KABANATA 9Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Pagkasara ng pinto ng silid, nagulat ako nang bigla niya akong halikan nang puno ng pagmamahal na halos hindi ako makahinga. Mabilis ang tibok ng puso ko habang idinidiin niya ako sa pinto, hinahalikan ako nang may diin.Sa kabila ng naunang pagtatalo namin ni Diovanni, natagpuan ko ang aking sarili na hindi makalaban sa kanyang mga halik. Bagaman dapat akong magalit sa aking natuklasan, hindi ko maikakaila ang impluwensya niya sa akin.Ang kanyang mga halik ay tila nagpapahina ng aking pagtutol, at nadama kong lubos akong nilamon ng sensasyon ng kanyang mga labi sa akin. Lumalaban ang isip ko, ngunit tila may sariling kaisipan ang aking mga labi, masiglang tumutugon sa kanyang haplos. Nawala ako sa sandali.Habang hinahalikan niya ang aking leeg, hindi ko mapigilan ang sarili ko na kagatin ang aking ibabang labi sa pag-aasam. Ang sensasyon ng kanyang dila sa aking batok ay nagtulak sa akin na bahagyang hilahin ang kanyang buhok, lumalaka
KABANATA 10Diovanni's POVPagkapasok ko sa kotse, hindi ko mapigilang isipin kung ano ang magiging reaksyon ni Shuen. Umalis ako nang hindi siya n*******n at nararamdaman ko ang bigat ng kanyang pagtataka at ng pagkakamali ko. May nalaman siya, at gusto kong sabihin ang totoo, pero alam kong delikado yun sa plano ko na hindi pa tapos. Kailangan ko ng tiyaga; may tamang oras para sa lahat ng ito.Galit ako sa sarili ko dahil alam kong masasaktan ko si Shuen. Pero pakiramdam ko, mas mahalaga ang pangalan ng pamilya de Marcel. Hindi ko kayang makita itong masira, kaya gagawin ko ang lahat para protektahan ito.Kailangan kong mag-ingat, lalo na kay Katarina. Hindi ko siya mabasa, at parang wala siyang pakialam sa gulo na pwede niyang gawin. Nakakatakot yun, lalo na at baka madamay si Shuen. Pero desidido ako; aalagaan ko si Shuen laban sa anumang balak ni Katarina.Mabilis ang biyahe at agad akong nakarating sa kumpanya ng De Marcel United Enterprises. Pagbaba ko ng kotse ay tumingin-ting
KABANATA 11Diovanni's POVSa isang bugso ng frustrasyon, marahas kong isinara ang pinto ng aking opisina, labis na napapagal sa matinding presyon na dumadaloy sa aking mga ugat. Ang ideya ng produkto ni Izan ay buong-pusong inaprubahan ng board ng mga direktor at mga stakeholder, na nag-iwan sa akin na namangha sa kanyang katalinuhan.Nabigla ako sa tunog ng intercom. Narinig ko ang boses ng aking sekretarya. "Sir, may tawag po kayo sa telepono."Napukaw ang aking kuryosidad, pinindot ko ang buton para sagutin. "Sino ito?" tanong ko, kumunot ang aking noo."Si Ms. Shuen po, Sir," sagot niya, na nagpahinto sa akin sandali."Sige, ikonekta mo ako." Inilapat ko ang telepono sa aking tainga, sabik na naghihintay sa boses ni Shuen sa kabilang linya."Yoghurt," may bahid ng kalungkutan ang kanyang tono. "Kumain ka na ba ng tanghalian? Kung hindi pa, sabay na tayo. Pupunta ako diyan at nagluto ako ng paborito mong ulam—" Bigla kong pinutol ang tawag sa landline at mabilis na kinuha ang aking
KABANATA 12Shuen's POVMaaga akong nagising para maghanda ng almusal para kay Diovanni. Alas-kwatro ng umaga ako bumangon at tulog pa siya, kaya diretso na ako sa kusina. Buti na lang at nakapamili ako kahapon ng mga kailangan sa pagluluto. Paborito ni Diovanni ang Italian Frittata para sa almusal, isang omelet na may keso, karne, at gulay. Gusto niya ito kasabay ng Macchiato habang nagbabasa ng dyaryo sa umaga.Simula nang dumating si Amang Linda sa bahay, siya na ang nag-aasikaso kay Diovanni, na dapat sana'y trabaho ko bilang asawa. Pero hindi ako makatutol dahil utos ito ni Mama. Pero ngayon, maaga akong nagising para magluto bago pa man magising si Amang Linda. Ang mga kasambahay ay nagigising ng alas-singko, kaya naisipan kong gumising ng mas maaga para walang makialam.Halos tapos na ako sa pagluluto nang magising ang ibang kasambahay kasama si Amang Linda na dumiretso sa kusina. Nagulat siya nang makita akong nagluluto."Shuen? Bakit ka nagluluto?" tanong niya na kunot ang noo
KABANATA 13Diovanni's POVNakatayo ako sa tabi ng malawak na bintanang salamin sa aking opisina, hawak ang isang baso ng alak. Tumunog na ang orasan ng alas-diyes ng gabi, ngunit wala akong balak umuwi pa. Hindi ko matiis na harapin si Shuen at ipagpatuloy ang paglinlang sa kanya.Nakadama ako ng pagkakulong sa sitwasyong ito, at nawalan ng ideya kung ano ang aking gagawin. Binigyan lang ako ni Katarina ng ilang araw pa, at kailangan ko nang alisin si Shuen sa buhay ko. Ngunit paano ko ito gagawin nang hindi siya nasasaktan at nagagalit?"Sana maibalik ko ang oras. Hindi sana ako pumayag, para hindi niya kailangang magdusa ng ganito," bulong ko, habang iniisip ang maaaring kahinatnan ng aking desisyon.At ngayon, dumating na ang sandaling kinatatakutan ko. Kailangan kong pumili sa kanilang dalawa. Masakit sa akin ang isipin na alisin si Shuen sa buhay ko, dahil mahal ko siya sa aking sariling paraan. Totoo ang aking nararamdaman para sa kanya, at lahat ng ipinakita ko sa kanya ay tuna
KABANATA 14Diovanni's POVWARNING: MATURE CONTENT!Pagod na pagod ako nang makauwi sa bahay mula sa napakabigat na trabaho. Katatapos ko lang ng aking mga huling proyekto bilang CEO ng United Enterprises bago ako bumaba para palitan ang posisyon ng aking ama bilang Chairperson. Bagama't nasasabik akong makamit ang matagal ko nang pangarap, hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot dahil kay Shuen. Pagkatapos ng bukas, kailangan ko na siyang alisin sa buhay ko.Nagbuntong-hininga ako habang umaakyat ng hagdan ngunit natigilan nang makita si Shuen na mahimbing na natutulog sa sofa sa sala. Mukhang naghihintay na naman siya sa pag-uwi ko, at bumalot sa akin ang pagkakonsensya. Lumapit ako sa kanya, pinagmasdan ang kanyang natutulog na anyo. Ang pagkakita sa kanyang payapang mukha ay nagdulot ng matinding kirot sa aking puso.Ang isipin pa lang na mawawala siya ay parang unti-unti na akong kinakain ng kalungkutan, lalo na't alam kong kamumuhian niya ako kapag nalaman niya ang katotohanan.
KABANATA 15Shuen's POVTila ba'y may nag-udyok sa akin na pigilan si Amang Linda mula sa kanyang pag-alis, kaya't agad akong tumayo sa kanyang harapan. "Amang Linda, maaari po ba akong humingi ng inyong tapat na sagot? Kilala niyo rin po ba si Katarina?" tanong ko na may halong pag-aalinlangan.Napako ang kanyang tingin sa akin, tila nagulat sa aking tanong. "Oo, matagal na panahon ko nang kilala si Katarina," sagot niya, na nagdulot ng matinding pagkagulat sa akin.Paulit-ulit akong kumurap, hindi makapaniwala, habang nakatitig ako sa kanya. Isang buntong-hininga ang kumawala mula sa aking mga labi habang sinusubukan kong unawain ang sinabi ni Amang Linda. Ang bigat ng aking natuklasan ay nag-iwan sa akin ng pagkalito kung paano magpapatuloy. Ibinaling ko ang aking tingin sa iba, hinahanap ang katahimikan sa pagpapakalma ng aking damdamin.Kilala niya si Katarina? Kung totoo iyon, hindi malabong kilala rin siya ni Mama. At hindi naman lihim na alam din ng pamilya Al Tiera ang tungkol
KABANATA 16Shuen's POVTahimik akong nakaupo habang nasa Taxi papuntang United Enterprises, ang negosyo ng pamilya de Marcel. Malapit na rin ang tanghalian at naisipan kong lutuin ang paboritong pagkain ni Yoghurt. Naguilty kasi ako nang sabihin niya kanina na lutuan ko siya pero hindi na natuloy dahil naunahan na ako ni Amang Linda.Kaya naman, naisip kong bumawi at nagdesisyong magluto para sa kanya ngayong tanghalian. Nabalitaan ko rin na magre-resign na si Papa bilang Chairperson at si Diovanni na ang papalit. Magandang pagkakataon ito para sorpresahin siya, kaya hindi ko sinabi na bibisita ako ngayon.Pagkababa ko ng Taxi at pag-abot ng bayad, dumiretso na ako sa loob ng gusali. Ang United Enterprises ay isang malawak at malaking konglomerado, na nagpapakita ng yaman ng pamilyang de Marcel. Hindi nakakapagtaka na maraming kababaihan ang nagnanais na makapag-asawa mula sa kanilang angkan. Hindi lang sila may-ari ng malaking kompanya, pati na rin sa Spain at Italy ay may mga negosy
WAKASDiovanni's POVHindi ko pa rin lubos maisip na buntis na pala si Shuen ng dalawang buwan. Napuno ng ligaya ang puso ko nang ibalita ito ng doktor. Halos maiyak ako sa tuwa dahil sa wakas, magkakaroon na kami ng anak. Ang balitang ito ay nagbigay sa akin ng dagdag na tapang upang ayusin ang relasyon namin.Napakalaki ng pasasalamat ko. Naniniwala ako na ang magiging anak namin ay pupuno sa nawawalang bahagi ng puso ko mula nang mawala si Dionne. Narito ako ngayon, nakaupo sa tabi ni Shuen habang nagpapahinga siya, at sabik na nag-aantay na siya'y magising. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang bigla siyang nawalan ng malay, kaya't agad ko siyang isinugod sa ospital.Ilang sandali pa, napansin kong gumalaw si Shuen. Unti-unti niyang idinilat ang kanyang mga mata, at nang makita niya ako, isang tinging nagtataka ang sumalubong sa akin. Bahagya akong ngumiti, umupo ng mas malapit sa kanya, at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Banayad kong hinalikan ito at idin
KABANATA 40Shuen's POVNasa kusina ako, nakatitig sa masarap na strawberry pancakes na kakaluto ko lang. Ang mga malalambot na ito ay pinalamutian ng maasim-asim na hiwa ng mangga. Sa harap ko, may naghihintay na nakakapreskong mango at strawberry shake, isang kombinasyon na hindi ko napigilang subukan. Nakakapagtaka kung paano naakit ang aking panlasa sa partikular na lasa na ito ngayon. Kanina, habang nagba-browse ako sa isang website, may nakita akong larawan ng isang malinamnam na strawberry, na agad nagpa-udyok sa akin na mag-crave.Walang pag-aatubili, inutusan ko ang aming kasambahay na bilhin ito para sa akin sa grocery, at agad ko itong ginawang mga nakakatakam na pancakes. Halos limang pancakes na ang naubos ko at dalawang beses na rin akong uminom ng shake, pero parang hindi pa rin kontento ang aking tiyan, gusto pa ng higit. Naisip ko nga na baka kailangan ko nang magpatingin sa doktor bukas para malaman kung bakit ganito ang aking pagkain. Baka may ulcer na ako dahil sa m
KABANATA 39Shuen's POV"Ang gown mo, ang ganda-ganda, bagay na bagay sa'yo. Mukhang handang-handa ka na talagang ikasal," sabi ko sa kanya habang pinapanood ko siyang nasa fitting room.Ang napili niyang gown para sa kasal nila ni Celsius ay talaga namang nakakamangha, at sigurado akong mas higit pa ang pagkamangha ng kanyang groom. Ang hugis at anyo ng katawan ni Atasha ay saktong-sakto sa gown. Lalo pa nitong pinatingkad ang kanyang kagandahan.Habang tinitingnan ko ang wedding gown, hindi ko maiwasang maalala yung panahon na ako ang nagsusukat ng aking sariling wedding gown. At si Atasha din ang kasama ko noon sa pagpili ng disenyo. Nakakatuwa isipin na ngayon, si Atasha na ang nagsusukat at ako naman ang kasama niya.Masaya ako para sa kanya dahil natupad na ang isa sa mga pangarap niya, ang makasal sa taong gusto niyang makasama habang buhay. Yung pangarap na kasal na inakala niyang si Elias ang magbibigay sa kanya. Pero nakakalungkot isipin na iba pala ang itinadhana para sa kan
KABANATA 38Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Ang ulan ay bumubuhos nang napakalakas, tila ba walang tigil. Halos wala akong makita sa labas dahil sa bagsik ng pag-ulan. Walang ibang maririnig kundi ang tunog ng patak nito sa bubong ng kotse. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang bumuhos nang ganito kalakas ang ulan, lalo na't kanina lang ay maaraw pa habang kami ay nasa golf club.At ang mas nakakainis pa, sira ang kotse ni Diovanni kaya wala akong magawa kundi tiisin ang kanyang presensya. Bakit ba kailangan pa akong idamay sa kamalasan niya? Ngayon, kailangan ko siyang kasama buong magdamag."Paano na tayo nito? Wala pang signal ang phone ko?!" reklamo ko dahil pati ang signal ng telepono ay hindi ko magamit sa sitwasyon na ito."Subukan ko ang phone ko. Tawagan ko si Mang Roel," sabi niya habang pumapatak ang tubig mula sa kanyang basang damit.Gusto ko sana siyang pagalitan dahil sa inis ko sa kanya ngayon pero hindi ko rin maiwasang mag-alala. Baka mamaya ay lamigin s
KABANATA 37Diovanni's POVHindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa sandaling ito. Kasama ko si Shuen, ngunit bakit pakiramdam ko ay malayo pa rin siya? Hindi ko alam kung saan ko siya dadalhin; hindi ito kasama sa plano ko. Bigla ko na lang siyang binuhat at kinaladkad kasama ko, kaya ngayon hindi ko alam kung saan kami patungo.Habang kami ay naglalakbay, hindi siya nagsasalita, tahimik lang na nakatingin sa bintana ng kotse. Ramdam ko ang lamig ng pakikitungo niya sa akin, at wala akong magawa para baguhin ito. Inaamin ko na nasaktan ko siya, ilang beses ko na siyang nasaktan noon.Kaya hindi nakakagulat na ganito na lang ang pakikitungo niya sa akin ngayon. Inaasahan ko na magbabago ang nararamdaman niya para sa akin, ngunit hindi ko matiis na makita ito. Hindi ko matiis na makita na nakalimutan niya ako sa loob lang ng dalawang taon.Paano niya ako nakalimutan ng ganun kadali, samantalang hindi siya nawala sa isip at puso ko kahit kailan. Sa huli, kasalanan ko rin dahil sinabi
KABANATA 36Shuen's POVSa buong meeting, wala ginawa si Diovanni kundi ang titigan ako at ngumiti. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon at hindi ako natutuwa. Kaya pagkatapos ng meeting, nagpaalam ako at mabilis na lumabas ng restaurant.Sinabi ko na lang sa aking sekretarya na ipadala ang mga dokumentong kailangan kong lagdaan sa opisina at ako na ang bahala doon sa bahay. Nagpaalam na rin ako kay Ester at dali-dali akong nagtungo sa aking nakaparadang sasakyan. Pero bago pa man ako makalapit, may biglang humawak sa aking braso at marahang pinaikot ako para harapin siya.Nagulat ako nang makita ko si Diovanni, kaya agad kong hinila ang aking braso palayo sa kanya. Pinilit kong kumilos ng normal para itago ang kaba na dulot ng kanyang presensya."Mr. de Marcel? May kailangan ba kayo?" kaswal na tanong ko."Pwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?"Bahagya akong tumaas ang kilay at ngumiti. "Mag-usap? Tungkol saan? Tapos na ang meeting di ba? May nakalimutan ba kayon
KABANATA 35Diovanni's POVNakaupo ako sa sahig ng sala, napapaligiran ng mga bote na nakatumba. Nasa harapan ko ang larawan ni Dionne, na napapalibutan ng malambot na liwanag ng mga kandila. Ngayon ang anibersaryo ng kanyang pagkawala, at kasing sariwa pa rin ang sakit tulad noong araw na nawala si Shuen. Ang kawalan na iniwan ni Dionne ay bumabalot sa aking buong pagkatao. Parang imposible pa rin tanggapin na wala na ang aking anghel.Bagaman hindi ako ang kanyang tunay na ama, hindi kailanman nagbago ang pagmamahal ko sa kanya. Isang taon niyang nilabanan ang leukemia nang may tapang, ngunit sa huli, hindi na kinaya ng kanyang mahinang katawan."Dio, tumayo ka na diyan. Pumunta ka na sa kwarto mo, may flight ka bukas," sabi ni Katarina habang binubuksan ang ilaw. "Diovanni," bulong niya habang papalapit."Lumayo ka," utos ko, may diin sa aking boses habang pinipigilan ko siyang lumapit pa. "Manatili ka diyan habang kaya ko pang kontrolin ang sarili ko. Hindi mo maiintindihan kung ga
KABANATA 34Shuen's POVTWO YEARS LATER...."Magandang umaga, Ma'am! Ano po ang gusto niyong almusal?" tanong ng kasambahay ko habang pababa ako ng hagdan. Kasalukuyan akong kausap ang isang tao sa telepono, kaya't medyo masungit akong tumingin sa kanya. "Hindi mo ba nakikita na may kausap ako?""Sorry po," tugon niya, at dumeretso na lang ako sa veranda ng aking malaking bahay."Yaya Bonel, pakidala na lang ako ng tsaa at lasagna," sabi ko sa isa pang katulong pagkatapos kong ibaba ang tawag. "Pakibilisan."Pagkalapag ng pagkain sa harapan ko, sinimulan ko nang kumain habang nagtetext. Nag-message sa akin ang aking sekretarya at sinabing may appointment ako ngayon sa isang kasosyo sa negosyo. Gaganapin ang meeting sa isang magarang restaurant sa Antipolo.Buti na lang at sa BGC Taguig na ako nakatira, kaya hindi na ako masyadong mahihirapan sa biyahe papuntang Antipolo. Hindi ko sana gustong lumabas ngayon at nais ko lang magpahinga dahil sa dami ng trabaho sa opisina. Pero kailangan
KABANATA 33Diovanni's POVMatapos ang mahabang paglalakbay, sa wakas ay nakarating na kami sa Amerika, at siniguro kong maipasok si Dionne sa isang nangungunang ospital. Desidido ako na mapabuti ang kanyang kalagayan. Kilala ang mga ospital dito sa Amerika sa pagiging abante sa medikal na pananaliksik at mayroon silang pinakamodernong paggamot para sa kondisyon niya, kasama na ang mga kinakailangang gamot, pinakabagong teknolohiya, at kagamitang pangkalusugan. Ang tanging hangad ko lang ay ang kanyang paggaling. Hindi ko kayang isipin ang buhay na wala siya."Daddy, nasaan tayo?" mahina ngunit may pagtataka sa boses ni Dionne."Princess, we're in the US now. You're going to stay in this hospital for a little while so the doctors can take care of you," mahinahon ngunit matatag kong sagot."Bakit?" Tanong niya, hindi alam ang bigat ng kanyang kalagayan."Para gumaling ka. Tiwala ka lang kay Daddy, ha? At huwag kang mag-alala, pag magaling ka na, babalik tayo sa atin at maglalaro tayo ar