Episode 5 : อยากเจอ

อิงค์แลนด์

ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานโดยที่ไม่สนใจคนที่ฉันกระแทกเสียงใส่เมื่อกี้ นี่เป็นการทำงานที่ฉันเหนื่อยที่สุดเท่าที่เคยทำงานมาเลยนอกจากจะเรื่องมากแล้วยังแกล้งเก่งอีก

ครืด ครืด

“ค่ะ”

(เลิกงานยังครับ)

“พึ่งเลิกค่ะ อิงค์ขอเดินเล่นแถวนี้รอพี่นะคะ”

(โอเคค่ะเดี๋ยวพี่ไปรับ)

ฉันวางสายพี่ชายตัวเองไป คอยดูนะจะฟ้องให้หมดเลยว่าเพื่อนรักของพี่ชายฉันเนี่ยแสบแค่ไหน ฉันเดินออกจากบริษัทตรงไปที่สวนสาธารณะ วันนี้ต้องนอนเร็วแล้วมั้งเพราะพรุ่งนี้ต้องมาสู้รบกับเจ้านายบ้าบออีก

“อิงค์แลนด์อันฮยอง อิงค์” ฉันหันมองตาเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี

“นาบี คิดถึงจังเลย” ฉันวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทันทีนาบีเป็นชาวเกาหลีคนเดียวที่ฉันมีเลยนะ

“คิดถึงเหมือนกัน”

ฉันยืนกอดกับเพื่อนอยู่นานก่อนที่นาบีจะลากฉันมานั่งแล้วซักฉันใหญ่เรื่องมาทำงานที่นี่ ที่จริงฉันกับนาบีเจอกันแทบจะนับครั้งได้เลยนะ ส่วนเรื่องที่เรารู้จักกันไว้มีเวลาจะเล่าให้ฟัง

“อิงค์ทำงานกับคุณดีซี” นาบีถามฉันแล้วยังทำหน้าตื่นเต้น

“อืม..บริษัทส่งมา” ฉันบอกเพื่อนไป

“คุณดีซี”

“จะพูดถึงเขาทำไมเล่า รู้มั้ยว่าวันนี้อิงค์โดนแกล้งทั้งวันเลยนะ” ฉันบอกก่อนที่นาบีจะทำท่าสงสัยแล้วมองหน้าฉัน

“แกล้งหรออิงค์ ไม่ใช่มั้ง”

“ใช่สินาบี ให้อิงค์นั่งทำงานข้างโต๊ะเขาแถมยังอยู่จับผิดอิงค์ทั้งวันเลย”

“เราว่าคนละคนที่เรารู้จักแล้วแหละเพราะคุณดีซีที่เรารู้จัก เขาเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าไปอยู่ที่ห้องทำงาน ไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวายนะ” ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วดีซีมันจะมีสักกี่คนกัน

“รู้จักเขาหรอ” ฉันถาม

“ก็เราทำงานบริษัทเดียวกับอิงค์แค่คนละสาขาอ่ะ”

“งั้นก็คุณดีซีคนเดียวกันแหละ นี่อิงค์ยังไม่รู้เลยนะว่าพรุ่งนี้อิงค์จะเจออะไรอีก” ฉันบอกเพื่อน

ฉันกับนาบีนั่งคุยกันจนค่ำพี่ฮาร์เปอร์ก็ยังไม่มาสักทีหรือลืมฉันไปแล้วก็ไม่รู้

“นาบีกลับก่อนก็ได้นะค่ำแล้ว เดี๋ยวอิงค์ก็จะกลับเหมือนกัน” ฉันบอก

“ให้เราไปส่งมั้ย” นาบีถามฉัน

“คนละทางกันเลยบ้านอิงค์กับนาบีอ่ะ” ฉันบอกก่อนที่เราสองคนจะหัวเราออกมาพร้อมกัน

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้”

ฉันนั่งรอพี่ฮาร์เปอร์เพราะเมื่อกี้ส่งข้อความมาบอกว่ากำลังมาฉันนั่งมองรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมา กึก สายตาของฉันก็ไปหยุดอยู่ที่รถคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างทางคุณดีซีไงคะอย่าบอกนะว่ามาจับผิดอะไรฉัน

“พี่มาแล้ว” ฉันรีบหันไปหาพี่ฮาร์เปอร์ที่เรียกฉัน

“หิวข้าวค่ะ” ฉันรีบบอกก่อนจะเดินมาเกาะแขนพี่ฮาร์เปอร์ไว้

“โอเคค่ะเดี๋ยวพี่พาไปกิน” ฉันหันไปมองอีกรอบรถของคุณดีซีไม่อยู่แล้วแต่ก็ช่างเขาสิจะอยู่จะไปก็เรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับฉัน

พี่ฮาร์เปอร์พาฉันมากินข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ คอนโดและฉันรีบฟ้องพี่ชายทันทีว่าเพื่อนเขาร้ายกาจมากแต่ทำไมพี่ฮาร์เปอร์ยิ้มมุมปากแบบนี้อ่ะฉันไม่เข้าใจ

“ยิ้มอะไรคะอิงค์โดนเพื่อนพี่แกล้งนะ” ฉันค้อนใส่ทันที

“โอ๋นะคะ..เดี๋ยวพี่จัดการมันให้ค่ะ”

“อิงค์แค่เล่าให้ฟังค่ะเดี๋ยวเขาก็มาว่าอิงค์อีกว่าขี้ฟ้อง” ฉันรีบบอกพี่ชายตัวเอง

“แล้วมันให้หนูทำงานที่ไหนคะ” พี่ฮาร์เปอร์ถามแล้วอมยิ้ม

“ข้างโต๊ะเขานั่นแหละค่ะ”

แค่ก แค่ก

“เป็นอะไรคะ” ฉันรีบถามเมื่อพี่ฮาร์เปอร์สำลักน้ำ

“ข้างโต๊ะมัน”

“ไม่พูดแล้วค่ะ อิงค์อิ่มแล้ว” 

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งหนูที่คอนโดนะคะแล้วพี่จะ...”

“หาสาวหรอคะ” ฉันรีบพูดตัดบทพี่ชายตัวเองทันที

ดีซี

ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูแบบที่คนสำคัญของไอ้ฮาร์เปอร์ออกแบบให้ ก็ใช้ได้นะครับแต่มันแค่ยังไม่ถูกใจผมแค่นั้น ผมนั่งดูหลายรอบแล้วก็ยังไม่เข้าสักที เฮ้อ

(ครับนาย)

“ขอเบอร์คนออกแบบหน่อย”

(อะ...อะไรนะครับขอเบอร์ใครนะนาย)

“คนที่นั่งข้างกูวันนี้ ให้ไวไอ้คิม”

(ครับนายเดี๋ยวผมส่งข้อความไปให้นะครับ ว่าแต่นี่ก็เที่ยงคืนแล้วนะ)

“เรื่องของกู”

ผมกดวางสายลูกน้องตัวเองทันทีเที่ยงคืนแล้วไงก็ผมไม่เข้าใจแบบอ่ะจะให้ทำยังไงถ้ารอถามพรุ่งนี้เดี๋ยวก็หาว่าผมแกล้งอีกแหละ ผมรอข้อความจากไอ้คิมไม่นานมันก็ส่งมาให้

(สวัสดีค่ะ)

“อืม..หวัดดี”

(คะ..คุณดีซี)

“ครับผมดีซีครับไม่ทราบว่าตกใจอะไร”

(มีธุระอะไรคะ)

“ถ้าไม่มีผมจะเอาเวลาที่ผมควรนอนมาโทรหาคุณทำไมครับ”

(ว่ามาเลยค่ะฉันง่วง)

“ผมไม่เข้าใจแบบที่สาม”

(นี่มันเที่ยงคืนนะคะมันเลยเวลางานแล้วค่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยถาม)

“แต่ผมอยากจะรู้ตอนนี้”

(ค่ะถามมาเลยค่ะว่าสงสัยตรงไหนฉันมีเวลาตอบคุณทั้งคืน)

“ก็ดีครับเพราะผมก็มีเวลาถามคุณทั้งคืน”

แล้วผมก็ถามเรื่องแบบแล้วสั่งให้แก้ไขตรงนั้นตรงนี้จนผมหันมองนาฬิกาอีกทีจะตีสองแล้ว ส่วนคนออกแบบของผมก็ทำไปบ่นไปเหมือนจะไม่ง่วงอ่ะ

“ผมว่าผมเอาแบบเดิมดีกว่าครับ”

(คุณ!!!)

“ผมสงสารคุณไงต้องมานอนดึกเนี่ย เอาแบบเดิมนี่แหละครับไว้พรุ่งนี้ค่อยแก้ก็ได้”

(มีความสุขมากมั้ยคะ)

“มากนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน”

(ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณ)

“แต่ผมอยากเจอคุณ”