Mahal kong mga mambabasa, Lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsuporta sa aking mga akda. Bilang isang manunulat, malaking tulong ang inyong mga likes, comments, at gems upang maibahagi ko pa ang aking mga kwento sa inyo. Sana po ay mapagbigyan ninyo ako ng inyong suporta. Maraming salamat po!
Sa kabila ng lahat ng sakit at kalituhan na pinagdaanan nila, unti-unting nagsimulang maghilom ang mga sugat ni Cherry. Ang muling pagtanggap niya kay David bilang kanyang kasintahan ay hindi naging madali, ngunit ang pangako nilang dalawa na subukang muli ay nagsilbing pundasyon ng kanilang bagong simula.Isang Sabado ng umaga, niyaya ni David si Cherry na mag-breakfast date sa isang maliit na café malapit sa dagat. Ang simoy ng hangin ay malamig at sariwa, habang ang tanawin ng dagat ay tila kumakaway sa kanila. Suot ni Cherry ang kanyang simpleng floral dress, habang si David naman ay naka-casual na polo shirt. Pareho silang kinakabahan ngunit puno ng excitement.“Na-miss ko ‘to,” bungad ni Cherry habang hinahalo ang kanyang cappuccino, ang tinig niya’y may halong saya at kaunting pagkailang.“Ano ang na-miss mo?” tanong ni David, nakatingin sa kanya ng may malambing na ngiti.“Yung ganito... ‘yung hindi ako nag-aalala kung ano ang iisipin ng ibang tao, kung tama ba ‘yung ginagawa
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, nilalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawis na init ng kanyang katawan pagkatapos mag-ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Cherry."Hinalikan niya siya, ang mga kamay niya ay dumulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginawa na ngayon ay kasing natural na ng paghinga. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya ng halik."Miss mo ako," sabi ni Cherry--hindi isang tanong kundi isang pahayag na totoo."Ang hirap labanan ng kagandahan mo," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni David ay pumasok sa kanyang leggings, lampas sa basang
Inilabas niya ito, dinidilaan ang kanyang kamay upang dahan-dahang himasin siya, pinagsasama ang kanyang likido at laway. Pagkatapos, humiga siya at itinuro ang kanyang ari pababa patungo sa kanyang puwit."Makukuha mo ang kumpletong karanasan ng masamang babae, David," pang-aasar niya, ang ngiti niya'y masama.Pinipilit niyang ibaba ang sarili sa kanya, sinisipsip muna ang dulo. Pagkatapos, gumagalaw siya pataas at pababa, mabagal at maingat, hanggang sa pumasok ang kanyang ari, at napapahingal siya sa kabusugan na nararamdaman niya sa loob. Laging siyang nagugulat sa bawat pagkakataon, ang pakiramdam ng pagiging ganap na puno. Nagsimula siyang mag-giling nang dahan-dahan, ang kanyang ritmo ay hindi nagmamadali.Ang mga kamay ni David ay dumadampi sa kanyang katawan, hinahaplos ang kanyang mga labi, bago bumaba sa kanyang mga suso. Sa ikalawang libong pagkakataon, napagtanto niya na ang kanyang mga suso, na may mga kurba at mga maputlang pink na utong, ay maaaring paborito niyang bah
Tahimik na nakaupo si Jal sa harap ng kanyang malaking mesa sa opisina, ang kanyang mga mata’y nakatuon sa laptop, ngunit ang kanyang isipan ay nasa isang lugar na hindi niya kayang abutin. Sa likod ng kanyang isipan, nandoon si Cherry—ang babae na hindi niya maabot, ngunit paulit-ulit niyang naaalala. Sa kabila ng lahat ng kayamanan, tagumpay, at kapangyarihang taglay niya bilang CEO, wala siyang magawa upang makuha ang puso ng nag-iisang babaeng nagpapabilis ng tibok ng kanyang puso.Ngunit si Cherry ay masaya na sa piling ni David, ang lalaking minahal nito nang totoo. Alam ni Jal na kahit anong gawin niya, kahit anong pag-aakit o pagpapakita ng kanyang damdamin, hindi siya kailanman magkakaroon ng puwang sa puso nito. Ang katotohanang iyon ang unti-unting gumuguho sa kanya.Sa gitna ng kanyang malalim na pag-iisip, tumunog ang telepono niya.“Sir Jal, dumating na po si Mr. Sebastian para sa meeting,” sabi ng kanyang secretarya.Saglit siyang napabuntong-hininga, pilit pinipigilan
Sa simpleng presensya nito, natutunan niya ang isang mahalagang aral: ang tunay na pag-ibig ay hindi laging nangangailangan ng pag-angkin. Ang damdaming iyon, gaano man kasakit, ay totoo at makapangyarihan sa kabila ng hindi nito pagkakaroon ng kapalit.Habang pinagmamasdan ni Jal ang kalangitan mula sa bintana ng kanyang opisina, naiisip niya ang bawat sandaling kasama si Cherry. Ang kanyang simpleng ngiti, ang kanyang lambing sa pakikitungo, at ang walang kapantay nitong kabutihan. Sa bawat alaala, nararamdaman niya ang kirot, ngunit kasabay nito ay may kakaibang kapayapaan na unti-unting bumabalot sa kanyang puso.“Tama na,” bulong niya sa sarili, halos pabulong ngunit puno ng determinasyon. “Hindi ko na kailangang ipilit ang damdamin ko. Si Cherry ang nagturo sa akin ng halaga ng pagmamahal, at sapat na ‘yun para maging bahagi siya ng buhay ko.”Dinala siya ng damdamin niyang ito sa pagninilay. Dati, ang pagmamahal para sa kanya ay isang laro lamang—isang bagay na madalas niyang m
Napangiti si Cherry sa sinabi ni David. “Ang cheesy mo talaga minsan, pero sige na nga, nakakatuwa rin.”Kinabukasan, maaga silang gumising para simulan ang kanilang paglalakbay. Unang destinasyon nila ang Gardens by the Bay, kung saan hindi maipaliwanag ni Cherry ang kanyang kasiyahan habang namamasyal sa Flower Dome at Cloud Forest.“David, tingnan mo ‘to!” tawag ni Cherry habang nagtuturo sa mga kakaibang bulaklak. “Ang ganda, parang sa fairytale.”Ngumiti si David habang kinukunan siya ng litrato. “Mas maganda ka pa diyan.”Nagkunwaring naiinis si Cherry, pero halata sa kanyang mga mata ang kilig. “Ikaw talaga, puro bola. Pero sige, salamat na rin.”Matapos ang Gardens by the Bay, dumiretso sila sa Marina Bay Sands SkyPark para makita ang 360-degree view ng lungsod. Sa taas ng observation deck, humawak si Cherry sa kamay ni David.“Ang sarap ng pakiramdam na andito tayo, away from all the stress,” sabi niya.“Deserve mo naman ‘to, Cherry,” sagot ni David. “You’ve been working so h
"Game ka ba sa isang medyo kakaiba?" tanong ni David kay Cherry habang nagpapahinga sila pagkatapos ng ilang oras ng kasiyahan sa Singapore Bay. Nakaupo sila sa isang bench, at ang malamlam na liwanag mula sa mga ilaw sa paligid ay nagpapagandang tanawin sa kanilang mga mata.Tumingin si Cherry kay David, medyo nagtataka. "Kakaiba? Anong ibig mong sabihin?" tanong niya, habang may pag-aalalang lumabas sa kanyang mga mata. Alam niyang si David ay may mga ideya na minsan ay medyo kakaiba at hindi inaasahan.Ngumiti si David, at nakita ni Cherry ang kislap ng kaligayahan sa kanyang mga mata. "Hindi naman ito nakakatakot, Cherry. Gusto ko lang subukan kung gaano ka pa kakayang mag-enjoy kahit na medyo malayo sa mga ordinaryong bagay na ginagawa natin."Dahil sa kabang nararamdaman, hindi maiwasan ni Cherry na mag-isip ng mga posibilidad. "Parang may malaki kang plano, ha? Anong klaseng kakaiba ito?""Pagkatapos nang makabalik kami mula sa aming hotel," sabi ni David."OK," sagot ni Cherry
"Masakit 'yan," ungol niya pero hindi siya napapaamo ng kanyang reklamo. Pinipisil niya muli ang mga utong nito at pinapanood habang umuuga ang kanyang ari.“Masakit man pero gusto mo naman, boy,” pang-aasar niya.Ang kanyang dibdib at mukha ay nagiging magandang kulay ng pula. Mukhang gusto niyang magprotesta pero nag-isip siya nang mabuti at nanatiling tahimik. Pinapadulas niya muli ang kanyang matigas at malaking titi at sinabing, "Tama yan, bata." Tahimik.Dinala niya ang isa sa mga sindi na kandila sa kanyang collarbone at dahan-dahan itong inilipat hanggang ang mainit na waks ay tumulo sa kanyang utong."Ahhhh," ungol niya habang nasusunog ang waks at saka nagsisimulang lumamig.Pinapadulas niya ang waks sa kanyang kabilang utong at pinapanood itong tumigas. Ang kanyang mga utong ay kasing tigas na ng kanya sa puntong ito. Inililipat niya ang waks pababa sa gitna ng kanyang dibdib. "Masakit ito kapag tinanggal dahil sa lahat ng buhok mo," sabi niya. Tahimik siya maliban sa mga u
Tatlong araw ang lumipas.Tahimik na nag-iimpake si Cherry, ang puso niya’y punong-puno ng kaba."Anak, sigurado ka bang gusto mong umalis?" tanong ni Gemma, ang kanyang ina, na may halong pag-aalala. "Wala namang masama kung harapin mo si Jal, Cherry.""Mama, hindi ko kayang ipagsapalaran ang kapakanan ng mga anak ko.""Pero hindi mo man lang ba siya bibigyan ng pagkakataon?"Napalunok si Cherry. "Paano kung bawiin niya ang mga bata sa akin?""Pero anak—"Naputol ang usapan nila nang biglang may kumatok sa pinto.TOK! TOK! TOK!Napahinto si Cherry, mabilis na tumingin sa kanyang ina. May hindi magandang pakiramdam na bumalot sa kanyang dibdib."Cherry… may bisita ka," mahinang sabi ni Ralph, ang kanyang ama, habang bumukas ang pinto.At bumungad si Jal.Napakagat-labi si Cherry, agad na umatras. Bakit siya nandito?Napansin ni Jal ang maleta sa tabi ng sofa. Kumunot ang noo niya, ang kanyang mga mata ay nagdilim. "Tinatakasan mo na naman ako, Cherry?"Mariing napapikit si Cherry. "Um
Mariing itinikom ni Cherry ang mga labi. Ayaw niyang ipakita kay Jal kung paano siya naaapektuhan ng presensya nito, kung paano nito nagagawang guluhin ang isip at puso niya kahit pa ilang ulit na niyang sinabing tapos na ang lahat sa kanila."Oo, Jal. Ganun lang kadali. Dahil tapos na tayo. Wala na tayong dapat pag-usapan.""Tapos na tayo?" Umiling si Jal. "Hindi, Cherry. Hindi pa tayo tapos. At hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sinasabi sa akin ang totoo.""Sinabi ko na ang totoo!" sigaw ni Cherry, ngunit kahit siya ay hindi kumbinsido sa sariling salita."Hindi!" Mabilis na lapit ni Jal, marahas niyang hinawakan ang braso ni Cherry, dahilan para mapaatras ito. "Hindi mo ako maloloko, Cherry! Hindi si David ang ama ng mga anak mo, kundi ako!"Napapitlag si Cherry. Hindi niya inasahan ang pagsabog ng galit ni Jal."Bitiwan mo ako, Jal!" Pilit niyang inalis ang pagkakahawak nito, ngunit mas lalo lang humigpit ang hawak ni Jal sa kanya."Bakit mo ako niloloko, Cherry? Sabihin mo
Tahimik na nakahiga si Cherry sa kanyang kama, ngunit hindi mapakali ang kanyang isipan. Sa kabila ng pagod at hirap ng kanyang pagbubuntis, hindi niya magawang ipikit ang kanyang mga mata. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang sinabi niya sa kanyang mga magulang."Hindi niya ako matutunton… Wala siyang alam kung nasaan ako… Sisiguraduhin kong hindi niya malalaman kailanman."Ngunit bakit siya kinakabahan? Bakit may isang bahagi sa kanya na nagsasabing hindi ito ganon kadali?Napahawak siya sa kanyang tiyan, pilit nilalabanan ang takot na unti-unting gumagapang sa kanyang dibdib."Mga anak, huwag kayong mag-alala. Hindi ko hahayaang maagaw kayo sa akin."Ngunit hindi niya alam na sa mga oras ding iyon… may isang taong hindi tumitigil sa paghahanap sa kanya.Blue Ocean Cruise, JapanHawak ni Jal ang isang dokumento habang matalim ang kanyang tingin dito. Nakaupo siya sa harap ng kanyang mesa, pilit pinoproseso ang impormasyong nasa kanyang harapan."Saan mo nakuha ito?
Maagang nagising si Gemma Jones, inunat ang likod at bumuntong-hininga bago tinungo ang kusina. Sa tahimik na umaga, isang tunog ang bumalot sa buong bahay—ang tunog ng malakas na pagsusuka mula sa banyo.Mabilis na napatingin siya sa kanyang asawang si Ralph, na kasalukuyang nagkakape sa lamesa. Pareho nilang narinig iyon. Hindi ito ang unang beses. Ilang araw na nilang naririnig si Cherry tuwing umaga, sumusuka na parang may dinaramdam."Ralph, may sakit kaya si Cherry?" nag-aalalang tanong ni Gemma habang dahan-dahang nilapag ang kutsara sa kanyang tasa.Napakunot-noo si Ralph, nagbabasa ng dyaryo. "Hindi ko alam. Pero kung may sakit siya, dapat sinabi na niya sa atin."Bumukas ang pinto ng banyo, at lumabas si Cherry, halatang namumutla, pawisan, at mukhang pagod. Halos hindi niya magawang itago ang kanyang panghihina."Anak, ayos ka lang ba?" Lapit agad ni Gemma, hawak sa braso ng kanyang anak. "Kanina ka pa namin naririnig na sumusuka. Baka naman may dinaramdam ka? Sabihin mo sa
Mariing napatingin si Jal kay Prescilla, ang kanyang panga ay humigpit, at ang kanyang mga kamao ay bahagyang sumara."Ano'ng pinagsasabi mo, Prescilla?" malamig niyang tanong, pilit na pinapakalma ang sarili.Ngumisi si Prescilla, inilagay ang kamay sa kanyang bewang. "Jal, hindi mo ba napapansin? Bigla na lang siyang nawala, bigla siyang nag-resign, at walang sinumang makapagsabi kung bakit. Hindi ba iyon kahina-hinala?"Hindi sumagot si Jal. Ngunit sa loob niya, may kung anong gumugulo sa isip niya."At kung tutuusin…" lumapit pa lalo si Prescilla, bahagyang idinantay ang kanyang kamay sa dibdib ni Jal pero agad itong inalis ng binata. "Dapat noon pa lang, ako na ang pinili mo. Hindi ko gagawin sa'yo ‘yang ginawa ni Cherry. Hindi ako tatakbo palayo sa’yo.""Huwag mo akong ipagkumpara sa kanya, Prescilla." malamig na sagot ni Jal. "At lalong huwag mong ipilit ang sarili mo sa akin."Napatigil si Prescilla, napalitan ng inis ang kanyang mukha. "Kahit anong gawin mo, Jal, hindi mo na
Pagkalapag ni Cherry sa Pilipinas, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya. Ligtas na siya. Malayo na siya kay Jal. At higit sa lahat, kasama na niya ulit ang kanyang pamilya.Dala ang kanyang mga gamit, sumakay siya ng taxi papunta sa kanilang bahay sa Tagaytay. Habang nasa biyahe, hinaplos niya ang kanyang tiyan, pumikit sandali, at nagbulong, "Mga anak, malaya na tayo."Nang makarating siya sa kanilang bahay, pinakiramdaman muna niya ang paligid bago marahang kumatok sa pinto. Ilang saglit lang, bumukas iyon, at bumungad ang kanyang ina—Gemma Jones, isang matapang ngunit mapagmahal na babae.Nanlaki ang mga mata nito. "Cherry?!"Hindi na nakapagsalita si Cherry. Sa halip, agad siyang niyakap ng kanyang ina, mahigpit, parang ayaw na siyang pakawalan."Anak… Diyos ko, anak! Ano'ng ginagawa mo rito? Akala ko nasa barko ka pa!"Narinig ni Cherry ang pagmamadaling mga yapak sa loob. Ilang saglit lang, lumabas na rin ang kanyang ama—Ralph Jones, isang dating sundalo, may ed
Napabuntong-hininga siya. "Damn it, Cherry… ano ba talaga ang nangyayari sa'yo?""Jal."Napalingon siya nang marinig ang isang pamilyar na tinig. Si Captain Prescilla Gana, ang isa sa mga senior officers sa cruise ship. Maganda at matikas ito, laging kontrolado ang sarili, pero sa mga mata nito ngayon, may nakatagong pait."Ano'ng ginagawa mo rito mag-isa?" tanong nito habang lumalapit."Wala. Iniisip lang ang isang bagay," matamlay niyang sagot.Tumikhim si Prescilla. "O isang tao?"Hindi siya sumagot.Ngumiti ito nang mapait. "Huwag mo nang itanggi. Lahat ng tao dito, nakikita kung paano mo hinahabol si Cherry."Nanigas ang panga ni Jal. "Anong pakialam nila?""Simple lang, Jal." Dumiretso ang tingin nito sa kanya. "Gusto ka nilang gisingin sa katotohanan.""At ano'ng katotohanan?"Humakbang si Prescilla palapit. "Na hindi ka na mahal ni Cherry."Parang sinuntok ang dibdib ni Jal sa narinig.Parang lumubog ang mundo ni Jal sa narinig niyang sinabi ni Prescilla. Hindi siya makapagsal
Sa wakas, ibinalik ng officer ang kanyang passport. "Alright. Safe flight, Miss."Napabuntong-hininga siya ng malalim nang makalagpas sa immigration. Isa na lang… check-in na lang…Pero bago pa siya makalayo, isang pamilyar na boses ang narinig niya sa likuran."Cherry!"Parang yelo ang dumaloy sa kanyang katawan. Hindi… hindi puwede!Dahan-dahan siyang lumingon, at nakita niya si Jal, hingal at mukhang desperado, nakatayo ilang metro lang ang layo mula sa kanya."Cherry, huwag mo akong takbuhan!" sigaw nito, hindi alintana ang mga taong nakatingin na ngayon sa kanila.Hindi na siya nag-isip pa. Mabilis siyang tumalikod at naglakad nang mas mabilis patungo sa departure area. "Huwag mo siyang pakinggan. Huwag mong hayaang habulin ka ng nakaraan," pilit niyang sinasabi sa sarili.Ngunit narinig niya ang tunog ng mabilis na pagtakbo—alam niyang hindi siya bibitawan ni Jal."Cherry, please! Sandali lang!"Damn it! Alam niyang wala na siyang takas.At bago pa siya makalayo, naramdaman niya
Nakatayo si Cherry sa harap ng kanyang maliit na locker, inaayos ang huling gamit na dadalhin niya. Hindi niya akalain na ganito kabilis matatapos ang kanyang trabaho sa barko—ang trabahong minahal niya, ang trabahong bumuhay sa kanya. Pero ngayon, wala na siyang ibang pagpipilian.Muli niyang hinaplos ang kanyang tiyan. "Kakayanin natin ‘to, mga anak."Nang sa wakas ay handa na siyang lumabas, isang malalim na hinga ang kanyang pinakawalan bago tuluyang isinara ang pinto ng kanyang kwarto."Cherry, ito na ang final clearance mo." Inabot ni Ms. Andrea Vasquez ang dokumento. "Everything is approved. You're officially free to leave the Diamond Cruise Ship."Mabilis niya itong tinanggap at tumango. "Maraming salamat po, ma’am. Hindi ko po ito makakalimutan."Malungkot siyang tinitigan ng kanyang manager. "Hindi mo ba talaga kayang ipaalam ito sa ibang crew? They’ll be devastated when they find out na umalis ka na."Muling umiling si Cherry. "Ma’am, gusto ko pong tahimik na umalis. Mas ma