4–Airport

Mikhael~

"This is really incredible, That piece of shit lost my money again!" Narinig kong pagmumura ng pinsan kong kambal na si Phoenix. Lumalabas ang litid ng ugat sa leeg niyapp. Umaapoy ang mga mata. Nakaupo kami sa isang VIP lounge nitong upscale night club. 

Pinanliitan ko siya ng mga mata dahil sa irita habang dumadagong sa ulo ko ang malakas na ingat ng musika. Hindi makapigil ang DJ ngayong gabi. Idagdag pa ang naghihiyawang mga tao. Hindi napappagod sa pagsasayaw at basang-basa na ng pawis. 

Natalo lang naman ni Nicola–ang isa pa naming pinsan, ang pera na maigi niyang iniipon para bumili ng bagong big bike chopper. Hindi sapat kay Phoenix ang sampung luxury cars na walang ginawa kundi ipatambay sa kanyang mansion.

Yumukod ako sa bar counter. Inabot ang baso kay Kendrix, ang kakambal niya. Ang very good kong pinsan na umaastang may ari ng night club pero hindi naman. He had managed to shoo away the actual bartender earlier, taking over with the kind of entitlement only a Henderson could exude. Saka hindi ko na problema kapag magiging busy siya sa kalokohan niya. Malakas magpasikat. Humihingi ako ng karagdagang libreng inumin. Tinaasan niya ako ng kilay pero hindi siya umangal at sinalinan ng chivas regal ang baso ko. Kinibot ko ang gilid ng labi bago tinungga ang alak.

"Why is he really addicted to casino?"ingos ni Phoenix saka tinunga ang alak. Pinahiran muna ng siko ang bibig bago magmura ulit. "Fucking asshole! A goddamn leech!"

"Kumalma ka nga,kambal. Palagi naman ganyan si Nicola eh. You should know better than lend him cash. Kasalanan mo yan, kitam?"tinatamad na sita ni Kendrix dito habang binubuksan ang botelya ng rhum. 

Hindi ko alam kung naging kulay kamatis ang pisngi ni Phoenix, pero sigurado akong umuusok ang ilong niya sa galit."Hindi ko siya pinahiram ng pera. Ninakaw niya 'yon! Naiintindihan mo? Malilintikan talaga–"

"Argh, Enough. Napapagod na ako sa pakikinig sa'yo,"putol ko. Binigyan ko siya ng matalim na tingin. Then, I rubbed my temples, the throbbing in my head intesifying. Insomnia had plague me for days now, since that day I turnover the company as a CEO, and this goddamn cacophony wasn't helping me. Tinatamad din akong tumambay sa bahay dahil ako lang mag-isa doon. Lalo ko lang maramdaman ang sakit ko. Sinulyapan ko ang smart watch. 3:15 a.m. Isa na namang walang tulugang gabi. Kulang na lang ay maging bampira na ako.

"You will never understand my situation, insan. I can't handle without buying want I want. Kaya nagtatrabaho ng maigi sa kompanya natin para may ipangtustus ako sa mga luho ko. Ngayon nawala na parang bula,"mahabang litanya ni Phoenix. Hindi naman ako interesado kaso hindi maiiwasan ang pagiging mayabang ng future CEO at kasalukuyang VP ng sister company ko na Strix Holding Corporation, they are specializing the high-end property development, luxury hotels and upscale retail complexes.

"Sabihin mo kung ano ang gusto mo,"usal ko. Tumayo ako para iwasan siya. Kumuha muna ako ng isang botelya ng Chivas ngunit may isang mabigat na kamay ang biglang sumpal sa likod ng balikat ko.

"Hey, look who's here!"bulalas ni Nicola sa malakas at masayang boses na para bang hindi naging biktima ng panglalait at pagmumura ni Phoenix kani-kanila lang. Bilib din ako sa pinsang kong 'to. Ngumingisi ng parang aso, umaastang inosenstre pero pinanlilisakan na ng mga mata ng isang pinsan namin. "Akala ko ba natulog ka na ngayon? Oh, tignan mo nga–"yumukod siya, "hindi ka talaga natutulog eh,no?"

I clenched my jaw. Bumaling ako sa kanya pero sinalubong niya ako ng smug face niya. Pati ako nabibwsit na sa sagurol na 'to. Kakauwi lang siguro galing casino–inubos ang ninakaw na pera ni Phoenix. "What the hell you want?"

"Just saying hi,"Nicola replied, throwing a his hand up in mock innocence. "Hindi ba pwedeng kumustahin ko ang mga dearest cousins ko?" 

"Yeah, you already done depositing my twin's money at he casino right?"hirit ni Kendrix, inaalog niya ang shake na may mapanuksong ngiti.

Walang lasang tumawa si Nicola. "May iniwan pa akong kunti. Narinig ko kasi bibili daw siya ng bagong big bike,"sarkastiko nitong saad. Kuminang ang mala-demonyo nitong ngiti. Tsaka nilipat nito ang atensyon kay Phoenix, tumulis ang ngiti niya. "Hmm, may isa yata na hindi masayang makita ako."

"You son of a–"sumugod si Phoenix, mahigpit na nakakuyom ang kamao niya pero pinigilan ko siya na mabilis sa kidlat. Ayoko ng gulo sa bar ngayon.

"Enough!"singhal ko sa mababa at nakasisindak na boses. "Phoenix, sit down. Nicola,either replace the money you took or get the hell out of my sight."

"What? Replace?" Tumawa ang hudyo, nanakit ang ugat niya sa tono nito. "What do you take me for, Mikhael? Naging malas lang ako sa casino. Nangyayari din minsan diba? Besides, you're the CEO now, right? Got all the mony to burn. How about helping a cousin out?"

Umeksena si Phoenix na parang sasabog na."You stole my one million pesos from me, Nicola! Ano tingin mo sa aking ATM mo na kukuhan mo lang ng pera kapag gust mo–"

"Uh-ho! Bakit mo kasi binigay ang black card mo? Did you forgot about the difference of pikot and bigay?" Nicola interrupted with a roll of his eyes. "Umiyak ka na baby. Oh, ibibenta ko na rin kaya mga fancy car mo. Alin kaya maganda doon?"

"Don't you dare!" Tumayo ulit si Phoenix para sugurin si Nicola. Pinaupo ko siya pabalik. Tawang-tawa lang ang hunghang na si Nicola saka dinagdagan pa ni Kendrix na nawiwili sa sitwasyon.

Lalong tumindi ang sakit ng ulo ko. Hindi ko makakayanan ang mga pinsan kong red flag. They are toxic,selfish, and entirely unconcerned about the consequences of their actions. I spent half of my life balancing between keeping them out of touble and trying to run my own chaotic world. Nakakapagod din. Pasalamat sila, mahal ko sila.

"Lumayas nga kayo,"kalmado kong saad. "Sabi kong lumayas kayong lahat dito!"

Kumurap si Phoebix, napaurong. "What?"

"Sinabi kong lumayas kayo." Inunahan ko silang tumayo. Inignora ang umiikot kong paningin sanhi ng fatigue. "I'm done babysitting tonight. And Nicola–"inirapan ko si Nicola. "If you take anything from us again, I won't be so forgiven."

Ito ang sinasabi kapag ikaw ang pinakamatanda sa magpipinsan. They respected me.

Ngumisi siya pero pinakita ko ang kakaibang kinang sa king mata na kinabahala niya. Tinaas niya ulit ang kamay saka nag-back out. "Okay, okay. No need to get so serious, boss. We're family aren't we?"

Iyan naman ang weapon niya. Family.

"Family." I let out a humorless laugh, pushing past Nicola without another word. Sa ngayon gusto ko lang ay ang preskong hangin at malawak na espasyo.

Lumabas ako sa VIP lounge, binagtas ko ang tahimik na pasilyo patungo sa balcony kung saan makikita ang buong syudad ng Manila. Gumaan ang loob ko at winala ng kaunti ang sakit ng ulo ko nang tumama sa mukha ko ang malamig na simoy ng hangin. Sumandal ako sa railing, pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Natatanaw ko ang bumubukas na ilaw mula sa horizon.

Alas kwarto y media ng umaga, I hadn't slept in over forty-eight hours.

At ngayon lalong lumala ang lahat sa pagitan ng mga pinsan ko. Lumuluba ang pagiging sugarol ni Nicola,naging unmanageable na rin ang bad temper ni Phoenix, at si Kendrix, ang saya niyang manira ng buhay ng ibang tao. Maliban sa isang pinsan ko na si Beau na wala rito, seryoso sa trabaho bilang VP ng kumpanya ko kaso nakasuot din yon ng maskara–inosente sa harap, mamatay tao sa likod.

Enough of this things. Nakaka-exhausted ang mga pinsan ko. Dagdag pasanin lang sila sa balikat ko. All I wanted now was a few moments of peace. Hindi na ako magdi-demad pa kasi bilang isang Henderson, peace was a luxy rarely granted.

Okay na sana ang lahat pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Dinukot ko agad para tignan ang text message. Sumalpok ang kilay ko. Pinasusundo ako ng nanay ko sa Airport. Tumungo kasi siya ng Japan ng tatlong araw pagtapos kong maging CEO. 

Natagpuan ko ang sarili sa Airport. Tumutunog ang bawat yappak ko sa malamig at makintab ng gusali habang naglalakad ako papunta ng departure area. It was barely dawn, the sky outside still a deepp navy blue streake with the first hints of morning light. Puno ang airport sa maraming taong pumaroo't parito. Sinulyapan ko ulit ang smart watc, mag-aalas singko na ng umaga. Sinabi niyang alas sais ang dating niya.

Kumunot ang noo ko matapos basahin ang announcement board na made-delay ang kanyang arrival. Nagmamadali akong sumugod dito sa gitna ng gabi, matamlay ako dahil kulang sa tulog at may natitirang pang sakitng ulo.

Oh, Great. Lalong sasakit ang ulo ko. I run my fingers on my tousled dark hair. Bumuga ako ng hangin na umupo sa bakanteng upuan malapit sa arrival gate. Kaso nahihilo ako, paano kung iinom muna ako ng tubig. Tumayo ako at hinay-hinay na tinungo ang pagbilhan ng bottled water. Pagkatapos kong bumili, pabalik ako sa inuupuan ko kanina ng may biglang kumalibit sa akin. Isang batang lalaki, siguro mga pitong taong gulang siya,pilyo itong ngumingisi. Kumikinang ang mga mata at hindi inaalis ang kamay sa damit ko.

"Daddy!"sigaw niya, kumapit sa ngayon sa isa sa mga binti ko.

"What the–?"nanlaki kung matang reaksyon, umatras ako at nalilito siyang tinignan. "Hey, kid. I think you got a wrong person."

Subalit lalong humigpit ang kapit niya sa akin. "Daddy, I missed you!"he exclaimed, matinis at nasasabik ang kanyang tinig. "Dinalhan kita ng chocolate form Belgium,dad!"

I blinked, wala akong masabi. "Belgium? Ano–"

"Magugustuhan niyo 'yon." Ngumiti sa akin ang bata, nagniningning sa kakulitan ang kanyang mga mata. "Sayang hindi ko nadala. Ibibigay ko yon mamaya,promise."

Suminghap ako. Nilibot ang tingin kung may nakakapansin sa kakaibang nangyayari. Namangha lang ang mga dumadan sa amin, at naramdaman ko na ang init na kumakalat sa aking pisngi. Binaba ko ang tingin sa kanya. "Listen, I'm not your dad and I don't even knew you."

Inikot niya ang ulo na tila iniisip niya ang sinabi ko pero pinagkrus niya ang mga braso at lalong lumapad ang kanyang ngiti. "Pero kamukha mo ang dad ko. At ayokong maghintay. So, hanggang dumating si Mom, ikaw muna ang dad ko,hmp."

"Excuse me? Hindi ganoon yan. Where's your mom? You shouldn't wandering around alone." Bumaba ang tinig ko na halos pabulong ko nang sinabi.

"Ewan kung saan... basta nandoon. Ang boring kasi. Pero hindi ka naman boring. So, dad, want to hear a riddle?"saad niya. Hindi siya nag-abala na hanapin pa ang kanyang ina.

Kumunot ang ilong ko, winawala ang frustration."Look, kid, I'm not in the mood–"

"Sige na maglaro tayo daddy!"Pamimilit niya.

"Raven!" Pareho kaming natigilan ng may tumawag sa kanya. Isang matalim at humahangos na boses ang gumulo sa amin. Nawala ang ngiti ko nang linungin ang babaeng papalapit sa amin. Tinakasan ng kulay ang kanyang mukha sa sobrang pag-aalala.

"Mom!"tawag ni Raven sa ina,

She was dress simply,yet elegantly–a fitted blue blouse paired with high-waisted denim jeans that hugged her curves in all right places. She has a long,chestnut-brown hair cascaded down her back in loose waves. Her face,delicate yet defined, bore features that were hard to forget: cheekbones, slender nose anf lips that were naturally full and tinted a soft pink. Her eyes, larged and almond-shaped framed by thick eyelashes. By that, my heart skip a beat.

"What are you doing?"tanong naman ng ina niya ng makalapit sa kanya.

"I found daddy!"

"Daddy?" The woman's eyes shot me, widening in shock. Saka biglang hinablot ang anak at kinaladkad palayo sa akin. "Diba sinabi ko h'wag mangdistorbo ng ibang tao lalo na sa mga stranger. I always remind you, don't talk to stranger. Go, mag-sorry ka sa kanya ngayon."

"Pero, Mom–"

"Wala ng pero. Magsorry ka na,"ulit niya, medyo nanginig ang boses niya.

Tumingin si Raven sa akin na may malapad na mga mata. "Sorry po,"anang niya saka yumukod.

"It's fine,"usal ko, hindi ko winawala ang tingin sa kanya. There was something achingly familiar about her face–theurve of her jaw, the way her hair framed her delicate features. Hindi ko maalala, dala ng pagod. "Do I... know you?"

Nanigas ang babae, may panic sa kanyang mga mta. "No, hindi pa tayo magkakilala. I'm sorry if my son caused you any trouble. We'll going now."nagmamadali niyang pahayag. Iniwas niya ang tingin sa akin at hinila ang kanyang anak.

Tahimik akong nakalalag ang panga habang pinapanood silang lumalayo. Bumayo ang puso ko sa loob ng dibdib ko. Nahihiwagaan ako. Parang may hindi tama. Parang kilala ko siya– sigurado ako. Ngunit saan ba? Kailan?

"Hey, wait!"tinawag ko siya. "At least tell me what's your name."

Subalit hindi siya huminto. Ni hindi siya lumingon sa akin. Wala na akong ibang ginawa kundi ang sundan sila ng tingin hanggang sa mawala sila sa gitna ng mga tao.

Napako ako sa kitatayuan ko, gulonggulo ang sisip. Sino ba talaga ang babaeng yon? Bakit parang pamilyar siya? At bakit, parang siya ang importanteng bagay na matagal ko nang winala?

Sumagi sa isip ko si Althea. No, hindi siya si Althea. Malabo.