Hindi niya napigilan ang luha na tumulo, ngunit sa pagkakataong iyon, hindi ito luha ng pangungulila. Ito'y luha ng pasasalamat—para sa mga aral na iniwan ni Jal, at sa pagmamahal na kahit kailan ay hindi na niya makakalimutan.Habang naglalakad si Jal papalayo, ramdam niya ang bigat ng bawat hakbang. Sa bawat yapak, tila naririnig niya ang tunog ng dagat—isang paalala ng tahimik na pag-usad ng buhay. Ngunit sa kabila ng sakit, may kakaibang gaan sa kanyang dibdib. Para bang, sa wakas, napalaya na niya ang sarili mula sa anino ng nakaraan. Sa pag-amin at pagbitaw, nahanap niya ang katahimikan na matagal na niyang hinahanap.Samantala, si Cherry ay nanatiling nakatayo, hawak ang librong iniabot ni Jal. Ang tahimik na hallway ay tila naging saksi sa dami ng emosyon na nagdaan sa kanya. Nang idinaan niya ang kanyang daliri sa pabalat ng libro, napansin niya ang nakasulat sa likod nito."Para sa babaeng nagdala ng liwanag sa buhay ng isang nawawala. Salamat, Cherry."Muli, bumalik sa kany
Isang umaga habang nasa kalagitnaan ng regular briefing ang crew, isang tawag mula sa main office ang biglang dumating. Tumahimik ang lahat nang tawagin ang pangalan ni Jal."Captain Jal, mayroon kang urgent na tawag mula sa head office," sabi ng komunikasyon officer habang iniabot ang telepono.Agad na tumayo si Jal, kinuha ang telepono, at lumabas sa bridge para sagutin ito."Hello, this is Captain Jal speaking," seryoso niyang sabi habang nakatingin sa kalmadong dagat sa labas ng bintana."Jal, kailangan mong bumalik sa head office," sagot ng Operations Manager. "May emergency meeting tungkol sa bagong kontrata na may malaking epekto sa operasyon ng kumpanya. Ikaw lang ang makakapagdesisyon dito."Nagkibit-balikat si Jal, pilit pinapanatili ang kanyang kalma. "Anong klaseng kontrata ito?" tanong niya."Strategic partnerships. Isang multi-million deal na magpapalawak ng operations natin sa Southeast Asia. Kailangang ikaw mismo ang pumirma. Walang ibang maaaring humawak nito."Huming
Habang nakatingin si Cherry sa kalmadong dagat mula sa deck, pilit niyang inaalala ang mga huling araw ni Jal sa barko. Ang bawat alon na humampas sa gilid ng barko ay tila paalala ng mga salitang hindi nila nasabi, ng mga sandaling hindi nila naipaliwanag.Tumigil siya sa paghinga saglit nang maalala ang mga mata ni Jal—malalim, puno ng damdamin, ngunit laging nagtatago ng isang bagay. Parang gustong sabihin ngunit piniling itikom.Napapikit si Cherry, pilit itinataboy ang emosyon na muli na namang bumabalik. Siguro, ito na talaga ang huling kabanata namin ni Captain Jal, bulong niya sa sarili.Pinilit niyang ipaniwala sa sarili na kaya niyang magpatuloy, na ang buhay ay kailangang magpatuloy kahit wala na si Jal sa kanyang araw-araw. Ngunit sa bawat pagpapaalala ng dagat—sa tunog ng alon na tila musika sa gabi, sa kislap ng mga bituin na dati’y sabay nilang tinitingnan—hindi niya maitatanggi na ang pangalan ni Jal ay nananatiling nakaukit sa kanyang puso.Isang malalim na buntong-hin
Bumalik sa cabin si Cherry. Habang nakaupo si Cherry sa gilid ng kanyang kama, hawak ang cellphone, biglang pumasok ang mensahe mula kay David.Nang makita niya ang pangalan nito sa screen, parang huminto ang oras. Binuksan niya ang text at mabagal na binasa ang mga salita:"Magsimula tayo ulit, Cherry. Nalilito ka lang at malapit na tayong magkikita ulit."Napatigil siya, ramdam ang bigat ng mensahe. Paulit-ulit itong tumatakbo sa kanyang isipan, habang pilit niyang iniintindi ang nararamdaman niya.Napabuntong-hininga si Cherry, pilit na nilalabanan ang gumugulo niyang emosyon. Ilang saglit pa, pinindot niya ang keyboard ng kanyang cellphone at sinubukang mag-reply."David, salamat sa tiwala mo, pero hindi ganoon kadali para sa akin. Hindi ko kayang magpanggap na ang lahat ay okay lang."Matapos niyang i-type iyon, natigilan siya. Hindi niya magawang pindutin ang send button. Alam niyang anumang isagot niya, magdadala ito ng mas maraming tanong kaysa sagot. Sa halip, inihulog niya a
Napabuntong-hininga siya at muling tumingin sa cellphone. Binuksan niya ang mensahe ni David, binasa ito nang ilang beses: "Cherry, alam kong mahirap ito para sa’yo. Pero kung bibigyan mo lang ako ng pagkakataon, ipapakita kong kaya nating magsimula ulit. Hindi kita susukuan, kahit gaano katagal." Isang patak ng luha ang bumagsak sa screen ng kanyang cellphone. Sa bawat salita ni David, naroon ang sinseridad, ang pangakong hindi siya iiwan. Pero bakit parang masakit? Bakit parang hindi niya ito kayang tanggapin? Nag-type siya ng sagot ngunit agad din itong binura. Paulit-ulit na ganoon ang ginawa niya hanggang sa mapagod siya. Sa huli, pinatay niya ang kanyang cellphone at inilagay ito sa gilid.Huminga siya nang malalim, pilit na iniisip ang susunod na hakbang. Pero kahit anong gawin niya, isang tanong lang ang laging bumabalik: "Bakit parang ang hirap kalimutan si Jal?" Habang tumitingin siya sa kisame, naramdaman niya ang malamig na hangin mula sa bintana. Sa katahimikan ng gabi, a
Hinawakan ni David ang kamay niya, gaya ng dati nitong ginagawa. "Pilit kong iniintindi ang kalagayan mo, pero hindi ko kayang maghintay nang walang kasiguraduhan. Cherry, mahal kita, pero pakiramdam ko, may isang bahagi ng puso mo na hindi para sa akin. Tama ba ako?" Tumulo ang mga luha ni Cherry habang pilit niyang hinahanap ang mga tamang salita. "David, hindi ko ginusto ang nangyari. Hindi ko sinadya na mahulog ang loob ko kay Jal. Nagulo lang ako… nalito."Nanatiling tahimik si David, ngunit bakas sa kanyang mga mata ang matinding sakit. Ang kanyang mga kamay, na dati’y laging naghahanap ng kamay ni Cherry, ay ngayon parang bigat na bigat na nakalapag sa kanyang kandungan."Cherry," mahina niyang sambit, halos pabulong, ngunit puno ng emosyon. "Akala ko ba, ako lang? Akala ko ba, sapat na ako?"Napakagat-labi si Cherry, ramdam ang kirot sa bawat salitang binibigkas ni David. Hindi niya alam kung paano sagutin ang tanong na iyon nang hindi mas lalong nasasaktan ang puso nito."Dav
Sa kabila ng lahat ng sakit at kalituhan na pinagdaanan nila, unti-unting nagsimulang maghilom ang mga sugat ni Cherry. Ang muling pagtanggap niya kay David bilang kanyang kasintahan ay hindi naging madali, ngunit ang pangako nilang dalawa na subukang muli ay nagsilbing pundasyon ng kanilang bagong simula.Isang Sabado ng umaga, niyaya ni David si Cherry na mag-breakfast date sa isang maliit na café malapit sa dagat. Ang simoy ng hangin ay malamig at sariwa, habang ang tanawin ng dagat ay tila kumakaway sa kanila. Suot ni Cherry ang kanyang simpleng floral dress, habang si David naman ay naka-casual na polo shirt. Pareho silang kinakabahan ngunit puno ng excitement.“Na-miss ko ‘to,” bungad ni Cherry habang hinahalo ang kanyang cappuccino, ang tinig niya’y may halong saya at kaunting pagkailang.“Ano ang na-miss mo?” tanong ni David, nakatingin sa kanya ng may malambing na ngiti.“Yung ganito... ‘yung hindi ako nag-aalala kung ano ang iisipin ng ibang tao, kung tama ba ‘yung ginagawa
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, nilalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawis na init ng kanyang katawan pagkatapos mag-ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Cherry."Hinalikan niya siya, ang mga kamay niya ay dumulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginawa na ngayon ay kasing natural na ng paghinga. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya ng halik."Miss mo ako," sabi ni Cherry--hindi isang tanong kundi isang pahayag na totoo."Ang hirap labanan ng kagandahan mo," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni David ay pumasok sa kanyang leggings, lampas sa basang
Kailangan niyang bumalik muli, sa lalong madaling panahon, kung gusto niyang sumama sa kanya.Mabilis niyang hinanap ang kanyang clit at ginagalaw-galaw ito ng mabilis na maliliit na bilog sa namamagang bahagi.Ito ay isang ligaya na bagong sensasyon na ibinato sa kanyang katawan na pulsing na at ang kanyang orgasmo ay bumuhos sa kanya na may halos marahas na pag-urong ng kanyang puki. Sumigaw siya, hindi alintana kung maririnig siya. Pinaramdam sa kanya ni David na napakaganda, nalimutan niya kung nasaan siya, kahit na nalimutan niya kung anong planeta siya naroroon.Ngunit nanatili pa rin ang kanyang tibay.Itinulak niya pataas, niyayakap siya sa leeg at inaatras ang kanyang likod. "Gusto kong labasan ka nang maraming beses." Pinaikot-ikot niya ang kanyang balakang, ginigiling ang kanyang ari. "Pakiusap." Pumasok ka sa loob ko..."Nasiyahan ka ba?" "bulong niya." "Gusto mo pa ng ganito...Ahh..Ang sarap" Pinasok siya nang malalim at mas mabilis na ritmo"Oo." Oo…” Siya ay hing
Hinawakan niya ang kanyang baywang at hinikayat siyang ilapit siya ng isang pulgada. “At dito…putangina, para kang isang uri ng hubad na diyosa.”Ngumiti siya, hinawakan ang kanyang mukha at hinalikan siya. Pwede siyang makasama ng diyosa."Umupo ka," sabi niya. "Kunin mo ako."Meldy bumaba, ang kanyang malawak na ari ay iniunat siya hanggang sa isang masarap na punto na halos masakit ngunit naging isang kahanga-hangang densong sensasyon na nagdulot ng pagkalabo sa hangganan kung saan siya natatapos at siya ay nagsisimula.Umungol siya at niyakap siya nang mas mahigpit, hinihimok siyang igalaw ang kanyang balakang.Ang kanyang tinggil ay dumapo sa kanyang katawan at sa loob ng ilang segundo, ang pangangailangan na umabot sa orgasmo ay sumiklab sa kanya. "Oh!" "Oh oo," siya ay napahingal, ang kanyang mga salita ay nagsanib sa tunog ng mga alon na bumabangga sa kama. "Oh, David..Ahh ang sarap, ipalabas mo pa.""Halika kapag gusto mo," sabi niya sa kanyang bibig. "Sa maraming bese
Tahimik sa kabilang linya. Ilang segundo ang lumipas bago ito muling nagsalita."Hindi ko sinasadya, David," mahina nitong sabi. "Pero nadevelop ako kay Jal."Nanlambot ang katawan ni David. Halos hindi siya makahinga sa sakit. Jal Pereno. Ang kapitan ng Blue Ocean Cruise Ship.Matagal na niyang kinukutuban. Ramdam niya noon pa man na may pagbabago kay Cherry. Ang dating mainit nitong mga mensahe ay unti-unting naging malamig. Ang dating matatamis na "I love you" ay napalitan ng pawang mga "Ingat ka." Ngayon, wala na siyang kawala sa katotohanan."Sinaktan mo ako, Cherry," mahina niyang sabi. "Minahal kita nang buo, pero ito ang igaganti mo sa akin?"Tahimik ulit sa kabilang linya. Ilang saglit pa, muling nagsalita si Cherry."Pasensya ka na, David. Alam kong mahirap tanggapin, pero ito ang totoo."Napapikit si David. Mas mahapdi pa ito kaysa sa anumang sakit na naranasan niya sa buong buhay niya."Cherry…" Nanginginig ang kanyang boses. "Mahal pa rin kita."Sa pagkakataong ito, hindi
Tahimik ang gabi sa Blue Ocean Cruise, ngunit sa loob ng isang cabin, ang mga hikbi ni Cherry ay bumabasag sa katahimikan. Walang ibang tunog kundi ang kanyang malalim na paghinga at ang marahang hampas ng alon sa barko.Ang sakit na nararamdaman niya ay tila isang mabigat na bagyong hindi niya kayang pigilan. Parang may puwersang unti-unting dinudurog ang kanyang puso—unti-unting pinapatay ang natitira niyang pag-asa.Sa sahig, nagkalat ang mga sulat niya para kay David—mga liham na hindi niya kailanman naipadala. Mga pangako, mga pangarap, lahat ng iyon ay tila naagnas sa hangin. Sa kanyang kamay, mahigpit niyang hawak ang kanyang cellphone, umaasang may mensaheng darating, isang paliwanag, isang sagot—kahit ano mula kay David.Samantala, sa isang pribadong hotel malapit sa paliparan, tahimik na nakaupo si David, hawak ang isang bagong sim card. Tinanggal na niya ang luma, kasabay ng pagputol niya sa kanyang koneksyon kay Cherry.Sa harap niya, isang babaeng may matangos na ilong at
Nakatayo siya sa loob ng kanyang cabin, ang mga mata ay naglalaban sa tindi ng lungkot at sakit. Napadapa siya sa kama, hindi na kayang pigilan ang mga luha na patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Parang ang bawat patak ng luha ay may kasamang pighati na hindi kayang sukatin ng kahit anong salita."Huwag mong gawing masakit ito," ang bulong niya sa sarili, pero sa bawat pagtulo ng luha, pakiramdam niya ay may piraso ng kanyang puso na tuluyan nang nawawala. Gustong-gusto niyang isigaw ang sakit, pero hindi niya kayang gawin iyon. Masyado siyang nahihirapan. Sobrang sakit na hindi niya alam kung saan magsisimula o paano tatapusin ang lahat ng ito.Hinawakan niya ang kanyang dibdib, parang may bigat na hindi maipaliwanag. "David..." mahina niyang tinig. "Bakit mo ako iniwan? Anong ginawa ko? O baka naghihiganti ka sa akin? Nagkamali na ako ng minsan, pero inaayos kong muli ang lahat, hindi ba? Bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo na hindi mo pa ako napatawad? Bakit hindi m
Kinabukasan.Tahimik na nakaupo si Cherry sa loob ng coffee shop, hindi na mabilang kung pang-ilang beses na siyang nag-aantay sa isang tawag o mensahe mula kay David. Wala pa rin. Isang buwan na siyang nag-aantay, pero hanggang ngayon, puro tanong pa rin ang laman ng kanyang isipan.Ang mas masakit, parang siya lang ang naghihintay. Parang siya lang ang nasasaktan.Napabuntong-hininga siya at tumitig sa tasa ng kape sa harapan niya. Kumukulo pa ito, pero pakiramdam niya, parang nagyelo na ang kanyang puso sa sakit.Maya-maya, dumating si Marites at umupo sa harap niya. Agad nitong napansin ang namumugtong mga mata niya."Cherry... hindi ka na naman nakatulog, ano?"Napayuko si Cherry at pilit na ngumiti. "Siguro sanay na akong gising sa gabi at tulala sa umaga."Napahawak si Marites sa kanyang kamay. "Cherry, kailangan mong alagaan ang sarili mo."Napalunok si Cherry at nag-iba ang ekspresyon. "Paano, Marites? Paano ko aalagaan ang sarili ko kung hindi ko alam kung bakit nangyari ‘to?
Nakayuko si Cherry sa kanyang desk, pilit na idinadaan sa trabaho ang sakit na bumabagabag sa kanya. Hindi niya alam kung bakit biglang naglaho si David. Isang buwan na siyang hindi nagrereply, hindi tumatawag, hindi nagpaparamdam. Isang buwan na siyang nag-aantay, umaasa, at lumuluha sa bawat gabi.Napahawak siya sa kanyang dibdib, pilit pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Ayaw na niyang umiyak, ayaw na niyang magmukhang mahina. Ngunit paano kung hindi niya talaga kayang tiisin ang sakit?Sa loob ng tatlong taon, siya at si David ay magkasama. May mga pagsubok, oo, pero lagi silang nagkakaayos. Nung minsang na-fall siya sa iba, pinatawad siya ni David. Bumalik siya rito, pinatunayan niya na siya lang ang mahal niya. Kaya bakit ngayon, si David naman ang biglang nawala?Hawak niya ang cellphone, nag-alinlangan kung tatawagan ang pamilya nito. Ilang beses na siyang sumubok, ngunit pareho lang ang sagot nila."Wala kaming alam, Cherry. Hindi namin siya nakakausap."Ang huling pagka
Ngumiti si Cherry, kahit may mga luha pa ring dumadaloy mula sa kanyang mata. "Pangako, Marites, susubukan kong magpatuloy. Hindi ko alam kung paano, pero susubukan ko.""Yan ang unang hakbang, Cherry. Andito lang ako para samahan ka. Hindi kita iiwan," sagot ni Marites, yakap pa rin ang kaibigan. "Mahalaga ka, Cherry. At hindi mo kailangang mag-isa sa pagharap sa lahat ng ito."Habang niyayakap ni Marites si Cherry, naramdaman nila ang kahulugan ng bawat salita. Ang mga sugat na dulot ng pag-ibig ay hindi agad gumagaling, ngunit ang paghilom ay nagsisimula sa maliit na hakbang ng pagpapatawad at pagtanggap sa sarili.Muling tumingin si Cherry sa dagat, ang malamlam na mga alon ay patuloy na dumarating at umaalis, parang ang buhay din—punong-puno ng mga alon ng pagsubok at pagsisisi, ngunit palaging may pagkakataon na magsimula muli."Salamat, Marites. Alam kong hindi magiging madali, pero sa mga salitang sinabi mo, parang may liwanag na muli akong nakikita. Hindi ko pa alam ang buong
Ang mga salita ni Marites ay parang hangin na dahan-dahang humaplos sa puso ni Cherry. Isang init ang naramdaman niya mula sa yakap ng kaibigan, isang init na nagpawi sa ilang bahagi ng kanyang takot at panghihina. Hindi na siya nag-iisa. Ang mga galit at pagkabigo na kanyang kinikimkim ay unti-unting nawawala, dahil sa suporta at pag-unawa ni Marites."Marites…" Mahina ang tinig ni Cherry habang inilalabas niya ang mga huling patak ng luha. "Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka.""Magiging okay ka, Cherry. Kaya mo 'to. At hindi ako aalis," sagot ni Marites, mas malumanay ang boses. "Lahat tayo may mga pagsubok, at minsan, kailangan natin ng oras para maghilom. Pero matututo ka, at magiging mas malakas ka."Nagkatinginan sila, at ang mga mata ni Cherry ay punong-puno ng pasasalamat. Sa kabila ng lahat ng sakit na nararamdaman niya, naramdaman niyang may pag-asa pa. May pagkakataon pang makakabangon, at hindi na siya kailangang mag-isa."Sigurado ka ba na maghihilom pa ako?