Chapter 003: There's No Backing Out

(Lira’s POV)

Tahimik akong naglakad sa likod niya habang papasok kami sa elevator. Ang tunog ng pagsara ng pinto ay parang bumalot sa akin ng hindi maipaliwanag na bigat.

Hindi ako sigurado kung anong mas nangingibabaw—ang kaba o ang takot. O baka pareho.

Sa loob ng makintab na elevator, halos marinig ko ang sariling paghinga ko. Si Xavier, sa kabilang banda, ay tahimik lang, nakapamulsa habang nakatingin sa harapan, parang walang iniintinding iba. Pero kahit wala siyang ginagawa, ang presensya niya ay parang sapilitang pumipigil sa akin na huminga nang malaya.

Ding!

Nang bumukas ang elevator sa pinakamataas na palapag, para akong biglang napalunok.

Alam ko kung ano ang susunod.

Naglakad siya papunta sa isang pinto at binuksan iyon gamit ang isang keycard. Mabilis siyang pumasok, hindi man lang lumingon sa akin. Nanginginig ang kamay ko nang hawakan ko ang door handle at sumunod sa loob.

At doon, tuluyan akong napatigil.

Parang ibang mundo ang sumalubong sa akin.

Napakalaki ng kwarto. Mas malaki pa kaysa sa buong bahay namin sa probinsya. Ang makintab na sahig, ang mamahaling chandelier, ang malalaking bintanang nagbibigay ng tanawin ng buong siyudad—lahat ng ito ay parang patunay kung gaano kalayo ang agwat ng mundo namin.

Napatingin ako kay Xavier. Wala siyang pakialam sa reaksyon ko. Diretso siyang nagtanggal ng coat, binuksan ang unang butones ng kanyang polo, saka lumingon sa akin.

"Maligo ka," malamig niyang utos.

Walang emosyon. Walang paliwanag.

Napalunok ako.

Alam kong wala akong pagpipilian.

Mabilis akong pumasok sa banyo at isinara ang pinto. Pagkasandal ko rito, agad kong hinawakan ang dibdib ko.

Mabilis ang tibok ng puso ko.

Hindi ko alam kung dahil sa takot… o sa isang bagay na hindi ko pa kayang pangalanan.

Tumingin ako sa malaking salamin sa harapan ko.

Nakikita ko ang sarili ko—basang-basa ng ulan kanina, mukhang pagod, mukhang… wala nang kawala.

Pumikit ako saglit at hinayaan ang mainit na tubig ng shower na dumaloy sa katawan ko. Para bang kaya nitong hugasan ang lahat ng pangamba sa loob ko.

Pero hindi.

Dahil kahit anong gawin ko, alam kong pagkatapos kong lumabas sa kwartong ito… ibang mundo na ang papasukin ko.

---

Nang lumabas ako ng banyo, balot na ako ng puting robe. Medyo tuyo na ang buhok ko, pero ang kamay ko—hindi pa rin tumitigil sa panginginig.

At lalo pang lumala nang makita ko siyang nakatayo malapit sa kama, may hawak na baso ng alak.

Napansin kong nakatingin siya sa akin. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, bago bahagyang tumaas ang gilid ng labi niya sa isang ngisi.

"You're still shaking," aniya, malamig ang tinig pero may bahagyang aliw sa mga mata. "Takot ka ba?"

Napalunok ako.

"H-Hindi ko alam," mahina kong sagot.

Lumapit siya. Dahan-dahan.

Ramdam ko ang presensya niya bago pa man siya tuluyang makalapit.

At nang dumaan ang daliri niya sa basang buhok ko, para akong napako sa kinatatayuan ko.

"Alam mo ba kung anong pinasok mo?" mahina niyang tanong.

Napatingin ako sa kanya.

Matalim ang tingin niya, puno ng kung anong emosyon na hindi ko mabasa.

"Oo," sagot ko. Kahit hindi ko sigurado.

Umiling siya.

"Are you sure?"

Hinawakan niya ang baba ko at itinulak pataas, pinipilit akong tumingin sa kanya.

Para akong nanigas.

Alam kong may dapat akong isagot—kahit ano—pero parang nawala lahat ng salita sa isip ko.

Magsasalita na sana ako nang bigla siyang lumapit sa tenga ko.

At bumulong.

"Magsha-shower muna ako."

At sa sandaling iyon, para akong binuhusan ng malamig na tubig.

---

Narinig ko ang lagaslas ng tubig mula sa loob ng banyo.

Nakatayo ako sa tabi ng kama, hawak-hawak ang laylayan ng robe ko, hindi alam kung uupo, hihiga, o tatakbo palabas.

Pero saan ako pupunta?

Walang tatakasan.

Walang babalikan.

Lumingon ako sa bintana ng kwarto. Sa labas, ang buong siyudad ay buhay—mga ilaw na kumikislap, mga sasakyang patuloy sa paggalaw, mga taong walang kamalay-malay sa mundo ko ngayon.

Habang ako… nandito.

Nag-aabang sa hindi ko alam kung matatakot ba ako… o hindi.

Nang bumukas ang pinto ng banyo, napalingon ako.

At doon ko siya nakita.

Nakatapis lang siya ng puting tuwalya sa bewang, ang buhok niyang basa ay pabagsak sa noo. Hindi ko maitatangging malaki at nakakaakit ang hubog ng katawan nya kumpara sa mga lalaking nakikita ko sa probinsya namin. Ang init ng katawan niya ay ramdam ko kahit nasa kabilang dulo pa siya ng kwarto.

Lumapit siya.

Hindi nagmamadali.

Parang alam niyang bawat hakbang niya ay parang pagkitil sa huling natitirang hangin sa dibdib ko.

Nang huminto siya sa harapan ko, hindi ko na alam kung paano ko pa mapapanatiling kalmado ang sarili ko.

"Tapos ka na bang kabahan?" malamig niyang tanong.

Napakurap ako.

"Ano.. kasi.." ang tangi ko lang nasabi.

Napangisi siya. Isang ngisi na hindi ko alam kung nakakakilabot o nakakabaliw.

Kinuha niya ang baso ng alak sa gilid ng kama at iniabot sa akin.

"Inom ka."

Napatitig ako sa baso.

"Para hindi ka masyadong matakot," dagdag niya, bahagyang nakataas ang kilay.

Alam kong hindi ko dapat tanggapin.

Pero wala na akong ibang pagpipilian.

Kinuha ko iyon at dahan-dahang uminom.

Matamis sa una. Pero may hapdi sa dulo.

Tulad ng gabing ito.

Dahil alam kong wala nang atrasan.

Tinitigan niya ako, parang binabasa ang bawat galaw ko, parang iniisip kung paano niya ako babasagin.

"You can still back out," bulong niya.

Pero ang tingin niya sa akin—hindi na ako bibitawan.

"But if you stay here, there's no backing out"

Hindi ako nakapagsalita-pakiramdam ko parang wala naman talaga akong choice.

Nagtagpo ang mga mata namin. Inilapit nya ang mga labi nya akin kaya napapikit ako.

At sa sandaling iyon, parang may nabuo kaming kasunduan.

Isang kasunduang magdadala sa akin sa paraiso…

O magtutulak sa akin sa impyerno.

At kahit anong gawin ko…

Hindi na ako makakatakas.