Chapter 006: The Pain After a Night of Lust

Masakit ang buong katawan ko. Bawat kilos ko ay parang may pumipigil—parang pinupunit ang kalamnan ko. Dahan-dahan akong dumilat, at ang una kong nakita ay ang anino ng isang lalaki sa gilid ng kama.

Nakapagbihis na si Xavier. Nakatalikod siya habang isinasara ang kanyang sinturon, pero nang gumalaw ako, agad siyang lumingon.

Ngumiti siya. “Oh, look who’s finally awake.” May amusement sa boses niya, para bang inaasar niya ako. “I thought you’d sleep all day after… passing out last night.”

Nanlaki ang mga mata ko. Napasinghap ako, agad na hinila ang kumot para takpan ang katawan ko.

Natawa siya, bahagyang umiling. “After everything, you’re still shy?”

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung paano haharapin ang sitwasyon na ‘to. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ganito siya makatingin sa akin—parang pinag-aaralan ang bawat reaksyon ko.

Lumapit siya, marahang hinawakan ang baba ko at itinaas ang mukha ko para tumingin sa kanya.

“Tandaan mo ‘to, Lira,” mababa at bahagyang paos ang boses niya, “huwag ka nang magpapakita sa akin.”

Napalunok ako. “A-Anong ibig mong sabihin?”

Napalalim ang titig niya. May kung anong bahid sa mga mata niya na hindi ko mawari. Parang may gusto siyang gawin… pero hindi niya tinutuloy.

“Because the next time I see you…” Umiling siya, ngumiti nang mapait. “I might not be able to stop myself again.”

Nagtagpo ang mga mata namin. Hindi ko maintindihan ang ibig niyang sabihin. Hindi ko rin maintindihan ang kaba sa dibdib ko.

Bago ko pa makapagsalita, iniabot niya sa akin ang isang sobre. Agad akong napatingin dito, at doon ko lang napansin ang makapal na salapi sa loob.

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

Nanigas ang katawan ko, habang siya nama’y nanatiling nakatingin sa akin, para bang hinihintay ang magiging reaksyon ko.

“W-What is this?” Nanginginig ang boses ko.

Ngumiti siya, pero may kung anong iba sa ngiting ‘yon—may halong panunuya, may halong kasiyahan sa pagkagulat ko. “Take it. Consider it as… compensation.”

Hindi ko alam kung ano ang mas matindi—ang hiya o ang sakit sa sinabi niya.

“At hindi ko inaasahan,” he added, stepping closer, “that you were still a virgin.”

Napakagat ako sa labi ko, gustong isigaw sa kanya na huwag niya nang sabihin pa ‘yon.

Ngumisi siya, marahang hinawakan ang pisngi ko bago ako tuluyang binitawan. “It’s an honor, really.”

At bago ko pa siya mapigilan, tumalikod na siya at naglakad palabas ng kwarto—iniiwan akong mag-isa, hubo’t hubad, habang ang bawat salita niya ay paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko.

Nakatitig lang ako sa sobre na nasa kamay ko. Mabigat ito—hindi lang dahil sa perang laman nito kundi dahil sa kahulugan ng lahat.

Ito naman talaga ang napag-usapan namin. Wala akong karapatang magreklamo. Alam kong ito ang magiging kapalit. Pero bakit parang may kung anong bumara sa lalamunan ko? Bakit parang ang bigat sa dibdib ko?

Marahan kong ipinikit ang mga mata ko, pilit iniintindi ang lahat. Ang mahalaga, makakapunta na ako sa bahay ng lola ko. Magagawa ko na ang dahilan kung bakit ako nandito sa Maynila.

Huminga ako nang malalim, pero nang tangkain kong bumangon, agad kong naramdaman ang matinding sakit sa katawan ko—lalo na sa ibabang bahagi ko.

Napasinghap ako, napakapit sa bedsheet. Hindi ko akalaing ganito kagrabe ang mararamdaman ko pagkatapos ng lahat. Halos hindi ako makagalaw. Pakiramdam ko, bawat hibla ng kalamnan ko ay nanginginig sa pagod.

Hindi ko maiwasang maalala ang nangyari kagabi—kung paanong hindi ako tinigilan ni Xavier, kung paanong tila wala siyang kapaguran habang ako, unti-unting nauupos. Hindi ko na nga maalala kung ilang beses kaming nagpalit ng posisyon, kung ilang beses kong inisip na baka matapos na... pero wala. Hindi siya huminto hanggang sa tuluyan akong mawalan ng malay.

Napakagat ako sa labi ko.

Kailangan kong bumangon. Kailangan kong umalis dito. Pero sa lagay kong ito, hindi ko alam kung kakayanin ko.

Dahan-dahan akong humiga muli, iniwasang makaramdam ng sakit. Wala akong ibang damit kundi ang kumot na nakabalot sa katawan ko, pero wala na rin akong lakas para bumangon at hanapin ang mga damit ko.

Kaya pumikit na lang ako, pilit na binabalewala ang lahat.

Kailangan ko nang kalimutan ang lalaking iyon, tutal sigurado namang hindi na kami magkikita pa.

Matulog ka muna, Lira. Kahit saglit lang. Kahit isang oras lang.

Dahil alam kong pagmulat ng mata ko, haharapin ko na naman ang realidad ng buhay ko.