CHAPTER 3

CHAPTER 3

Helliry POINT OF VIEW

“Hintayin mo nalang ang tawag namin.” Napatango nalang ako at pinigilan ang pagbuntong hininga bago umalis sa harapan ng boss na papasukan ko sanang trabaho.

Wala namang pinagbago dahil nakailang restaurant, cafe, grocery store at iba pa ay walang ibang sinabi sa akin kung hindi ang maghintay ng tawag nila. Pero iyong mga nakaraang araw pa na sinabi sa akin iyon ay hanggang ngayon wala pa rin.

Napasipa sipa nalang ako sa mga bato na nadadaanan ko dahil hindi ko na alam kung saan ako pupulutin ngayon.

Hindi pala talaga kagaya sa probinsiya na sila pa aalok sa 'yo na magtrabaho ka sa kanila. Mapili talaga ang karamihan dito at gusto nila iyong nakapagtapos na sa kolehiyo. Hindi ko naman kasi masabing simple lang lahat ng nandito dahil kahit 'yong restaurant ay subrang laki.

Maraming foreigners sa daan. Mga kotse na kaliwa't kanan ang dumadaan at maraming tao araw araw. Halos mag-iisang linggo na ako rito pero wala pa rin akong trabaho.

“A-Ate palimos po. Nagugutom po kami.” Nakatingin ako sa kumalabit sa aking bata na may dala dala ring mas maliit pa sa kaniya. Isa pa itong iniisip ko kapag nandito ako, may mga pulubing kahit saan saan ko nakikita. Kung sagana pala ang lugar na ito ay bakit may namamalimos?

Imbis na bigyan ko ng pera ay bumili nalang ako ng pagkain at iyon ang binigay ko sa kanila. Baka kapag pera ang ibinigay ko ay manakaw pa.

Sabagay ay iba nga ang siyodad sa probinsiya. Sa probinsiya ay pupunta ka lang sa bakuran ng bahay may ulam ka na. O 'di kaya makihingi lang sa kapitbahay para mamitas ng gulay ay puwede na.

Umuwi nanaman akong lanta at walang ibang napala kung hindi ang maghintay sa text o tawag nila.

Sa sofa ko nalang isinalampak ang katawan ko at napapikit.

“Kamuata iha? Kamusta ang pamumuhay sa siyodad?” Napabuga ako ng hangin.

“Hindi ko po maintindihan.” Dahil subrang gulo, may mararamdaman kang kapayapaan pero magulo.

“'Wag kang panghihinaan ng loob, malay mo bukas o sa makalawa ay may mahanap ka ng trabaho.”

“Mag janitor nalang po kaya ako?” Nagulat si Ante Dina na siyang may ari nitong apartment.

“Marami po kasing naghahanap ng Janitor sa malaking kumpanya eh.” Paano kaya kung 'yon nalang.

“Marangal ang trabahong Janitor iha. Pero babae ka at hindi mo maiiwasan na ibaba ka ng ibang tao dahil sa trabaho mo.”

—

KINABUKASAN nga ay inagahan ko ulit ang pagpunta ko sa paghahanap ng trabaho. Nagsuot na ako ng mas pormal na damit na kulay puti. Long sleeve ito na pulo pinaresan ko lang ng high waisted na pantalon.

“Magbaon ka ng extra mong damit iha. Para may pang bihis ka kapag pinagpawisan.” Napangiti naman ako kay ante Dina dahil parang itinuturing niya na akong anak. Natutuwa ako dahil parang nararamdaman ko ulit ang pagkasabik kong maalagaan ng pamilya ko. Alam kong nasa tamang edad na ako pero kasi iba ang iniwan sa naiwan.

Umalis na ako matapos kong madala lahat ng kakailanganin ko.

“God, bigyan niyo po ako ng sign.” Paghiling ko habang nakasilip sa bintana ng bus. Napataas ang kilay ko ng makita ang billboard.

'Panahon na para maghanap ng Asawa, siguradong yayaman ka.'

Napalunok ako ng paulit ulit ang umiling.

“H-Hindi, hindi puwede 'to marami pa akong pangarap sa buhay.” Napasimangot ako dahil humiling ako ng sign at iyon ang binigay sa akin. Kailangan ko ba talagang mag-asawa para yumaman?

“Sinong kausap ineng?” Nakatingin ako sa katabi kong ale at napatawa.

“A-Ah eh. Ito pong bag ko. Nagpapractice po kasi ako sa audition.” Napangiwi ako ng mukhang napaniwala ko siya.

Pagkababa ko ay muli ko nanamang hinaharap ang maraming tao na pabalik balik. Napatingin ako sa bandang gilid ng makita ko ang pamilyar na postura. Napatakbo ako rito dahil napaka-pamikyar niya.

“Da-Dad.” Nanginginig na sabi ko habang pilit siyang hinahanap. Hindi ako sigurado sa nakita ko pero alam kong siya 'yon.

“D-Dad nandito ka nga.” Napatakbo ako sa tuwa ng makita ko siya na may hinihintay yata. Ngunit iyon nalang ang gulat ko ng may tumakbong maliit na batang babae papunta sa kaniya. Napatigil ako sa pagtakbo ng makitang masaya niya itong sinalubong at binuhat. Sumunod ang babaeng hindi ko kakilala na yumakap sa kaniya.

Tuluyang napatulo ang luha kong kanina ay kasiyahan ang dahilan. Ngayon ay nababalot ako ng sakit at lungkot habang pinagmamasdan ang ama ko na masaya na sa ibang pamilya.

Wala akong ibang nagawa kung hindi ang umiyak habang nakatingin sa kanila na masaya at naglalakad paalis habang bitbit ang batang babae. Kahit maraming tao sa paligid ay hindi ko ito pinansin dahil mas nangingibabaw ang sama ng loob na bumabalot sa loob ko.

Bakit? Gano'n na ba ako kadaling iwanan? Kaya niyong iwanan ang sarili niyong anak para sa panibagong pamilya?

“Hindi mo kailangang tumitig sa isang bagay na nagpapaluha sa 'yo.” Napatigil ako sa pag-iyak nang may humarang sa harapan ko at pahirin ang luha ko. Napatitig ako rito dahil sa lalaking maamo ang mukha, malalim man ang boses ngunit mahinahon ito.

“I wonder, kung bakit ang mga tao hindi matigil sa pagtingin sa bagay na alam naman nilang masasaktan sila. Gusto mo bang kumain ng halo-halo. Balita ko masarap ang halo-halo nila sa banda riyan.” Napatulala ako sa kaniya. Hindi ako makapaniwala na may tao palang ganito. 'Yong tipong umiiyak ka pero kahit hindi ka kakilala ay tutulungan ka.

Hindi niya na ako hinintay pang sumagot at hinila niya na ako. Pumunta nga kami sa isang restaurant na mamahalin. Sinubukan ko ngang pumasok dito pero hindi ako tinanggap.

Napayuko ako ng makakita ako ng pamilyang kumakain sa isang mesa. Naalala ko nanaman ang nakita ko kanina. Alam kong ang ama ko iyon at hindi ako magkakamali.

Walang nagsalita sa amin hanggang sa matapos kaming kumain. Kahit siya ay hindi na nagtanong. Ngunit bilang pasasalamat ay sasabihin ko sa kaniya ang dahilan.

“2 years ago iniwan ako ng mga magulang ko.” Paninimula ko habang nakayuko. Ramdam ko na napatingin siya sa akin.

“A-At ang nakita ko kanina, ay ang a-ama ko. Kasama ang i-ibang—” Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil sa tuluyang pagtulo ng luha ko.

“Tama na. Hindi mo naman kailangang sabihin.” Napatawa ako habang pinapahid ang luha ko. Napakaiyakin ko naman.

“Pasensiya ka na iyakin ako. Pero sinusubukan ko ng hindi inalabas ang iyak ko dahil nakakapagod.” Tumingin ako sa kaniya at ngumiti.

“Salamat pala sa pagtulong mo sa akin. Magkano nga pala ito?” Umiling siya sa akin. “Hindi na kailangan. 'Di ako naniningil, tara sa labas.”

Naging magaan ang pakiramdam ko sa pakikipag-usap sa kaniya. Hindi niya na muling nabanggit pa ang tungkol sa nangyari kanina. Nahihiya na nga ako dahil hanggang hapon ay sinamahan niya ako sa paglalakad. Kaya naisipan ko nang umuwi at magpaalam sa kaniya.

“Siya nga pala maraming salamat ha? Pasensiya ka na naabala pa yata kita.” Hinampas niya ako sa balikat na akala mo ay matagal na kaming magkakilala.

“Wala 'yon. Balak ko talagang naglakad lakad. Anyway. . . ” Lumapit siya sa akin at inabot ang kamay sa akin.

“My name's Stellan. Maybe magkikita pa tayo sa mga susunod na araw.” Napangiti ako at inabot ang kamay ko.

“Ako si Helliry, may tanong ako.”

“Hm? Ano 'yon?”

“Ilan ba ang araw? Bakit sinabi mong sa susunod na araw?” Bigla siyang napatigil at gulat na tumingin sa akin. Napatawa ako at agad binawi. May masama ba sa tanong ko?

“A-Ah 'wag mo nalang pala isipin. Sige natutuwa akong makilala ka. Kailangan ko ng umalis. Maraming salamat.” Pagkaalis ko ay muli nanaman akong nabalutan ng katahimikan at pag-iisa.

“Unti-unti ko nang naiintindihan.”

—

SPECIAL SCENARIO

(Helliry's update bakit wala pang trabaho)

“Kinakabahan ako baka hindi ako matanggap sa trabaho. Ikaw? Hindi ka ba kinakabahan?” Napatingin ako sa katabi ko na nakaupo ay nakapila. Nagpipila kami sa labas ng office para sa interview rito sa trabaho na papasukan ko.

“Hindi naman. Iisipin ko nalang na kaya ko ito.” Napatingin siya sa akin na parang namamangha.

“Next!” Sigaw ng nasa loob mula sa office.

“A-Ah! Puwedeng siya muna? Natatæ po ako!” Nagulat ako dahil tinuro ako ng katabi ko kanina na siya na sana ang next.

“H-Hoy biro lang. Kinakabahan talaga ako.” Wala na akong ibang nagawa kung hindi ang pumasok sa loob. Napalunok ako ng ilang beses nang bumungad sa akin ang tatlong gurang na hurado. Wait lang? Trabaho ba talaga 'to o mag u-audition talaga ako?

“Ilang taon ka na?” Napalunok ulit ako ng isang beses.

“21 years nang nabubuhay sa mundo.” Sa totoo lang ay hindi ko rin alam kung anong klaseng trabaho ba talaga ang papasukin ko rito. Narinig ko lang kasi na para ito sa mag-aapply ng trabaho. Nakita ko na mahaba ang pila kaya nakipila na rin ako.

Gulong gulo silang tumingin sa papel na binigay ko sa kanila. May mali ba sa papel ko?

—

“Ano? Madali ba ang tanong?” Bungad sa akin ng katabi ko kanina pagkalabas ko palang. Nag easy hand sign ako sa kaniya.

“Basic, kapag tinanong ka nila ng 2+2 sagutin mo 1, only you. Trust me.” Pagkatapos no'n ay umalis na ako roon.

Akala ko pa naman ay trabaho, ibang pila pala napuntahan ko. Para pala sa magpapagawa ng ID. Hindi ko naman alam.