CHAPTER FIVE: LATE

Shane Mysti Roquel (POV)

♪ Even if the stars and moon collide,

I never want you back into my life,

You can take your words and all your lies,

Ooh ooh ooh... I really don't care

Ooh ooh ooh... I really don't care ♪

Nagising ako dahil sa tunog ng alarm ko. Pinatay ko naman agad ito at sabay na umunat habang naghihikab. Tapos na din ang 1 week leave ko na wala man lang akong napala bukod sa pamamalagi rito sa apartment ko. Sumaya nga ako kasama ang mga bugok na kaibigan ko ng isang linggo pero panandalian lang naman.

Tumayo na ako mula sa kama at nagsimulang mag asikaso para pumasok sa trabaho.

Masaya nga pero hindi naman pang habang buhay. Sabagay, lahat naman ng kasayahan may hangganan at may kaakibat na pighati at kalungkutan.

Ang hirap pala talagang mag move on. Lalo na kung ang kakalimutan mo ay ang taong bumuo ng buhay mo, ang nagbibigay saya sayo at ang tao na hanggang ngayon ay mahal mo.

Dahil sa mga isipin kong iyon ay hindi ko na namalayang tumutulo na pala ang mga luha sa mata ko. Ito na naman. Umiiyak na naman ako. Hanggang kailan ba ako masasaktan sa nakaraan ko?

Please leave me alone. Okay nang mag isa ako basta't lubayan mo lang ako. Pwede ba?

Matapos kong pakalmahin ang sarili ko ay agad na akong nag aasikaso. Matapos nun ay lumabas na ako ng apartment. 6:20 a.m palang naman at saktong 6:40 nasa opisina na ako.

Nag simula na akong mag lakad.

Habang pinagmamasdan 'ang mga nakasalubong ko na magkasintahan na nag ja-jogging while holding hands. Naglalandian pa sila. Parang bigla akong nainis. Tsk. Bitter na ata ako.

Napaigtad na lamang ako ng biglang may bumusina sa likuran ko. Lumingon agad ako.

"Hey girl let's go na!"

It was Estella with her weird smile. Tinignan ko lang siya ng nakabusangot. Napansin ko rin na bago ang kotse niya.

"Tara na. Starbucks tayo dali," pag aya nito sabay bukas niya ng pintuan sa shotgun seat. Wala na akong nagawa pa at sumakay na lang. Hindi naman ako mananalo sa babaeng 'to. Kahit si Carla at Shaira nga 'di manalo sa kaniya.

"Saan galing car mo? Nasaan na 'yung motor mo?" tanong ko. Motor lang ang alam kong meron siya. Ayun din ang madalas niyang gamit tuwing papasok sa trabaho.

"Galing 'to sa Mamita ko. Advance gift daw. Birthday ko na kase next week," masiglang ani niya. Napatango naman ako.

"Advance happy birthday. Try ko mag regalo sa'yo," tugon ko. Poorita kasi ako kaya kailangan magtipid. Dahil susunduin ko pa ang kapatid ko sa korea once na mahanap ko siya. I miss him so much.

After 5 minutes. Nakarating na rin kami sa Starbucks. Pinark na niya 'yung car niya sa parking space at agad rin kaming bumaba. Sabay kaming pumasok sa loob. Si Estella na ang umorder habang inaabangan ko naman siya. Two Coffee and two cupcakes lang inorder niya, ni libre niya pa ako. Halatang good mood. Ikaw na may bagong kotse.

"Bakit ka nga pala biglang nag aya rito?" tanong ko agad sa kaniya.

"Wala naman. Hehehe," tatawa tawang sabi niya.

"Gaga ka pala 'e! Alam mong may pasok tayo 'di ba? Tapos aayain mo ako dito dahil wala lang?" di makapaniwala na turan ko. Lakas talaga ng amats ng babaeng 'to.

"Charot lang! HB agad? May sasabihin talaga ako," katwiran agad niya. Napabuga ako sa hangin. Grabe na talaga ang babaeng 'to.

"Ano ba 'yon? Sabihin mo na at baka ma late pa tayo," sa'ad ko at agad na inubos 'yung cupcake.

"Ang taray mo! Pina ride na nga kita dyan sa new car to at nilibre pa kita," sabi niya sabay irap sa akin.

"Aba! Sino ang may sabi na isakay mo ako sa kotse mo at sino ba ang may sabi na ilibre mo ako huh!?" asik ko dito. Madalas nakakaubos ng pasensya 'tong si Estella. Hays! Kailan ba ako masasanay?

"Ako syempre. Grabe ka naman sa akin, nag magandang loob na nga ako at maganda pa. Tapos ganyan ka pa? Hmp!" nagtatampong bulalas niya.

"Sus. Oo na! Sabihin mo na ang nasagap mong balita dakilang chismosa," buntong hininga na ani ko. Siguraduhin niya lang na nakakatuwa ang sasabihin niya, kun'di iiwan ko siya dito. Ayokong ma late nuh? Kakagaling ko lang sa leave tapos ma le late pa ako. Hindi pwede.

"Eto na nga. 'Wag ka nang mag taray diyan. Sampalin kita."

Umamba pa siya na waring sasampalin ako. Abat! I salvage ko kaya siya? 

"Bilisan mo na," bored na turan ko. Buti na lang at kami pa lang ang customer ngayong umaga, kun'di baka napagalitan na kami dahil sa high pich na boses ni Estella. Nakakabulahaw ng mga tulog.

"Heto na heto na."

"Tsk. Bagal. My time is precious,"Aniko.

Pinapahalagahan ko na talaga ang bawat oras ko ngayon. Ayoko na kaseng mag aksaya pa ng oras. Masakit kaya 'yung pakiramdam ng hindi pinapahalagahan. 'Yung past time ka lang. Masakit. Para kang dinurog. Este durog na pala talaga ako. Una palang. At ayaw ko nang maulit pa iyon.

"Kase may bago tayong CEO kaya dapat maaga tayo. 'Yun lang. Okay na ba?"

Lalo akong nairita sa sinabi niya. Tae siya. Hindi ako maaga pumasok para sa chismis niya na yon. Wala na sayang na oras.

"Gaga ka talaga. Hindi ba pwede sa office na lang yan? At talagang nag aaksaya pa tayo ng oras rito?" Inis na sabi ko. Ampusa.

"Ehehe. Peace na gusto ko lang igala ang bagong car ko," Naka peace sign niyang sabi.

Hambalos ko kaya sa kanya 'yung car niya?

"Hays! Gusto mo palang igala ang car mo edi sana mag isa ka na lang ng damay ka pa," ani ko at agad na tumayo.

Mabilis na lumabas ako ng starbucks at tumungo sa kotse ni Estella.

"Bilisan mo Estella! Mayroon ka nalang 10 minutes para makarating sa HT Company," sigaw ko sa kanya. Nako talaga!

"Okay okay! Heto na."

Pag mamadali rin niya sabay na rin kaming sumakay sa kotse niya.

Agad din siyang nag drive paalis. Ang kaso ang bagal mag drive. Nag pa practice na siya? Dapat yata nanako nalang ako. Hindi naman gaanong kalayo ang starbucks sa company na pinapasukan namin.

"Baka pwedeng bilisan mo? Nuh? Kapag ako na late magbabayad ka talaga ng malaki," inis na ani ko sa kanya. Inis talaga. 3 years na ako sa kompanya ng mga HF. Pag ako na sesante humanda sa akin 'tong babaeng 'to.

Hindi naman siya umimik at nagmamadaling nag drive. Pulos over take kami ng over take. Maya't maya ay napapatingin ako sa orasan ko. It's already 7am. Fugdi Bar! Late na talaga. Bakit ngayon pa parang bumilis ang oras. Hays!

"Wala na! Late na talaga ako. Mahal ko pa ang trabaho ko, Estella. Jusko!"

Oo, mahal ko. Dahil lahat naman minamahal ko kahit nasasaktan lang ako at kahit na masaktan pa ako.

Aarg! Ngayon pa talaga ako humugot kung kaylan masasaktan na naman ata ako dahil feeling ko matatanggalan ako ng trabaho. Sabagay, kailan ba ako hindi nasaktan? Lagi naman.

"Heto na po! Natatanaw ko na. At hindi lang ikaw late ako din. Tsaka hindi mo ako driver," tarantang ani Estella.

"Kasalanan mo 'to. Humanda ka talaga sa akin mamaya, magbabayad ka!" inis na sagot ko.

Sakto namang nakarating na kami sa harapan ng company. Hindi pa man niya na pa-park ang kotse niya ay bumaba na ako at kumaripas ng takbo. Sana lang ay hindi siksikan sa elevator. Please!