Episode 2

แชะ

"น้องธิชาเอียงซ้ายนิดนึงนะครับ" เสียงช่างภาพบอกตำแหน่งให้ฉันขยับ ซึ่งฉันก็ยินดีทำตามอย่างว่าง่าย

แชะ

"น้องธิชาครับจิกมาเลยครับ"เป็นช่างภาพที่บิ๊วเก่งมาก เอาวะธิชา สู้เขา เอาวิญญาณไก่ วิญญาณนก เข้าร่าง แล้วจิกให้กล้องแตกไปเลย

แชะ

"สวยครับ"ช่างภาพที่นี่เขาชมเก่งนะคะ ชมไม่หยุดเลย ชมจนฉันคิดว่าตัวเองมีีปีกเป็นนางฟ้าที่เทวดาถีบตกลงมาจากสวรรค์แล้วนะเนี่ยะ

แชะ

"แบบนี้แหละครับ ดีเลยครับ"ไม่ว่าฉันจะทำท่าไหน โพสต์แบบไหน พี่ช่างภาพก็คือชมไม่หยุด ชมเก่ง บิ๊วเก่ง มืออาชีพสุด ฉันชอบทำงานกับคนแบบนี้แหละ ไม่ใช่เพราะเขาชมฉันนะ แต่เพราะเขาทำงานเป็นมืออาชีพ งานก็จะรันไว เสร็จไว ฉันก็จะพักไวยังไงหล่ะ บางกองที่ช่างภาพไม่มืออาชีพนะไม่อยากจะพูด ถ่ายเสร็จค่อยมาเช็ครูป โฟกัสไม่เข้าบ้าง ฉันยืนไม่ได้องศาบ้าง เบี้ยวบ้าง อะไรบ้าง ต้องมาถ่ายแก้ เสียเวลาสุดๆไปเลย

แชะ

"ว้าว เซ็กซี่มากครับน้องธิชา"ฉันตั้งใจที่จะทำหน้าเซ็กซี่ และใช้มือลูบไล้ร่างกายเพื่อเพิ่มความเซ็กซี่เข้าไปให้ตรงคอนเซ็ปท์ที่เจ้าของงานอยากได้ รับรองเลยว่าทุกรูปต้องสวย แซ่บ ถูกใจพี่เจ้าของงาน และต้องจ้างฉันซ้ำอย่างแน่นอน

แชะ

"เรียบร้อยครับน้องธิชา" เสร็จแล้วการถ่ายแบบชุดว่ายน้ำในวันนี้ของฉัน ใช้เวลาไม่นานเพราะทุกคนมืออาชีพมากๆนั่นเอง

"ขอบคุณพี่ๆทุกคนนะคะ"ฉันยกมือไหว้ขอบคุณทีมงานทุกคนอย่างอ่อนน้อม บอกเลยเห็นฉันดื้อๆแบบนี้ ไหว้ตั้งแต่รปภ. แม่บ้าน ยันเจ้าของบริษัทนะคะ พ่อแม่สอนมาดีให้มีสัมมาคารวะค่ะ แต่ถ้าฉันเกลียดใคร อย่าว่าแต่ไหว้นะคะ หน้าก็ไม่มองค่ะ

"ขอบคุณน้องธิชามากๆนะครับ น้องธิชานี่มืออาชีพมากเลยนะครับ พี่ว่ายอดขายเดือนนี้ถล่มทลายแน่นอนครับ"พี่โปรดิวเซอร์พูด พร้อมชมฉันอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะได้ยินคำชมเหล่านี้ แต่มันกลับเป็นพลังวิเศษที่ทำให้ฉันมีแรงเรียนรู้ และพัฒนาตัวเอง เพื่อเพิ่มคุณภาพให้คุ้มกับการที่เขาจ่ายค่าตัวเรา

"ขอบคุณนะคะ อย่าลืมส่งมาให้ธิชาสักเล่มนึงนะคะ"ฉันบอกพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ทีมงานทุกคน

"ด้วยความยินดีเลยครับ"พี่โปรดิวเซอร์ก็รับคำทันที ส่วนสายตาเขาที่กำลังแทะโลมฉันตอนนี้ ฉันจะคิดซะว่าฉันมองไม่เห็นละกัน และจังหวะนั้นพี่ตากล้องสุดหล่อก็เดินเอาชุดคลุมมาส่งให้ฉัน มาได้ตรงเวลาพอดีที่ฉันต้องการเลย ขอบคุณมากค่าาาาา

"ขอบคุณนะคะ ธิชาขออนุญาติไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ"ฉันเลยตัดบทแล้วเดินหนีออกมาเปลี่ยนชุด ถึงฉันจะทำงานขายเซ็กซี่ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีเวลามีคนใช้สายตาลวนลามหรอกนะ มันออกจะน่าขยะแขยงและน่าอึดอัดมากๆด้วย

ตึก ตึก ตึก

เสียงเท้าหนักๆเดินตามหลังฉันมา ฉันกระชับชุดคลุมให้แน่นก่อนจะหันไปมอง เป็นพี่ตากล้องคนหล่อนั่นเองที่เดินตามฉันมา

"จะเป็นไรไหมครับถ้าพี่อยากจะขอเบอร์ติดต่อน้องธิชาไว้" พี่เขาถามเสียงนุ่ม และส่งสายตาสื่อความหมายมาให้ หึ จะจีบฉันสินะ ฉันดูออก แต่ตากล้องคนนี้หล่อ ธิชาให้ก็ได้ ถือว่าเป็นการเพิ่มคอนแทคให้ตัวเอง แต่ถ้าคุยแล้วโอเคไปต่อได้ก็ไม่ติดหรอกมั้ง

"ค่ะ เอาเป็นไอดีไลน์ไปละกันนะคะ" ฉันตอบก่อนจะพิมพ์ไอดีไลน์ให้ตากล้องหน้าหล่อคนนั้นก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ของแบบนี้ต้องวางตัวให้ดูแพงนิสนึง เขาจะได้ไม่มองว่าเราง่าย เพราะดาราส่วนใหญ่ที่ถ่ายแบบเซ็กซี่ คนมักมองว่าง่ายอยู่แล้ว ซึ่งมันไม่จริงเสมอไป

ฉันเองมีข่าวเยอะแยะเรื่องผู้ชาย เดตกับคนนั้น ไปกับคนนี้ ขึ้นคอนโดคนนั้น ไปเที่ยวกับคนนี้ เยอะมากๆ ถามว่าแคร์ไหมตอบเลยว่าไม่ ไม่เคยมีข่าวจริงเลยสักข่าว สมัยบินไป บินมา ทำงานที่ไทยบ้าง เมกาบ้าง นี่หลุดให้เพียบ ลือกันให้แซด เดือนนึงมี 30 วัน มีข่าวฉันไปแล้ว 38 ข่าว ฉันหล่ะนับถือใจนักจ่าว เขียนเก่ง จับผิดเก่ง หาข่าวเก่ง ใจคอจะไม่ให้ฉันมีเพื่อน มีพี่ มีน้อง มีคนรู้จักเลยหรือไงก็ไม่รู้ ขนาดกับยัยเนตร ยังเคยมีข่าวว่าพวกฉันเป็นเลสเบี้ยนเลย นับถือใจคนเขียนข่าวเลยอ่ะ สรรหาเก่งมากกกกกกก แรกๆก็มีรู้สึกบ้างนะ เวลาอ่านคอนเมนต์อะไรพวกนั้น แต่ตอนนี้ไม่ละ ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องจริง แปปเดียวคนก็ลืม ขนาดพ่อแม่ฉันยังปลงได้ ฉันจะไปแคร์ทำไม ชีวิตเรา ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ ใครขอไลน์ ขอเบอร์ถูกใจฉันก็ให้ ไม่ถูกใจก็ไม่ให้ แต่ทุกเคสที่ฉันให้ไปมีใครได้ไปต่อไหม คำตอบคือ ไม่มี คุยนานสุดคือ 1 เดือน น้อยสุดคือขอไว้เฉยๆแต่ไม่คุย เพราะฉันไม่มีอารมณ์จะตอบ และส่วนหนึ่งคือฉันยังไม่เคยลืมเขา คนที่ทำชีวิตฉันพังไปช่วงนึง ฉันยังไม่เคยลืม ไม่เคยมีสักวินาทีที่ฉันจะลืมได้ แต่ฉันต้องมูฟออน ฉันต้องไปต่อ ฉันหนีไปสามปี มันหมดเวลาหนีแล้ว ฉันต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริง และเดินหน้าต่อ ซึ่งตอนนี้ฉันเลืือกที่จะกลับมาเพราะฉันคิดว่าฉันแข็งแรงขึ้นแล้ว ฉันก็ต้องไปต่ออย่างเข้มแข็ง และเก็บเรื่องราวทุกอย่างไว้เป็นส่วนลึกของหัวใจ

Wynn Talk

"คุณวิณณ์ครับ คุณธิชาถ่ายงานเสร็จแล้วครับ" ไอกายเลขาคนสนิทผมรายงาน ผมเป็นคนสั่งให้ลูกน้องผมตามประกบธิชาเองแหละ ผมรัก ผมหวง และผมกำลังจะทวงคืน เพราะฉะนั้นทุกความเคลื่อนไหวของธิชาผมต้องรู้

"แล้ว?" ผมคิดว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น มองจากหน้าที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของมันผมรู้ทัน

"ไอฟีล ตากล้องขอเบอร์คุณธิชาแล้วเธอให้ไลน์มันไปครับ" ไอกายพูดออกมาเสียงกระท่อนกระแท่นไม่เต็มปากมากนัก

เพล้ง

ทันทีที่ไอกายพูดจบ เสียงแก้วกาแฟที่ผมกำลังจะยกดื่มก็ถูกผมขว้างลงพื้นอย่างแรงจนแตกกระจาย

จะเอาแบบนี้ใช่ไหมธิชา จะทำตัวแบบนี้ใช่ไหม เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่

"เอาตารางงานของธิชามาให้กูเร็วที่สุด" ผมสั่งไอกายเสียงดัง พยายามจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้โมโหแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้อ่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่ธิชาทำตัวแบบนี้ แม้ผมจะรู้ดีว่าเธอให้ไปงั้นๆ ไม่ได้สานต่อหรืออะไร แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะหวง หวงทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์ หงุดหงิดทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไร เพราะเรื่องบ้าๆนั่นที่เธอเข้าใจผมผิด และไม่มีแม้แต่โอกาสให้ผมได้อธิบาย เธอทิ้งผมไปทันที ผู้หญิงที่อ่อนแอ บอบบาง น่าทะนุถนอมแบบธิชา พอได้ใจแข็งขึ้นมา ก็แข็งยิ่งกว่าหิน เด็ดเดี่ยวเกินกว่าจะคาดเดาได้ และสามปีที่ผ่านมา มันนานมากพอแล้วที่ผมยอมปล่อยให้เธอไป ตอนนี้ถึงเวลาที่ผมจะต้องทวงธิชาคืนมาเป็นคนของผมให้ได้

"นี่ครับ" ไอกายยื่นให้อย่างเตรียมพร้อม มากกว่าลูกน้องคือเพื่อนสนิท เพราะมันรู้ใจผมทุกอย่าง และสามารถเดาได้ว่าผมต้องการอะไร

หึ ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นตารางงานที่ไอกายจงใจไฮไลต์เอาไว้

ถ่ายแบบเซ็ทใหม่ให้กับเครื่องประดับ WT เหรอ

"มึงเป็นคนให้บริษัทเลือกธิชาใช่ไหม" ผมถามไอกายอย่างรู้ทัน

"ครับ ถูกใจหรือไม่พอใจครับ" มันถามแบบกวนบาทาผม

"หึ ทำไงก็ได้ให้กูได้ถ่ายคู่กับธิชา" ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

เธอไม่มีทางหนีฉันไปไหนได้หรอกธิชา ตราบใดที่เธอเอาหัวใจผมไปด้วย ผมไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนแน่นอน

End Wynn Talk