Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, nilalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawis na init ng kanyang katawan pagkatapos mag-ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Cherry."Hinalikan niya siya, ang mga kamay niya ay dumulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginawa na ngayon ay kasing natural na ng paghinga. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya ng halik."Miss mo ako," sabi ni Cherry--hindi isang tanong kundi isang pahayag na totoo."Ang hirap labanan ng kagandahan mo," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni David ay pumasok sa kanyang leggings, lampas sa basang
Inilabas niya ito, dinidilaan ang kanyang kamay upang dahan-dahang himasin siya, pinagsasama ang kanyang likido at laway. Pagkatapos, humiga siya at itinuro ang kanyang ari pababa patungo sa kanyang puwit."Makukuha mo ang kumpletong karanasan ng masamang babae, David," pang-aasar niya, ang ngiti niya'y masama.Pinipilit niyang ibaba ang sarili sa kanya, sinisipsip muna ang dulo. Pagkatapos, gumagalaw siya pataas at pababa, mabagal at maingat, hanggang sa pumasok ang kanyang ari, at napapahingal siya sa kabusugan na nararamdaman niya sa loob. Laging siyang nagugulat sa bawat pagkakataon, ang pakiramdam ng pagiging ganap na puno. Nagsimula siyang mag-giling nang dahan-dahan, ang kanyang ritmo ay hindi nagmamadali.Ang mga kamay ni David ay dumadampi sa kanyang katawan, hinahaplos ang kanyang mga labi, bago bumaba sa kanyang mga suso. Sa ikalawang libong pagkakataon, napagtanto niya na ang kanyang mga suso, na may mga kurba at mga maputlang pink na utong, ay maaaring paborito niyang bah
Tahimik na nakaupo si Jal sa harap ng kanyang malaking mesa sa opisina, ang kanyang mga mata’y nakatuon sa laptop, ngunit ang kanyang isipan ay nasa isang lugar na hindi niya kayang abutin. Sa likod ng kanyang isipan, nandoon si Cherry—ang babae na hindi niya maabot, ngunit paulit-ulit niyang naaalala. Sa kabila ng lahat ng kayamanan, tagumpay, at kapangyarihang taglay niya bilang CEO, wala siyang magawa upang makuha ang puso ng nag-iisang babaeng nagpapabilis ng tibok ng kanyang puso.Ngunit si Cherry ay masaya na sa piling ni David, ang lalaking minahal nito nang totoo. Alam ni Jal na kahit anong gawin niya, kahit anong pag-aakit o pagpapakita ng kanyang damdamin, hindi siya kailanman magkakaroon ng puwang sa puso nito. Ang katotohanang iyon ang unti-unting gumuguho sa kanya.Sa gitna ng kanyang malalim na pag-iisip, tumunog ang telepono niya.“Sir Jal, dumating na po si Mr. Sebastian para sa meeting,” sabi ng kanyang secretarya.Saglit siyang napabuntong-hininga, pilit pinipigilan
Sa simpleng presensya nito, natutunan niya ang isang mahalagang aral: ang tunay na pag-ibig ay hindi laging nangangailangan ng pag-angkin. Ang damdaming iyon, gaano man kasakit, ay totoo at makapangyarihan sa kabila ng hindi nito pagkakaroon ng kapalit.Habang pinagmamasdan ni Jal ang kalangitan mula sa bintana ng kanyang opisina, naiisip niya ang bawat sandaling kasama si Cherry. Ang kanyang simpleng ngiti, ang kanyang lambing sa pakikitungo, at ang walang kapantay nitong kabutihan. Sa bawat alaala, nararamdaman niya ang kirot, ngunit kasabay nito ay may kakaibang kapayapaan na unti-unting bumabalot sa kanyang puso.“Tama na,” bulong niya sa sarili, halos pabulong ngunit puno ng determinasyon. “Hindi ko na kailangang ipilit ang damdamin ko. Si Cherry ang nagturo sa akin ng halaga ng pagmamahal, at sapat na ‘yun para maging bahagi siya ng buhay ko.”Dinala siya ng damdamin niyang ito sa pagninilay. Dati, ang pagmamahal para sa kanya ay isang laro lamang—isang bagay na madalas niyang m
Napangiti si Cherry sa sinabi ni David. “Ang cheesy mo talaga minsan, pero sige na nga, nakakatuwa rin.”Kinabukasan, maaga silang gumising para simulan ang kanilang paglalakbay. Unang destinasyon nila ang Gardens by the Bay, kung saan hindi maipaliwanag ni Cherry ang kanyang kasiyahan habang namamasyal sa Flower Dome at Cloud Forest.“David, tingnan mo ‘to!” tawag ni Cherry habang nagtuturo sa mga kakaibang bulaklak. “Ang ganda, parang sa fairytale.”Ngumiti si David habang kinukunan siya ng litrato. “Mas maganda ka pa diyan.”Nagkunwaring naiinis si Cherry, pero halata sa kanyang mga mata ang kilig. “Ikaw talaga, puro bola. Pero sige, salamat na rin.”Matapos ang Gardens by the Bay, dumiretso sila sa Marina Bay Sands SkyPark para makita ang 360-degree view ng lungsod. Sa taas ng observation deck, humawak si Cherry sa kamay ni David.“Ang sarap ng pakiramdam na andito tayo, away from all the stress,” sabi niya.“Deserve mo naman ‘to, Cherry,” sagot ni David. “You’ve been working so h
"Game ka ba sa isang medyo kakaiba?" tanong ni David kay Cherry habang nagpapahinga sila pagkatapos ng ilang oras ng kasiyahan sa Singapore Bay. Nakaupo sila sa isang bench, at ang malamlam na liwanag mula sa mga ilaw sa paligid ay nagpapagandang tanawin sa kanilang mga mata.Tumingin si Cherry kay David, medyo nagtataka. "Kakaiba? Anong ibig mong sabihin?" tanong niya, habang may pag-aalalang lumabas sa kanyang mga mata. Alam niyang si David ay may mga ideya na minsan ay medyo kakaiba at hindi inaasahan.Ngumiti si David, at nakita ni Cherry ang kislap ng kaligayahan sa kanyang mga mata. "Hindi naman ito nakakatakot, Cherry. Gusto ko lang subukan kung gaano ka pa kakayang mag-enjoy kahit na medyo malayo sa mga ordinaryong bagay na ginagawa natin."Dahil sa kabang nararamdaman, hindi maiwasan ni Cherry na mag-isip ng mga posibilidad. "Parang may malaki kang plano, ha? Anong klaseng kakaiba ito?""Pagkatapos nang makabalik kami mula sa aming hotel," sabi ni David."OK," sagot ni Cherry
"Masakit 'yan," ungol niya pero hindi siya napapaamo ng kanyang reklamo. Pinipisil niya muli ang mga utong nito at pinapanood habang umuuga ang kanyang ari.“Masakit man pero gusto mo naman, boy,” pang-aasar niya.Ang kanyang dibdib at mukha ay nagiging magandang kulay ng pula. Mukhang gusto niyang magprotesta pero nag-isip siya nang mabuti at nanatiling tahimik. Pinapadulas niya muli ang kanyang matigas at malaking titi at sinabing, "Tama yan, bata." Tahimik.Dinala niya ang isa sa mga sindi na kandila sa kanyang collarbone at dahan-dahan itong inilipat hanggang ang mainit na waks ay tumulo sa kanyang utong."Ahhhh," ungol niya habang nasusunog ang waks at saka nagsisimulang lumamig.Pinapadulas niya ang waks sa kanyang kabilang utong at pinapanood itong tumigas. Ang kanyang mga utong ay kasing tigas na ng kanya sa puntong ito. Inililipat niya ang waks pababa sa gitna ng kanyang dibdib. "Masakit ito kapag tinanggal dahil sa lahat ng buhok mo," sabi niya. Tahimik siya maliban sa mga u
Si Cherry ay sumisipsip sa ulo ng kanyang titi habang mabilis na inaalis ang mga pang-clip. Ang pagdaloy ng dugo sa kanyang mga bayag ay nagdudulot kay David na sumigaw ngunit ang kanyang titi ay naging sobrang tigas na para bang gawa ito sa marmol maliban sa mainit at pumipintig."Hindi iyon patas," reklamo ni David.“Oo, totoo iyon.” Sang-ayon ka na gawin ang lahat ng sinabi ko," sagot ni Cherry.Si David ay namula ng malalim na pula. “Opo, Ginang, ginawa ko.”Tumaas ang kilay ni Cherry sa salitang 'Ma'am'. Ibinaba niya ang mga braso ni David at ginabay siya sa kanyang nakatali na mga kamay papunta sa silid-tulugan at sa kanyang marangyang apat na poste na kama. Umakyat siya sa gitna at humiga nang patalikod. Binubuksan ni Cherry ang isang pulso at ikinakabit ito sa poste ng kama habang ang isa ay nananatiling malaya. Inalis ang kanyang teddy at inalis ang kanyang takong, umakyat siya at nagposisyon sa dibdib ni David. Nilalaro niya ang kanyang mga utong at nasisiyahan sa panonood n
Kailangan niyang bumalik muli, sa lalong madaling panahon, kung gusto niyang sumama sa kanya.Mabilis niyang hinanap ang kanyang clit at ginagalaw-galaw ito ng mabilis na maliliit na bilog sa namamagang bahagi.Ito ay isang ligaya na bagong sensasyon na ibinato sa kanyang katawan na pulsing na at ang kanyang orgasmo ay bumuhos sa kanya na may halos marahas na pag-urong ng kanyang puki. Sumigaw siya, hindi alintana kung maririnig siya. Pinaramdam sa kanya ni David na napakaganda, nalimutan niya kung nasaan siya, kahit na nalimutan niya kung anong planeta siya naroroon.Ngunit nanatili pa rin ang kanyang tibay.Itinulak niya pataas, niyayakap siya sa leeg at inaatras ang kanyang likod. "Gusto kong labasan ka nang maraming beses." Pinaikot-ikot niya ang kanyang balakang, ginigiling ang kanyang ari. "Pakiusap." Pumasok ka sa loob ko..."Nasiyahan ka ba?" "bulong niya." "Gusto mo pa ng ganito...Ahh..Ang sarap" Pinasok siya nang malalim at mas mabilis na ritmo"Oo." Oo…” Siya ay hing
Hinawakan niya ang kanyang baywang at hinikayat siyang ilapit siya ng isang pulgada. “At dito…putangina, para kang isang uri ng hubad na diyosa.”Ngumiti siya, hinawakan ang kanyang mukha at hinalikan siya. Pwede siyang makasama ng diyosa."Umupo ka," sabi niya. "Kunin mo ako."Meldy bumaba, ang kanyang malawak na ari ay iniunat siya hanggang sa isang masarap na punto na halos masakit ngunit naging isang kahanga-hangang densong sensasyon na nagdulot ng pagkalabo sa hangganan kung saan siya natatapos at siya ay nagsisimula.Umungol siya at niyakap siya nang mas mahigpit, hinihimok siyang igalaw ang kanyang balakang.Ang kanyang tinggil ay dumapo sa kanyang katawan at sa loob ng ilang segundo, ang pangangailangan na umabot sa orgasmo ay sumiklab sa kanya. "Oh!" "Oh oo," siya ay napahingal, ang kanyang mga salita ay nagsanib sa tunog ng mga alon na bumabangga sa kama. "Oh, David..Ahh ang sarap, ipalabas mo pa.""Halika kapag gusto mo," sabi niya sa kanyang bibig. "Sa maraming bese
Tahimik sa kabilang linya. Ilang segundo ang lumipas bago ito muling nagsalita."Hindi ko sinasadya, David," mahina nitong sabi. "Pero nadevelop ako kay Jal."Nanlambot ang katawan ni David. Halos hindi siya makahinga sa sakit. Jal Pereno. Ang kapitan ng Blue Ocean Cruise Ship.Matagal na niyang kinukutuban. Ramdam niya noon pa man na may pagbabago kay Cherry. Ang dating mainit nitong mga mensahe ay unti-unting naging malamig. Ang dating matatamis na "I love you" ay napalitan ng pawang mga "Ingat ka." Ngayon, wala na siyang kawala sa katotohanan."Sinaktan mo ako, Cherry," mahina niyang sabi. "Minahal kita nang buo, pero ito ang igaganti mo sa akin?"Tahimik ulit sa kabilang linya. Ilang saglit pa, muling nagsalita si Cherry."Pasensya ka na, David. Alam kong mahirap tanggapin, pero ito ang totoo."Napapikit si David. Mas mahapdi pa ito kaysa sa anumang sakit na naranasan niya sa buong buhay niya."Cherry…" Nanginginig ang kanyang boses. "Mahal pa rin kita."Sa pagkakataong ito, hindi
Tahimik ang gabi sa Blue Ocean Cruise, ngunit sa loob ng isang cabin, ang mga hikbi ni Cherry ay bumabasag sa katahimikan. Walang ibang tunog kundi ang kanyang malalim na paghinga at ang marahang hampas ng alon sa barko.Ang sakit na nararamdaman niya ay tila isang mabigat na bagyong hindi niya kayang pigilan. Parang may puwersang unti-unting dinudurog ang kanyang puso—unti-unting pinapatay ang natitira niyang pag-asa.Sa sahig, nagkalat ang mga sulat niya para kay David—mga liham na hindi niya kailanman naipadala. Mga pangako, mga pangarap, lahat ng iyon ay tila naagnas sa hangin. Sa kanyang kamay, mahigpit niyang hawak ang kanyang cellphone, umaasang may mensaheng darating, isang paliwanag, isang sagot—kahit ano mula kay David.Samantala, sa isang pribadong hotel malapit sa paliparan, tahimik na nakaupo si David, hawak ang isang bagong sim card. Tinanggal na niya ang luma, kasabay ng pagputol niya sa kanyang koneksyon kay Cherry.Sa harap niya, isang babaeng may matangos na ilong at
Nakatayo siya sa loob ng kanyang cabin, ang mga mata ay naglalaban sa tindi ng lungkot at sakit. Napadapa siya sa kama, hindi na kayang pigilan ang mga luha na patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Parang ang bawat patak ng luha ay may kasamang pighati na hindi kayang sukatin ng kahit anong salita."Huwag mong gawing masakit ito," ang bulong niya sa sarili, pero sa bawat pagtulo ng luha, pakiramdam niya ay may piraso ng kanyang puso na tuluyan nang nawawala. Gustong-gusto niyang isigaw ang sakit, pero hindi niya kayang gawin iyon. Masyado siyang nahihirapan. Sobrang sakit na hindi niya alam kung saan magsisimula o paano tatapusin ang lahat ng ito.Hinawakan niya ang kanyang dibdib, parang may bigat na hindi maipaliwanag. "David..." mahina niyang tinig. "Bakit mo ako iniwan? Anong ginawa ko? O baka naghihiganti ka sa akin? Nagkamali na ako ng minsan, pero inaayos kong muli ang lahat, hindi ba? Bakit hindi mo sinabi sa akin ang totoo na hindi mo pa ako napatawad? Bakit hindi m
Kinabukasan.Tahimik na nakaupo si Cherry sa loob ng coffee shop, hindi na mabilang kung pang-ilang beses na siyang nag-aantay sa isang tawag o mensahe mula kay David. Wala pa rin. Isang buwan na siyang nag-aantay, pero hanggang ngayon, puro tanong pa rin ang laman ng kanyang isipan.Ang mas masakit, parang siya lang ang naghihintay. Parang siya lang ang nasasaktan.Napabuntong-hininga siya at tumitig sa tasa ng kape sa harapan niya. Kumukulo pa ito, pero pakiramdam niya, parang nagyelo na ang kanyang puso sa sakit.Maya-maya, dumating si Marites at umupo sa harap niya. Agad nitong napansin ang namumugtong mga mata niya."Cherry... hindi ka na naman nakatulog, ano?"Napayuko si Cherry at pilit na ngumiti. "Siguro sanay na akong gising sa gabi at tulala sa umaga."Napahawak si Marites sa kanyang kamay. "Cherry, kailangan mong alagaan ang sarili mo."Napalunok si Cherry at nag-iba ang ekspresyon. "Paano, Marites? Paano ko aalagaan ang sarili ko kung hindi ko alam kung bakit nangyari ‘to?
Nakayuko si Cherry sa kanyang desk, pilit na idinadaan sa trabaho ang sakit na bumabagabag sa kanya. Hindi niya alam kung bakit biglang naglaho si David. Isang buwan na siyang hindi nagrereply, hindi tumatawag, hindi nagpaparamdam. Isang buwan na siyang nag-aantay, umaasa, at lumuluha sa bawat gabi.Napahawak siya sa kanyang dibdib, pilit pinipigilan ang muling pag-agos ng luha. Ayaw na niyang umiyak, ayaw na niyang magmukhang mahina. Ngunit paano kung hindi niya talaga kayang tiisin ang sakit?Sa loob ng tatlong taon, siya at si David ay magkasama. May mga pagsubok, oo, pero lagi silang nagkakaayos. Nung minsang na-fall siya sa iba, pinatawad siya ni David. Bumalik siya rito, pinatunayan niya na siya lang ang mahal niya. Kaya bakit ngayon, si David naman ang biglang nawala?Hawak niya ang cellphone, nag-alinlangan kung tatawagan ang pamilya nito. Ilang beses na siyang sumubok, ngunit pareho lang ang sagot nila."Wala kaming alam, Cherry. Hindi namin siya nakakausap."Ang huling pagka
Ngumiti si Cherry, kahit may mga luha pa ring dumadaloy mula sa kanyang mata. "Pangako, Marites, susubukan kong magpatuloy. Hindi ko alam kung paano, pero susubukan ko.""Yan ang unang hakbang, Cherry. Andito lang ako para samahan ka. Hindi kita iiwan," sagot ni Marites, yakap pa rin ang kaibigan. "Mahalaga ka, Cherry. At hindi mo kailangang mag-isa sa pagharap sa lahat ng ito."Habang niyayakap ni Marites si Cherry, naramdaman nila ang kahulugan ng bawat salita. Ang mga sugat na dulot ng pag-ibig ay hindi agad gumagaling, ngunit ang paghilom ay nagsisimula sa maliit na hakbang ng pagpapatawad at pagtanggap sa sarili.Muling tumingin si Cherry sa dagat, ang malamlam na mga alon ay patuloy na dumarating at umaalis, parang ang buhay din—punong-puno ng mga alon ng pagsubok at pagsisisi, ngunit palaging may pagkakataon na magsimula muli."Salamat, Marites. Alam kong hindi magiging madali, pero sa mga salitang sinabi mo, parang may liwanag na muli akong nakikita. Hindi ko pa alam ang buong
Ang mga salita ni Marites ay parang hangin na dahan-dahang humaplos sa puso ni Cherry. Isang init ang naramdaman niya mula sa yakap ng kaibigan, isang init na nagpawi sa ilang bahagi ng kanyang takot at panghihina. Hindi na siya nag-iisa. Ang mga galit at pagkabigo na kanyang kinikimkim ay unti-unting nawawala, dahil sa suporta at pag-unawa ni Marites."Marites…" Mahina ang tinig ni Cherry habang inilalabas niya ang mga huling patak ng luha. "Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka.""Magiging okay ka, Cherry. Kaya mo 'to. At hindi ako aalis," sagot ni Marites, mas malumanay ang boses. "Lahat tayo may mga pagsubok, at minsan, kailangan natin ng oras para maghilom. Pero matututo ka, at magiging mas malakas ka."Nagkatinginan sila, at ang mga mata ni Cherry ay punong-puno ng pasasalamat. Sa kabila ng lahat ng sakit na nararamdaman niya, naramdaman niyang may pag-asa pa. May pagkakataon pang makakabangon, at hindi na siya kailangang mag-isa."Sigurado ka ba na maghihilom pa ako?