WAKASDiovanni's POVHindi ko pa rin lubos maisip na buntis na pala si Shuen ng dalawang buwan. Napuno ng ligaya ang puso ko nang ibalita ito ng doktor. Halos maiyak ako sa tuwa dahil sa wakas, magkakaroon na kami ng anak. Ang balitang ito ay nagbigay sa akin ng dagdag na tapang upang ayusin ang relasyon namin.Napakalaki ng pasasalamat ko. Naniniwala ako na ang magiging anak namin ay pupuno sa nawawalang bahagi ng puso ko mula nang mawala si Dionne. Narito ako ngayon, nakaupo sa tabi ni Shuen habang nagpapahinga siya, at sabik na nag-aantay na siya'y magising. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang bigla siyang nawalan ng malay, kaya't agad ko siyang isinugod sa ospital.Ilang sandali pa, napansin kong gumalaw si Shuen. Unti-unti niyang idinilat ang kanyang mga mata, at nang makita niya ako, isang tinging nagtataka ang sumalubong sa akin. Bahagya akong ngumiti, umupo ng mas malapit sa kanya, at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Banayad kong hinalikan ito at idin
Hiding His Mistress: Diovanni de MarcelCopyright ©️ 2023@clangwrites****SIMULAShuen's POVIsang kahanga-hangang pakiramdam ang magising sa tabi ng taong mahal mo, ang kanilang yakap ay nagpaparamdam sa iyo ng pagiging espesyal at ayaw mo nang bumitaw. Habang pinagmamasdan ko siyang mahimbing na natutulog, hindi ko mapigilang humanga sa kanyang gwapong mukha. Nakakamangha pa rin sa akin na pinili niyang pakasalan ako.Isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi habang dahan-dahan kong hinaplos ang kanyang mukha gamit ang aking daliri, simula sa kanyang kilay, pababa sa kanyang tuwid na ilong, at sa huli ay sa kanyang mamula-mulang labi. Tuwing magtatama ang aming mga labi, para akong nawawalan ng lakas, at ako'y namamangha sa kanyang kakayahang magparamdam sa akin ng ganito kalalim. Ang kanyang mga halik ay tila ba nagpapahina sa akin sa pinakamasarap na paraan.Namula ang aking mukha nang maalala ko ang mga pribadong sandali na aming pinagsaluhan kagabi. Tunay nga na kakaiba si Diov
KABANATA 1Shuen's POVMagkasama kaming nagtungo ni Yoghurt sa lugar kung saan nakahanda ang almusal matapos kami tawagin ng isa sa mga katulong ng ilang ulit. Alam kong may mahalagang meeting ang asawa ko ngayong araw, malamang ay kasama ang mga investors sa Tagaytay, kaya naman inaasahan kong magiging abala siya.Pagdating namin sa dining area, nakangiti na inilabas ni Yoghurt ang isang silya para sa akin. Ang kanyang mga simpleng kilos ay patuloy na nagbibigay sa akin ng kasiyahan at nagpaparamdam sa akin ng pagiging espesyal. I believe every woman, including myself, desires to be treated as someone special by their husbands. Don't you agree?Napukaw ang aking atensyon sa mga nakahaing pagkain at hindi ko napigilang magbigay ng puna. "Napakarami naman po ng inyong inihandang agahan, Amang Linda," ang aking nasabi sa Mayordoma ng tahanan habang isa-isang sinusuri ang mga nasa mesa.Si Amang Linda ay matagal nang naglilingkod sa pamilya de Marcel. Ayon sa mga kuwento ni Yoghurt, bata
KABANATA 2Shuen's POVUmalis na rin sina Yoghurt at Papa para mag-byahe patungong Tagaytay. Maging si Mama at Arianda ay hindi rin nanatili sa bahay, lalo na kapag wala si Yoghurt. Naiintindihan ko na hindi nila matagalan ang aking presensya, kaya tinatanggap ko na lang ito. Sa kabila ng paraan ng kanilang pakikitungo sa akin, patuloy pa rin akong nagsisikap na makisama sa pamilya ni Diovanni.Ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko upang maging isang mabuting manugang at hipag sa kanila. Minsan, pakiramdam ko ay hindi talaga ako bahagi ng pamilya, lalo na kapag nagtitipon ang buong angkan ng de Marcel. May ilan sa kanila na iba ang pakikitungo sa akin, at iilan lang ang tunay na mabait.Hindi ako sigurado kung bakit sina Mama at Arianda ay malayo ang loob sa akin. Ngunit iba si Papa. Mabuti ang kanyang pagtrato sa akin at siya lang ang tunay na tumatanggap sa akin bilang ako, bilang kapareha ni Diovanni. Alam ko ang isang dahilan kung bakit ganito ang trato sa akin ni Mama - dahil hindi
KABANATA 3Shuen's POV"Dionne!" Mabilis akong lumingon patungo sa babaeng tumawag at kumaway sa maliit na bata.Habang papalapit ang bata, sinuri ko ang hitsura ng babae na malinaw na nagpapakita ng kanyang katayuan sa lipunan. Siya ay tila may pinong asal, nakadamit ng pormal at may bitbit na natatanging bag at sapatos. Isang makapal na brown na coat ang bumabalot sa kanyang kasuotan, habang nakapatong sa kanyang ulo ang isang pares ng salaming pang-araw.Ang kanyang kasuotan ay nagpapahiwatig ng kagandahan, na parang isang modelo. Ang kanyang mga labi ay perpektong pinahusay ng isang pahid ng pulang lipstick. Walang duda na siya ay sopistikada at taglay ang kagandahang nakakabighani."Mommy!" sambit ng bata at tuluyan nang lumapit sa babae. Ito pala ang kanyang ina, kaya naman pala napaka-cute ng bata dahil namana niya ito."Hindi ba't sinabi ko sa'yo na huwag kang aalis sa tabi ko? Bakit ka umalis?!" galit na tanong ng babae sa kanyang anak.Kumibit-balikat lang ang bata. "Ayaw mo
KABANATA 4Shuen's POVPagkatapos gumugol ng ilang oras sa opisina ni Atasha, umuwi ako na mabigat pa rin ang loob sa kanyang suhestiyon. Dapat ba akong magkunwaring buntis? Hindi tama sa pakiramdam ang manlinlang kay Diovanni at sa kanyang pamilya, at alam kong lalo lang itong magpapalala sa aking problema.Ang takot na mahuli at harapin ang kahihiyan ay sobra para makayanan. Ayaw ko rin na magbago ang tingin sa akin ni Yoghurt. Umupo ako sa balkonahe ng aming kwarto, dahan-dahang umuugoy sa hammock swing chair, pinapanood ang langit na dumidilim habang lumulubog ang araw. Ito ang paborito kong tanawin, at palagi itong nagpapagaan ng aking pakiramdam.Ang paglubog ng araw ay may paraan para tanggalin ang bigat na aking nararamdaman. Nagbibigay ito sa akin ng ginhawa at pag-asa na ang aking mga problema ay maglalaho na parang araw, na nagbibigay daan para sa isang bagong araw.Tumayo ako at sandaling nanatili akong nakasandal sa rehas ng balkonahe, hinayaan kong haplusin ng hangin ang
KABANATA 5Shuen's POVAt my husband's behest, I embarked on a quest to find a dress that would ensnare his gaze. My efforts bore fruit when I discovered an exquisite black dress that seemed tailored for my silhouette. The hemline playfully dances just above my knees, ensuring it captures attention with every step I take. Crafted from a fabric that's the embodiment of the night sky, it catches the light with a subtle shimmer, weaving an aura of enigma and charm around me.The dress is a masterclass in elegance, with a neckline that gracefully frames my collarbone and shoulders, highlighting the softness of my skin with understated sophistication. The back makes a statement with a demure cut-out, offering a glimpse of skin that's sure to intrigue. This garment isn't just a dress; it's a second skin that celebrates my form with every curve it follows.To elevate this ensemble, I let my hair cascade down in waves, creating a natural frame for my face. My makeup is applied with a light tou
KABANATA 6Shuen's POVNagtungo kami ni Diovanni sa isang malaking bilog na mesa kung saan may nakaupong grupo ng mga lalaki at babae. Ang mga lalaki ay halatang kaedad lamang ni Diovanni, mga nakasuot ng matikas na pormal na damit. Samantalang ang mga babae, na hindi maikakaila ang kanilang pagiging elegante ay nagpapakita ng kultibadong biyaya at masusing atensyon sa kanilang itsura.Pagdating namin, ang ilan ay tumayo sa kanilang mga upuan. Ang mga lalaki ay nagpalitan ng mainit na yakap kay Diovanni, at ang mga babae naman ay nagbigay sa kanya ng mga pagbeso sa pisngi. Napansin ko ang mga usisang tingin ng ilang lalaki na masusi akong tinitingnan, ang kanilang mga ekspresyon ay magkahalong gulat at paghanga."It's a pleasure to see you, my friend!" masiglang sambit ng isang matangkad at pormal na lalaki, ang kanyang boses ay kahalintulad ng mainit na tono ni Diovanni. "And who might this enchanting lady be?" tanong niya, ibinaling ang kanyang pansin sa akin."Graeg's right! We're a
WAKASDiovanni's POVHindi ko pa rin lubos maisip na buntis na pala si Shuen ng dalawang buwan. Napuno ng ligaya ang puso ko nang ibalita ito ng doktor. Halos maiyak ako sa tuwa dahil sa wakas, magkakaroon na kami ng anak. Ang balitang ito ay nagbigay sa akin ng dagdag na tapang upang ayusin ang relasyon namin.Napakalaki ng pasasalamat ko. Naniniwala ako na ang magiging anak namin ay pupuno sa nawawalang bahagi ng puso ko mula nang mawala si Dionne. Narito ako ngayon, nakaupo sa tabi ni Shuen habang nagpapahinga siya, at sabik na nag-aantay na siya'y magising. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko nang bigla siyang nawalan ng malay, kaya't agad ko siyang isinugod sa ospital.Ilang sandali pa, napansin kong gumalaw si Shuen. Unti-unti niyang idinilat ang kanyang mga mata, at nang makita niya ako, isang tinging nagtataka ang sumalubong sa akin. Bahagya akong ngumiti, umupo ng mas malapit sa kanya, at dahan-dahang hinawakan ang kanyang kamay. Banayad kong hinalikan ito at idin
KABANATA 40Shuen's POVNasa kusina ako, nakatitig sa masarap na strawberry pancakes na kakaluto ko lang. Ang mga malalambot na ito ay pinalamutian ng maasim-asim na hiwa ng mangga. Sa harap ko, may naghihintay na nakakapreskong mango at strawberry shake, isang kombinasyon na hindi ko napigilang subukan. Nakakapagtaka kung paano naakit ang aking panlasa sa partikular na lasa na ito ngayon. Kanina, habang nagba-browse ako sa isang website, may nakita akong larawan ng isang malinamnam na strawberry, na agad nagpa-udyok sa akin na mag-crave.Walang pag-aatubili, inutusan ko ang aming kasambahay na bilhin ito para sa akin sa grocery, at agad ko itong ginawang mga nakakatakam na pancakes. Halos limang pancakes na ang naubos ko at dalawang beses na rin akong uminom ng shake, pero parang hindi pa rin kontento ang aking tiyan, gusto pa ng higit. Naisip ko nga na baka kailangan ko nang magpatingin sa doktor bukas para malaman kung bakit ganito ang aking pagkain. Baka may ulcer na ako dahil sa m
KABANATA 39Shuen's POV"Ang gown mo, ang ganda-ganda, bagay na bagay sa'yo. Mukhang handang-handa ka na talagang ikasal," sabi ko sa kanya habang pinapanood ko siyang nasa fitting room.Ang napili niyang gown para sa kasal nila ni Celsius ay talaga namang nakakamangha, at sigurado akong mas higit pa ang pagkamangha ng kanyang groom. Ang hugis at anyo ng katawan ni Atasha ay saktong-sakto sa gown. Lalo pa nitong pinatingkad ang kanyang kagandahan.Habang tinitingnan ko ang wedding gown, hindi ko maiwasang maalala yung panahon na ako ang nagsusukat ng aking sariling wedding gown. At si Atasha din ang kasama ko noon sa pagpili ng disenyo. Nakakatuwa isipin na ngayon, si Atasha na ang nagsusukat at ako naman ang kasama niya.Masaya ako para sa kanya dahil natupad na ang isa sa mga pangarap niya, ang makasal sa taong gusto niyang makasama habang buhay. Yung pangarap na kasal na inakala niyang si Elias ang magbibigay sa kanya. Pero nakakalungkot isipin na iba pala ang itinadhana para sa kan
KABANATA 38Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Ang ulan ay bumubuhos nang napakalakas, tila ba walang tigil. Halos wala akong makita sa labas dahil sa bagsik ng pag-ulan. Walang ibang maririnig kundi ang tunog ng patak nito sa bubong ng kotse. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang bumuhos nang ganito kalakas ang ulan, lalo na't kanina lang ay maaraw pa habang kami ay nasa golf club.At ang mas nakakainis pa, sira ang kotse ni Diovanni kaya wala akong magawa kundi tiisin ang kanyang presensya. Bakit ba kailangan pa akong idamay sa kamalasan niya? Ngayon, kailangan ko siyang kasama buong magdamag."Paano na tayo nito? Wala pang signal ang phone ko?!" reklamo ko dahil pati ang signal ng telepono ay hindi ko magamit sa sitwasyon na ito."Subukan ko ang phone ko. Tawagan ko si Mang Roel," sabi niya habang pumapatak ang tubig mula sa kanyang basang damit.Gusto ko sana siyang pagalitan dahil sa inis ko sa kanya ngayon pero hindi ko rin maiwasang mag-alala. Baka mamaya ay lamigin s
KABANATA 37Diovanni's POVHindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa sandaling ito. Kasama ko si Shuen, ngunit bakit pakiramdam ko ay malayo pa rin siya? Hindi ko alam kung saan ko siya dadalhin; hindi ito kasama sa plano ko. Bigla ko na lang siyang binuhat at kinaladkad kasama ko, kaya ngayon hindi ko alam kung saan kami patungo.Habang kami ay naglalakbay, hindi siya nagsasalita, tahimik lang na nakatingin sa bintana ng kotse. Ramdam ko ang lamig ng pakikitungo niya sa akin, at wala akong magawa para baguhin ito. Inaamin ko na nasaktan ko siya, ilang beses ko na siyang nasaktan noon.Kaya hindi nakakagulat na ganito na lang ang pakikitungo niya sa akin ngayon. Inaasahan ko na magbabago ang nararamdaman niya para sa akin, ngunit hindi ko matiis na makita ito. Hindi ko matiis na makita na nakalimutan niya ako sa loob lang ng dalawang taon.Paano niya ako nakalimutan ng ganun kadali, samantalang hindi siya nawala sa isip at puso ko kahit kailan. Sa huli, kasalanan ko rin dahil sinabi
KABANATA 36Shuen's POVSa buong meeting, wala ginawa si Diovanni kundi ang titigan ako at ngumiti. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon at hindi ako natutuwa. Kaya pagkatapos ng meeting, nagpaalam ako at mabilis na lumabas ng restaurant.Sinabi ko na lang sa aking sekretarya na ipadala ang mga dokumentong kailangan kong lagdaan sa opisina at ako na ang bahala doon sa bahay. Nagpaalam na rin ako kay Ester at dali-dali akong nagtungo sa aking nakaparadang sasakyan. Pero bago pa man ako makalapit, may biglang humawak sa aking braso at marahang pinaikot ako para harapin siya.Nagulat ako nang makita ko si Diovanni, kaya agad kong hinila ang aking braso palayo sa kanya. Pinilit kong kumilos ng normal para itago ang kaba na dulot ng kanyang presensya."Mr. de Marcel? May kailangan ba kayo?" kaswal na tanong ko."Pwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?"Bahagya akong tumaas ang kilay at ngumiti. "Mag-usap? Tungkol saan? Tapos na ang meeting di ba? May nakalimutan ba kayon
KABANATA 35Diovanni's POVNakaupo ako sa sahig ng sala, napapaligiran ng mga bote na nakatumba. Nasa harapan ko ang larawan ni Dionne, na napapalibutan ng malambot na liwanag ng mga kandila. Ngayon ang anibersaryo ng kanyang pagkawala, at kasing sariwa pa rin ang sakit tulad noong araw na nawala si Shuen. Ang kawalan na iniwan ni Dionne ay bumabalot sa aking buong pagkatao. Parang imposible pa rin tanggapin na wala na ang aking anghel.Bagaman hindi ako ang kanyang tunay na ama, hindi kailanman nagbago ang pagmamahal ko sa kanya. Isang taon niyang nilabanan ang leukemia nang may tapang, ngunit sa huli, hindi na kinaya ng kanyang mahinang katawan."Dio, tumayo ka na diyan. Pumunta ka na sa kwarto mo, may flight ka bukas," sabi ni Katarina habang binubuksan ang ilaw. "Diovanni," bulong niya habang papalapit."Lumayo ka," utos ko, may diin sa aking boses habang pinipigilan ko siyang lumapit pa. "Manatili ka diyan habang kaya ko pang kontrolin ang sarili ko. Hindi mo maiintindihan kung ga
KABANATA 34Shuen's POVTWO YEARS LATER...."Magandang umaga, Ma'am! Ano po ang gusto niyong almusal?" tanong ng kasambahay ko habang pababa ako ng hagdan. Kasalukuyan akong kausap ang isang tao sa telepono, kaya't medyo masungit akong tumingin sa kanya. "Hindi mo ba nakikita na may kausap ako?""Sorry po," tugon niya, at dumeretso na lang ako sa veranda ng aking malaking bahay."Yaya Bonel, pakidala na lang ako ng tsaa at lasagna," sabi ko sa isa pang katulong pagkatapos kong ibaba ang tawag. "Pakibilisan."Pagkalapag ng pagkain sa harapan ko, sinimulan ko nang kumain habang nagtetext. Nag-message sa akin ang aking sekretarya at sinabing may appointment ako ngayon sa isang kasosyo sa negosyo. Gaganapin ang meeting sa isang magarang restaurant sa Antipolo.Buti na lang at sa BGC Taguig na ako nakatira, kaya hindi na ako masyadong mahihirapan sa biyahe papuntang Antipolo. Hindi ko sana gustong lumabas ngayon at nais ko lang magpahinga dahil sa dami ng trabaho sa opisina. Pero kailangan
KABANATA 33Diovanni's POVMatapos ang mahabang paglalakbay, sa wakas ay nakarating na kami sa Amerika, at siniguro kong maipasok si Dionne sa isang nangungunang ospital. Desidido ako na mapabuti ang kanyang kalagayan. Kilala ang mga ospital dito sa Amerika sa pagiging abante sa medikal na pananaliksik at mayroon silang pinakamodernong paggamot para sa kondisyon niya, kasama na ang mga kinakailangang gamot, pinakabagong teknolohiya, at kagamitang pangkalusugan. Ang tanging hangad ko lang ay ang kanyang paggaling. Hindi ko kayang isipin ang buhay na wala siya."Daddy, nasaan tayo?" mahina ngunit may pagtataka sa boses ni Dionne."Princess, we're in the US now. You're going to stay in this hospital for a little while so the doctors can take care of you," mahinahon ngunit matatag kong sagot."Bakit?" Tanong niya, hindi alam ang bigat ng kanyang kalagayan."Para gumaling ka. Tiwala ka lang kay Daddy, ha? At huwag kang mag-alala, pag magaling ka na, babalik tayo sa atin at maglalaro tayo ar