Chapter 005: The Passionate Night with Him

"Hah—" Napasinghap ako nang bigla siyang umayos ng posisyon, ang mainit niyang kamay gumapang pababa sa hita ko, dumaan sa balat kong nag-aapoy sa init at kaba. Hindi ko alam kung alin ang mas matindi—ang matinding pangamba o ang nagliliyab na sensasyon na unti-unting bumabalot sa buong sistema ko.

"Relax," malamig niyang bulong, pero sa likod ng boses niya, naroon ang matigas na pag-aangkin. "Let me take control."

Wala akong ideya kung paano ko dapat sundin iyon. Hindi ko rin maintindihan kung bakit sa kabila ng dapat kong pagtutol, ang katawan ko ay kusa nang sumusunod sa bawat galaw niya.

Naririnig ko siyang nagmumura sa pagitan ng kanyang paghinga—mahina, halos parang sarili niya lang sinasabi. Hindi ko alam kung dahil iyon sa akin, sa ginagawa namin, o sa kaguluhan sa loob niya. 

Bawat kilos niya ay nagpapadama kung sino ang may kontrol. Hindi niya ako tinatanong kung kaya ko, kung gusto ko. Basta niya ako ginagalaw kung paano niya gusto, parang isang laruan na tinuturuan niyang sumunod sa ritmo niya.

"Xavier…" Mahina kong tawag sa pangalan niya, hindi ko alam kung bakit.

Napangiti siya, isang bahagyang ngiti na masyadong mapanukso. "Say my name again," he commanded, his voice dark and dangerously seductive.

Hindi ako sumagot, pero nang bigla niyang hawakan ang bewang ko at iayos ulit ang posisyon namin, isang hindi mapigil na ungol ang kumawala sa labi ko.

"Damn it, Lira. You sound so sweet," bulong niya, punong-puno ng pagnanasa, para bang nawawalan na rin siya ng kontrol.

Pakiramdam ko, hindi ko na kaya. Pero sa kaloob-looban ko, may isang bagay na nagsasabing gusto ko pa. Naiinis ako sa sarili ko dahil nararamdaman ko ito—dahil hinahanap ko ang init na dulot niya.

Parang lumulutang ako sa pagitan ng pagod at pagkawala ng malay. Ang buong katawan ko ay nanghihina, nanginginig sa matinding kapaguran. Bawat kalamnan ko ay tila nag-aapoy—ang mga hita ko, bumibigay sa panghihina; ang likod ko, hindi na makahanap ng tamang posisyon para magpahinga.

Pero siya… si Xavier… parang hindi nauubusan ng lakas. Tumingin ako sa digital clock na may ilaw at ilang oras na pala kami sa ginagawa namin. 

Sa bawat galaw niya, pakiramdam ko ay lalo pang lumalalim ang pagkawala ko sa sarili kong kontrol. Hindi ko alam kung ilang beses niya akong pinaikot, iniayos, ipinwesto sa paraang gusto niya. Parang wala na akong sariling desisyon—siya lang ang may hawak ng lahat.

"Hindi mo na kaya?" bulong niya sa tenga ko, bahagyang humihingal, pero hindi pa rin napapagod tulad ko.

Gusto kong sumagot, pero kahit pagsasalita ay hindi ko na kayang gawin. Ang buong katawan ko ay parang naging malambot, parang tinanggalan ng sariling lakas.

Napakapit ako sa kanya, pilit na hinahabol ang hininga ko. Ang dibdib ko, mabilis ang pagtaas-baba. Ang pawis, dumadaloy sa balat ko, pero hindi ko na alintana.

Narinig ko ang mahina niyang tawa. "You’re completely spent," may amusement sa boses niya, pero naroon ang matigas na pag-angkin.

Oo… ubos na ubos na ako. Pero siya? Hindi ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas, kung paano niya nagagawang hindi magsawa, kung bakit parang gusto niya pang itulak ako sa mas matinding pagkapagod.

Pareho kaming napahiga sa kama. Kapwa pagod na pagod. Nakailang beses na rin syang palit ng bagay na ikinakabit nya sa kanyang pagkalalaki upang hindi magkalat ang likido na lumalabas mula sa kanya. Napabuntong hininga ako sa sobrang pagod at sakit ng pagkababae ko. 

Ipinikit ko ang mata ko..

Pero..

Akala ko tapos na. Akala ko makakatulog na ako kahit paano. Pero nang maramdaman ko muli ang mainit niyang haplos sa balat ko, nanigas ang katawan ko.

Hindi pa siya tapos.

“Let’s have another round baby,”

Gusto kong magsalita, gusto kong sabihin na hindi ko na kaya, pero walang boses na lumabas. At ang pinakamasama—mismong katawan ko ang traydor dahil kahit papaano, tumutugon pa rin ito sa kanya.

Pakiramdam ko, parang nauupos na kandila ang katawan ko—mabigat, pagod, halos hindi na makagalaw. Pero kahit ganito, sumunod pa rin ako. Wala akong pagpipilian.

Muli niyang inangkin ang huling natitira kong lakas, hinatak ako sa isa na namang direksyon, hindi alintana kung gaano na ako kahapo. Sa bawat galaw niya, pakiramdam ko’y nawawala na ako sa sarili ko. Mas tumitindi ang init ng katawan ko. Hindi ko alam kung saan nagtatapos ang katawan ko at saan nagsisimula ang kanya.

Napapikit ako nang mariin. Iniisip ko kung paano ko haharapin ang umaga matapos ang lahat ng ito—kung paano ako babangon kapag halos hindi ko na maramdaman ang sarili kong katawan.

At sa isang iglap, nagdilim ang paningin ko.