Episode 6

"ใจเย็นๆสิคะพี่ฟีล ไปอาบน้ำก่อนมั้ยคะจะได้สบายตัว ยังไงคืนนี้เราก็คงสนุกด้วยกันทั้งคืน" ฉันพูดพลางลูบไล้นิ้วไปตามแผงอกของพี่ฟีลหวังปลุกปั่นอารมณ์และหาทางเอาตัวรอดไปจากสถานการณ์ตรงนี้ อย่างน้อยตอนที่เขาอาบน้ำก็พอจะยื้อ จะซื้อเวลาให้ฉันได้อยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย และฉันก็ภาวนาให้เหนื่อติดกับด้วยเถิด เพี้ยงงง

"ได้สิครับแล้วน้องธิชาจะไปถูหลังให้พี่ไหมครับ" โอ๊ย ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ ถ้าพี่วิณณ์คือผู้ชายที่ฉันเกลียดอันดับ 1 พี่ฟีลคืออันดับ 2 ไปเลย สายตา น้ำเสียง ท่าทาง มันทำให้ใบหน้าของเขาที่จัดว่าดูดี กลายเป็นดูแย่ขึ้นมาทันที สายตาที่หื่นกระหายของเขา มันทำให้ฉันกลัวจนใจสั่น แต่ฉันก็ต้องพยายามแสดงออกไปว่าฉันยินดี

"เดี๋ยวธิชารอเตรียมเซอไพร้ให้พี่ฟีลดีกว่าค่ะ" ฉันยิ้มหวานพร้อมผลักอกให้พี่ฟีลออกห่างตัว ซึ่งทักษะพวกนี้ฉันจำมาจากในละคร

"หึ พี่จะรอเซอร์ไพรส์จากน้องธิชานะครับ" พี่ฟีลพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ปึ้ง

ทันทีที่เสียงประตูห้องน้ำปิด ฉันก็มองซ้าย มองขวา แล้วค่อยๆเดินย่องเบาไปหยิบกระเป๋าแล้วก็ถือรองเท้าส้นสูงค่อยๆบิดประตูแล้วแทรกตัวออกจากห้อง จากนั้นใส่เกียร์หมาวิ่งไปยังถนนด้านหน้า เพื่อหาแท๊กซี่กลับคอนโดก่อนที่พี่ฟีลจะรู้ตัว

เอี๊ยด เสียงรถจอดข้างๆฉัน

"ขึ้นมา" เสียงโหดๆนิ่งๆของผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุุด และหน้าของเขาตอนนี้คือพร้อมจะฆ่าฉันตลอดเวลา ถ้าอยากฆ่าฉันขนาดนั้น ไม่ต้องมาจอดรับฉันหรอก ปล่อยให้ฉันไปตายดาบหน้าดีกว่า

ฉันเลยเลือกที่จะไม่ขึ้นและตั้งท่าจะเดินต่อไป ไปหาแท็กซี่ข้างหน้า น่าจะมีสักคันแหละ โลกคงไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนั้นหรอกใช่ไหม

"ถ้าเธอไม่ขึ้นมาตอนนี้อีกสองนาทีไอฟีลถึงตัวเธอแน่"พี่วิณณ์พูดหน้านิ่ง แต่แววตาของเขาคือสั่งให้ฉันเปิดประตูขึ้นรถเดี๋ยวนี้

ไม่มีจังหวะให้ฉันคิดนาน เมื่อสิ้นเสียงพี่วิณณ์ฉันหันไปเห็นพี่ฟีลกำลังจะเลี้ยวรถออกมายังถนนใหญ่ ฉันเลยตัดสินใจเปิดประตูไปนั่งข้างๆพี่วิณณ์ด้วยความไม่เต็มใจ หนีเสือปะจระเข้ หนีจระเข้ก็ปะเสืออีก ชีวิตธิชา ต้องทำบุญครั้งใหญ่ล้างซวยแล้วแหละ

"หึ ก็แค่นั้น" อย่างน้อยพี่วิณณ์ก็น่าไว้ใจกว่าพี่ฟีลความรู้สึกฉันบอกแบบนั้น และฉันก็เลือกที่จะเชื่อความรู้สึกตัวเอง แม้ว่าสมองจะบอกให้ฉันลงจากรถเดี๋ยวนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ

.

.

.

.

คอนโด W

"ขอบคุณที่มาส่งฉันนะคะ" อย่างน้อยพูดขอบคุณสักคำก็ยังดี เพราะฉันเป็นคนมีมารยาท เดี๋ยวเขาจะเอาไปว่าลับหลังว่าพ่อแม่ฉันไม่สั่งสอน

น่าแปลกที่ตลอดทางฉันกับเขาเราต่างไม่พูดกันมีแต่ความเงียบเท่านั้น แต่ที่แปลกกว่านั้นคือมันไม่ได้น่าอึดอัดแบบที่ควรจะเป็น และใช่ มันมีวูบนึง ที่ภาพในอดีตของเขากับฉันในบรรยากาศใกล้เคียงแบบนี้ มันฉายซ้ำเข้ามาในหัว แต่แค่แปปเดียวเท่านั้นแหละ เพราะสมองของฉันมันสั่งให้ลืม และรอบนี้ฉันทำตามคำสั่งของสมอง

"หึ" ยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของพี่วิณณ์ เป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่ชอบ เพราะเขาจะยิ้มแบบนี้เวลาที่เขาวางแผนในหัว โอ๊ะ นี่ฉันยังจำรายละเอียดของเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ ลืมมันไปได้แล้วธิชา

ฉันเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเดินเข้าคอนโดแต่แปลกใจที่พี่วิณณ์ก็เดินตามฉันมาติดๆ เหมือนเขาตั้งใจเดินมากับฉัน อย่าบอกนะว่า...! อย่าเถอะ ขอร้อง แต้มบุญที่ยังเหลือช่วยธิชาด้วยนะคะ สาธุๆๆๆ

จนมาถึงลิฟท์พี่วิณณ์ก็กดชั้น 28 เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ชั้นไหน

"คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ชั้นไหน" ฉันถามออกไปทันที แม่บอกว่าเวลาสงสัยให้ถาม ฉันก็เลยตัดสินใจถาม ไม่อยากคิดเองเออเอง และจะได้รู้ด้วยว่าแต้มบุญฉันยังพอมีอยู่บ้างไหม

"หึ" ตอบแค่นี้ตอบทำไมไม่ต้องตอบหรอก ตอบแบกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากอ่ะ

ติ้ง

ทันทีที่ลิฟเปิดออกเขาก็ก้าวเท้ายาวๆของเขานำหน้าฉันไปยังหน้าห้องฉัน

"เปิด" เขาสั่งฉันเสียงเข้ม

"คุณกลับไปได้แล้ว" ฉันสั่งบ้าง

"เปิด" ฟังกันบ้างดิวะ

"คุณก็กลับไปสิ" เอาสิไม่ยอมกลับก็ไม่เปิด

"ธิชาพี่บอกให้เปิด"

ฉันกอดอกมองหน้าเขา

O.O แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเข้าเอาคีย์การ์ดจากกุญแจรถเขาสแกนเข้าไปห้องฉัน ตลกเกินไปแล้ว ไหนคอนโดนี้แม่บอกปลอดภัยมากไง ทำไมเขาเข้าห้องฉันได้

ยังไม่ทันหายตกใจเขาก็ลากฉันเข้ามาในห้องพร้อมล็อคประตูลงกลอนเสร็จสรรพ

"ธิชาคุยกับพี่ดีๆได้ไหม" เสียงเขาอ่อนลง

"ไม่มีอะไรจะคุย เราไม่ได้รู้จักกันนี่คะ" ไปให้สุดธิชา

"พี่ขอโทษ" เชี่ยยยยย ใจกระตุกวาบแค่คำว่าขอโทษ แต่ไม่! ธิชาไม่ได้!! สามปีเลยนะที่เธอหนีไป เธอจะมาใจกระตุกกับคำง่ายๆของเขาไม่ได้ เธอห้ามใจอ่อนกับคำหลอกลวงพวกนี้เด็ดขาดนะธิชา เขาเห็นแค่เธอเป็นเด็กคนนึงที่จะหลอกลวงเธอยังไงก็ได้แค่นั้นเองธิชา ใจแข็งไว้!

"เรื่องอะไรเหรอคะเราเจอกันครั้งแรกเมื่อเช้าเองนะคะ" ฉันแกล้งถามย้ำอีกครั้ง และทำหน้าเหมือนคนที่จำเหตุการณ์ จำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย ใช่ค่ะ ฉันแสดง!

"ธิชาพี่ขอโทษนะครับ พี่รู้ว่าธิชาโกรธพี่มาก เกลียดพี่มากแต่ธิชาลองให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ"แววตาที่เจ็บปวดถูกส่งผ่านมาหาฉัน

โอ๊ยใจบางหมดแล้วอีพี่แต่ฉันเจ็บมาเยอะแค่นี้ไม่ได้ผลหรอก ที่เขาบอกเขาเจ็บ เขาเสียใจ เขาจะเจ็บ จะเสียใจ ได้ครึ่งนึงของฉันไหม หึ!!!

"ออกไปจากห้องฉันด้วยค่ะ มันดูไม่ดี" ฉันกอดอกเชิดหน้าบอกเขา

"แล้วที่ไปเข้าโรงแรมกับผู้ชายมันดีนักเหรอธิชา ไหนจะยืนแทบจะจูบกันกลางผับอีก อายุเท่าไหร่ริอาจกินเหล้าเข้าผับห้ะ" พี่วิณณ์ตะคอกฉันเสียงดัง นี่เขาเห็นฉันในผับตอนไหนบ้างวะ เขามองดูฉันตลอดเลยงั้นเหรอ หรือเขาแค่คิดเอาเองนะ

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่คะ" ไปให้สุดค่ะธิชา อย่าไปยอม เธอพึ่งรู้จักเขาเมื่อเช้า ท่องไว้ธิชา ท่องเตือนตัวเองเอาไว้

"ไม่มีผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาไปกินเหล้าเข้าผับเต้นยั่วผู้ชายแบบนั้นหรอกนะ" ด่ามาอีก มาอีกจ้า ไม่รู้สึกไรหรอกจ้า เพราะคนด่าก็ไม่ได้ดีกว่าฉันเท่าไหร่หรอก

"แล้วฉันบอกคุณตอนไหนคะว่าฉันดี" ปากดีให้สุดธิชา กลัวจนฉี่จะราดแต่อย่าให้เขารู้ แสดงให้เนียนแบบที่เคยเรียนมา แล้วเธอจะไม่เจ็บปวดอีก ฉันบอกตัวเองย้ำๆ

"ธิชา" เสียงรอดไรฟันที่ส่งออกมาบ่งบอกอารมณ์ของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

"ถ้าฉันไม่ดี คุณก็อย่ามายุ่งกับฉัน" ฉันตอบเขาไปด้วยเสียงที่ดังพอสมควรแบบช้าๆ ชัดๆ

"หึ งั้นเหรอ" พูดจบพี่วิณณ์ก็คว้าร่างฉันไปประกบปากจูบอย่างหนักหน่วงเหมือนต้องการที่จะลงโทษเด็กดื้อแบบฉัน จากจูบที่หนักหน่วงกระแทกอย่างรุุนแรงค่อยๆแปรเปลี่ยนมาเป็นความอ่อนโยน ความคิดถึงความเป็นห่วงที่มากับจูบนี้กำลังทำฉันเสียอาการ

ตึก ตึก ฉันทุบไหล่พี่วิณณ์ให้เขาปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะขาดอากาศหายใจตาย

หมับ จ้วบ ฉันสูดอากาศเข้าปอดได้ไม่ถึงสองวิพี่วิณณ์ก็ประกบจูบฉันอีกรอบที่มันร้อนแรงกว่าเดิม พี่วิณณ์จูบเก่งเหมือนเดิมและร้อนแรงขึ้นมากกว่าเดิมแต่ก่อนทุกอย่างจะเลยเถิดเขาก็ปล่อยฉันก่อนจะทึ้งหัวตัวเองอย่างควบคุมอารมณ์

"ไปอาบน้ำ" สั่งอีกแล้ว

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน"

"สิทธิ์ของคนที่เป็นจูบแรกและจูบเดียวของเธอไงธิชา" เขารู้?

"อย่ามั่นใจนักเลย ฉันอยู่เมกามาสามปีฉันอาจจะจูบผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเลยก็ได้ เอ๊ะ? หรือว่าทำมากกว่าจูบด้วยน้าาาา?" ฉันแกล้งทำเหมือนคนคิดหนักปั่นประสาทคนตรงหน้า

"ธิชา อย่าปั่นหัวพี่" รู้ทันไปอี้ก

"คุณก็ยอมรับความจริงหน่อย ว่าฉันจูบเก่งขนาดนี้คงไม่ได้จูบคุณคนแรกหรอกจริงมั้ย" เอาอีก เติมไฟลงไปในแววตาของคนตรงหน้าอีก เอาให้หัวร้อนจนน้ำทั้งโอ่งดับไม่ลงเลย

"ธิชา"