Mahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Sa kabila ng lahat ng sakit at kalituhan na pinagdaanan nila, unti-unting nagsimulang maghilom ang mga sugat ni Cherry. Ang muling pagtanggap niya kay David bilang kanyang kasintahan ay hindi naging madali, ngunit ang pangako nilang dalawa na subukang muli ay nagsilbing pundasyon ng kanilang bagong simula.Isang Sabado ng umaga, niyaya ni David si Cherry na mag-breakfast date sa isang maliit na café malapit sa dagat. Ang simoy ng hangin ay malamig at sariwa, habang ang tanawin ng dagat ay tila kumakaway sa kanila. Suot ni Cherry ang kanyang simpleng floral dress, habang si David naman ay naka-casual na polo shirt. Pareho silang kinakabahan ngunit puno ng excitement.“Na-miss ko ‘to,” bungad ni Cherry habang hinahalo ang kanyang cappuccino, ang tinig niya’y may halong saya at kaunting pagkailang.“Ano ang na-miss mo?” tanong ni David, nakatingin sa kanya ng may malambing na ngiti.“Yung ganito... ‘yung hindi ako nag-aalala kung ano ang iisipin ng ibang tao, kung tama ba ‘yung ginagawa
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, nilalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawis na init ng kanyang katawan pagkatapos mag-ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Cherry."Hinalikan niya siya, ang mga kamay niya ay dumulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginawa na ngayon ay kasing natural na ng paghinga. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya ng halik."Miss mo ako," sabi ni Cherry--hindi isang tanong kundi isang pahayag na totoo."Ang hirap labanan ng kagandahan mo," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni David ay pumasok sa kanyang leggings, lampas sa basang
Inilabas niya ito, dinidilaan ang kanyang kamay upang dahan-dahang himasin siya, pinagsasama ang kanyang likido at laway. Pagkatapos, humiga siya at itinuro ang kanyang ari pababa patungo sa kanyang puwit."Makukuha mo ang kumpletong karanasan ng masamang babae, David," pang-aasar niya, ang ngiti niya'y masama.Pinipilit niyang ibaba ang sarili sa kanya, sinisipsip muna ang dulo. Pagkatapos, gumagalaw siya pataas at pababa, mabagal at maingat, hanggang sa pumasok ang kanyang ari, at napapahingal siya sa kabusugan na nararamdaman niya sa loob. Laging siyang nagugulat sa bawat pagkakataon, ang pakiramdam ng pagiging ganap na puno. Nagsimula siyang mag-giling nang dahan-dahan, ang kanyang ritmo ay hindi nagmamadali.Ang mga kamay ni David ay dumadampi sa kanyang katawan, hinahaplos ang kanyang mga labi, bago bumaba sa kanyang mga suso. Sa ikalawang libong pagkakataon, napagtanto niya na ang kanyang mga suso, na may mga kurba at mga maputlang pink na utong, ay maaaring paborito niyang bah
Tahimik na nakaupo si Jal sa harap ng kanyang malaking mesa sa opisina, ang kanyang mga mata’y nakatuon sa laptop, ngunit ang kanyang isipan ay nasa isang lugar na hindi niya kayang abutin. Sa likod ng kanyang isipan, nandoon si Cherry—ang babae na hindi niya maabot, ngunit paulit-ulit niyang naaalala. Sa kabila ng lahat ng kayamanan, tagumpay, at kapangyarihang taglay niya bilang CEO, wala siyang magawa upang makuha ang puso ng nag-iisang babaeng nagpapabilis ng tibok ng kanyang puso.Ngunit si Cherry ay masaya na sa piling ni David, ang lalaking minahal nito nang totoo. Alam ni Jal na kahit anong gawin niya, kahit anong pag-aakit o pagpapakita ng kanyang damdamin, hindi siya kailanman magkakaroon ng puwang sa puso nito. Ang katotohanang iyon ang unti-unting gumuguho sa kanya.Sa gitna ng kanyang malalim na pag-iisip, tumunog ang telepono niya.“Sir Jal, dumating na po si Mr. Sebastian para sa meeting,” sabi ng kanyang secretarya.Saglit siyang napabuntong-hininga, pilit pinipigilan
Sa simpleng presensya nito, natutunan niya ang isang mahalagang aral: ang tunay na pag-ibig ay hindi laging nangangailangan ng pag-angkin. Ang damdaming iyon, gaano man kasakit, ay totoo at makapangyarihan sa kabila ng hindi nito pagkakaroon ng kapalit.Habang pinagmamasdan ni Jal ang kalangitan mula sa bintana ng kanyang opisina, naiisip niya ang bawat sandaling kasama si Cherry. Ang kanyang simpleng ngiti, ang kanyang lambing sa pakikitungo, at ang walang kapantay nitong kabutihan. Sa bawat alaala, nararamdaman niya ang kirot, ngunit kasabay nito ay may kakaibang kapayapaan na unti-unting bumabalot sa kanyang puso.“Tama na,” bulong niya sa sarili, halos pabulong ngunit puno ng determinasyon. “Hindi ko na kailangang ipilit ang damdamin ko. Si Cherry ang nagturo sa akin ng halaga ng pagmamahal, at sapat na ‘yun para maging bahagi siya ng buhay ko.”Dinala siya ng damdamin niyang ito sa pagninilay. Dati, ang pagmamahal para sa kanya ay isang laro lamang—isang bagay na madalas niyang m
Napangiti si Cherry sa sinabi ni David. “Ang cheesy mo talaga minsan, pero sige na nga, nakakatuwa rin.”Kinabukasan, maaga silang gumising para simulan ang kanilang paglalakbay. Unang destinasyon nila ang Gardens by the Bay, kung saan hindi maipaliwanag ni Cherry ang kanyang kasiyahan habang namamasyal sa Flower Dome at Cloud Forest.“David, tingnan mo ‘to!” tawag ni Cherry habang nagtuturo sa mga kakaibang bulaklak. “Ang ganda, parang sa fairytale.”Ngumiti si David habang kinukunan siya ng litrato. “Mas maganda ka pa diyan.”Nagkunwaring naiinis si Cherry, pero halata sa kanyang mga mata ang kilig. “Ikaw talaga, puro bola. Pero sige, salamat na rin.”Matapos ang Gardens by the Bay, dumiretso sila sa Marina Bay Sands SkyPark para makita ang 360-degree view ng lungsod. Sa taas ng observation deck, humawak si Cherry sa kamay ni David.“Ang sarap ng pakiramdam na andito tayo, away from all the stress,” sabi niya.“Deserve mo naman ‘to, Cherry,” sagot ni David. “You’ve been working so h
"Game ka ba sa isang medyo kakaiba?" tanong ni David kay Cherry habang nagpapahinga sila pagkatapos ng ilang oras ng kasiyahan sa Singapore Bay. Nakaupo sila sa isang bench, at ang malamlam na liwanag mula sa mga ilaw sa paligid ay nagpapagandang tanawin sa kanilang mga mata.Tumingin si Cherry kay David, medyo nagtataka. "Kakaiba? Anong ibig mong sabihin?" tanong niya, habang may pag-aalalang lumabas sa kanyang mga mata. Alam niyang si David ay may mga ideya na minsan ay medyo kakaiba at hindi inaasahan.Ngumiti si David, at nakita ni Cherry ang kislap ng kaligayahan sa kanyang mga mata. "Hindi naman ito nakakatakot, Cherry. Gusto ko lang subukan kung gaano ka pa kakayang mag-enjoy kahit na medyo malayo sa mga ordinaryong bagay na ginagawa natin."Dahil sa kabang nararamdaman, hindi maiwasan ni Cherry na mag-isip ng mga posibilidad. "Parang may malaki kang plano, ha? Anong klaseng kakaiba ito?""Pagkatapos nang makabalik kami mula sa aming hotel," sabi ni David."OK," sagot ni Cherry
"Masakit 'yan," ungol niya pero hindi siya napapaamo ng kanyang reklamo. Pinipisil niya muli ang mga utong nito at pinapanood habang umuuga ang kanyang ari.“Masakit man pero gusto mo naman, boy,” pang-aasar niya.Ang kanyang dibdib at mukha ay nagiging magandang kulay ng pula. Mukhang gusto niyang magprotesta pero nag-isip siya nang mabuti at nanatiling tahimik. Pinapadulas niya muli ang kanyang matigas at malaking titi at sinabing, "Tama yan, bata." Tahimik.Dinala niya ang isa sa mga sindi na kandila sa kanyang collarbone at dahan-dahan itong inilipat hanggang ang mainit na waks ay tumulo sa kanyang utong."Ahhhh," ungol niya habang nasusunog ang waks at saka nagsisimulang lumamig.Pinapadulas niya ang waks sa kanyang kabilang utong at pinapanood itong tumigas. Ang kanyang mga utong ay kasing tigas na ng kanya sa puntong ito. Inililipat niya ang waks pababa sa gitna ng kanyang dibdib. "Masakit ito kapag tinanggal dahil sa lahat ng buhok mo," sabi niya. Tahimik siya maliban sa mga u
"Bilang ina, hindi ko kayang pabayaan ang mga anak ko," bulong niya sa sarili.Pinindot niya ang email at binasa ang nilalaman. Ang mga responsibilidad bilang ina ay hindi natatapos sa pagbibigay buhay, ngunit sa pagbibigay ng pagkakataon sa mga anak na magkaroon ng magandang kinabukasan.Habang binabasa ang mga detalyeng nakasaad sa email, naramdaman niyang may kakaibang pangingilid sa kanyang mata. Matapos ang lahat ng pinagdaanan—ang pandemya, ang kalungkutan, ang mga sakripisyo—wala siyang ibang hangarin kundi ang magtagumpay at matulungan ang kanyang pamilya.Dumating sa kanyang isipan si Marites, ang matalik niyang kaibigan sa Blue Ocean Cruise Ship, na patuloy na tumatawag at nagpapadala ng mga mensahe para alamin kung kumusta na siya. Sa bawat tawag ni Marites, tila ba binibigyan siya ng lakas. Kahit na malayo, alam niyang may taong naniniwala sa kanya.Agad niyang kinuha ang kanyang telepono at tinawagan si Marites.“Hello, Mare! Kumusta ka na?” bati ni Marites mula sa kabila
“Sure ka na ba, Cherry, na ipagpatuloy mo pa rin ang paglilihim mo na si Jal ang ama?” tanong ni Marites, nag-aalalang tono ng boses nito.Tumahimik si Cherry, isang matinding tanong na nagbigay daan sa isang matinding kalituhan sa kanyang isipan. “Oo, Marites… ayoko na ng komplikadong buhay. Pinili na ni Jal si Prescilla, nagpakasal na sila, at may anak na sila. Iyon na ang buhay na pinili nila. Hindi ko na kayang guluhin pa iyon.”“Pero ang mga anak mo, Cherry, hindi mo ba nais na malaman nila ang katotohanan?” tinanong ni Marites, at naramdaman ni Cherry ang pagsisisi sa tono ng kanyang kaibigan. “Si Jal ang ama ng mga anak mo. Hindi ba’t kailangan nilang malaman?”Mahabang sandali ng katahimikan ang sumunod sa pagtanong na iyon. Si Cherry ay hindi makapagsalita agad. Alam niyang may katotohanan ang sinabi ni Marites, ngunit iba ang sitwasyon niya ngayon. Hindi siya handang harapin si Jal. Hindi pa siya handa. Lalo na at batid niyang kung malalaman ni Jal ang tungkol sa kanyang mga
Mainit ang sikat ng araw sa probinsya habang mahinang ihip ng hangin ang nagpapagalaw sa mga kurtina ng maliit ngunit malinis na bahay nina Cherry. Anim na buwan na ang nakalipas mula nang isilang niya ang kanyang tatlong anghel—si Mikaela, Mikee, at Mike. Sa kabila ng pandemya, pagsubok, at mga panahong halos mawalan siya ng pag-asa, ngayon ay tila unti-unti nang binibigyang kulay ng mga sanggol ang kanyang mundo.Nakaupo si Cherry sa sofa habang nagpapadede kay Mikee. Sa sahig, natutulog ang kambal na si Mikaela at Mike, nakabalot sa maliliit na kumot na may makukulay na disenyo. Tahimik ang paligid, maliban sa mahinang iyak ni Mikee at ang tunog ng bentilador.“Ma,” mahinang tawag ni Cherry habang hawak-hawak ang anak. “Salamat sa lahat. Kung hindi dahil sa inyo ni Papa, hindi ko alam kung saan ako pupulutin.”Lumabas mula sa kusina si Gemma, may dalang mainit na gatas at tinapay. “Anak, 'wag mong isipin 'yan. Anak ka namin. Kahit kailan, hindi ka namin pababayaan. Kahit pa tatlo p
Habang mahigpit na yakap ni Prescilla ang kanilang bagong silang na anak, mabilis niyang kinuha ang cellphone ni Jal at tinawagan si Madam Luisa sa Facebook Messenger."Lola! Eto na po ang apo n’yo!" Masiglang aniya habang iniharap ang camera sa maliit na sanggol na mahimbing na natutulog sa kanyang bisig.Sa kabilang linya, agad na lumitaw ang larawan ng matandang babae—si Madam Luisa Pereno, ang kilalang matriarka ng kanilang pamilya. Sa kabila ng kanyang edad, bakas pa rin ang matalas niyang pananalita at ang dating ng isang babaeng sanay mag-utos.Ngunit sa sandaling makita niya ang bata, nag-iba ang ekspresyon nito. Napalitan ng tuwa ang dati niyang matapang na mukha, at ang kanyang matang dating singtulis ng isang agila ay napuno ng luha."Oh, Diyos ko!" Napahawak siya sa kanyang dibdib, nanginginig ang kanyang mga daliri. "Napakaguwapo ng apo ko, Jal! Diyos ko, kamukhang-kamukha mo noong sanggol ka pa!"Napangiti si Prescilla. "Lola, si Miguel po! Eto na po ang inyong apo sa tu
Sa loob ng kanyang cabin, hindi mapakali si Prescilla habang nakahawak sa kanyang lumalaking tiyan. Malakas ang alon sa labas, at nararamdaman niyang may kakaiba sa kanyang katawan."Jal…" Mahinang tawag niya, habang pinipilit abutin ang kanyang cellphone.Wala siya sa tabi niya.Muling sumipa ang matinding sakit sa kanyang tiyan, dahilan para mapangiwi siya."A-Ah!" Napakapit siya sa gilid ng kama. "Diyos ko… hindi pa ngayon… hindi pa dapat ngayon…"Ngunit hindi niya kayang pigilan.Ramdam niya ang pag-agos ng tubig mula sa kanyang sinapupunan."Hindi… Jal! Tulungan mo ako!" sigaw niya nang maramdamang pumutok na ang panubigan niya.Sa labas ng cabin, naglalakad si Captain Jal Pereno, hawak ang kanyang radyo. Kasalukuyan siyang abala sa pagbibigay ng utos sa kanyang mga tauhan dahil sa higpit ng protocols sa gitna ng pandemya.Bigla niyang narinig ang isang pamilyar na tinig."CAPTAIN! SI MA’AM PRESCILLA! NAHAGIP NG CCTV SA KWARTO NIYO—MUKHANG MANGANGANAK NA!"Parang biglang nagdilim
SAMANTALA, SA KABILANG PANIG...Karga ni Cherry si Mikee habang pinapakain ng gatas sina Mikaela at Mike sa kanilang duyan. Napapangiti siya sa tuwing tinitingnan ang tatlong anghel sa kanyang harapan.Naputol ang kanyang pagmumuni-muni nang biglang tumunog ang kanyang cellphone."Marites."Nag-aalangan man, sinagot niya ito."Cherry…" may pag-aalalang boses ng kaibigan. "Narinig mo na ba ang nangyari?""Ano na naman, Marites?""Nag-aaway sina Jal at Prescilla," diretsong sagot nito. "At… Cherry, tanong ko lang—kung bumalik si Jal, tatanggapin mo pa ba siya?"Napatigil si Cherry.Napatingin siya sa kanyang mga anak. Sa maamo nilang mga mukha, sa munting paghinga nila, sa kapayapaang taglay nila na pilit niyang pinoprotektahan.Pinikit niya ang kanyang mga mata.Maingat na pinahigaan ni Cherry ang triplets sa kanilang crib. Tahimik na natutulog ang kanyang mga anak—mga inosenteng nilalang na siyang naging dahilan ng kanyang lakas. Habang pinagmamasdan niya sila, ramdam niya ang kapayap
SA BLUE OCEAN CRUISE SHIP…Malamig ang simoy ng hangin sa deck ng barko, pero hindi iyon sapat para palamigin ang nagngangalit na damdamin ni Prescilla."Ano? Wala kang balak akong habulin?!" sigaw niya kay Jal, na nanatiling nakatayo at tahimik sa harapan niya."Prescilla, please… huwag na tayong mag-away," mahinang sagot ng lalaki."Hindi na tayo nag-aaway, Jal. Dahil sawa na akong makipaglaban sa’yo!" Muling tumulo ang luha niya. "Araw-araw, nagpapakatanga ako, iniisip ko na baka isang araw, magising ka at sabihin mo sa akin na mahal mo ako. Pero hindi nangyari ‘yon. At alam kong hindi na mangyayari kailanman!""Prescilla, alam mong mahalaga ka sa akin—""Mahalaga?!" Natawa siya nang mapait. "Yan na naman tayo, Jal! Mahal ako pero hindi kasing mahal ni Cherry, ‘di ba? Ako ang babaeng kasama mo, pero siya ang babaeng laman ng puso mo!"Hindi nakasagot si Jal.At doon, tuluyan nang napuno si Prescilla."Mahal ko kayo ng anak natin, pero hindi ko kayang ipagpilitan ang sarili ko sa is
Cherry.Kumusta na kaya siya?Wala siyang balita tungkol sa kanya mula nang magdesisyong lumayo ito. Hindi rin niya alam kung tama bang hinayaan niya na lang itong mawala sa buhay niya."Anong iniisip mo?" tanong ni Prescilla habang lumalapit sa kanya, hinahaplos ang kanyang balikat. Malambot ang tinig nito, ngunit may bahagyang pag-aalinlangan."Wala," sagot ni Jal, mabilis na umiwas ng tingin. "Pagod lang siguro ako.""Jal…" Bumuntong-hininga si Prescilla at umupo sa tabi niya. "Six months na akong buntis. Six months na rin tayong magkasama sa cruise ship na ‘to. Pero hanggang ngayon, pakiramdam ko, may iniisip kang iba."Napapikit si Jal, pilit na iniiwasan ang usapan."Hindi ko maintindihan," patuloy ni Prescilla. "Alam kong mahalaga ako sa’yo. Pero may isang parte ng puso mo na hindi mo maibigay sa akin."Nagtaas siya ng tingin kay Jal, nakikita ang pagkagulo sa kanyang mga mata."Si Cherry pa rin ba?" diretsong tanong ni Prescilla.Natahimik si Jal.Isang malalim na buntong-hini
Tumingin siya nang diretso sa mga mata ni Jal. "Ang anak natin."Napapikit si Jal, parang tinamaan ng isang matinding suntok sa puso."Jal, matuto kang lumaban," mahina ngunit mariing bulong ni Prescilla. "Dahil kung hindi mo kayang lumaban para sa akin, sana, lumaban ka man lang para sa anak natin."Hindi sumagot si Jal. Sa unang pagkakataon, hindi niya alam ang tamang sagot.Ang tanging nagawa niya ay titigan ang monitor kung saan makikita ang imahe ng kanyang anak. Ang maliit na buhay na nasa sinapupunan ni Prescilla.Ang anak nilang hindi niya inakalang darating sa buhay niya."Jal, matuto kang lumaban," mahina ngunit mariing bulong ni Prescilla. "Dahil kung hindi mo kayang lumaban para sa akin, sana, lumaban ka man lang para sa anak natin."Sa sumunod na araw, hindi pa rin nag-usap sina Jal at Prescilla.Si Jal—patuloy na binabagabag ng kanyang mga pangamba.Si Prescilla—tahimik ngunit matigas ang determinasyong panindigan ang kanyang pagiging ina.Habang abala si Jal sa kanyang