Habang abala si Cherry sa kanyang trabaho sa Blue Ocean Cruise, mas naging malinaw sa kanya ang mga bagay na kailangang bigyang-pansin sa kanyang buhay. Sa kabila ng naudlot na ugnayan nila ni Jal, hindi na siya nagpapatali sa sakit o panghihinayang. Sa halip, mas binigyang-halaga niya ang kasalukuyan at ang kanyang relasyon kay David, ang taong nagbigay sa kanya ng pag-asa at kasiguruhan.Sa bawat araw na lumilipas, abala si Cherry sa pagbibigay ng serbisyo sa mga pasahero ng cruise ship. Mula sa pag-aasikaso ng mga event hanggang sa pagbibigay ng maginhawang karanasan sa mga pasahero, tuloy-tuloy ang kanyang trabaho. Kapansin-pansin ang kanyang dedikasyon—isang dedikasyong tila mas tumibay mula nang mapagtanto niya ang halaga ng pagsusumikap at pag-asa sa hinaharap."Cherry, ang sipag mo na naman," biro ni Marites, ang kanyang pinakamalapit na kaibigan sa barko, habang inaayos ang mga mesa para sa darating na gala night.Ngumiti si Cherry at sinabing, "Kailangan lang maging producti
Sa kanyang puso, naniniwala siyang karapat-dapat siya sa kaligayahan, at sa piling ni David, nararamdaman niya ang pagmamahal na minsan niyang inakala ay hindi niya muling mararanasan.Sa gitna ng karagatan, puno ng kasiyahan at ingay ang Blue Ocean Cruise Ship habang nagaganap ang isang engrandeng event para sa mga VIP guests at crew members. Sa grand ballroom, kumikislap ang mga chandelier habang ang bawat sulok ng lugar ay puno ng dekorasyon na nagtatampok ng temang "A Night Under the Stars." Nakasuot ng eleganteng evening gowns at suits ang mga bisita, habang ang mga crew members ay nakadamit nang formal ngunit may disenyong naaayon sa tema ng okasyon.Si Cherry, na isa sa mga pangunahing tagapag-ayos ng event, ay abala sa pag-aasikaso ng bawat detalye. Hawak niya ang checklist at sinisiguradong maayos ang daloy ng programa. Ang kanyang aura ay puno ng kumpiyansa, ngunit may halong pagod."Cherry, everything looks perfect!" sabi ni Marites habang abala rin sa pag-serve ng champagn
Habang nakaupo si Cherry sa maliit na coffee shop sa loob ng cruise ship, nakatitig siya sa screen ng kanyang telepono. Ilang araw na rin simula noong huling beses siyang makausap ni David sa telepono. Ang mga text message nito ay maikli, madalas ay isang salita lang ang sagot. Alam niyang busy ito sa trabaho, pero hindi niya maiwasang makaramdam ng lungkot at pangungulila.“Ang hirap pala ng long-distance relationship, Marites,” bungad niya sa kaibigang nakaupo sa harap niya, na tila mas abala sa paghalo ng kanyang iced coffee kaysa makinig. “Gusto mo siyang kausapin, pero ang sagot niya, ‘Okay lang ako.’ Gusto mo siyang makita, pero isang picture lang ang ipapadala niya. Hindi ba siya nahihirapan? Kasi ako, hirap na hirap na.”Tumingin si Marites sa kanya, itinigil ang paghalo, at ngumiti nang medyo mapait. “Cherry, hindi mo naman siya kasama araw-araw, kaya hindi mo rin masasabi kung ano ang nararamdaman niya. Pero kung ako ang tatanungin mo…” Napailing ito. “Hindi kasi ako naniniw
Kinabukasan, nagpunta si Cherry sa deck ng cruise ship, kung saan malaya niyang natatanaw ang dagat. Ang malawak na asul na karagatan ay tila salamin ng kanyang pakiramdam—kalmado sa labas, pero malalim at puno ng alon sa ilalim.Hindi nagtagal, lumapit si Marites at naupo sa tabi niya. “Kumusta na, Cherry?” tanong nito, na halatang nag-aalala.“Natapos na,” mahinang sagot ni Cherry, pilit pinipigilan ang bagong pag-agos ng kanyang luha. “Hindi man niya diretsong sinabi, pero alam kong tapos na.”Hinawakan ni Marites ang kamay niya. “Cherry, minsan, ang pagtapos ay hindi katapusan ng lahat. Minsan, ito ang simula ng mas magandang bagay.”“Pero ang sakit, Marites,” sabi ni Cherry, tuluyang bumigay ang kanyang damdamin. “Akala ko kaya ko. Pero hindi ko pala kayang mawala siya.”“Normal lang yan,” sagot ni Marites, yakap siya nang mahigpit. “Pero tandaan mo, Cherry, ang mahalaga ngayon ay ikaw. Dapat mahalin mo muna ang sarili mo bago ang iba.”"Sa palagay mo ba, Marites, wala siyang iba
Sa gabing iyon, hindi makatulog si Cherry. Nakahiga siya sa kanyang kama, nakatitig sa kisame habang paulit-ulit niyang iniisip ang sinabi ni Marites. "Sino ang pipiliin mong ipaglaban?" Ang tanong na iyon ay umalingawngaw sa kanyang isipan, parang sirang plakang ayaw tumigil. Pinilit niyang pigilin ang emosyon, pero tila pinipiga ang kanyang puso sa bigat ng lahat. Hindi niya alam kung paano haharapin ang sitwasyon. Ang dami niyang tanong sa sarili, pero wala siyang makuhang sagot.Napabuntong-hininga siya, bumangon, at naupo sa gilid ng kama. Kinuha niya ang kanyang cellphone at tumingin sa inbox ng mga mensahe ni David. Halos puro, "Sorry, busy ako," "Mamaya na tayo mag-usap," "Good night, mahal." Hindi niya maiwasang ma-frustrate. Kahit gusto niyang unawain ang sitwasyon ni David, naroon pa rin ang kirot ng kawalan ng koneksyon nila. Parang unti-unti siyang nawawala sa buhay ng taong mahal niya. Ang dating masigla at puno ng pagmamahalan nilang relasyon ay tila napalitan ng malami
“David,” sabi niya, mas kalmado na ngayon. “Hindi ko sinasabing hindi kita mahal. Pero mahal ko rin ang sarili ko. At kung patuloy akong magpapakulong sa ganitong sitwasyon, unti-unti kong mawawala ang respeto ko sa sarili ko. Kailangan ko ng oras para alamin kung ano ang nararapat para sa akin.”“Cherry, huwag naman,” sagot ni David, at sa wakas, narinig niya ang pangingiyak nito. “Ayusin natin ‘to. Bigyan mo pa ako ng pagkakataon.”“David, ilang pagkakataon na ang binigay ko sa’yo,” sagot ni Cherry, at sa wakas, naramdaman niya ang bigat na unti-unting nawawala. “Pero sa bawat pagkakataon, parang mas lalo lang akong nawawala sa buhay mo. Hindi ko na kayang maghintay pa.”“Cherry, mahal kita,” sagot ni David, halos pabulong. “Huwag mo akong iwan.”“Mahal din kita, David,” sagot ni Cherry, at sa unang pagkakataon, naramdaman niya ang katotohanan sa mga salitang iyon. “Pero minsan, hindi sapat ang pagmamahal. Kailangan din ng respeto, ng oras, at ng pagkakaintindihan. At kung wala ang
Sa bawat hakbang ni Jal palabas ng main office, dama niya ang magkahalong emosyon. Muli niyang maririnig ang dagundong ng makina ng barko, ang hagikgikan ng kanyang mga kasamahan, at ang tahimik na kalmadong dala ng karagatan. Ngunit higit sa lahat, ang tanong na matagal na niyang gustong sagutin: Kumusta na kaya si Cherry?Bago pa man siya tuluyang makaalis, hinarap ni Jal ang huling papel na kailangang pirmahan. Nagpaalam siya sa kanyang supervisor, na may ngiti sa labi ngunit may bakas ng lungkot sa tinig."Jal, mukhang mas maligaya ka tuwing nasa barko," anang supervisor. "Ang barko na yata ang totoong tahanan mo."Tumango si Jal, pilit na ngumingiti. "Oo nga, Sir. Parang nasa tamang lugar ako kapag nandoon. At siguro, kailangan kong bumalik para malaman kung saan talaga ako dapat."Habang nililinis ang kanyang mesa, nakita niya ang isang lumang larawan—isang grupo ng mga crew sa deck ng barko, masaya at walang iniintinding problema. Naroon si Cherry, nakangiti habang nakasandal s
"Nabusy lang ako lately, Cherry. Work ang dapat lagi natin inuuna," mariing sabi ni Capt. Jal, pilit na pinapanatiling malamig ang tono ng kanyang boses habang iniwas ang tingin kay Cherry.Napakurap si Cherry, halatang nagulat sa bigat ng sinabi nito. Ramdam niya ang pader na pilit binubuo ni Jal sa pagitan nila. Pero sa kabila ng malamig na sagot nito, hindi niya mapigilang itanong ang bumabagabag sa kanya."Jal, bakit parang iniiwasan mo ako? May ginawa ba akong mali?" tanong niya, halos pabulong ngunit puno ng emosyon. Ang mga mata niya ay naghahanap ng kasagutan sa mukha ni Jal, pero hindi siya makakita ng kahit anong bakas ng kanyang dating kaibigang laging nandiyan para sa kanya.Saglit na tumahimik si Jal, iniwas ang tingin sa nagtatakang mga mata ni Cherry. Hinigpitan niya ang hawak sa tasa ng kape sa harap niya, parang ito lang ang makakapigil sa kanyang emosyon."Wala kang ginawang mali, Cherry," sagot niya sa wakas, ngunit ang boses niya’y parang nanunukso ng sariling damd
Napatingin siya rito, halata ang pagod sa kanyang mga mata. "Ano na namang kailangan mo, Prescilla?"Huminga nang malalim si Prescilla, saka marahang hinaplos ang kanyang tiyan. "Buntis ako."Nanigas si Jal. "Ano?""Buntis ako, Jal. At ikaw ang ama."Parang binagsakan ng langit at lupa si Jal. "Prescilla, anong pinagsasasabi mo?""Totoo ito."Umiling siya, pilit na hindi naniniwala. "Hindi maaari. Hindi tayo—""Hindi mo ba naaalala ang gabing iyon?" putol ni Prescilla. "Ang gabing nilasing kita? Ang gabing hindi mo na maalala?"Dahan-dahan siyang napaatras. "Hindi… imposible."Lumapit si Prescilla at marahang hinawakan ang kanyang kamay. "Jal, ayokong pilitin ka sa isang bagay na hindi mo gusto. Pero gusto kong malaman mong may anak tayo."Naguguluhan, napaupo si Jal sa kanyang silya. Tumitig siya kay Prescilla, tila hindi pa rin matanggap ang rebelasyong ito."Paano… paano ko malalaman na totoo ang sinasabi mo?""Dahil hindi ako magsisinungaling tungkol sa bagay na ito."Napalunok si
Isang buwan ang lumipas mula nang pumanaw si Mr. Huang. Ang Blue Ocean Cruise Ship ay nanatiling naka-quarantine sa port ng Vietnam, limitado pa rin ang kilos ng mga tripulante at pasahero. Wala pa ring kasiguraduhan kung kailan sila makakaalis sa kalbaryong ito.Ngunit sa kabila ng lahat ng gulong dala ng pandemya, isang lihim ang unti-unting nabubuo."Buntis ako…"Mahina ngunit matalim ang tinig ni Capt. Prescilla Gana habang nakatitig sa pregnancy test na hawak niya. Dalawang linya. Positibo.Napahawak siya sa kanyang tiyan, tila hindi makapaniwala. Hindi niya akalain na magbubunga ang gabing iyon—ang gabing sinadya niyang lasingin si Jal para lamang makuha ito. Alam niyang isang pagkakamali iyon, pero huli na. Narito na ang bunga ng kanyang ginawa.Nanginginig niyang kinuha ang cellphone at tinawagan ang doktor sa barko. "Dok, kailan mo ako pwedeng makita?""Prescilla? Anong problema?""Basta, Dok. Kailangan kitang makausap nang personal."Nasa medical bay siya ng barko nang dumat
Napangiti si Cherry, pero bakas sa kanyang mukha ang sakit. "Ma, hindi madaling kalimutan ang isang taong naging bahagi ng buhay mo. Kahit sabihin kong hindi na, kahit ilang beses kong pilitin ang sarili kong lumayo… sa huli, siya pa rin ang laman ng puso ko.""Anak…" Mahinang buntong-hininga ni Gemma. "Kung ganyan ang nararamdaman mo, bakit hindi mo siya balikan?"Umiling si Cherry. "Dahil minsan, Ma, hindi sapat ang pagmamahal. Kahit mahal ko siya, hindi ibig sabihin na dapat kaming magkatuluyan.""Bakit hindi?""Dahil sa amin ni Jal, palaging may pagitan. At hindi ako sigurado kung kaya ko pang lampasan ‘yon."Samantala, sa barko…Nakatulala si Jal sa dagat, pinagmamasdan ang malawak na karagatang parang walang katapusan.Ang barkong minsan niyang itinuring na tahanan, ngayon ay parang isang kulungan na hindi niya matakasan."Sir, kumusta na po kayo?" Napapitlag siya sa boses ni Marites."Marites…" Napabuntong-hininga si Jal. "Hindi ko alam.""Alam n’yo, Sir, minsan… mas mabuting b
"Kap, hindi mo na kaya. Please, magpahinga ka naman kahit sandali lang!"Halos pasigaw na pakiusap ni Marites habang pinipigilan si Jal na bumangon mula sa kama. Nanginginig pa ang mga kamay niya habang pinipigilan ang kapitan na muling bumalik sa trabaho."Hindi ako puwedeng magpahinga, Marites. Kailangan ako ng mga tao rito!" madiing sagot ni Jal, pinilit tumayo kahit mahina pa ang katawan. Nanginginig ang kanyang tuhod at halos matumba siya, buti na lang at agad siyang nasalo ni Marites."Ano ka ba, Jal?! Halos bumagsak ka na sa sahig pero gusto mo pa rin magtrabaho?! Hindi mo ba naiintindihan na kung hindi mo inalagaan ang sarili mo, mas lalong magkakagulo ang mga tao rito?!"Napalunok si Jal. Alam niyang tama si Marites. Pero paano siya magpapahinga kung halos araw-araw ay may pasaherong binabawian ng buhay?"Hindi mo naiintindihan, Marites," bulong niya, bakas ang panghihina sa kanyang boses. "Kapag nakikita kong may namamatay… pakiramdam ko, kasalanan ko. Dapat ako ang nandiyan
Habang ang buong mundo ay patuloy na nababahala sa lumalalang pandemya, ang Blue Ocean Cruise Ship ay nananatiling palutang-lutang sa dagat—isang barkong puno ng pangamba, sakit, at pag-asa.Sa loob ng kwarto ni Jal, naroon si Marites at ilang medical staff, nakamasid habang unti-unting bumabalik ang lakas ng kapitan."Captain… Salamat naman at gising ka na," mahina ngunit may halong pag-aalalang sabi ni Marites.Napakurap si Jal, pilit inaalala ang nangyari. Ang huling natatandaan niya ay ang matinding lagnat, ang bigla niyang pagbagsak… at ang panaginip niya kay Cherry."Anong nangyari?" mahina niyang tanong."Nagka-severe symptoms ka ng COVID, Captain. Akala namin… akala namin hindi mo na malalampasan," sagot ni Dr. Huang, isang volunteer doctor na tumutulong sa kanila remotely."Pero lumaban ka, Captain. Hindi mo kami iniwan," dagdag ni Marites, pilit pinipigilan ang luha.Napangiti si Jal, bagama’t mahina pa rin ang kanyang katawan. "Hindi ko pwedeng iwan ang crew ko… ang barko k
Dahan-dahang lumapit si Capt. Prescilla, nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na nakakuyom ang kanyang mga palad. Hindi niya na kayang kimkimin ang sakit sa kanyang dibdib."Jal…" tinawag niya ulit ang pangalan nito, nanginginig ang boses. "Hindi mo ba nakikita? Hindi mo ba nararamdaman? Ako ang nandito. Ako ang nagbabantay sa’yo. Ako ang nag-aalala sa’yo. Pero kahit kailan, hindi mo ako binigyan ng kahit kaunting puwang sa puso mo."Mahinang natawa si Jal. "Prescilla… Alam kong nandiyan ka.""Pero hindi ako sapat, ‘di ba?" Pinipigilan ni Prescilla ang pangingilid ng luha. "Kahit anong gawin ko, kahit ilang beses kong ipakita sa’yo kung gaano kita kamahal… siya pa rin ang mahal mo."Napakurap si Jal, pilit na iniiwas ang tingin. Hindi niya kayang tingnan ang sakit sa mga mata ni Prescilla."Pres…" mahinang bulong niya."Huwag mo akong tawagin nang ganiyan! Huwag mo akong bigyan ng pag-asang wala naman talaga!"Napapikit si Jal, pinipilit unawain ang sakit na dulot niya kay Pr
Napaluha si Cherry sa narinig. Ilang linggo na niyang kinikimkim ang takot at pangamba para kay Jal at sa buong crew ng Blue Ocean Cruise Ship. Ngayon, sa wakas, may pag-asa nang masagip sila."Tes, totoo ba ‘yan? Saan? Kailan?" sunod-sunod ang kanyang tanong, hindi maitago ang kaba at pananabik.Sa kabilang linya, ramdam ni Marites ang emosyon ni Cherry. "Hindi ko pa masabi ang eksaktong bansa, pero may ginagawang paraan ang mga opisyal. May mga pulitiko at humanitarian groups na kumikilos para tulungan kami. Wala pa ring kasiguraduhan, pero ito na ang pinakamalapit na pagkakataon para makababa kami ng barko!"Napahawak si Cherry sa kanyang tiyan, ramdam ang paggalaw ng kanyang mga anak sa loob ng sinapupunan. "Salamat sa Diyos, Tes! Sana maging maayos na ang lahat.""Pero, Cherry… may isang bagay akong sasabihin sa’yo.""Ano ‘yon?""Si Jal… bumagsak kanina. Sinugod siya sa infirmary.""Ano?!"Nanlamig ang buong katawan ni Cherry. Ang pangamba niyang matagal nang kinatatakutan, ngayo
"Bumalik ang pulso!" sigaw ng nurse.Halos mapaluhod si Dr. Luis sa sobrang relief. Si Jal naman ay napabuntong-hininga, tila nabunutan ng tinik.Napatitig siya sa pasyente at mahina niyang binulong, "Kapit lang."Makalipas ang ilang oras, ligtas nang nailipat ang limampung pasyente sa Pacific Medical Fleet.Kahit pagod na pagod, hindi maiwasang mapangiti ni Jal habang nakatingin sa papalayong barko ng humanitarian team.Sa tabi niya, pumikit si Prescilla at bumuntong-hininga. "Nagtagumpay tayo, Captain.""Oo," sagot ni Jal. "Pero marami pa tayong kailangang ipaglaban."Sa likod nila, tahimik na lumuluha si Dr. Luis, hawak ang kanyang rosaryo. Alam nilang malayo pa ang laban, pero ngayong araw na ito, isa na namang tagumpay ang naipanalo nila laban sa kamatayan.Matapos ang matinding paghihintay at laban para sa buhay ng mga pasyente, pansamantalang nakahinga ng maluwag ang mga tripulante ng Blue Ocean Cruise Ship. Ngunit hindi pa tapos ang pagsubok.Tahimik na nakatayo si Captain Jal
Sa loob ng Blue Ocean Cruise Ship, isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa control room habang nakatitig si Captain Jal sa malaking screen ng Smart TV. Sunod-sunod ang balita—mas dumami na ang kaso ng COVID-19 sa iba’t ibang bahagi ng mundo, mas marami nang borders ang nagsara, at ang pinakamasakit sa lahat, wala pa ring bansang tumatanggap sa kanila.Hinugot niya ang malalim na buntong-hininga, pilit pinipigil ang panghihina ng kanyang loob. Pero paano? Parami na nang parami ang nagkakasakit. Ilang crew at pasahero na ang bumagsak sa sahig, nilalagnat, hinahabol ang hininga, at hindi na kayang tumayo.Napapikit siya saglit."Captain?"Napalingon siya. Naroon si Captain Prescilla, ang kanyang second-in-command, at kitang-kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala.“Jal, kailangan mong magpahinga.” Lumapit ito at maingat na tinignan ang kanyang mukha. “Ikaw na lang ang natitirang malakas sa atin. Kung bumagsak ka rin, paano na tayo?”Napahawak si Jal sa sariling noo. Pakiramdam niy