Episode 1

       ฉันกำลังเดินทางกลับมาประเทศไทยพร้อมกับ "เนตรดาว" หรือ "เนตร" เพื่อนสนิทของฉัน เราไปเรียนไฮสคูลด้วยกันที่อเมริกา ส่วนเหตุผลที่ไปหน่ะเหรอ อย่าไปถามถึงมันเลย มันเป็นความเฮงซวยช่วงนึงของชีวิตฉันเองแหละ ความเฮงซวยที่ฉันตั้งใจจะลืมมันไปให้หมด เรียกได้ว่าเหตุการณ์นั้นเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตฉันเลยก็ว่าได้ แต่ก็นะ ฉันหนีไปไกลข้ามทวีปก็แล้ว สุดท้ายฉันก็หยุดหลอกตัวเองไม่ได้ว่าฉันไม่เคยลืม"เขา"คนนั้น คนที่ตราตรึงในห้วงหัวใจของฉัน และคิดว่ามันจะตราตรึงแบบนี้ตลอดไป โชคดีนะที่มียัยเนตรไปด้วยฉันเลยไม่ค่อยบ้าเท่าไหร่ ที่หมายความว่ายังมีความบ้าอยู่บ้าง แต่ก็ไม่หนักมากอ่ะนะ ตอนนี้ฉันกับยัยเนตรตัดสินใจที่จะกลับมาประเทศไทยเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัย มันเป็นการตัดสินใจที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงตัดสินใจแบบนั้น จะว่าใช้เหตุผลก็ไม่ใช่ ใช้อารมณ์ก็ไม่เชิง แต่ไหนๆก็ทำแล้ว ฉันก็จะไปให้สุด และแน่นอนว่าเราสองคนสอบติดคณะบริหารธุรกิจ สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ภาคอินเตอร์ของมหาวิทยาลัย KT มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของไทย ซึ่งถ้าไม่ใช่ที่นี่ ฉันก็ไม่เรียนแน่นอน ไม่ใช่ว่าหยิ่งยโสหรืออวดเก่งอะไร ด้วยอาชีพของฉัน การสร้างภาพลักษณ์มันจำเป็นมากๆ แม้จะไม่ได้เต็มใจที่จะทำ ก็ต้องทำ เพราะคนไม่ได้เสพเราจากความเป็นเรา แต่เสพเราจากภาพที่เราสร้างขึ้นมา ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าภาพของฉันตอนนี้มันดีหรือไม่ดีหรือยังไง เพราะฉันก็เป็นตัวของตัวเอง ฉันไม่สามารถเฟคได้ตลอดอ้ะ อกจะแตกตายให้ได้ ถ้าต้องเฟตตลอดเวลา ยอมอยู่แบบอดๆอยากๆแต่มีความสุขดีกว่า ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้โนเนมธรรมดา แต่ฉันคือดาราสาวสุดเซ็กซี่ที่มีชื่อว่า "ธิชา" ธิชารัช อัครกิจไพบูลย์ ความเซ็กซี่ที่ฉันมี ฉันภูมิใจ และมันคือตัวฉันมากๆ ฉันมีความสุขในการเลือกเสื้อผ้า เครื่องประดับ จับชิ้นนั้น มาแมทซ์ชิ้นนี้ ด้วยเรียวขาที่เรียวยาว ผิวที่ฉันดูแลอย่างดี หุ่นที่ฉันทุ่มเทออกกำลังกาย ฉันจะปิดบังไปทำไมในเมื่อฉันพยายามมากขนาดนี้ ถูกไหมคะ ซึ่งฉันมีคุณพ่อคุณแม่ที่แสนดีเข้าใจและรับได้ทุกอย่างที่เป็นฉัน อยากทำไรทำเลยลูก เอาเลยลูก เต็มที่เลยลูก ไม่ต้องกลัวอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร พ่อแม่ไม่เคยว่า ไม่เคยอาย แต่ภูมิใจในสิ่งที่เป็น แล้วฉันจะต้องสนคำพูดคนอื่นทำไม ถูกไหมคะ แค่ฉันคิดว่าฉันต้องไปอยู่ในครอบครัวที่เห็นลูกแต่งตัวโชว์นั่นนิด โชว์นี่หน่อย แล้วต้องห้าม ต้องด่า ทำเหมือนว่ามันผิดมาก ฉันคงอกแตกตายเป็นแน่

"ชา แกพร้อมมั้ยถ้าต้องเจอเขา" ยัยเนตรถามทันทีที่เราขึ้นรถเพื่อไปยังคอนโด และ "เขา" ที่ยัยเนตรหมายถึง ก็คือคนเดียวกับเหตุผลที่ฉันหนีไป ในวัยที่ฉันไม่แข็งแรงพอ

"ไม่หรอก ไม่มีทางที่ฉันกับเขาจะเจอกันอีก" ใช่ ฉันมั่นใจว่าฉันกับเขาคนนั้นจะไม่มีทางโคจรมาพบกันอีก เรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่วันนั้น และวันนี้ฉันคิดว่าเราแยกกันเดินคนละเส้นทางอย่างเป็นทางการแล้ว มันไม่มีทางที่เราจะโคจรมาเจอกันได้อีกแล้วแหละ

"แกยังไม่ลืมเขาอีกเหรอ 3 ปีแล้วนะ" ยัยเนตรผู้รักเพื่อนและเป็นห่วงเพื่อนแบบฉันถามขึ้น พร้อมจ้องเข้ามาในตาของฉันเพื่อดูปฏิกิริยาที่เป็นคำตอบที่ดีที่สุด ต่อให้ฉันจะแสดงละครเก่งแค่ไหน แต่คนหนึ่งที่ฉันไม่สามารถแสดงด้วยได้เลยคือเนตรดาว เพราะแค่มองตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไร แม้จะแอบซ่อนมันไว้แนบเนียนแค่ไหน เพื่อนรักของฉันก็สามารถจับสังเกตได้ทันที

"เนตร แกฟังฉันนะ ฉันคือธิชาคนแซ่บ ฉันคือดาราสุดเซ็กซี่ ฉันคือธิชาเวอร์ชั่นใหม่ และฉันจะไม่กลับไปเป็นบ้าแบบนั้นอีกแล้ว" ฉันตอบพร้อมมอบรอยยิ้มให้มัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าฉันเข้มแข็ง และพร้อมที่จะเดินต่อไปข้างหน้า ทิ้งทุกความเจ็บปวดไว้ข้างหลัง เมื่อก่อนฉันอยากจะลบ อยากจะลืมมัน แต่ปัจจุบันฉันคิดว่าฉันแข็งแรงพอที่จะอยู่กับมันได้ แม้จะไม่เข้าใจเลยก็ตามที แต่ชีวิตมันก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ มีเรื่องมากมายที่เราไม่เข้าใจแต่ต้องยอมรับให้ได้

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำไว้ว่าแกมีฉัน" ฉันได้แต่พยักหน้าตอบเพื่อนรัก ที่เอามือมากุมมือฉันไว้ เนตรกับฉันเราไม่ได้บอกรักกัน หรืออะไรกัน แต่ทุกการกระทำของเรา มันบ่งบอกให้รู้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่เคียงข้างกันแบบนี้

ฉันรู้สึกว่าฉันโชคดีที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้ ต่อให้มีแค่ยัยเนตรคนเดียวมันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน เพื่อนที่อยู่ข้างๆในทุกเหตุการณ์ แม้ว่าจะไม่เข้าใจเหตุผล แต่ก็ไม่ซักไซร้ รอจนฉันพร้อมที่จะเล่าเอง ฉันซึ้งใจที่สุดคือการที่เนตรตัดสินใจไปเรียนต่อกับฉัน เพราะมันเองในวันนั้นก็อยากอยู่กับพ่อแม่ ครอบครัว ยังรักสนุกกับสิ่งต่างๆที่นี่อยู่มาก แต่พอมันเห็นฉันเสียใจ มันก็ทิ้งทุกอย่างไปกับฉันอย่างไม่ลังเล และฉันขอบอกเลยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเนตร ต่อให้เนตรจะผิดหรือถูก ฉันก็จะอยู่ข้างๆเพื่อนของฉันอย่างไม่ลังเล และไม่สนใจเหตุผลเช่นกัน

ตอนโด W

"ชา แกแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันไปส่งบ้าน" ยัยเนตรถามอีกครั้งก่อนที่ฉันจะปิดประตูรถ สายตาของเนตรดาวเต็มไปด้วยความห่วงใย

"แกไปพักผ่อนเถอะไม่ต้องเป็นห่วง วันสองวันฉันก็กลับบ้านแหละ" ฉันยิ้มยืนยันการตัดสินใจให้มันก่อนที่จะปิดประตูรถและเดินเข้าไปในคอนโด แม้ว่าจะมีใจสั่นอยู่บ้าง ที่ต้องทำอะไรคนเดียว ในประเทศที่ง่ายต่อการพบเจอเขา แต่โลกคงไม่กลั่นแกล้งฉันตั้งแต่วันแรกหรอกใช่ไหม

"สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ" พนักงานคอนโดยิ้มหวานถามฉันเสียงใส

"ธิชา ธิชารัชค่ะ ขอคีย์การ์ดห้องที่คุณแม่ซื้อไว้ให้ด้วยค่ะ"ฉันถอดแว่นดำกับหมวกออกเพื่อยืนยันตัวตนและขอกุญแจกับพนักงาน

"กรี๊ด พี่ธิชาตัวจริงเสียงจริงเหรอคะเนี่ย หนูขอเซลฟี่หน่อยได้ไหมคะ" บอกแล้วไงว่าฉันดัง และฉันรู้สึกดีมากๆที่มีคนจำฉันได้ แถมแสดงออกว่าดีใจมากๆที่เจอฉัน มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลยแหละ

"ได้สิคะ" ฉันยิ้มหวานตอบไป

หลังจากเซลฟี่กับพนักงานนับสิบคนที่ทยอยกันมาเสร็จฉันก็ได้กุญแจห้องพร้อมกับคีย์การ์ดมาครอบครอง ฉันลากสังขารอันเหนื่อยล้าของตัวเองไปยังลิฟต์พร้อมกดชั้น 28 ชั้นสูงสุดของที่นี่ทันที การเป็นคนของประชาชนมันเหนื่อยมากๆเลยนะ แต่ฉันมีความสุขทุกครั้งเลยนะที่เห็นพวกเขายิ้มได้กับสิ่งเล็กๆที่ฉันทำให้ ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายรูป การเซ็นเคส หรือสมุดที่เขายื่นให้ แม้มันจะดูดพลังฉันไปบ้างก็ตามที แถมฉันพึ่งได้รู้ว่าคอนโดนี้ฉันบนสุดจะมีแค่สองห้อง และฉันได้มาห้องนึง ด้วยเงินของคุณแม่ที่ซื้อไว้รอลูกสาวคนสวยคนนี้ ใกล้มหาวิทยาลัย ความปลอดภัยสูง มีซุปเปอร์มาเก็ตชั้นใต้ดิน มีฟิตเนต สระว่ายน้ำ พร้อมที่จอดรถวีไอพีสำหรับฉัน ใครจะว่าฉันติดหรูฉันไม่สนหรอกนะ ฉันมีเงิน ครอบครัวฉันก็มีเงิน ฉันก็เลือกที่จะใช้้เงินซื้อความสุข ความสะดวกสบายให้ตัวเอง สมัยนี้แล้วไม่มีใครจะมานั่งลำบาก ทำคอนเทนท์ติดดินหรอก เดี๋ยวนี้อ่ะไม่มีใครสอนให้ทำมาหาเก็บแล้วนะ เขามีแต่สอนให้ทำมาหากินกันทั้งนั้นแหละ