KABANATA 3Shuen's POV"Dionne!" Mabilis akong lumingon patungo sa babaeng tumawag at kumaway sa maliit na bata.Habang papalapit ang bata, sinuri ko ang hitsura ng babae na malinaw na nagpapakita ng kanyang katayuan sa lipunan. Siya ay tila may pinong asal, nakadamit ng pormal at may bitbit na natatanging bag at sapatos. Isang makapal na brown na coat ang bumabalot sa kanyang kasuotan, habang nakapatong sa kanyang ulo ang isang pares ng salaming pang-araw.Ang kanyang kasuotan ay nagpapahiwatig ng kagandahan, na parang isang modelo. Ang kanyang mga labi ay perpektong pinahusay ng isang pahid ng pulang lipstick. Walang duda na siya ay sopistikada at taglay ang kagandahang nakakabighani."Mommy!" sambit ng bata at tuluyan nang lumapit sa babae. Ito pala ang kanyang ina, kaya naman pala napaka-cute ng bata dahil namana niya ito."Hindi ba't sinabi ko sa'yo na huwag kang aalis sa tabi ko? Bakit ka umalis?!" galit na tanong ng babae sa kanyang anak.Kumibit-balikat lang ang bata. "Ayaw mo
KABANATA 4Shuen's POVPagkatapos gumugol ng ilang oras sa opisina ni Atasha, umuwi ako na mabigat pa rin ang loob sa kanyang suhestiyon. Dapat ba akong magkunwaring buntis? Hindi tama sa pakiramdam ang manlinlang kay Diovanni at sa kanyang pamilya, at alam kong lalo lang itong magpapalala sa aking problema.Ang takot na mahuli at harapin ang kahihiyan ay sobra para makayanan. Ayaw ko rin na magbago ang tingin sa akin ni Yoghurt. Umupo ako sa balkonahe ng aming kwarto, dahan-dahang umuugoy sa hammock swing chair, pinapanood ang langit na dumidilim habang lumulubog ang araw. Ito ang paborito kong tanawin, at palagi itong nagpapagaan ng aking pakiramdam.Ang paglubog ng araw ay may paraan para tanggalin ang bigat na aking nararamdaman. Nagbibigay ito sa akin ng ginhawa at pag-asa na ang aking mga problema ay maglalaho na parang araw, na nagbibigay daan para sa isang bagong araw.Tumayo ako at sandaling nanatili akong nakasandal sa rehas ng balkonahe, hinayaan kong haplusin ng hangin ang
KABANATA 5Shuen's POVAt my husband's behest, I embarked on a quest to find a dress that would ensnare his gaze. My efforts bore fruit when I discovered an exquisite black dress that seemed tailored for my silhouette. The hemline playfully dances just above my knees, ensuring it captures attention with every step I take. Crafted from a fabric that's the embodiment of the night sky, it catches the light with a subtle shimmer, weaving an aura of enigma and charm around me.The dress is a masterclass in elegance, with a neckline that gracefully frames my collarbone and shoulders, highlighting the softness of my skin with understated sophistication. The back makes a statement with a demure cut-out, offering a glimpse of skin that's sure to intrigue. This garment isn't just a dress; it's a second skin that celebrates my form with every curve it follows.To elevate this ensemble, I let my hair cascade down in waves, creating a natural frame for my face. My makeup is applied with a light tou
KABANATA 6Shuen's POVNagtungo kami ni Diovanni sa isang malaking bilog na mesa kung saan may nakaupong grupo ng mga lalaki at babae. Ang mga lalaki ay halatang kaedad lamang ni Diovanni, mga nakasuot ng matikas na pormal na damit. Samantalang ang mga babae, na hindi maikakaila ang kanilang pagiging elegante ay nagpapakita ng kultibadong biyaya at masusing atensyon sa kanilang itsura.Pagdating namin, ang ilan ay tumayo sa kanilang mga upuan. Ang mga lalaki ay nagpalitan ng mainit na yakap kay Diovanni, at ang mga babae naman ay nagbigay sa kanya ng mga pagbeso sa pisngi. Napansin ko ang mga usisang tingin ng ilang lalaki na masusi akong tinitingnan, ang kanilang mga ekspresyon ay magkahalong gulat at paghanga."It's a pleasure to see you, my friend!" masiglang sambit ng isang matangkad at pormal na lalaki, ang kanyang boses ay kahalintulad ng mainit na tono ni Diovanni. "And who might this enchanting lady be?" tanong niya, ibinaling ang kanyang pansin sa akin."Graeg's right! We're a
KABANATA 7Shuen's POV"Talagang kailangan ko nang umalis," sabi niya, habang hinihithit ang huling buga ng kanyang sigarilyo bago ito walang pakialam na tinapon sa fountain. Nakaramdam ako ng inis sa kanyang pagtatapon, ngunit pinili kong manahimik na lang."Nakalimutan mo yata ang iyong coat?" tanong ko, napansin ko kasing hindi niya ito balak kunin."Keep it for now. If our paths cross again, you can return it," sabi niya na may kibit-balikat, at nag-umpisa nang lumakad palayo.Nag-atubili ako sandali habang iniisip ang maaaring mangyari. Kung makita ako ni Diovanni na may dala ng coat, tiyak na magdududa siya, at maaaring isipin na may kakaibang nangyari."Sandali!" sigaw ko, may pagmamadali sa aking boses. Huminto siya, may tanong sa kanyang mukha. "I can't keep this. I'll make sure it gets back to you," giit ko, sabay abot ng coat sa kanyang mga kamay.Tumaas ang kanyang kilay, may bahid ng interes sa kanyang tingin. "Natatakot ka bang magkaroon ng gulo?""Wala kang pakialam," sa
KABANATA 8Shuen's POV"Magkape ka muna, baka makatulong ito para kumalma ka," mahinahong sabi ni Atasha habang inaabot sa akin ang mainit na tasa ng Starbucks. Ang kanyang presensya ay parang gamot sa aking mga pinagdadaanan sa mga magulong panahong ito.Hindi lang sa kape nagtapos ang kanyang pag-alala; inilagay din niya sa aking balikat ang makapal na coat para protektahan ako mula sa matinding lamig ng hatinggabi. Ang aking isipan ay naglakbay kay Diovanni—nakauwi na kaya siya ng ligtas, o naghahanap pa rin kaya siya sa akin? Sa aking pangangailangan ng kapayapaan, pinatay ko ang aking telepono nang dumating si Atasha upang tulungan ako."Salamat, Atasha. Napakalaki ng tulong mo para sa akin, lalo na't alam kong maaga ka pang magtatrabaho bukas," sabi ko, ang aking ngiti ay may halong tunay na pasasalamat.Tumungga si Atasha mula sa kanyang tasa at tumitig sa akin. "Naalala mo ba noong panahong dumadaan ako sa matinding problema kay Elias? Hindi mo ako iniwan. Ginagawa ko lang ang
KABANATA 9Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Pagkasara ng pinto ng silid, nagulat ako nang bigla niya akong halikan nang puno ng pagmamahal na halos hindi ako makahinga. Mabilis ang tibok ng puso ko habang idinidiin niya ako sa pinto, hinahalikan ako nang may diin.Sa kabila ng naunang pagtatalo namin ni Diovanni, natagpuan ko ang aking sarili na hindi makalaban sa kanyang mga halik. Bagaman dapat akong magalit sa aking natuklasan, hindi ko maikakaila ang impluwensya niya sa akin.Ang kanyang mga halik ay tila nagpapahina ng aking pagtutol, at nadama kong lubos akong nilamon ng sensasyon ng kanyang mga labi sa akin. Lumalaban ang isip ko, ngunit tila may sariling kaisipan ang aking mga labi, masiglang tumutugon sa kanyang haplos. Nawala ako sa sandali.Habang hinahalikan niya ang aking leeg, hindi ko mapigilan ang sarili ko na kagatin ang aking ibabang labi sa pag-aasam. Ang sensasyon ng kanyang dila sa aking batok ay nagtulak sa akin na bahagyang hilahin ang kanyang buhok, lumalaka
KABANATA 10Diovanni's POVPagkapasok ko sa kotse, hindi ko mapigilang isipin kung ano ang magiging reaksyon ni Shuen. Umalis ako nang hindi siya n*******n at nararamdaman ko ang bigat ng kanyang pagtataka at ng pagkakamali ko. May nalaman siya, at gusto kong sabihin ang totoo, pero alam kong delikado yun sa plano ko na hindi pa tapos. Kailangan ko ng tiyaga; may tamang oras para sa lahat ng ito.Galit ako sa sarili ko dahil alam kong masasaktan ko si Shuen. Pero pakiramdam ko, mas mahalaga ang pangalan ng pamilya de Marcel. Hindi ko kayang makita itong masira, kaya gagawin ko ang lahat para protektahan ito.Kailangan kong mag-ingat, lalo na kay Katarina. Hindi ko siya mabasa, at parang wala siyang pakialam sa gulo na pwede niyang gawin. Nakakatakot yun, lalo na at baka madamay si Shuen. Pero desidido ako; aalagaan ko si Shuen laban sa anumang balak ni Katarina.Mabilis ang biyahe at agad akong nakarating sa kumpanya ng De Marcel United Enterprises. Pagbaba ko ng kotse ay tumingin-ting
WAKASDiovanni's POVHindi ko pa rin lubos maisip na buntis na pala si Shuen ng dalawang buwan. Napuno ng ligaya ang puso ko nang ibalita ito ng doktor. Halos maiyak ako sa tuwa dahil sa wakas, magkakaroon na kami ng anak. Ang balitang ito ay nagbigay sa akin ng dagdag na tapang upang ayusin ang relasyon namin.Napakalaki ng pasasalamat ko. Naniniwala ako na ang magiging anak namin ay pupuno sa nawawalang bahagi ng puso ko mula nang mawala si Dionne. Narito ako ngayon, nakaupo sa tabi ni Shuen habang nagpapahinga siya, at sabik na nag-aantay na siya'y magising. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang bigla siyang nawalan ng malay, kaya't agad ko siyang isinugod sa ospital.Ilang sandali pa, napansin kong gumalaw si Shuen. Unti-unti niyang idinilat ang kanyang mga mata, at nang makita niya ako, isang tinging nagtataka ang sumalubong sa akin. Bahagya akong ngumiti, umupo ng mas malapit sa kanya, at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Banayad kong hinalikan ito at idin
KABANATA 40Shuen's POVNasa kusina ako, nakatitig sa masarap na strawberry pancakes na kakaluto ko lang. Ang mga malalambot na ito ay pinalamutian ng maasim-asim na hiwa ng mangga. Sa harap ko, may naghihintay na nakakapreskong mango at strawberry shake, isang kombinasyon na hindi ko napigilang subukan. Nakakapagtaka kung paano naakit ang aking panlasa sa partikular na lasa na ito ngayon. Kanina, habang nagba-browse ako sa isang website, may nakita akong larawan ng isang malinamnam na strawberry, na agad nagpa-udyok sa akin na mag-crave.Walang pag-aatubili, inutusan ko ang aming kasambahay na bilhin ito para sa akin sa grocery, at agad ko itong ginawang mga nakakatakam na pancakes. Halos limang pancakes na ang naubos ko at dalawang beses na rin akong uminom ng shake, pero parang hindi pa rin kontento ang aking tiyan, gusto pa ng higit. Naisip ko nga na baka kailangan ko nang magpatingin sa doktor bukas para malaman kung bakit ganito ang aking pagkain. Baka may ulcer na ako dahil sa m
KABANATA 39Shuen's POV"Ang gown mo, ang ganda-ganda, bagay na bagay sa'yo. Mukhang handang-handa ka na talagang ikasal," sabi ko sa kanya habang pinapanood ko siyang nasa fitting room.Ang napili niyang gown para sa kasal nila ni Celsius ay talaga namang nakakamangha, at sigurado akong mas higit pa ang pagkamangha ng kanyang groom. Ang hugis at anyo ng katawan ni Atasha ay saktong-sakto sa gown. Lalo pa nitong pinatingkad ang kanyang kagandahan.Habang tinitingnan ko ang wedding gown, hindi ko maiwasang maalala yung panahon na ako ang nagsusukat ng aking sariling wedding gown. At si Atasha din ang kasama ko noon sa pagpili ng disenyo. Nakakatuwa isipin na ngayon, si Atasha na ang nagsusukat at ako naman ang kasama niya.Masaya ako para sa kanya dahil natupad na ang isa sa mga pangarap niya, ang makasal sa taong gusto niyang makasama habang buhay. Yung pangarap na kasal na inakala niyang si Elias ang magbibigay sa kanya. Pero nakakalungkot isipin na iba pala ang itinadhana para sa kan
KABANATA 38Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Ang ulan ay bumubuhos nang napakalakas, tila ba walang tigil. Halos wala akong makita sa labas dahil sa bagsik ng pag-ulan. Walang ibang maririnig kundi ang tunog ng patak nito sa bubong ng kotse. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang bumuhos nang ganito kalakas ang ulan, lalo na't kanina lang ay maaraw pa habang kami ay nasa golf club.At ang mas nakakainis pa, sira ang kotse ni Diovanni kaya wala akong magawa kundi tiisin ang kanyang presensya. Bakit ba kailangan pa akong idamay sa kamalasan niya? Ngayon, kailangan ko siyang kasama buong magdamag."Paano na tayo nito? Wala pang signal ang phone ko?!" reklamo ko dahil pati ang signal ng telepono ay hindi ko magamit sa sitwasyon na ito."Subukan ko ang phone ko. Tawagan ko si Mang Roel," sabi niya habang pumapatak ang tubig mula sa kanyang basang damit.Gusto ko sana siyang pagalitan dahil sa inis ko sa kanya ngayon pero hindi ko rin maiwasang mag-alala. Baka mamaya ay lamigin s
KABANATA 37Diovanni's POVHindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa sandaling ito. Kasama ko si Shuen, ngunit bakit pakiramdam ko ay malayo pa rin siya? Hindi ko alam kung saan ko siya dadalhin; hindi ito kasama sa plano ko. Bigla ko na lang siyang binuhat at kinaladkad kasama ko, kaya ngayon hindi ko alam kung saan kami patungo.Habang kami ay naglalakbay, hindi siya nagsasalita, tahimik lang na nakatingin sa bintana ng kotse. Ramdam ko ang lamig ng pakikitungo niya sa akin, at wala akong magawa para baguhin ito. Inaamin ko na nasaktan ko siya, ilang beses ko na siyang nasaktan noon.Kaya hindi nakakagulat na ganito na lang ang pakikitungo niya sa akin ngayon. Inaasahan ko na magbabago ang nararamdaman niya para sa akin, ngunit hindi ko matiis na makita ito. Hindi ko matiis na makita na nakalimutan niya ako sa loob lang ng dalawang taon.Paano niya ako nakalimutan ng ganun kadali, samantalang hindi siya nawala sa isip at puso ko kahit kailan. Sa huli, kasalanan ko rin dahil sinabi
KABANATA 36Shuen's POVSa buong meeting, wala ginawa si Diovanni kundi ang titigan ako at ngumiti. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon at hindi ako natutuwa. Kaya pagkatapos ng meeting, nagpaalam ako at mabilis na lumabas ng restaurant.Sinabi ko na lang sa aking sekretarya na ipadala ang mga dokumentong kailangan kong lagdaan sa opisina at ako na ang bahala doon sa bahay. Nagpaalam na rin ako kay Ester at dali-dali akong nagtungo sa aking nakaparadang sasakyan. Pero bago pa man ako makalapit, may biglang humawak sa aking braso at marahang pinaikot ako para harapin siya.Nagulat ako nang makita ko si Diovanni, kaya agad kong hinila ang aking braso palayo sa kanya. Pinilit kong kumilos ng normal para itago ang kaba na dulot ng kanyang presensya."Mr. de Marcel? May kailangan ba kayo?" kaswal na tanong ko."Pwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?"Bahagya akong tumaas ang kilay at ngumiti. "Mag-usap? Tungkol saan? Tapos na ang meeting di ba? May nakalimutan ba kayon
KABANATA 35Diovanni's POVNakaupo ako sa sahig ng sala, napapaligiran ng mga bote na nakatumba. Nasa harapan ko ang larawan ni Dionne, na napapalibutan ng malambot na liwanag ng mga kandila. Ngayon ang anibersaryo ng kanyang pagkawala, at kasing sariwa pa rin ang sakit tulad noong araw na nawala si Shuen. Ang kawalan na iniwan ni Dionne ay bumabalot sa aking buong pagkatao. Parang imposible pa rin tanggapin na wala na ang aking anghel.Bagaman hindi ako ang kanyang tunay na ama, hindi kailanman nagbago ang pagmamahal ko sa kanya. Isang taon niyang nilabanan ang leukemia nang may tapang, ngunit sa huli, hindi na kinaya ng kanyang mahinang katawan."Dio, tumayo ka na diyan. Pumunta ka na sa kwarto mo, may flight ka bukas," sabi ni Katarina habang binubuksan ang ilaw. "Diovanni," bulong niya habang papalapit."Lumayo ka," utos ko, may diin sa aking boses habang pinipigilan ko siyang lumapit pa. "Manatili ka diyan habang kaya ko pang kontrolin ang sarili ko. Hindi mo maiintindihan kung ga
KABANATA 34Shuen's POVTWO YEARS LATER...."Magandang umaga, Ma'am! Ano po ang gusto niyong almusal?" tanong ng kasambahay ko habang pababa ako ng hagdan. Kasalukuyan akong kausap ang isang tao sa telepono, kaya't medyo masungit akong tumingin sa kanya. "Hindi mo ba nakikita na may kausap ako?""Sorry po," tugon niya, at dumeretso na lang ako sa veranda ng aking malaking bahay."Yaya Bonel, pakidala na lang ako ng tsaa at lasagna," sabi ko sa isa pang katulong pagkatapos kong ibaba ang tawag. "Pakibilisan."Pagkalapag ng pagkain sa harapan ko, sinimulan ko nang kumain habang nagtetext. Nag-message sa akin ang aking sekretarya at sinabing may appointment ako ngayon sa isang kasosyo sa negosyo. Gaganapin ang meeting sa isang magarang restaurant sa Antipolo.Buti na lang at sa BGC Taguig na ako nakatira, kaya hindi na ako masyadong mahihirapan sa biyahe papuntang Antipolo. Hindi ko sana gustong lumabas ngayon at nais ko lang magpahinga dahil sa dami ng trabaho sa opisina. Pero kailangan
KABANATA 33Diovanni's POVMatapos ang mahabang paglalakbay, sa wakas ay nakarating na kami sa Amerika, at siniguro kong maipasok si Dionne sa isang nangungunang ospital. Desidido ako na mapabuti ang kanyang kalagayan. Kilala ang mga ospital dito sa Amerika sa pagiging abante sa medikal na pananaliksik at mayroon silang pinakamodernong paggamot para sa kondisyon niya, kasama na ang mga kinakailangang gamot, pinakabagong teknolohiya, at kagamitang pangkalusugan. Ang tanging hangad ko lang ay ang kanyang paggaling. Hindi ko kayang isipin ang buhay na wala siya."Daddy, nasaan tayo?" mahina ngunit may pagtataka sa boses ni Dionne."Princess, we're in the US now. You're going to stay in this hospital for a little while so the doctors can take care of you," mahinahon ngunit matatag kong sagot."Bakit?" Tanong niya, hindi alam ang bigat ng kanyang kalagayan."Para gumaling ka. Tiwala ka lang kay Daddy, ha? At huwag kang mag-alala, pag magaling ka na, babalik tayo sa atin at maglalaro tayo ar