Siya ay kumalma, kahit na nasa sasakyan ng isang estrangherong lalaki na hindi ko sigurado kung mapagkakatiwalaan niya. Oh, hindi ko siya gagahasin sa kahit anong paraan, pero napakatagal na mula nang huli kong girlfriend,... well, umaasa akong hindi ako magiging masyadong 'magaspang at handa' pagdating namin doon.Habang nagmamaneho ako, nilingon ko siya mula sa sulok ng aking kanang mata, at nakita kong bahagyang nakayuko siya. Bigla, mukhang mas matanda siya kaysa sa mga nakita ko na siya. Anuman ang nangyari sa kanya, mabigat ito sa kanya.Ngunit nang makita ko siya, itinaas niya muli ang kanyang ulo at ang mga taon ay muling nawala sa kanyang mukha habang siya ay nahihiyang ngumiti sa akin.Nagpatuloy kami sa pagmamaneho ng halos isa pang milya, nang bigla siyang umabot at maingat na kinuha ang aking kamay at dinala ito sa kanyang mga labi upang halikan. Pagkatapos, ginamit niya ang likod ng aking kamay upang haplusin ang kanyang mukha habang siya ay humihiga dito, at pagkatapos
Inamoy ko ang kanyang hardin, sinipsip ang tunay niyang amoy. Hinila ko ang lahat ng sapantang natira, itinataas siya at hinila ang mga kumot pababa, binuka ang kanyang mga binti nang malawak para lubusan akong makapasok sa kanya.Humigop ako ng isa pang mahabang amoy, at siya'y napatawa nang may kaba. "Mayroon bang mali?" tanong niya, na tila naglalaro ngunit nag-aalala rin.Sa halip na sumagot gamit ang mga salita, hinayaan ko na lang ang aking dila ang 'magsalita,' dinilaan siya mula sa kanyang puwit hanggang sa kanyang clit, na nagdulot ng isang matinding paghinga. "OH. MY. GOD. Gawin mo ulit 'yan!"Bumalik ako sa simula ng aking paglalakbay, at sinimulan kong dumila pataas sa kanyang basang-basa na loob, na nag-iwan sa kanya ng hingal muli. Ang susunod na 'takbo' ng aking dila ay huminto sa kanyang ngayo'y umaagos na bukana, kung saan ipinasok ko ang aking dila hangga't maaari. Ang kanyang mga balakang ay muling umangat laban sa aking mukha, na may isa pang sigaw ng kasiyahan. "O
Matapos ang hindi inaasahang sandali nila ni Mia, tahimik na nagbihis si Jal sa loob ng kwarto. Ang liwanag ng araw ay sumisilip na sa mga kurtina, at si Mia ay himbing na natutulog sa kama. Saglit niyang pinagmasdan ito, ang mukha nito ay mukhang kalmado, ngunit may bahid ng pagod mula sa emosyonal na gabing nagdaan. Sa kabila ng lahat, naroon ang tahimik na kagandahan ni Mia na tila nagsasabing nasa lugar siya ng katahimikan, kahit saglit.Alam niyang hindi tama ang umalis nang walang paalam, ngunit parang mas madali ang tahimik na paglisan kaysa sa magbitiw ng mga salitang maaaring magdagdag ng bigat sa kanilang sitwasyon. Ang gabi ay punong-puno ng emosyon, at hindi niya alam kung paano ipoproseso ang nangyari. Hindi niya rin alam kung ano ang nararamdaman ni Mia. Kaya’t kumuha siya ng papel at bolpen mula sa side table. Habang nagsusulat, ramdam niya ang bigat ng bawat salita, ngunit pinili niyang gawing simple ang kanyang mensahe:Mia,Thank you for last night. I had so much fun
At bago pa man makapagsalita si Jal, ibinaba na ni Mia ang telepono.Naiwang nakatitig si Jal sa telepono, tila hindi makapaniwala sa nangyari. Ang mga salitang gusto niyang sabihin ay nanatiling nakakulong sa kanyang lalamunan. Gusto niyang habulin si Mia, tawagan ulit ito, o kaya’y pumunta sa condo unit nito para personal na humingi ng tawad. Ngunit alam niyang huli na ang lahat. Isa lang itong one-night stand—walang kasunduan, walang obligasyon, at higit sa lahat, walang koneksyon na higit sa pisikal na sandali."Isa lang itong gabi," pabulong niyang sabi sa sarili habang bumagsak sa kanyang sofa. "No strings attached."Pinipilit niyang kumbinsihin ang sarili na tama ang kanyang desisyon. Hindi siya dapat nag-iisip ng higit pa, dahil iyon ang kasunduan. Pareho nilang alam na walang dapat asahan pagkatapos ng gabing iyon. Ngunit bakit tila may bahagi ng kanyang puso ang bumibigat?Si Mia, na nakaupo sa gilid ng kanyang kama, ay hindi mapakali. Hawak niya ang sulat ni Jal sa kanyang
"Mahal din kita," sagot ni Cherry bago niya ibaba ang telepono.Habang ibinabalik ang telepono sa kanyang bulsa, saglit siyang napaisip. Mahirap ang kanilang sitwasyon, lalo na’t nasa long-distance relationship sila, ngunit pinanghahawakan niya ang kanilang mga pangarap. Alam niyang ang sakripisyong ginagawa nila ngayon ay para sa mas magandang bukas—isang buhay kung saan hindi na sila kailangang magkahiwalay at magtitiis ng distansya."Focus, Cherry," bulong niya sa sarili bago muling bumalik sa trabaho. Ngunit kahit gaano siya kaabala, hindi niya maiwasang asamin ang araw na makakapiling niya muli si David, at makakamtan nila ang buhay na matagal nilang pinapangarap.Matapos ibaba ang telepono, muling ibinalik ni Cherry ang kanyang atensyon sa kanyang trabaho. Ang mga araw sa Blue Ocean Cruise ay tila pareho—mataas ang demand at walang tigil ang galaw ng barko, ngunit sa bawat sandali, naiisip niyang masyado na siyang naiinvolved sa kanyang trabaho. Sa kabila ng pagmamahal nila ni D
Habang abala si Cherry sa kanyang trabaho sa Blue Ocean Cruise, mas naging malinaw sa kanya ang mga bagay na kailangang bigyang-pansin sa kanyang buhay. Sa kabila ng naudlot na ugnayan nila ni Jal, hindi na siya nagpapatali sa sakit o panghihinayang. Sa halip, mas binigyang-halaga niya ang kasalukuyan at ang kanyang relasyon kay David, ang taong nagbigay sa kanya ng pag-asa at kasiguruhan.Sa bawat araw na lumilipas, abala si Cherry sa pagbibigay ng serbisyo sa mga pasahero ng cruise ship. Mula sa pag-aasikaso ng mga event hanggang sa pagbibigay ng maginhawang karanasan sa mga pasahero, tuloy-tuloy ang kanyang trabaho. Kapansin-pansin ang kanyang dedikasyon—isang dedikasyong tila mas tumibay mula nang mapagtanto niya ang halaga ng pagsusumikap at pag-asa sa hinaharap."Cherry, ang sipag mo na naman," biro ni Marites, ang kanyang pinakamalapit na kaibigan sa barko, habang inaayos ang mga mesa para sa darating na gala night.Ngumiti si Cherry at sinabing, "Kailangan lang maging producti
Sa kanyang puso, naniniwala siyang karapat-dapat siya sa kaligayahan, at sa piling ni David, nararamdaman niya ang pagmamahal na minsan niyang inakala ay hindi niya muling mararanasan.Sa gitna ng karagatan, puno ng kasiyahan at ingay ang Blue Ocean Cruise Ship habang nagaganap ang isang engrandeng event para sa mga VIP guests at crew members. Sa grand ballroom, kumikislap ang mga chandelier habang ang bawat sulok ng lugar ay puno ng dekorasyon na nagtatampok ng temang "A Night Under the Stars." Nakasuot ng eleganteng evening gowns at suits ang mga bisita, habang ang mga crew members ay nakadamit nang formal ngunit may disenyong naaayon sa tema ng okasyon.Si Cherry, na isa sa mga pangunahing tagapag-ayos ng event, ay abala sa pag-aasikaso ng bawat detalye. Hawak niya ang checklist at sinisiguradong maayos ang daloy ng programa. Ang kanyang aura ay puno ng kumpiyansa, ngunit may halong pagod."Cherry, everything looks perfect!" sabi ni Marites habang abala rin sa pag-serve ng champagn
Habang nakaupo si Cherry sa maliit na coffee shop sa loob ng cruise ship, nakatitig siya sa screen ng kanyang telepono. Ilang araw na rin simula noong huling beses siyang makausap ni David sa telepono. Ang mga text message nito ay maikli, madalas ay isang salita lang ang sagot. Alam niyang busy ito sa trabaho, pero hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot at pangungulila.“Ang hirap pala ng long-distance relationship, Marites,” bungad niya sa kaibigang nakaupo sa harap niya, na tila mas abala sa paghalo ng kanyang iced coffee kaysa makinig. “Gusto mo siyang kausapin, pero ang sagot niya, ‘Okay lang ako.’ Gusto mo siyang makita, pero isang picture lang ang ipapadala niya. Hindi ba siya nahihirapan? Kasi ako, hirap na hirap na.”Tumingin si Marites sa kanya, itinigil ang paghalo, at ngumiti nang medyo mapait. “Cherry, hindi mo naman siya kasama araw-araw, kaya hindi mo rin masasabi kung ano ang nararamdaman niya. Pero kung ako ang tatanungin mo…” Napailing ito. “Hindi kasi ako naniniw
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?
Maagang nagising si Gemma Jones, inunat ang likod at bumuntong-hininga bago tinungo ang kusina. Sa tahimik na umaga, isang tunog ang bumalot sa buong bahay—ang tunog ng malakas na pagsusuka mula sa banyo.Mabilis na napatingin siya sa kanyang asawang si Ralph, na kasalukuyang nagkakape sa lamesa. Pareho nilang narinig iyon. Hindi ito ang unang beses. Ilang araw na nilang naririnig si Cherry tuwing umaga, sumusuka na parang may dinaramdam."Ralph, may sakit kaya si Cherry?" nag-aalalang tanong ni Gemma habang dahan-dahang nilapag ang kutsara sa kanyang tasa.Napakunot-noo si Ralph, nagbabasa ng dyaryo. "Hindi ko alam. Pero kung may sakit siya, dapat sinabi na niya sa atin."Bumukas ang pinto ng banyo, at lumabas si Cherry, halatang namumutla, pawisan, at mukhang pagod. Halos hindi niya magawang itago ang kanyang panghihina."Anak, ayos ka lang ba?" Lapit agad ni Gemma, hawak sa braso ng kanyang anak. "Kanina ka pa namin naririnig na sumusuka. Baka naman may dinaramdam ka? Sabihin mo sa
Mariing napatingin si Jal kay Prescilla, ang kanyang panga ay humigpit, at ang kanyang mga kamao ay bahagyang sumara."Ano'ng pinagsasabi mo, Prescilla?" malamig niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumisi si Prescilla, inilagay ang kamay sa kanyang bewang. "Jal, hindi mo ba napapansin? Bigla na lang siyang nawala, bigla siyang nag-resign, at walang sinumang makapagsabi kung bakit. Hindi ba iyon kahina-hinala?"Hindi sumagot si Jal. Ngunit sa loob niya, may kung anong gumugulo sa isip niya."At kung tutuusin…" lumapit pa lalo si Prescilla, bahagyang idinantay ang kanyang kamay sa dibdib ni Jal pero agad itong inalis ng binata. "Dapat noon pa lang, ako na ang pinili mo. Hindi ko gagawin sa'yo ‘yang ginawa ni Cherry. Hindi ako tatakbo palayo sa’yo.""Huwag mo akong ipagkumpara sa kanya, Prescilla." malamig na sagot ni Jal. "At lalong huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin."Napatigil si Prescilla, napalitan ng inis ang kanyang mukha. "Kahit anong gawin mo, Jal, hindi mo na
Pagkalapag ni Cherry sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Ligtas na siya. Malayo na siya kay Jal. At higit sa lahat, kasama na niya ulit ang kanyang pamilya.Dala ang kanyang mga gamit, sumakay siya ng taxi papunta sa kanilang bahay sa Tagaytay. Habang nasa biyahe, hinaplos niya ang kanyang tiyan, pumikit sandali, at nagbulong, "Mga anak, malaya na tayo."Nang makarating siya sa kanilang bahay, pinakiramdaman muna niya ang paligid bago marahang kumatok sa pinto. Ilang saglit lang, bumukas iyon, at bumungad ang kanyang ina—Gemma Jones, isang matapang ngunit mapagmahal na babae.Nanlaki ang mga mata nito. "Cherry?!"Hindi na nakapagsalita si Cherry. Sa halip, agad siyang niyakap ng kanyang ina, mahigpit, parang ayaw na siyang pakawalan."Anak… Diyos ko, anak! Ano'ng ginagawa mo rito? Akala ko nasa barko ka pa!"Narinig ni Cherry ang pagmamadaling mga yapak sa loob. Ilang saglit lang, lumabas na rin ang kanyang ama—Ralph Jones, isang dating sundalo, may ed
Napabuntong-hininga siya. "Damn it, Cherry… ano ba talaga ang nangyayari sa'yo?""Jal."Napalingon siya nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Si Captain Prescilla Gana, ang isa sa mga senior officers sa cruise ship. Maganda at matikas ito, laging kontrolado ang sarili, pero sa mga mata nito ngayon, may nakatagong pait."Ano'ng ginagawa mo rito mag-isa?" tanong nito habang lumalapit."Wala. Iniisip lang ang isang bagay," matamlay niyang sagot.Tumikhim si Prescilla. "O isang tao?"Hindi siya sumagot.Ngumiti ito nang mapait. "Huwag mo nang itanggi. Lahat ng tao dito, nakikita kung paano mo hinahabol si Cherry."Nanigas ang panga ni Jal. "Anong pakialam nila?""Simple lang, Jal." Dumiretso ang tingin nito sa kanya. "Gusto ka nilang gisingin sa katotohanan.""At ano'ng katotohanan?"Humakbang si Prescilla palapit. "Na hindi ka na mahal ni Cherry."Parang sinuntok ang dibdib ni Jal sa narinig.Parang lumubog ang mundo ni Jal sa narinig niyang sinabi ni Prescilla. Hindi siya makapagsal
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma
Halos hindi mapakali si Cherry habang papunta siya sa clinic ng Diamond Cruise Ship. Pakiramdam niya’y anumang oras, isang iglap lang, biglang susulpot si Jal at haharangin siya. Hindi pwedeng mangyari iyon. Hindi siya pwedeng magpatalo sa takot."Kailangan kong umalis… para sa mga anak ko," bulong niya sa sarili, habang mahigpit na hawak ang kanyang bag.Pagdating sa clinic, agad siyang sinalubong ng onboard physician na si Doc Ferrer, ang tanging taong nakakaalam ng tunay niyang kondisyon."Cherry? Akala ko ba nagpapahinga ka?" agad na tanong ng doktor, napansin ang pamumutla niya."Doc… kailangan kong humingi ng exit permission. Gusto ko nang mag-resign." Diretso niyang sinabi, pilit pinapakalma ang nanginginig niyang tinig.Natahimik si Doc Ferrer, tila nag-iisip bago tumugon. "Cherry, sigurado ka ba? Alam mong kapag umalis ka, mawawalan ka ng sustento. May plano ka na ba kung paano mo palalakihin ang tatlong anak mo?""Oo, Doc. May ipon pa ako. Makakahanap ako ng ibang paraan," s