CHAPTER 4

CHAPTER 4

—Pagsisimula ng lahat.

Helliry Point of View

—

“'Wag mo nga akong hawakan! Lumayo ka sa akin. Dahil kahit anong nangyayari hindi tayo magkakabalik.”

“Mommy! Daddy! Tumigil na kayo!”

“Isa ka pang bata ka! Nang dahil sa 'yo sa murang edad ko nabuntis ako!”

ISANG malakas na alarm clock ang nagpamulat sa akin mula sa pagkakabangungot. Napaupo ako saka napayakap sa tuhod.

Hindi nabanggit sa akin ng mga magulang ko ang dahilan ng pag-aaway nila. Basta isang araw ay bigla nalang silang nagkalabuan.

Napatayo ako at nag-unat ng sarili.

“Bakit ko ba iniisip ang panaginip lang. Hahanap nanaman ako ng trabaho.”

Napatakbo ako ng mabilis sa banyo ng makitang natanghalian ako nagising. Nakalimutan ko pang palitan ang alarm clock ko kaya pala.

—

“Siguraduhin mong tama ang mga contact number mong nilagay mo rito.” Tanong sa akin ng nag-iinterview para sa trabaho.

“Opo. Sigurado po ako.”

“Sige, tatawagan ka nalang namin kapag makakapasok ka na sa trabaho. Puwede ka ng umalis.” Matamlay akong napatayo at lumabas sa office.

Pang-apat na office na yata itong pinuntahan ko at wala silang ibang sagot kung hindi ang maghintay ako sa tawag nila.

Napatingin ako sa sling bag ko na naroon ang cellphone na nagri-ring. Nabuhayan naman ako ng loob dahil baka isa ito sa mga ina-applyan ko ng trabaho. Masaya ko itong sinagot.

“Hello po! Helliry at your service. Tanggap na po ba ako sa trabaho?” Tuwang tuwa kong sabi. Narinig kong napatawa ang nasa kabilang linya na ikinataka ko.

[“Ano ba iha. Ako ito ang ante Martha mo.”] Napangiwi ako at napaupo sa bench dito sa park.

[“Bakit? Anong problema? Wala ka pa rin bang nakukuhang trabaho?”]

“Gano'n na nga po.”

[“'Wag kang panghihinaan ng loob. Maraming trabaho riyan.”] Napatawa ako sa sinabi niya at tumango.

“Opo, tama po kayo. Subrang dami ng trabaho pero mahirap silang tumanggap ng magtatrabaho.” Parang nalibot ko na yata ang siyodad para lang makahanap ng trabaho.

Narinig ko sa kabilang linya na parang may tumatawag kay ante Martha.

[“Iha, pasensiya ka na kailangan ko ng patayin ang tawag, dumating na ang mga bisita ko eh. Tatawagan ulit kita sa susunod.”] Hindi niya na nahintay pa ang sasabihin ko ng mapatay na ang tawag.

Napabuntong hininga ako at tumayo. Siguro mayro'n pa riyang iba.

Lalakad na sana ako ng biglang may magtulak sa akin dahilan para mapaupo ulit ako sa bench na inuupuan ko kanina.

Taka akong tumingin sa mga kalalakihan na nilampasan lang ako. Ang sakit ng pwet ko roon ha.

Nag-init ang ulo ko ng pamilyar sa akin ang lalaking iyon.

“Iyon 'yong nakaraan na minamaliit Ang matanda. Siya na nga ang nakabangga eh.” Sigurado akong siya iyon kahit likod niya palang. May mga guardiya siyang kasama. Sa paglalakad palang niya ay mahahalata mong mayabang na siya.

“O kalma. Baka ma inlove ka sa kaniya kapag nakita mo ang mukha niya.” Napatingin ako sa likuran ko ng may magsalita.

“Sino ka?” tanong ko sa kaniya dahil hindi ko naman siya kilala, lalaki siya at mukhang maluko, dating niya palang.

“Baka mawala pa ang galit mo sa kaniya, at ikaw ang lalambot.” Tinaasan ko siya ng kilay.

“Mukha bang matigas ang katawan ko? At anong sinasabi mo riyan?”

“Hindi ba't ganiyan kayong mga babae? Kahit red flag—Aray! Bakit mo ako binatukan?” Nilapitan ko siya at hinawakan sa kuwelyo.

“'Wag mo akong idadamay sa kalukuhan mo. Para sabihin ko sa 'yo! Kahit red flag kung pagdating sa babaeng minamahal niya ay mawawala 'yon. Ayos lang!” Binatukan ko ulit siya ng isang beses. Hindi ko tuloy nakita kung saan pumunta 'yong lalaking bumangga sa akin, namumuro na siya. Noong una ay 'yong matanda.

“Nandito lang pala kayo.” Napatingin ako sa isang pamilyar na buses.

“S-Stellan?”

“Yeah. We meet again Helliry.” Napangiti ako rito.

“Anong ginagawa mo pala rito?”

“Itong kapatid ko kasi. Nakita niya pala tayo nakaraan na magkasama kaya na curious siya kung sino ka.” Napacross arm ako at tumingin sa kapatid niya pala.

“Tapos ginawan mo ng issue? Anyway, ang layo na magkapatid pala kayo, hindi halata.” Napakamot ako sa noo ko.

“Ano naman, anong ibig mong sabihin? Panget ako!” Lumayo ako sa kaniya dahil sa pagsigaw niya. Seryuso ba 'to?

“Ikaw ang nagsabi niyan. May narinig ka ba na sinabi ko?” Napatingin ako Kay Stellan na tumatawa.

“Ano palang pangalan mo?” Tanong niya sa akin.

“Helliry.” Magsasalita pa sana siya ng higitin siya ni Stellan.

“Tara na, nagawa mo pang tumakas sa meeting. Mauuna na kami Helliry gagawa ako ng schedule para makabonding. Ito kasi, nagme-meeting kami bigla nalang tumakbo.” Tumango nalang ako at kumaway sa kanila.

“Saglit lang kuya kinakausap ko pa si ano eh. Ano na ulit pangalan niya? Celery?” Napakuyom ang kamao ko sa sinabi niya. S!raulo ba ang batang 'yon.

Pagka-alis nila ay napaupo ulit ako sa bench. Nagugutom na ako pero kailangan kong mag tiis dahil paubos na ang pera ko wala pa rin akong trabaho, baka maubusan pa ako mahirap na.

“M-Mommy, wh-where are you.” Napatigil ako nang may makita akong umiiyak na batang babae habang naglalakad. Palingon lingon siya sa paligid habang umiiyak at naglalakad ng mabagal. Mukhang hinahanap niya ang mommy niya.

Hindi ko sana ito lalapitan pero nakokonsensiya ako kung hindi ko tutulungan.

“Bakit ka umiiyak?” tanong ko rito. Napatigil naman siya.

“I can't find my mother, ate.” Napasimangot ako. Ba't ume-english ito? Nakita ko ang suot niya na may lace pa. Pagtingin ko ay address ng bata ang nakalagay. May nakalagay rin na numero rito. Talagang nilagay para kapag nawala siya ay madali siyang mahahanap.

“Ihahatid nalang kita sa bahay niyo okay?” Naisipan kong ako na mismo ang mag hatid sa kaniya at baka may makita akong trabaho sa daan. Feeling ko kasi hindi ko pa napupuntahan ang lugar sa address niya.

“Paano ka nga pala napunta rito?” Hawak ko na ang kamay niya at kasalukuyan kaming naglalakad.

“I was walking with Yaya then suddenly—”

“T-Teka lang.” Pinatigil ko ang pagsasalita niya at tinakpan ang ilong.

“Why are you crying po?”

“Saglit lang kasi. Ba't mo ba ako ine-english? H-Hindi ko maintindihan magdudugo na ilong ko.” Tinawanan lang ako ng bata. Infairness, ang cute niya.

“English has been the language taught to me since then. I can understand tagalog, but I can't talk.” Tinignan ko siya, mukhang nasa limang taon o anim na taon na siya pero grabe na ang pag-iisip. Buti at hindi niya ako inisipan ng masama. Sumasama agad siya sa mga tao.

“Sige nalang. Ihahatid na nga kita. Baka hanggang mamaya tuluyan ng magdurugo ilong ko.”

—

Habang naglalakad kami ay napapansin ko ang mga bahay sa paligid. Subrang laki at halatang yayamanin ang mga nakatira rito. Tama nga ako Hindi ko pa napupuntahan dito.

“Tama ba dinadaanan natin?” tanong ko sa kaniya dahil baka hindi ko nasundan itong address.

“Yes po. I think so.” Hindi ko maintindihan kung sigurado ba ito o hindi. Buti nalang at may mga tao sa labas na puwede kong pagtanungan.

“We're here!” Pagkatapat namin sa isang malaking bahay ay nagulat ako ng may sumalubong agad sa bata. Mukhang Ina niya ito na subrang nag-aalala. Napangiti ako dahil maayos ko naman palang naihatid ang bata. Mukhang kanina pa nila ito hinahanap.

Nang napansin kong masaya na sila ay aalis na sana ako ngunit bigla akong tinawag.

“Saglit Iha.” Napatingin ako rito. Bago pumasok ang bata sa loob ay yumakap muna siya sa akin at nagpasalamat.

“Anong pangalan mo?” tanong sa akin ng Nanay niya nang makapasok na ang bata.

“H-Helliry po—teka ano po ito.” Nagulat ako nang ilagay niya sa kamay ko ang pera.

“Utang na loob ko sa 'yo. Kanina p a kasi namin hinahanap ang anak ko. At buti nalang napunta siya sa mabuting kamay.” Napanguti ako rito.

“Wala po s-sa akin 'yon. Hindi niyo na po ako kailangang bigyan ng pera.”

“Sige na. Tanggapin mo na, alam kong napagod ka sa paglalakad.” Wala na akong ibang nagawa dahil nagpaalam na kaagad siya. Grabe talaga ang mayayaman. Buti at mababait sila.

Naglakad na ako pabalik, mukhang marami ito. Binalik ko lang naman ang anak niya. Muli akong napalingon sa likuran nang parang may tumawag sa akin.

“Saglit iha. Halika muna kumain sa loob. Pananghalian na rin at alam kong pagod ka.” Tatanggi pa sana ako nang hilain niya ako.

—

“N-Nakakahiya naman po.” Napayuko nalang ako habang nasa harap ng hapag kainan at kasama ang buong pamilya. Nahihiya ako lalo na kapag nagseserve ang mga kasambahay. Kahit may kaya kami noon ay hindi kami kumuha ng katulong kaya naninibago ako.

“Naku sige lang. Kumain ka ng marami.” Napatitig ako sa kanila. Masaya silang pamilya. May dalawa pala siyang anak. Kasama niya ang asawa niya pati na rin ang Lolo at Lola. Bigla akong napaisip at nakaramdam ng inggit dala ng nakaraan.

Parang pinagkait sa akin ang magkaroon ng kasama. Kung may kapatid siguro ako ay makukuntento na ako. Oo nga ang laki ko na. Pero kasi kakaiba 'yong alam mo na maayos ang pamilya bago sila umalis, sa lagay ko kasi umalis sila na hindi nagpapaalam.

“Anong iniisip mo iha?” Napatigil ako sa pag-iisip nang tanungin ako ng Nanay ng bata.

“A-Ah wala po. Naisip ko lang na, subrang saya sa pamilya niyo.”

—

Busog akong lumabas sa malaking bahay nila. Sa katunayan ay nagpahinga pa ako saglit pero kailangan ko ng umalis. Pero kahit nakapagpahinga ako ay busog pa rin ako.

“Mag-iingat ka iha.”

“Sige po. Maraming salamat!” Napabuga ako ng hangin ng makalabas ako sa gate nila. Grabe kahit saglit lang ako roon ay nag-enjoy ako. Balak ko nga sanang tanungin kung naghahanap ba sila ng katulong kaso 'wag na. Ang dami na kasi nilang katulong tapos sisiksik pa ako. Mukhang hindi rin sila naghahanap.

Napatakbo nga ako para balikan ang nakita ko kaninang hiring. Basta ang nakasulat doon ay hiring for workers 'di ko tuloy malaman kung anong klaseng workers ba.

Pagkarating ko ay tinanong ko kaagad Ang nagbabantay.

“Open pa po ba kayo sa workers? Gusto ko pong mag-apply.” tanong ko.

“Naku mga lalaki ang hinahanap namin iha. Para sa lalaki ang trabaho, mula sa pag-aayos ng mga nasirang parte ng wires, appliances at iba pa. Pero matatanggap ka namin kung mayro'n kang experience.” Napalunok ako at umiling.

“Pasensiya na po, wala po akong alam sa ganiyan. Baka imbis na ma-ayos ko masira ko lalo. Sige po, salamat.” Umalis na ako roon dala ang kahihiyan.

“Hindi naman kasi sinabi agad na para sa lalaki.”

Habang naglalakad ay napatigil ako sa isang napakalaking bahay. Malaki ang gate nila pero dahil mas malaki ang bahay ay nakikita ko pa rin.

“Bakit Hindi ko man lang napansin 'to kanina?” Lumapit ako rito at sinubukang silipin.

Hindi nga ako nagkakamali, isa itong mansiyon at dahil sa ganda at laki ay para na itong castle. Napalingon ako sa paligid, ito ang pinakamalaking bahay rito. Halos lahat naman sila ay malalaki pero Ito talaga ang kakaiba. Parang Reyna at hari ang naninirahan dito kung gano'n. Kahit nga nasa labas ka palang ng gate nila ay makikita mo na ang karangyaang mayro'n sila.

Napangiti ako, siguro ay mababait ang mga tao rito. Naniniwala kasi ako na kapag mabait ang kalapit bahay, mabait na lahat. Gaya nalang ng bahay na napuntahan ko kanina. Baka buo rin ang pamilya ng mga nandito. Pagkalaki ba naman ng bahay tapos walang laman.

Aalis na sana ako ng makakita ako ng paskil sa hindi gaanong malayo.

“Teka? Ibig sabihin ganito kalawak ang lupa riyan sa loob?” Ngayon ko lang napansin na ang lawak ng agwat nitong bakud mula sa malaking bahay, kakaiba dahil sementado pa ang bakod. Gaano ba kayaman ang nakatira rito. Pinuntahan ko ang paskil at binasa ito.

“Hiring Maid. 10 thounsands a month? We? Alam kong malaki ang bahay pero 'yong ganito kalaki?”