Kinabukasan, bumalik na muli ang dating abala at sigla ng buhay sa cruise ship. Ang bawat tauhan ay nagtatrabaho nang walang humpay—mula sa kitchen crew na naghahanda ng masasarap na pagkain, hanggang sa housekeeping staff na masinop na naglilinis ng bawat sulok ng barko. Ang mga pasahero ay masiglang nag-e-enjoy sa iba't ibang amenities, habang ang passenger crew naman ay abala sa pag-aasikaso ng kanilang mga pangangailangan.Si Cherry, gaya ng dati, ay abala sa kanyang mga tungkulin. Pilit niyang inilibang ang sarili sa dami ng gawain upang hindi na maisip ang mga nangyari noong nakaraang gabi. Sa kabila ng ngiti at siglang kanyang pinapakita sa mga pasahero, may bahaging nananatiling mabigat sa kanyang puso. Habang tinutulungan ang isang pamilya na hanapin ang kanilang cabin, natanaw niya mula sa dulo ng hallway si Jal, na abala sa pagbibigay ng direktiba sa mga tauhan. Ang dating bugnuting kapitan ay tila mas seryoso ngayon, ngunit ramdam pa rin ni Cherry ang bigat ng mga nakaraa
Hindi niya napigilan ang luha na tumulo, ngunit sa pagkakataong iyon, hindi ito luha ng pangungulila. Ito'y luha ng pasasalamat—para sa mga aral na iniwan ni Jal, at sa pagmamahal na kahit kailan ay hindi na niya makakalimutan.Habang naglalakad si Jal papalayo, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Sa bawat yapak, tila naririnig niya ang tunog ng dagat—isang paalala ng tahimik na pag-usad ng buhay. Ngunit sa kabila ng sakit, may kakaibang gaan sa kanyang dibdib. Para bang, sa wakas, napalaya na niya ang sarili mula sa anino ng nakaraan. Sa pag-amin at pagbitaw, nahanap niya ang katahimikan na matagal na niyang hinahanap.Samantala, si Cherry ay nanatiling nakatayo, hawak ang librong iniabot ni Jal. Ang tahimik na hallway ay tila naging saksi sa dami ng emosyon na nagdaan sa kanya. Nang idinaan niya ang kanyang daliri sa pabalat ng libro, napansin niya ang nakasulat sa likod nito."Para sa babaeng nagdala ng liwanag sa buhay ng isang nawawala. Salamat, Cherry."Muli, bumalik sa kany
Isang umaga habang nasa kalagitnaan ng regular briefing ang crew, isang tawag mula sa main office ang biglang dumating. Tumahimik ang lahat nang tawagin ang pangalan ni Jal."Captain Jal, mayroon kang urgent na tawag mula sa head office," sabi ng komunikasyon officer habang iniabot ang telepono.Agad na tumayo si Jal, kinuha ang telepono, at lumabas sa bridge para sagutin ito."Hello, this is Captain Jal speaking," seryoso niyang sabi habang nakatingin sa kalmadong dagat sa labas ng bintana."Jal, kailangan mong bumalik sa head office," sagot ng Operations Manager. "May emergency meeting tungkol sa bagong kontrata na may malaking epekto sa operasyon ng kumpanya. Ikaw lang ang makakapagdesisyon dito."Nagkibit-balikat si Jal, pilit pinapanatili ang kanyang kalma. "Anong klaseng kontrata ito?" tanong niya."Strategic partnerships. Isang multi-million deal na magpapalawak ng operations natin sa Southeast Asia. Kailangang ikaw mismo ang pumirma. Walang ibang maaaring humawak nito."Huming
Habang nakatingin si Cherry sa kalmadong dagat mula sa deck, pilit niyang inaalala ang mga huling araw ni Jal sa barko. Ang bawat alon na humampas sa gilid ng barko ay tila paalala ng mga salitang hindi nila nasabi, ng mga sandaling hindi nila naipaliwanag.Tumigil siya sa paghinga saglit nang maalala ang mga mata ni Jal—malalim, puno ng damdamin, ngunit laging nagtatago ng isang bagay. Parang gustong sabihin ngunit piniling itikom.Napapikit si Cherry, pilit itinataboy ang emosyon na muli na namang bumabalik. Siguro, ito na talaga ang huling kabanata namin ni Captain Jal, bulong niya sa sarili.Pinilit niyang ipaniwala sa sarili na kaya niyang magpatuloy, na ang buhay ay kailangang magpatuloy kahit wala na si Jal sa kanyang araw-araw. Ngunit sa bawat pagpapaalala ng dagat—sa tunog ng alon na tila musika sa gabi, sa kislap ng mga bituin na dati’y sabay nilang tinitingnan—hindi niya maitatanggi na ang pangalan ni Jal ay nananatiling nakaukit sa kanyang puso.Isang malalim na buntong-hin
Bumalik sa cabin si Cherry. Habang nakaupo si Cherry sa gilid ng kanyang kama, hawak ang cellphone, biglang pumasok ang mensahe mula kay David.Nang makita niya ang pangalan nito sa screen, parang huminto ang oras. Binuksan niya ang text at mabagal na binasa ang mga salita:"Magsimula tayo ulit, Cherry. Nalilito ka lang at malapit na tayong magkikita ulit."Napatigil siya, ramdam ang bigat ng mensahe. Paulit-ulit itong tumatakbo sa kanyang isipan, habang pilit niyang iniintindi ang nararamdaman niya.Napabuntong-hininga si Cherry, pilit na nilalabanan ang gumugulo niyang emosyon. Ilang saglit pa, pinindot niya ang keyboard ng kanyang cellphone at sinubukang mag-reply."David, salamat sa tiwala mo, pero hindi ganoon kadali para sa akin. Hindi ko kayang magpanggap na ang lahat ay okay lang."Matapos niyang i-type iyon, natigilan siya. Hindi niya magawang pindutin ang send button. Alam niyang anumang isagot niya, magdadala ito ng mas maraming tanong kaysa sagot. Sa halip, inihulog niya a
Napabuntong-hininga siya at muling tumingin sa cellphone. Binuksan niya ang mensahe ni David, binasa ito nang ilang beses: "Cherry, alam kong mahirap ito para sa’yo. Pero kung bibigyan mo lang ako ng pagkakataon, ipapakita kong kaya nating magsimula ulit. Hindi kita susukuan, kahit gaano katagal." Isang patak ng luha ang bumagsak sa screen ng kanyang cellphone. Sa bawat salita ni David, naroon ang sinseridad, ang pangakong hindi siya iiwan. Pero bakit parang masakit? Bakit parang hindi niya ito kayang tanggapin? Nag-type siya ng sagot ngunit agad din itong binura. Paulit-ulit na ganoon ang ginawa niya hanggang sa mapagod siya. Sa huli, pinatay niya ang kanyang cellphone at inilagay ito sa gilid.Huminga siya nang malalim, pilit na iniisip ang susunod na hakbang. Pero kahit anong gawin niya, isang tanong lang ang laging bumabalik: "Bakit parang ang hirap kalimutan si Jal?" Habang tumitingin siya sa kisame, naramdaman niya ang malamig na hangin mula sa bintana. Sa katahimikan ng gabi, a
Hinawakan ni David ang kamay niya, gaya ng dati nitong ginagawa. "Pilit kong iniintindi ang kalagayan mo, pero hindi ko kayang maghintay nang walang kasiguraduhan. Cherry, mahal kita, pero pakiramdam ko, may isang bahagi ng puso mo na hindi para sa akin. Tama ba ako?" Tumulo ang mga luha ni Cherry habang pilit niyang hinahanap ang mga tamang salita. "David, hindi ko ginusto ang nangyari. Hindi ko sinadya na mahulog ang loob ko kay Jal. Nagulo lang ako… nalito."Nanatiling tahimik si David, ngunit bakas sa kanyang mga mata ang matinding sakit. Ang kanyang mga kamay, na dati’y laging naghahanap ng kamay ni Cherry, ay ngayon parang bigat na bigat na nakalapag sa kanyang kandungan."Cherry," mahina niyang sambit, halos pabulong, ngunit puno ng emosyon. "Akala ko ba, ako lang? Akala ko ba, sapat na ako?"Napakagat-labi si Cherry, ramdam ang kirot sa bawat salitang binibigkas ni David. Hindi niya alam kung paano sagutin ang tanong na iyon nang hindi mas lalong nasasaktan ang puso nito."Dav
Sa kabila ng lahat ng sakit at kalituhan na pinagdaanan nila, unti-unting nagsimulang maghilom ang mga sugat ni Cherry. Ang muling pagtanggap niya kay David bilang kanyang kasintahan ay hindi naging madali, ngunit ang pangako nilang dalawa na subukang muli ay nagsilbing pundasyon ng kanilang bagong simula.Isang Sabado ng umaga, niyaya ni David si Cherry na mag-breakfast date sa isang maliit na café malapit sa dagat. Ang simoy ng hangin ay malamig at sariwa, habang ang tanawin ng dagat ay tila kumakaway sa kanila. Suot ni Cherry ang kanyang simpleng floral dress, habang si David naman ay naka-casual na polo shirt. Pareho silang kinakabahan ngunit puno ng excitement.“Na-miss ko ‘to,” bungad ni Cherry habang hinahalo ang kanyang cappuccino, ang tinig niya’y may halong saya at kaunting pagkailang.“Ano ang na-miss mo?” tanong ni David, nakatingin sa kanya ng may malambing na ngiti.“Yung ganito... ‘yung hindi ako nag-aalala kung ano ang iisipin ng ibang tao, kung tama ba ‘yung ginagawa
Tatlong araw ang lumipas.Tahimik na nag-iimpake si Cherry, ang puso niya’y punong-puno ng kaba."Anak, sigurado ka bang gusto mong umalis?" tanong ni Gemma, ang kanyang ina, na may halong pag-aalala. "Wala namang masama kung harapin mo si Jal, Cherry.""Mama, hindi ko kayang ipagsapalaran ang kapakanan ng mga anak ko.""Pero hindi mo man lang ba siya bibigyan ng pagkakataon?"Napalunok si Cherry. "Paano kung bawiin niya ang mga bata sa akin?""Pero anak—"Naputol ang usapan nila nang biglang may kumatok sa pinto.TOK! TOK! TOK!Napahinto si Cherry, mabilis na tumingin sa kanyang ina. May hindi magandang pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib."Cherry… may bisita ka," mahinang sabi ni Ralph, ang kanyang ama, habang bumukas ang pinto.At bumungad si Jal.Napakagat-labi si Cherry, agad na umatras. Bakit siya nandito?Napansin ni Jal ang maleta sa tabi ng sofa. Kumunot ang noo niya, ang kanyang mga mata ay nagdilim. "Tinatakasan mo na naman ako, Cherry?"Mariing napapikit si Cherry. "Um
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?
Maagang nagising si Gemma Jones, inunat ang likod at bumuntong-hininga bago tinungo ang kusina. Sa tahimik na umaga, isang tunog ang bumalot sa buong bahay—ang tunog ng malakas na pagsusuka mula sa banyo.Mabilis na napatingin siya sa kanyang asawang si Ralph, na kasalukuyang nagkakape sa lamesa. Pareho nilang narinig iyon. Hindi ito ang unang beses. Ilang araw na nilang naririnig si Cherry tuwing umaga, sumusuka na parang may dinaramdam."Ralph, may sakit kaya si Cherry?" nag-aalalang tanong ni Gemma habang dahan-dahang nilapag ang kutsara sa kanyang tasa.Napakunot-noo si Ralph, nagbabasa ng dyaryo. "Hindi ko alam. Pero kung may sakit siya, dapat sinabi na niya sa atin."Bumukas ang pinto ng banyo, at lumabas si Cherry, halatang namumutla, pawisan, at mukhang pagod. Halos hindi niya magawang itago ang kanyang panghihina."Anak, ayos ka lang ba?" Lapit agad ni Gemma, hawak sa braso ng kanyang anak. "Kanina ka pa namin naririnig na sumusuka. Baka naman may dinaramdam ka? Sabihin mo sa
Mariing napatingin si Jal kay Prescilla, ang kanyang panga ay humigpit, at ang kanyang mga kamao ay bahagyang sumara."Ano'ng pinagsasabi mo, Prescilla?" malamig niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumisi si Prescilla, inilagay ang kamay sa kanyang bewang. "Jal, hindi mo ba napapansin? Bigla na lang siyang nawala, bigla siyang nag-resign, at walang sinumang makapagsabi kung bakit. Hindi ba iyon kahina-hinala?"Hindi sumagot si Jal. Ngunit sa loob niya, may kung anong gumugulo sa isip niya."At kung tutuusin…" lumapit pa lalo si Prescilla, bahagyang idinantay ang kanyang kamay sa dibdib ni Jal pero agad itong inalis ng binata. "Dapat noon pa lang, ako na ang pinili mo. Hindi ko gagawin sa'yo ‘yang ginawa ni Cherry. Hindi ako tatakbo palayo sa’yo.""Huwag mo akong ipagkumpara sa kanya, Prescilla." malamig na sagot ni Jal. "At lalong huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin."Napatigil si Prescilla, napalitan ng inis ang kanyang mukha. "Kahit anong gawin mo, Jal, hindi mo na
Pagkalapag ni Cherry sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Ligtas na siya. Malayo na siya kay Jal. At higit sa lahat, kasama na niya ulit ang kanyang pamilya.Dala ang kanyang mga gamit, sumakay siya ng taxi papunta sa kanilang bahay sa Tagaytay. Habang nasa biyahe, hinaplos niya ang kanyang tiyan, pumikit sandali, at nagbulong, "Mga anak, malaya na tayo."Nang makarating siya sa kanilang bahay, pinakiramdaman muna niya ang paligid bago marahang kumatok sa pinto. Ilang saglit lang, bumukas iyon, at bumungad ang kanyang ina—Gemma Jones, isang matapang ngunit mapagmahal na babae.Nanlaki ang mga mata nito. "Cherry?!"Hindi na nakapagsalita si Cherry. Sa halip, agad siyang niyakap ng kanyang ina, mahigpit, parang ayaw na siyang pakawalan."Anak… Diyos ko, anak! Ano'ng ginagawa mo rito? Akala ko nasa barko ka pa!"Narinig ni Cherry ang pagmamadaling mga yapak sa loob. Ilang saglit lang, lumabas na rin ang kanyang ama—Ralph Jones, isang dating sundalo, may ed
Napabuntong-hininga siya. "Damn it, Cherry… ano ba talaga ang nangyayari sa'yo?""Jal."Napalingon siya nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Si Captain Prescilla Gana, ang isa sa mga senior officers sa cruise ship. Maganda at matikas ito, laging kontrolado ang sarili, pero sa mga mata nito ngayon, may nakatagong pait."Ano'ng ginagawa mo rito mag-isa?" tanong nito habang lumalapit."Wala. Iniisip lang ang isang bagay," matamlay niyang sagot.Tumikhim si Prescilla. "O isang tao?"Hindi siya sumagot.Ngumiti ito nang mapait. "Huwag mo nang itanggi. Lahat ng tao dito, nakikita kung paano mo hinahabol si Cherry."Nanigas ang panga ni Jal. "Anong pakialam nila?""Simple lang, Jal." Dumiretso ang tingin nito sa kanya. "Gusto ka nilang gisingin sa katotohanan.""At ano'ng katotohanan?"Humakbang si Prescilla palapit. "Na hindi ka na mahal ni Cherry."Parang sinuntok ang dibdib ni Jal sa narinig.Parang lumubog ang mundo ni Jal sa narinig niyang sinabi ni Prescilla. Hindi siya makapagsal
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma