KABANATA 16Shuen's POVTahimik akong nakaupo habang nasa Taxi papuntang United Enterprises, ang negosyo ng pamilya de Marcel. Malapit na rin ang tanghalian at naisipan kong lutuin ang paboritong pagkain ni Yoghurt. Naguilty kasi ako nang sabihin niya kanina na lutuan ko siya pero hindi na natuloy dahil naunahan na ako ni Amang Linda.Kaya naman, naisip kong bumawi at nagdesisyong magluto para sa kanya ngayong tanghalian. Nabalitaan ko rin na magre-resign na si Papa bilang Chairperson at si Diovanni na ang papalit. Magandang pagkakataon ito para sorpresahin siya, kaya hindi ko sinabi na bibisita ako ngayon.Pagkababa ko ng Taxi at pag-abot ng bayad, dumiretso na ako sa loob ng gusali. Ang United Enterprises ay isang malawak at malaking konglomerado, na nagpapakita ng yaman ng pamilyang de Marcel. Hindi nakakapagtaka na maraming kababaihan ang nagnanais na makapag-asawa mula sa kanilang angkan. Hindi lang sila may-ari ng malaking kompanya, pati na rin sa Spain at Italy ay may mga negosy
KABANATA 17Diovanni's POVDahil sa ginawa ni Katarina, isang bagyo ng galit ang umiikot sa loob ko. Sobrang nangibabaw ang aking galit na hindi ko masagot ang mga tanong nina Elias at Alphonsus. Hindi ko namalayan na mahigpit ko na palang nahawakan ang pulso ni Katarina, at siya'y napasinghap sa sakit. Sa sandaling iyon, nangunguna ang aking inis, ngunit agad ko itong pinigilan, na-realize ko na hindi solusyon ang pagdulot ng sakit sa kanya.Inakay ko siya papunta sa dating opisina ko, kung saan abala pa rin ang aking sekretarya sa pag-aayos ng mga papel. Nakita niya ang aking seryosong mukha at tahimik siyang tumango, alam niyang ang anumang pagtatangka ng pakikipag-usap ay sasalubungin ng aking galit.Pagpasok sa opisina, itinuro ko kay Katarina na umupo at lumabas ako para kausapin ang aking sekretarya."Alice, kailangan ko ng privacy. Pakisiguradong walang istorbo," sabi ko, pigil ang a pagsikil ng galit."Opo, Sir. Aasikasuhin ko," tugon niya, may bahid ng pag-aalala sa kanyang b
KABANATA 18Shuen's POVNang bumalik ang mga alaala, tila totoo ang lahat. Ang paraan ng pagpaparamdam ni Diovanni ng kanyang pagmamahal, ang kanyang mga salitang tila matatamis na himig sa aking pandinig. Ang mga espesyal na sandali at karanasang ibinahagi niya sa akin, kung paano niya ako inalagaan. Ang lahat ng mga alaalang iyon ay muling bumalik, ngunit sa halip na saya, matinding sakit ang aking naramdaman.Ngunit marahil walang mas masakit pa kaysa sa aking nasaksihan kung paano niya hinila palayo si Katarina. Kung paano niya siya pinili at gaano kadali niya akong binalewala. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maunawaan ang lahat ng sinabi sa akin ni Katarina. Kung paano niya isinigaw ang katotohanan sa aking mukha, na ipinaalala sa akin na ako ay walang iba kundi isang kerida at walang karapatan kay Diovanni.Pagkatapos ng lahat ng panahong ito, akala ko niloloko lamang ako, ngunit ang lahat pala ay isang malupit na kasinungalingan. How did Diovanni manage to hide this from me? H
KABANATA 19Shuen's POVTumitig ako nang buong tapang sa kanyang mga mata. "Hindi, hindi ako aalis sa bahay na ito," sabi ko nang may katigasan, na siyang dahilan kung bakit ako'y nakatanggap ng isang malakas na sampal mula sa kanya. Naramdaman ko ang hapdi na kumalat sa aking pisngi."Wala kang karapatan na tumira sa bahay na ito," mahina niyang sabi, binibigyang diin ang bawat salita. "Tandaan mo ang lugar mo sa buhay ng asawa ko! Kaya umalis ka na bago pa kita ipakulong!" banta niya, sabay agaw ng isa sa aking mga maleta at walang atubiling sinipa ito pababa ng hagdan. Nagkalat ang laman ng maleta, na nagpabuntong-hininga sa akin at nagbigay ng matinding inis habang tinitigan ko siya."Hindi ikaw ang magdedesisyon kung mananatili ako o aalis sa bahay na ito! Hindi ako aalis hangga't hindi ako pinaaalis ni Diovanni!" sigaw ko pabalik sa kanya, na nagpaliit ng kanyang mga mata.Napahinga siya ng malalim sa hindi makapaniwala. "Ang kapal ng mukha mo!" galit niyang sabi. "Wala kang kara
KABANATA 20Shuen's POV"Uminom ka muna ng tubig," sabi ni Atasha habang inaabot sa akin ang isang baso ng tubig, na mabilis ko namang ininom. "Oh My God! Hindi pa rin ako makapaniwala!" bulalas niya habang umuupo sa tabi ko.Nagpapasalamat ako na nakita niya ako kanina sa tabi ng highway habang siya ay pauwi. Balak ko sanang tawagan siya, ngunit naiwan ko ang aking telepono sa bahay nila Diovanni. Wala rin akong sapat na pera para sa taxi, kaya wala akong ibang pagpipilian kundi ang lumakad na lang.Hindi ko alam kung saan ako pupunta kanina, kaya lubos akong nagpapasalamat sa Diyos na hindi Niya ako pinabayaan. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin lubos maisip kung ano ang nangyayari. Hindi ako makapaniwala na napunta ako sa ganitong sitwasyon. Bago ko nakilala si Diovanni, maayos ang takbo ng buhay ko.Narinig ko ang malalim na paghinga ni Atasha sa aking tabi. Matapos ko kasing ikuwento sa kanya ang lahat ng nangyari, tila hindi rin siya makapaniwala. Akala niya kasi, ang babaeng nakit
KABANATA 21Shuen's POVSa wakas, ako'y napabuntong-hininga ng maluwag matapos ko maayos ang lahat ng aking gamit sa bagong apartment. Tinanaw ko ang kabuuan ng bahay, at isang matamis ngunit mapait na ngiti ang sumilay sa aking mga labi habang sumagi sa isip ko si Diovanni.Ang puso ko'y puno ng pag-asa, umaasang siya'y maghahanap sa akin. Hindi ko mapigilang magtaka kung ano ang naging reaksyon ni Diovanni nang malaman niyang pinalayas ako ni Katarina. Nagalit kaya siya? Nasaktan? Nagtangka kaya siyang hanapin ako?Alam kong wala akong karapatang umasa ngunit hindi ko ito maiwasan dahil iyon ang sinisigaw ng puso ko. Bukas, pagkatapos ng araw na ito at bago pa man ako makahanap ng trabaho, pupuntahan ko siya. Nais ko siyang makausap at linawin ang lahat sa kanya dahil hanggang ngayon, marami pa rin akong tanong.Naghanap ako ng computer shop dito para makagawa ng resume, at pagkatapos ay nagpaphotocopy ako. Maaga pa naman para sa tanghalian, alas nuwebe pa lang kaya may pagkakataon p
KABANATA 22Shuen's POVNagulat ako nang sabihin sa akin ni Kendra na narito si Diovanni at hinahanap ako. Hindi ko inaasahan na pupunta siya sa aking lugar ng trabaho, at hindi ako magtataka kung nalaman niya kung nasaan ako. Marami siyang koneksyon, kaya madali lang para sa kanya na matunton ako.Nanginginig ang aking mga talukap habang nakatingin ako kay Diovanni. Hindi ko alam ang aking nararamdaman, kung dapat ba akong maging masaya, umiyak, o magalit. Naramdaman ko ang pagtalon ng aking puso habang dahan-dahan siyang lumalapit sa akin. Alam ko kung gaano ko siya nais makita muli. Inaasam ko ang kanyang mga yakap at halik. Ngunit, mayroon ding takot sa aking puso dahil alam ko na sa isang halik lang mula sa kanya, bibigay na naman ako."Maari ba tayong mag-usap?" seryoso niyang sabi. "Sumunod ka sa akin." Pagkasabi niyon, lumakad siya palayo sa akin.Doon lang ako nakahinga ng maluwag nang umalis siya sa aking harapan. Napatingala ako sa kisame para pigilan ang mga luha na parang
KABANATA 23Diovanni's POVNakita ko si Shuen na unti-unting lumalayo, at pakiramdam ko'y malapit na niya akong tuluyang makalimutan. Gusto ko sana siyang pigilan, sabihin sa kanya ang totoo kong nararamdaman, na mahal ko siya, na hindi ko siya kayang mawala, ngunit hindi ko nagawa. Kahit masakit, naisip ko na hindi na dapat akong umasa pa. Kaya pinabayaan ko na lang siyang umalis, at doon, parang nadurog ang puso ko. Umiyak ako, hindi ko mapigilan ang sakit na aking nararamdaman. Ang pagpapalaya kay Shuen ay napakahirap, ngunit wala akong magagawa.Nasaktan ko na siya ng sobra, at alam kong kung ipaglalaban ko pa siya, mas lalo ko lang siyang masasaktan. Napakasakit sa akin na makita ang sarili ko na ganito; parang hindi ko na kayang magpatuloy pa sa buhay na wala si Shuen. Ayaw ko ring masaktan si Dionne, marami na akong panahon na sinayang para makasama ang anak ko.Bagaman hindi pa rin ako makawala sa impluwensya ni Katarina kahit matagal na kaming wala sa isa't isa. Natatakot ako
WAKASDiovanni's POVHindi ko pa rin lubos maisip na buntis na pala si Shuen ng dalawang buwan. Napuno ng ligaya ang puso ko nang ibalita ito ng doktor. Halos maiyak ako sa tuwa dahil sa wakas, magkakaroon na kami ng anak. Ang balitang ito ay nagbigay sa akin ng dagdag na tapang upang ayusin ang relasyon namin.Napakalaki ng pasasalamat ko. Naniniwala ako na ang magiging anak namin ay pupuno sa nawawalang bahagi ng puso ko mula nang mawala si Dionne. Narito ako ngayon, nakaupo sa tabi ni Shuen habang nagpapahinga siya, at sabik na nag-aantay na siya'y magising. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang bigla siyang nawalan ng malay, kaya't agad ko siyang isinugod sa ospital.Ilang sandali pa, napansin kong gumalaw si Shuen. Unti-unti niyang idinilat ang kanyang mga mata, at nang makita niya ako, isang tinging nagtataka ang sumalubong sa akin. Bahagya akong ngumiti, umupo ng mas malapit sa kanya, at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Banayad kong hinalikan ito at idin
KABANATA 40Shuen's POVNasa kusina ako, nakatitig sa masarap na strawberry pancakes na kakaluto ko lang. Ang mga malalambot na ito ay pinalamutian ng maasim-asim na hiwa ng mangga. Sa harap ko, may naghihintay na nakakapreskong mango at strawberry shake, isang kombinasyon na hindi ko napigilang subukan. Nakakapagtaka kung paano naakit ang aking panlasa sa partikular na lasa na ito ngayon. Kanina, habang nagba-browse ako sa isang website, may nakita akong larawan ng isang malinamnam na strawberry, na agad nagpa-udyok sa akin na mag-crave.Walang pag-aatubili, inutusan ko ang aming kasambahay na bilhin ito para sa akin sa grocery, at agad ko itong ginawang mga nakakatakam na pancakes. Halos limang pancakes na ang naubos ko at dalawang beses na rin akong uminom ng shake, pero parang hindi pa rin kontento ang aking tiyan, gusto pa ng higit. Naisip ko nga na baka kailangan ko nang magpatingin sa doktor bukas para malaman kung bakit ganito ang aking pagkain. Baka may ulcer na ako dahil sa m
KABANATA 39Shuen's POV"Ang gown mo, ang ganda-ganda, bagay na bagay sa'yo. Mukhang handang-handa ka na talagang ikasal," sabi ko sa kanya habang pinapanood ko siyang nasa fitting room.Ang napili niyang gown para sa kasal nila ni Celsius ay talaga namang nakakamangha, at sigurado akong mas higit pa ang pagkamangha ng kanyang groom. Ang hugis at anyo ng katawan ni Atasha ay saktong-sakto sa gown. Lalo pa nitong pinatingkad ang kanyang kagandahan.Habang tinitingnan ko ang wedding gown, hindi ko maiwasang maalala yung panahon na ako ang nagsusukat ng aking sariling wedding gown. At si Atasha din ang kasama ko noon sa pagpili ng disenyo. Nakakatuwa isipin na ngayon, si Atasha na ang nagsusukat at ako naman ang kasama niya.Masaya ako para sa kanya dahil natupad na ang isa sa mga pangarap niya, ang makasal sa taong gusto niyang makasama habang buhay. Yung pangarap na kasal na inakala niyang si Elias ang magbibigay sa kanya. Pero nakakalungkot isipin na iba pala ang itinadhana para sa kan
KABANATA 38Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Ang ulan ay bumubuhos nang napakalakas, tila ba walang tigil. Halos wala akong makita sa labas dahil sa bagsik ng pag-ulan. Walang ibang maririnig kundi ang tunog ng patak nito sa bubong ng kotse. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang bumuhos nang ganito kalakas ang ulan, lalo na't kanina lang ay maaraw pa habang kami ay nasa golf club.At ang mas nakakainis pa, sira ang kotse ni Diovanni kaya wala akong magawa kundi tiisin ang kanyang presensya. Bakit ba kailangan pa akong idamay sa kamalasan niya? Ngayon, kailangan ko siyang kasama buong magdamag."Paano na tayo nito? Wala pang signal ang phone ko?!" reklamo ko dahil pati ang signal ng telepono ay hindi ko magamit sa sitwasyon na ito."Subukan ko ang phone ko. Tawagan ko si Mang Roel," sabi niya habang pumapatak ang tubig mula sa kanyang basang damit.Gusto ko sana siyang pagalitan dahil sa inis ko sa kanya ngayon pero hindi ko rin maiwasang mag-alala. Baka mamaya ay lamigin s
KABANATA 37Diovanni's POVHindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa sandaling ito. Kasama ko si Shuen, ngunit bakit pakiramdam ko ay malayo pa rin siya? Hindi ko alam kung saan ko siya dadalhin; hindi ito kasama sa plano ko. Bigla ko na lang siyang binuhat at kinaladkad kasama ko, kaya ngayon hindi ko alam kung saan kami patungo.Habang kami ay naglalakbay, hindi siya nagsasalita, tahimik lang na nakatingin sa bintana ng kotse. Ramdam ko ang lamig ng pakikitungo niya sa akin, at wala akong magawa para baguhin ito. Inaamin ko na nasaktan ko siya, ilang beses ko na siyang nasaktan noon.Kaya hindi nakakagulat na ganito na lang ang pakikitungo niya sa akin ngayon. Inaasahan ko na magbabago ang nararamdaman niya para sa akin, ngunit hindi ko matiis na makita ito. Hindi ko matiis na makita na nakalimutan niya ako sa loob lang ng dalawang taon.Paano niya ako nakalimutan ng ganun kadali, samantalang hindi siya nawala sa isip at puso ko kahit kailan. Sa huli, kasalanan ko rin dahil sinabi
KABANATA 36Shuen's POVSa buong meeting, wala ginawa si Diovanni kundi ang titigan ako at ngumiti. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon at hindi ako natutuwa. Kaya pagkatapos ng meeting, nagpaalam ako at mabilis na lumabas ng restaurant.Sinabi ko na lang sa aking sekretarya na ipadala ang mga dokumentong kailangan kong lagdaan sa opisina at ako na ang bahala doon sa bahay. Nagpaalam na rin ako kay Ester at dali-dali akong nagtungo sa aking nakaparadang sasakyan. Pero bago pa man ako makalapit, may biglang humawak sa aking braso at marahang pinaikot ako para harapin siya.Nagulat ako nang makita ko si Diovanni, kaya agad kong hinila ang aking braso palayo sa kanya. Pinilit kong kumilos ng normal para itago ang kaba na dulot ng kanyang presensya."Mr. de Marcel? May kailangan ba kayo?" kaswal na tanong ko."Pwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?"Bahagya akong tumaas ang kilay at ngumiti. "Mag-usap? Tungkol saan? Tapos na ang meeting di ba? May nakalimutan ba kayon
KABANATA 35Diovanni's POVNakaupo ako sa sahig ng sala, napapaligiran ng mga bote na nakatumba. Nasa harapan ko ang larawan ni Dionne, na napapalibutan ng malambot na liwanag ng mga kandila. Ngayon ang anibersaryo ng kanyang pagkawala, at kasing sariwa pa rin ang sakit tulad noong araw na nawala si Shuen. Ang kawalan na iniwan ni Dionne ay bumabalot sa aking buong pagkatao. Parang imposible pa rin tanggapin na wala na ang aking anghel.Bagaman hindi ako ang kanyang tunay na ama, hindi kailanman nagbago ang pagmamahal ko sa kanya. Isang taon niyang nilabanan ang leukemia nang may tapang, ngunit sa huli, hindi na kinaya ng kanyang mahinang katawan."Dio, tumayo ka na diyan. Pumunta ka na sa kwarto mo, may flight ka bukas," sabi ni Katarina habang binubuksan ang ilaw. "Diovanni," bulong niya habang papalapit."Lumayo ka," utos ko, may diin sa aking boses habang pinipigilan ko siyang lumapit pa. "Manatili ka diyan habang kaya ko pang kontrolin ang sarili ko. Hindi mo maiintindihan kung ga
KABANATA 34Shuen's POVTWO YEARS LATER...."Magandang umaga, Ma'am! Ano po ang gusto niyong almusal?" tanong ng kasambahay ko habang pababa ako ng hagdan. Kasalukuyan akong kausap ang isang tao sa telepono, kaya't medyo masungit akong tumingin sa kanya. "Hindi mo ba nakikita na may kausap ako?""Sorry po," tugon niya, at dumeretso na lang ako sa veranda ng aking malaking bahay."Yaya Bonel, pakidala na lang ako ng tsaa at lasagna," sabi ko sa isa pang katulong pagkatapos kong ibaba ang tawag. "Pakibilisan."Pagkalapag ng pagkain sa harapan ko, sinimulan ko nang kumain habang nagtetext. Nag-message sa akin ang aking sekretarya at sinabing may appointment ako ngayon sa isang kasosyo sa negosyo. Gaganapin ang meeting sa isang magarang restaurant sa Antipolo.Buti na lang at sa BGC Taguig na ako nakatira, kaya hindi na ako masyadong mahihirapan sa biyahe papuntang Antipolo. Hindi ko sana gustong lumabas ngayon at nais ko lang magpahinga dahil sa dami ng trabaho sa opisina. Pero kailangan
KABANATA 33Diovanni's POVMatapos ang mahabang paglalakbay, sa wakas ay nakarating na kami sa Amerika, at siniguro kong maipasok si Dionne sa isang nangungunang ospital. Desidido ako na mapabuti ang kanyang kalagayan. Kilala ang mga ospital dito sa Amerika sa pagiging abante sa medikal na pananaliksik at mayroon silang pinakamodernong paggamot para sa kondisyon niya, kasama na ang mga kinakailangang gamot, pinakabagong teknolohiya, at kagamitang pangkalusugan. Ang tanging hangad ko lang ay ang kanyang paggaling. Hindi ko kayang isipin ang buhay na wala siya."Daddy, nasaan tayo?" mahina ngunit may pagtataka sa boses ni Dionne."Princess, we're in the US now. You're going to stay in this hospital for a little while so the doctors can take care of you," mahinahon ngunit matatag kong sagot."Bakit?" Tanong niya, hindi alam ang bigat ng kanyang kalagayan."Para gumaling ka. Tiwala ka lang kay Daddy, ha? At huwag kang mag-alala, pag magaling ka na, babalik tayo sa atin at maglalaro tayo ar