบ้าน

"ดูนี่สิครับ" ตำรวจพูดขึ้นให้ผมดู มีผู้ชายสวมหมวกโม่งดำมาจอดรถมอเตอร์ไซต์มาจอดอยู่หน้ารถพี่เฌอแล้วเดินถือซองสีน้ำตาลเข้ามา ตำรวจบอกผมว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนเอาซองสีน้ำตาลมาไว้ที่รถของพี่เฌอแล้วก็รีบขับรถออกไป

"เราต้องหาผู้ชายคนนี้ให้เจอครับ"

ผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้พวกเรารู้ตัวคนร้ายได้เร็วที่สุด

แต่โชคชะตาก็ไม่เคยที่จะเข้าข้างผมเมื่อไม่นานตำรวจก็โทรมาบอกว่าเจอศพของผู้ชายดังกล่าวพร้อมกับรถมอเตอร์ไซต์คันเดียวกันที่จอดอยู่หน้ารถพี่เฌอ ผู้ชายคนนี้ตายจากการถูกยิงที่ศีรษะ ทราบภายหลังว่าเป็นแค่คนเร่ร่อนเท่านั้น

สองวันแล้วที่คดียังคงไม่คืบหน้าไม่มีใครพบร่องรอยของจอมโจรไนท์บลู หลังจากที่ทำร้ายพี่เฌอมันก็ไม่ปรากฏตัวมาอีกเลย พี่เฌอก็ยังไม่ฟื้นผมเดินกลับเข้ามาในบ้านหลังจากที่ไม่ได้มาเหยียบเลยทั้งสองวันตอนที่ยุ่งอยู่กับเรื่องพี่เฌอผมก็ไปนอนที่คอนโดแทน และผมสั่งคนในบ้านว่าห้ามบอกโชนและชินเพราะเกรงว่าทั้งสองคนจะคิดมากช่วงนี้เป็นช่วงสอบมิดเทอมแล้วด้วย

"คุณชูได้เรื่องอะไรบ้างคะ" แม่นมเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยท่าทีร้อนรน แต่ผมก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบ

"คุณชูครับ แย่แล้วครับ" คนสวนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผมจนผมกับคุณป้าต้องหันไปมอง

"ครับลุง"

"ไอ้มีคนขับรถ มันโดนดักทำร้ายครับ แล้วโทรไปที่โรงเรียนเขาบอกว่ามีคนรับคุณชินกับคุณท้องฟ้าไปแล้วครับ" ลุงสามคนสวนของบ้านพูดพร้อมกับหอบด้วยอาการเหนื่อย ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เรื่องพี่เฌอผมยังจัดการไม่ได้เลยมีเรื่องใหม่มาอีกแล้วเหรอ

"แล้วโชนล่ะ" ผมถามขึ้นอย่างร้อนรนเพราะไม่มีชื่อของน้องชายอีกคน

"วันนี้คุณโชนป่วยเลยไม่ได้ไปโรงเรียนค่ะ" ป้าแม่นมเป็นฝ่ายตอบแทน

"แจ้งตำรวจไหมครับ" คุณลุงถามขึ้นทันที

"ไม่ต้องครับ ผมมีคนที่จะช่วยเราได้เร็วกว่าตำรวจอีก" ผมว่าก่อนจะขอตัวขึ้นมาบนห้องเพื่อคุยโทรศัพท์

ผมไม่รอช้ารีบต่อสายหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวทันที คนที่จะช่วยผมและทำงานได้เร็วกว่าตำรวจเสียอีก

"ผืนป่า กูมีเรื่องให้ช่วย" ไม่รอให้ปลายสายเอ่ยทักทายผมรีบชิงพูดกับปลายสาย

"จำคนเมื่อคืนนั้นที่มึงอยากได้ ได้ไหม"

(จำได้ ทำไม)

"ช่วยกูหาตัวเขา จับเป็นนะ"

(ทำไมวะ เขาทำอะไร)

"เขาจับตัวชินไป"

(เชี่ย จริงหรอ)

"เออ"

(ได้บังอาจมาจับตัวน้องชายสุดที่รักกู ให้กูจับไปให้ที่ไหน)

"บ้านกู"

ผมตอบมันแล้วกดตัดสาย ตอนนี้ก็แค่รอให้ผืนป่ามันจับตัวท้องฟ้าตัวปลอมมา ไม่สิเขาคือเซย์ยะต่างหาก ผมอ่านประวัติในซองสีน้ำตาลหมดแล้ว มันระบุชัดเจนว่าเขาคือสายลับและเขาสนิทกับท้องฟ้า มันก็จะลงล๊อคพอดีกับการที่ข้อมูลที่นักสืบส่งมาให้ผมทำไมเขาถึงได้ทำหลายอาชีพ แถมข้อมูลยังมีหลายข้อมูลอีก เพราะเขาเป็นสายลับ

และในกระดาษแผ่นสุดท้ายก็มีระบุว่าท้องฟ้าจ้างให้เขามาทำลายครอบครัวของพวกเรา และพี่เฌอก็คงรู้เรื่องนี้ถึงได้เตรียมจะเอาข้อมูลมาบอกพวกเรา แต่ไม่ทันเธอโดนดักทำร้ายเสียก่อน

คอยดูผมจะทำให้เขาได้รู้ว่าการคิดที่จะมาทำลายครอบครัวผมมันไม่ง่าย และเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง

..........

"พี่ชู"

"โชน มีอะไรหรือเปล่า"

"ผมได้ยินว่าพี่เฌออยู่โรงพยาบาล จริงเหรอครับ เกิดอะไรขึ้น"

ผมที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านมาหลังจากที่ไปเยี่ยมพี่เฌอมาถึงกับทำหน้าไม่ถูก เพราะตั้งใจที่จะไม่บอกโชนเรื่องนี้ แต่กลายเป็นว่าผมลืมไปว่าความลับมันไม่ได้มีในโลก โชนคงจะบังเอิญเดินไปได้ยินคนใช้คุยกัน

"อื้ม เกิดเรื่องนิดหน่อย อยากไปหาพี่เฌอไหม"

ผมและโชนเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยก็เห็นพี่เฌอนั่งลงบนเตียงโดยมีแฟนหนุ่มกำลังนั่งป้อนผลไม้อยู่ที่ข้างเตียง ผมและโชนยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะวิ่งไปหาพี่สาวคนโตทันที

"พี่ฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"หลังจากที่ชูกลับไปแป๊บหนึ่งเอง นี่ตำรวจก็เพิ่งออกไป"

แฟนของพี่เฌอเป็นคนตอบพวกเรา

"แล้วเจ็บตรงไหนไหมครับ"

"ไม่แล้ว"

"พี่พอจะจำอะไรได้ไหม"

"พี่จำได้ว่าอะไรวิ่งตัดรถไม่รู้ พี่ก็เลยลงไปดู แล้วก็เจอผู้ชายใส่ชุดดำ หน้ากากน้ำเงินยืนปืนวิ่งไล่พี่ ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกนอกจากวิ่งหนี ก็เลยวิ่งเข้าไปในป่า" พี่เฌอกลืนแอปเปิลในปากลงคอแล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ให้พวกเราฟัง เธอบอกว่าหลังจากโดนยิงกับทุบหัวก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จำได้รางๆ ว่าได้ยินเสียงผู้หญิงดูมีอายุพยายามเรียกให้เธอตื่นแล้วจับมือเธอไปสแกนโทรศัพท์หลังจากนั้นสติเธอก็ดับวูบไป

"แล้วซองสีน้ำตาลบนรถ ที่เป็นประวัติของท้องฟ้าละครับ พี่ได้ให้นักสืบสืบเรื่องท้องฟ้าไหม"

ผมถามด้วยความอยากรู้และทุกสายตาก็ถูกจับจ้องมาที่ผม

"ไม่ได้ให้สืบอะไรนะ แล้วซองสีน้ำตาลอะไรเหรอ"

สีหน้าของพี่เฌอบ่งบอกว่าเขาไม่รู้จริงๆ ว่าผมกำลังพูดถึงซองสีน้ำตาลอะไร พอผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้พี่เฌอดูหน้าซองกับประวัติของท้องฟ้าพี่เฌอก็บอกว่าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แสดงว่าผู้ชายใส่โม่งจงใจเอามาใส่ในรถพี่เฌอจริงๆ จากนั้นก็ถูกฆ่าปิดปาก

แต่ถ้าพี่เฌอไม่ได้เป็นคนจ้างใครให้สืบแล้วเขาจะเอามาให้พี่เฌอทำไม หรือจงใจให้คิดว่าเป็นท้องฟ้าเหรอ

Rrrrrrr

ผืนป่า

"ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ"

ผมบอกก่อนจะเดินออกจากห้องพักพี่เฌอเพื่อไปรับสายจากผืนป่าก่อนที่มันจะบอกผมว่าเจอตัวท้องฟ้าแล้ว และให้ผมไปตามแผนที่ที่มันส่งให้ทางไลน์ เพราะมันเจอบัตรนักเรียนของชินที่ถูกเผาอยู่ใกล้ตัวของท้องฟ้าตัวปลอมด้วย

ส่วนท้องฟ้าตัวปลอมก็เอาแต่บอกว่าไม่รู้หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ผมรีบขับรถไปยังที่ที่ผืนป่าบอกทันที พอมาถึงก็เห็นลูกน้องของผืนป่าเกือบสิบคนกำลังยืนอยู่ และมีสองคนที่จับตัวท้องฟ้าที่พยายามดิ้นอยู่ โดยมีผืนป่ายืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงหน้า

"ปล่อย บอกให้ปล่อย!" เสียงของเขาเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่ผมเดินลงจากรถและก้าวขาเข้ามาใกล้กับพวกเขา

"พี่ชูช่วยผมด้วย!" เขาร้องเรียกให้ผมช่วย แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่สนใจและหันไปทางผืนป่า ผืนป่ายื่นบัตรนักเรียนของชินที่ถูกเผาไปครึ่งหนึ่งให้กับผม แต่เพราะด้านที่มีรูปถ่ายไม่ถูกเบาทำให้ดูออกว่าเป็นของชิน ผมกำหมัดแน่น

"ชินอยู่ที่ไหน!" ผมหันไปตวาดใส่เขาเสียงดังลั่นด้วยความรู้สึกโกรธ

"ผมไม่รู้" เขาตอบเสียงเบาแล้วหันหน้าไปทางอื่นแทน

"ไม่รู้เหรอ กล้าที่จะพูดว่าไม่รู้ ท้องฟ้ามันสั่งนายมาใช่ไหม!" ผมตะคอกใส่เขาไปอีกครั้งและมันได้ผล ครั้งนี้อีกฝ่ายหันหน้ามา

"คุณผืนป่าครับ เจอคุณชินแล้วครับ" ผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งวิ่งออกมาจากป่าแล้วบอกผืนป่าเสียงดังลั่นทำให้พวกเราต้องรีบวิ่งไปตามทิศทางที่มีคนบอกชินแล้ว

ผมเดินเข้าไปก็เห็นชินในชุดนักเรียนนอนสลบโดยที่มือและปากโดนมัดไว้อยู่ ผมรีบวิ่งเข้าไปหาชินทันที ชินลืมตาขึ้นมามองผมแล้วเอาแต่ร้องไห้ออกมา

"ไม่เป็นไรแล้วนะชิน พี่อยู่นี่แล้ว" ผมแก้มัดให้ชินแล้วกอดชินแน่น ส่วนคนในอ้อมแขนก็เอาแต่ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาไม่หยุดจนผมรู้สึกสงสาร ปกติชินเป็นเด็กร่าเริง ผมไม่เคยเห็นน้องร้องไห้เลยนี่เป็นครั้งแรก

"ฮึก ฮือ ผู้ชายคนนั้นเขาไม่ใช่ท้องฟ้า ฮึก เขาจับตัวผมมาแล้วขู่ฆ่าผม" ชินพูดไปสะอื้นไปเหมือนคนจะขาดใจจนผมต้องลูบหัวเพื่อปลอบคนเป็นน้องชายก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวชินออกมา

ผมเดินออกมาก็เห็นว่าท้องฟ้าโดนคนของผืนป่ามัดเอาไว้และถูกกดให้นั่งลงกับพื้นแทน

"แกเป็นใคร" นั่นคือคำแรกที่ท้องฟ้าตัวปลอมพูดหลังจากที่เจอชิน แต่ชินก็เอาแต่ร้องไห้ซุกอกผมไม่กล้ามองหน้าท้องฟ้าตัวปลอม ราวกับกำลังหวาดกลัวที่เห็นคนตรงหน้า

"เอาไงกับหมอนี่" ผืนป่ามันถามผมแล้วชี้ไปที่ท้องฟ้าตัวปลอม ผมแสยะยิ้มใส่เขา

"เอาไปขังไว้ที่บ้านหลังนั้น เดี๋ยวกูพาชินไปโรงบาลก่อน" บ้านหลังนั้นที่ว่าคือบ้านที่เหมือนห้องขัง มันอยู่ในป่าหลังบ้านผมและมีไม่กี่คนที่รู้ หนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนคนนี้ ผืนป่ายิ้มให้ผมอย่างรู้กัน

ผมตอบมันก่อนจะพยุงตัวชินไปขึ้นรถ แต่ผมได้ยินเสียงท้องฟ้าตัวปลอมตะโกนอะไรสักอย่างที่ฟังไม่ได้ความ แต่พอหันไปเขาก็โดนไอ้ผืนป่าเอาเชือกรัดปากไปแล้ว

"เดี๋ยวพี่พาเราไปตรวจร่างกาย แล้วจะพากลับบ้านนะ"

"ผมกลัว"

"ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครทำอะไรเราได้อีก"

ผมลูบหัวชินเพื่อปลอบ ชินพยักหน้าให้ผมก่อนที่คนที่ร้องไห้จะเริ่มหยุดร้องแล้วก็หลับไปในที่สุด

ตอนนี้เหลือแค่พาชินไปตรวจร่างกายแล้วก็กลับไปจัดการคนที่บังอาจมาทำร้ายทั้งพี่สาวและน้องชายคนสำคัญของผมซะ