Kabanata 4

KABANATA 4

Shuen's POV

Pagkatapos gumugol ng ilang oras sa opisina ni Atasha, umuwi ako na mabigat pa rin ang loob sa kanyang suhestiyon. Dapat ba akong magkunwaring buntis? Hindi tama sa pakiramdam ang manlinlang kay Diovanni at sa kanyang pamilya, at alam kong lalo lang itong magpapalala sa aking problema.

Ang takot na mahuli at harapin ang kahihiyan ay sobra para makayanan. Ayaw ko rin na magbago ang tingin sa akin ni Yoghurt. Umupo ako sa balkonahe ng aming kwarto, dahan-dahang umuugoy sa hammock swing chair, pinapanood ang langit na dumidilim habang lumulubog ang araw. Ito ang paborito kong tanawin, at palagi itong nagpapagaan ng aking pakiramdam.

Ang paglubog ng araw ay may paraan para tanggalin ang bigat na aking nararamdaman. Nagbibigay ito sa akin ng ginhawa at pag-asa na ang aking mga problema ay maglalaho na parang araw, na nagbibigay daan para sa isang bagong araw.

Tumayo ako at sandaling nanatili akong nakasandal sa rehas ng balkonahe, hinayaan kong haplusin ng hangin ang aking mukha. Isang mapait na ngiti ang sumilay sa aking labi habang muling bumalik sa aking isipan ang mabigat na suliraning bumabagabag sa akin, nagdulot ito ng init sa aking mga mata hanggang sa kusang pumatak ang mga luha sa aking pisngi.

Nahirapan akong huminga dahil sa bigat ng aking nararamdaman, at wala akong magawa kundi ang pahirin ang mga luhang iyon. Tumingin ako sa langit at sinipat ang paligid ng malawak na tahanan na aming tinutuluyan ni Diovanni. Mula sa malaking espasyo ng swimming pool hanggang sa nakakabighaning hardin, at ang maayos na daanang patungo sa pangunahing gate, pati na rin ang garahe na puno ng iba't ibang uri ng sasakyan.

Ako'y mapalad sa ganitong antas ng pamumuhay. Ngunit, hindi ko maikakaila na mayroong isang bagay na wala, kahit pa araw-araw ay ipinaparamdam sa akin ni Yoghurt ang kanyang walang kapantay na pag-aalaga. Ngunit, may ibang kahulugan pa rin ang pagkakaroon ng isang anak na magpaparamdam sa akin ng tunay na kaligayahan sa pamamagitan ng kanyang mga lambing at kulit.

Nanabik ako sa kagalakan ng pagkakaroon ng isang anak na masiglang makikipaglaro sa akin at mapagmahal na tatawagin akong 'Mommy'. Ang pagnanais na maranasan ang pagiging ina at maramdaman ang pakiramdam ng pagiging kumpleto ay labis na nakakaapekto sa akin.

Sa gitna ng mga ganitong pag-iisip, bigla kong naramdaman ang gutom, bunga ng stress at kawalan ng katiyakan na aking nararamdaman. Sa mga panahong tulad nito, hinahangad ko ang nakakaaliw na presensya ng aking asawa, na siyang nagbibigay sa akin ng lakas at nagsisilbing aking kanlungan.

Bumaba ako para pumunta sa kusina. Binuksan ko ang ref at naghanap ng makakain. Napangiti ako nang makita ko ang ilang strawberry Yoghurt na nakaimbak doon. Agad kong kinuha ito at binuksan. Kumuha ako ng kutsara at sinimulan kong kainin ang Yoghurt.

Ngunit bigla, may nagsalita sa aking likuran habang hindi pa ako tapos kumain.

"Yoghurt na naman ang kinakain mo? Buti na lang at nag-stock ako ng marami, alam kong hahanapin mo 'yan," sabi ni Diovanni, na nagdala ng ngiti sa aking mukha. Alam niya na ang yogurt ang aking paboritong pagkain kapag hindi siya kasama. Kaya naman pabiro ko siyang tinatawag na "Yoghurt" dahil isa siya sa mga taong nagbibigay lakas sa akin.

Mabilis akong humarap sa kanya, nakita ko siyang nakasandal sa dingding, kibit-balikat at diretsong nakatingin sa akin. Ang kanyang titig ay tila humuhugot ng lakas mula sa akin, nagpapanginig sa aking tuhod. Sa kabutihang palad, nakasandal ako sa lababo ng kusina, na nagpigil sa akin mula sa pagkatumba.

May kakaibang paraan si Diovanni na magparamdam sa akin ng iba, na kayang-kaya niyang paibigin ako kahit sa pinakasimpleng sandali. Ang epekto ng kanyang presensya at kanyang titig ay malalim, na pinalakas pa ng kanyang kagwapuhan at ng paraan ng kanyang pagtayo na nakakaakit.

His attire—a gray polo shirt paired with black pants and a polka dot purple necktie—complemented his physique impeccably. The shirt hugged his muscles, etching a memorable image. I couldn't help but wonder, why do such beings even exist in this world?

I could feel my sanity slipping away under the weight of these intense emotions. Yet, as I was drawn deeper into the whirlpool of sensations that Diovanni elicited, a creeping fear began to take hold. It was a fear for my own well-being, as I became acutely aware of how dangerously immersed I was becoming. The thought of enduring heartbreak like Atasha's, or the madness of betrayal by this man, was unbearable.

"Stop staring at me like that, Cupcake. Remember, I warned you—I'll kiss you," he said, closing the distance between us. Time seemed to accelerate, and suddenly he was there, right in front of me, locking eyes with mine. "What's on your mind? You have such a curious look," he murmured, his deep voice sending a tremor of warmth through me.

"I-I was just..." My words faltered as he caught me off guard, pressing his lips to mine. My eyes flew open in surprise when he teased my lower lip with his tongue, never breaking eye contact.

"Tastes like Yoghurt," he remarked with a playful smirk. Leaning in, his breath tickled my ear, causing my grip to loosen and what I was holding to clatter to the floor. "I'm craving more, Cupcake," he whispered, sending a shiver down my spine.

I could only swallow hard and gaze back at him, speechless. He studied my face as if memorizing every detail, then slowly bridged the gap between us once more. His lips met mine again, and I surrendered to the rising heat within me, losing myself in the moment.

Ang kanyang mga labi ay gumalaw nang may kasanayan, at natagpuan ko ang aking sarili na tumutugon sa kanyang halik. Ito ay puno ng pag-iibigan at halos pag-aari, na para bang hindi siya makakuha ng sapat sa bawat reaksyon ko. Muntik ko na siyang itulak palayo nang kagatin niya nang hindi inaasahan ang aking ibabang labi.

Naramdaman kong ako'y kanyang binuhat, at inilagay niya ako sa ibabaw ng lababo, ang aming mga labi ay patuloy pa rin sa masidhing pag-iisa. Nagsimula ang kanyang mga kamay na mag-eksplorasyon mula sa aking hita hanggang sa aking dibdib. Hinawakan ko ang likod ng kanyang leeg, lubos na nilamon ng aming masidhing halikan.

Napuno ako ng kakaibang kiliti mula sa ligayang ibinibigay ni Diovanni. Lahat ng iniisip ko ay naglaho, tanging ang kanyang mga labi na lamang ang nasa isip ko. Ang kanyang mga halik ay bumaba patungo sa aking leeg, at ang kanyang dila ay dinilaan ang aking collarbone, na nagpapahintulot sa akin na mapaungol at higpitan ang aking kapit sa kanya.

"Diovanni," mahina kong ungol.

"Shit," biglang putol ni Yoghurt. "Gusto kita muling angkinin, pero kailangan nating itigil muna ito," sabi niya, na nagdulot sa akin ng pagtingin sa kanya nang may pagkadismaya. "Itutuloy natin ito mamaya, Cupcake. Huwag kang mag-alala, okay?"

"Ano ang problema?" tanong ko, na may pakiramdam ng pananabik.

Hinalikan niya ang aking noo bago niya ako buhatin at dahan-dahang ibinaba mula sa lababo. "Kailangan pa nating pumunta sa bahay ni Elias para sa ika-3 kaarawan ng kanyang anak," paliwanag niya.

"Kaarawan ba ni Aleisha ngayon? Bakit hindi mo agad sinabi sa akin para nakabili sana ako ng regalo para sa kanya?" sabi ko.

"Hindi ko rin alam. Bago lang din ako na-inform tungkol dito bago ako umuwi." Inakbayan niya ako habang kami ay nagsimulang umakyat sa hagdan.

Inilagay ko ang aking kamay sa kanyang baywang. "May regalo ka ba para sa kanya?"

"Wala, pero kung alam ko lang sana nang mas maaga, sana'y nakabili ako," paliwanag niya. "Teka, saan ka ba galing kanina, Cupcake? Ano ang ginawa mo sa ospital?"

Ang kanyang tanong ay nakapag-patigil sa akin, ngunit sinikap kong hindi ito ipahalata. Ayaw kong magmukhang balisa. "Pinakiusapan ako ni Atasha na kunin ang isang bagay para sa kanya sa ospital, kaya pumunta ako doon at ibinigay ko sa kanya kanina," sagot ko nang walang kagatul-gatol, sinusubukang magpahayag nang walang bahid ng pag-aalala.

"Ah, akala ko pumunta ka doon dahil may sakit ka. Nag-alala ako sa'yo," sabi niya.

"Paano mo nalaman?"

"Sinabi sa akin ni Mang Roel nang dumating ako," paliwanag niya. Nakaramdam ako ng kaunting inis kay Mang Roel dahil sa pagsasabi niya kay Diovanni. Talaga 'yang si Mang Roel, kahit na malaki ang katawan ay sobrang daldal.

Tumango ako, agad na binago ang usapan para ilihis ang conversation palayo doon. "Bakit hindi mo sinabi sa akin na uuwi ka na?"

"Ah, gusto lang kita sorpresahin," sagot niya na may ngiti.

"Sorpresahin ako? May okasyon ba?"

Hinila niya ako palapit, at dahan-dahang hinalikan sa noo bago niya binuksan ang pinto ng aming kwarto.

"Would you consider slipping into a dress that not only makes you feel confident and radiant but also showcases your beauty? I want everyone to see just how fortunate I am to be with you. Let's capture all the attention, leaving an impression that even Elias and Alphonsus' wives will talk about. I want you to be the dazzling star of the evening. Would you do that for me, my dear Cupcake?" he whispered, his gaze never wavering from mine.

***

How's your day?