Episode 6 : อ่อยเก่ง

อิงค์แลนด์

หลังจากที่เมื่อคืนฉันโดนคนบ้าโทรกวนจนนอนไม่หลับสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะนั่งออกแบบต่อเอาไว้ให้เขาดูหลายๆ แบบเพราะฉันคิดว่าคนอย่างคุณดีซีจอมกวนคงไม่จบแค่ที่คุยเมื่อคืนแน่

แกร๊ก

“สวัสดีค่ะพี่คิม” ฉันพูดพลางมองพี่คิมที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่โต๊ะทำงาน

“อ้าวอิงค์มาสะเช้าเลย” พี่คิมทักฉัน

“ค่ะ เพราะเจ้านายของพี่คิมเล่นโทรกวนอิงค์จนอิงค์นอนไม่หลับเลย” ฉันบอกไป

“ถือว่าอิงค์โชคดี” หื้ม..ฉันรีบเดินมานั่งตรงข้ามกับพี่คิมทันที

“พี่คิมว่าอะไรนะคะ” ฉันถามพี่คิม

“ปะ..เปล่าพี่แค่จะบอกว่าปกตินายไม่เป็นแบบนี้” หึ..เป็นหนักกว่านี้น่ะสิ

“เจ้านายของพี่เกลียดอิงค์เถอะ”

ฉันบอกแต่เหมือนพี่คิมจะยิ้มนะ เมื่อกี้ฉันเห็นว่าพี่คิมแอบยิ้มอ่ะ

“ไม่ต้องมายิ้มเลยค่ะ อิงค์จะรีบทำงานให้เสร็จแล้วก็จะกลับไทย” ฉันบอกไป เพราะถ้าขืนยังเป็นอยู่แบบนี้ฉันได้กลายเป็นฆาตกรแน่ๆ

“คิดว่าง่ายขนาดนั้นหริออิงค์”

“แล้วทำไมต้องทำให้มันยากด้วยล่ะคะ หน้าที่อิงค์คือจบงานจบแยกย้าย” ฉันนั่งคุยกับพี่คิมอยู่นานคุณเจ้านายก็ยังไม่มาสักที

“แล้วนี่ใครมาส่ง เฮียฮาร์เปอร์หรอ” พี่คิมพูดแบบนี้สนิทกับพี่ชายฉันชัวร์

“ค่ะ อิงค์จะมาเองก็ไม่ยอม”

“ดูอิงค์กับเฮียฮาร์เปอร์สนิทกันจังเนาะ”พี่คิมหรี่ตาเหมือนกำลังจับผิดฉันยังไงก็ไม่รู้

“เพราะพี่ฮาร์เปอร์เป็นทุกอย่างของอิงค์ค่ะ” ฉันบอกพี่คิมไป

“วันนี้นายเข้าบ่ายนะ พอดีนายไปหาพ่อนายน่ะ” พี่คิมบอกฉัน

“แล้วเกี่ยวอะไรกับอิงค์เล่า ไม่คุยด้วยแล้วไปทำงานดีกว่า” ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะนั่งทำงานของตัวเอง เพราะบ่ายฉันต้องรับศึกหนักจากเจ้านายของพี่คิม

“อิงค์ พี่ถามอะไรหน่อยได้มั้ย” อยู่ๆ พี่คิมก็เดินมานั่งตรงข้ามกับฉันแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอิงค์ตอบได้ อิงค์ก็จะตอบค่ะ”

“อิงค์มีแฟนหรือยัง” ฉันช้อนตามองพี่คิมที่ฉีกยิ้มให้ฉัน

“อิงค์มีแค่คนสำคัญค่ะซึ่งคนสำคัญของอิงค์ อิงค์รักมากด้วย” ฉันตอบพี่คิม แต่เหมือนว่าพี่คิมยังมีคำถามต่อ

“เฮียฮาร์เปอร์หรอ”

“ก็มีอยู่คนเดียวนี่คะ พี่คิมถามอะไรเนี่ยจะจีบอิงค์หรือไงกัน” ฉันพูดติดตลก

“มะ..ไม่ พี่ไม่อยากโดนกระทืบ” พี่คิมพูดพร้อมทำหน้ากลัว

“ใครคะ ใครจะกระทืบพี่คิมกัน”

“เอ่อ... พี่ว่าพี่กลับไปทำงานดีกว่า” เอ้า..ทำไมวันนี้พี่คิมแปลกจัง

นี่ก็จะเที่ยงแล้วพี่คิมก็ออกไปกินข้าวกับพี่แนนนี่ ส่วนฉันน่ะหรอพี่คิมสั่งข้าวมาให้เรียบร้อยแถมยังสั่งฉันว่าห้ามไปนั่งกินข้าวคนเดียวอีก คงไม่ต้องบอกนะคะว่าใครสั่งก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ

แกร๊ก

ฉันหันไปมองประตูที่ถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้อง แต่แล้วยังไงฉันไม่สนใจหรอกเพราะนี่ช่วงพักของฉัน เสียงเท้าเดินตรงมานั่งที่โต๊ะข้างฉัน

“ไม่คิดจะทักกันบ้าง” เสียงดังอยู่ข้างฉัน

“ดีค่ะ”

“ดีครับ อร่อยมั้ยข้าวที่ผมสั่งให้” ฉันหันมองทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด

“พี่คิมสั่งให้ค่ะ” ฉันบอก

“อ้าวหรอ แต่ผมจำได้ว่าผมสั่งไอ้คิมไว้นี่” เนี่ยเวลาพักของฉันกำลังจะหมดเพราะเขานี่แหละ

“วันหลังไม่ต้องก็ได้นะคะ ฉันไปกินเองได้ รบกวนคุณเปล่าๆ” ฉันกระแทกเสียงใส่

“ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรนี่ครับ”

“นี่เวลาพักของฉันค่ะ อย่าพึ่งกวน” ฉันหันกลับมาที่โต๊ะทันที

ครืด ครืด

ฉันมองมือถือตัวเองที่ดังขึ้นพร้อมกับเบอร์ที่คุ้นเคย

“ขา”

(วันนี้พี่ไม่ได้ไปรับนะคะ หนูกลับเองได้ใช่มั้ย)

“งานยุ่งหรอคะ อิงค์กลับเองได้ค่ะไม่ต้องเป็นห่วง”

(ถึงแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะคะ)

“โอเคค่ะตั้งใจทำงานนะคะ”

(ครับผม วันนี้พี่ไปนอนที่คอนโดด้วยนะ แต่จะดึกหน่อย)

“เดี๋ยวอิงค์รอเปิดประตูให้นะคะ”

ดีซี

ผมไม่ได้จะแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์หรอกนะ แต่เพราะในห้องมันอยู่กันแค่สองคนไง หรือเธอลืมไปว่าผมก็นั่งอยู่ถึงได้ทำเสียงสองเสียงสาม ถ้าผมเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นไอ้ฮาร์เปอร์เพื่อนผมนี่แหละที่โทรหาเธอ เอาจริงนะตั้งแต่คบกับมันมาผมรู้จักแฟนของมันทุกคนแต่ยกเว้นเธอที่อยู่ๆ ก็มาเป็นคนสำคัญซึ่งของมัน ผมก็ไม่รู้ว่ามันรู้จักเธอได้ยังไงถ้าจะบอกว่ามันปิดเรื่องเธอมันก็เก่งเกินไปแล้วอ่ะ แต่ก็ช่างแม่งไอ้ฮาร์เปอร์เถอะ

"อ่อยเก่ง"ผมพูดลอยๆ หลังจากที่เธอวางสายไป

"คุณว่าใคร"

"ว่าหมามั้งนั่งอยู่กันสองคน"ผมพูดขึ้น

"ถ้าไม่รู้ก็ไม่ควรพูดให้คนอื่นเขาเสียหายนะคะ"ก็ผมรู้ไงถึงพูดอ่อยขนาดนี้มิน่าล่ะไอ้ฮาร์เปอร์มันถึงได้หลงหัวปักหัวปำ

"หรอครับ"

"แล้วการที่ฉันอ่อยใครมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน"ผมหันมองคนที่พูดอยู่ข้างๆ ผม

"อย่าปากดีให้มันมากนะ เพราะผมไม่ได้เหมือนไอ้ฮาร์เปอร์"

“ใช่ค่ะคุณไม่เหมือนพี่ฮาร์เปอร์ เพราะพี่ฮาร์เปอร์เขาไม่เคยแกล้งฉันและเขาก็ไม่เคยพูดให้ฉันเสียหายด้วย”

และเหมือนตอนนี้เธอจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง แล้วยังไงคิดว่าผมจะยอมผู้หญิงแบบนี้หรอไม่มีทาง ถึงจะเป็นแฟนเพื่อนก็ช่าง ผมจ้องหน้าเธอกลับจนไอ้คิมผลักประตูเข้ามา

“เอ่อ..ผมควรออกไปใช่มั้ย” ผมปรายตามองไอ้คิมที่ยืนถามอยู่ตรงประตู แล้วผมก็หันกลับมามองคนที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่แบบไม่วางสายตา

“เรื่องของมึง” ผมบอก

“คะ..ครับนาย” ไอ้คิมรีบเดินมานั่งที่โต๊ะตัวเองทันที

“นั่งลงครับนี่เวลางานแล้วเอาไว้วันหลังคุณค่อยมาเถียงกับผมต่อ” ผมบอกก่อนที่เธอจะนั่งลงแบบไม่พอใจ 

“ตกลงคุณเลือกแบบไหนคะกรุณาแจ้งด้วยค่ะ ขอบคุณ” เสียงเล็กที่ดังขึ้นจนไอ้คิมกลั้นขำเกือบไม่อยู่จนผมต้องใช้สายตาดุมัน

“ไอ้คิมเดี๋ยวกูจะไปดูออฟฟิศใหม่” ผมบอกก่อนจะลุกขึ้น

“ได้ครับนายเดี๋ยวผม....”

“มึงจะไปไหน” ผมรีบถามไอ้คิมที่ลุกขึ้นเหมือนกัน

“ไปกับนายไงครับ” ไอ้คิมรีบตอบผม

“ไม่ใช่มึงแต่เป็นคุณครับคุณอิงค์แลนด์” ผมพูดขึ้น

“อ้าว..”

“แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะคะ ฉันมีหน้าที่ออกแบบไม่ใช่ไปเดินหน้างาน” เธอแย้งผมทันที

“ไปดูสถานที่จริงไงครับ เชิญ” ผมพูดแล้วผายมือก่อนที่เธอจะลุกขึ้นแบบไม่พอใจ

“แล้วจะไปยังไงครับ” ไอ้คิมถาม

“ขับรถไปและรถกูครับคุณคิม” ผมบอก

“แต่ว่ารถนาย.....” มันพูดก่อนจะหันไปมองเธอที่ยืนหน้าบึ้งให้ผมอยู่

“ก็รถกูไงจะทำไม”

“ไปหรือยังคะถ้าไม่ฉันจะกลับไปทำงานต่อ”

“มึงจะถามอะไรอีกมั้ยไอ้คิม” ผมถาม

“ก็นายเคยให้ผู้หญิงนั่งรถที่ไหนกัน”