Chapter 007: An Unexpected Encounter

Nakatayo ako sa harap ng isang napakalaking mansyon, ang malamig na simoy ng hangin ay dumadampi sa balat ko, pero hindi nito kayang pahupain ang kaba sa dibdib ko. Ngayon ko lang makikita ang pamilya ng mama ko—ang mga taong may dugong dumadaloy rin sa akin, pero kailanman ay hindi ko nakilala.

Ano kaya ang magiging tingin nila sa akin? Tatanggapin kaya nila ako? O isa lang akong hindi kilalang pangalan sa kanilang dugo at yaman?

Hinawakan ko nang mahigpit ang strap ng bag ko, pilit na pinapalakas ang loob ko. Wala na akong babalikan sa probinsya. Ito na lang ang natitira kong pagkakataon para magkaroon ng mas magandang kinabukasan.

Napatingin ako sa napakataas na gate na ngayon ay unti-unting bumubukas. Isang lalaking naka-itim na suit ang lumapit sa akin—malamang butler ng pamilya. Ang ekspresyon niya ay walang emosyon, parang sanay na siyang tumanggap ng bisita, pero hindi niya itinago ang pagsukat sa akin mula ulo hanggang paa.

"Ikaw ba si Lira?" malamig pero magalang ang boses niya.

Tumango ako. "Opo."

"Sumunod ka sa akin. Naghihintay na ang Doña sa loob."

Dahan-dahan akong pumasok, iniintindi ang bigat ng bawat hakbang ko sa malawak na driveway. Ang bawat bahagi ng mansyon ay nagpapakita ng yaman at kapangyarihan. Hindi ko maiwasang makaramdam ng pag-aalinlangan.

Talaga bang kabilang ako rito?

Pagdating sa loob, halos hindi ako makapagsalita. Napakalaki ng mansion, bawat sulok ay may mamahaling kagamitan. Parang isang lugar na makikita mo lang sa mga pelikula.

"Narito na po siya, Doña."

Napalingon ako sa isang matandang babae na nakaupo sa malaking upuan sa gitna ng sala. Siya ang lola ko. Ang ina ng mama ko.

Matalas ang tingin niya habang sinisipat ako mula ulo hanggang paa. Isang tinging hindi ko maipaliwanag—tila ba may hinahanap siya sa mukha ko.

"Halika rito," malamig pero may awtoridad ang boses niya.

Dahan-dahan akong lumapit, hindi alam kung paano magpapakilala.

"Kamukhang-kamukha mo ang anak ko," aniya, pero sa tono niya, parang hindi siya sigurado. Parang may alinlangan.

Napansin kong nagkatinginan ang ilang tao sa silid, lalo na ang isang babaeng nasa late 40s o early 50s. Matangkad siya, may matalim na features, at halatang sanay sa marangyang pamumuhay. Mula sa paraan ng pagtitig niya sa akin, hindi niya ikinukubli ang pag-aalinlangan.

"Siya ba talaga ang anak ni Helena?" malamig na tanong ng babae kay Lola.

Napakunot-noo ako.

Bakit parang may duda sila?

Napansin ko ang saglit na pagtikom ng labi ni Lola bago siya sumagot. "Walang ibang nagsabi sa akin kundi ang ina niya mismo."

May bahagyang katahimikan.

"Pero…" Napatingin ulit sa akin ang babae, tinitigan ako nang mas mabuti, na parang hinahanap ang kahit anong bakas ng pagkakahawig sa pamilya. "Hindi siya kamukha ni Helena. Ni hindi siya kamukha ni…" Hindi niya itinuloy ang sasabihin niya, pero ramdam kong may gustong sabihin.

Muli akong sinuri ng matalim na mata ni Lola bago siya muling nagsalita. "Minsan, hindi naman laging pisikal na anyo ang batayan ng dugo."

Hindi ko alam kung para sa akin ba talaga ang sinabi niyang iyon, o para ipanatag ang sarili niya.

Napatingin ako kay Tita Elena. Halata sa mukha niya ang pagdududa. Pero kahit may kaba sa loob ko, hindi ko ipinakita na naaapektuhan ako.

"Umupo ka," utos ni Lola. "Gusto kong malaman kung ano ang balak mo ngayon na nandito ka na."

Lumunok ako at tinapangan ang boses ko. "Gusto ko pong mag-aral sa college. Gusto kong magkaroon ng magandang kinabukasan, kaya tinanggap ko po ang alok ninyo."

Napatango siya, pero halatang hindi pa rin ako lubos na tinatanggap.

"Kung gano’n, dapat mong patunayan na karapat-dapat kang manatili rito," aniya. "Hindi madali ang buhay sa mansyon na ito, Lira. Maraming mata ang nakatingin sa’yo. At hindi lahat ay matutuwa sa presensya mo."

Nagkibit-balikat siya. "Pero dahil apo kita, ibibigay ko ang pagkakataon na iyon."

Naramdaman kong muli akong sinukat ng tingin ni Tita Elena. Sa likod ng malamig niyang ekspresyon, may bahagyang ngiting hindi ko gusto.

"Hindi siya kamukha ni Helena…" mahina niyang bulong, pero sapat na para marinig ko.

Nanatili akong tahimik. Ano bang dapat kong sabihin? Dapat ko bang ipagtanggol ang sarili ko? Pero anong ebidensya ang meron ako maliban sa salita ng mama ko?

Sunod na lumapit ang isang lalaking nasa mid-20s, matangkad, may matikas na katawan, at gwapo. Sa una, hindi ko alam kung paano siya nauugnay sa pamilya namin, pero agad akong sinagot ni Lola.

"Si Julian, anak ng pinsan ng mama mo. Hindi kayo magkadugo, pero parang pamangkin ko na rin siya."

Naglahad siya ng kamay at ngumiti. "Welcome to the family, Lira."

Nag-atubili akong tanggapin ang kamay niya pero hindi ko na rin tinanggihan. "Salamat."

Malambot at mainit ang kamay niya, at sa isang iglap, parang hindi na ako gaanong kinakabahan. Pero nang lingunin ko si Tita Elena, nakita ko ang pagtaas ng kilay niya, parang lalo pa siyang nagdududa.

-aalinlangan ang boses niya?

Nagkatinginan kami ni Tita Elena, na parang lalong tumalim ang tingin sa akin.

Napansin kong nagbubulungan ang ilang tao sa likod ng silid. Hindi ko man marinig ang eksaktong sinasabi nila, ramdam kong ako ang pinag-uusapan nila.

___

Nakahinga na ako nang maluwag matapos ang pagpapakilala. Pakiramdam ko, kahit papaano, unti-unti na akong nakakasanay sa presensya nila.

Pero hindi ko inasahan ang sumunod na nangyari.

Sa gitna ng tahimik na pag-uusap, bumukas ang malalaking pinto ng mansyon. Kasabay ng malamig na simoy ng hangin, isang matangkad na lalaki ang pumasok.

Suot niya ang itim na long-sleeved polo na bahagyang nakasuksok sa slacks, at sa bawat hakbang niya, para bang bumibigat ang paligid. Napakalakas ng dating niya—masyadong matikas, masyadong… nakakakubkob.

Parang bumagal ang oras.

Napatingin ako sa kanya.

At sa isang iglap—nanigas ako.

Siya.

Siya ang lalaking nagdala sa’kin sa isang gabi na hindi ko kailanman malilimutan.

Siya ang dahilan kung bakit ako nandito ngayon.

Siya ang lalaking… gumawa sa’kin ng isang bagay na hindi ko na mababawi.

At ngayon, nandito siya.

Sa harapan ko.

Sa harapan ng pamilya ko.

At ang mas malala pa…

"Xavier, buti naman at dumating ka na," masayang bati ni Lola habang nakangiti sa bagong dating. "May gusto akong ipakilala sa’yo."

Xavier.

Para akong natuyuan ng dugo habang unti-unti siyang lumapit. Saglit siyang nagtaas ng kilay bago dumaan ang matalim niyang tingin sa paligid, tila sinusuri ang bawat tao sa silid.

Pero nang dumapo ang mga mata niya sa akin—doon ako tuluyang napatigil.

Mabilis ang saglit na iyon. Halos hindi mo mapapansin.

Pero nakita ko.

Alam kong nakita niya rin ako.

Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya. Nauna ang gulat, kasunod ang pagkalito.

Pero isang kisap-mata lang iyon.

Dahil halos agad-agad, bumalik siya sa malamig at walang emosyon na anyo—parang walang nangyari.

Parang hindi niya ako kailanman hinawakan.

"Bunsong kapatid ng mama mo," malumanay pero mabigat na sabi ni Lola. "Lira, this is Xavier Montenegro."

Tiyuhin ko.

Nanuyo ang lalamunan ko. Parang biglang naging masikip ang hangin sa paligid.

Tiyuhin ko siya?

’Yung lalaking...

Napatingin ako sa kanya. Nakatingin din siya sa akin.

Hindi lang ako ang nagulat. Hindi lang ako ang kinilabutan.

May kung anong bumigat sa pagitan namin—isang tensyon na hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko alam kung kaba ito, takot, o isang bagay na mas malalim pa ro’n.

At mas lalong lumala ang lahat nang walang sabi-sabing iniabot niya ang kamay niya sa akin.

Ang kamay na iyon.

Ang parehong kamay na...

Napalunok ako.

"So, ikaw pala si Lira," aniya, mababa ang boses, walang emosyon.

Wala akong nagawa kundi tanggapin ang kamay niya.

At sa sandaling nagtagpo ang balat namin—doon ko naramdaman ang apoy.

Para akong sinaksak ng alaala.

Doon sa kwartong iyon.

Sa dilim.

Sa init.

Sa mga bagay na hindi ko dapat maalala.

Napasinghap ako. Mabilis kong binitiwan ang kamay niya.

Ngunit bago pa ako makaiwas ng tingin, nakita ko ang saglit na pag-angat ng labi ni Xavier.

Isang ngiti.

Isang bahagyang, halos imperceptible na smirk.

Pero hindi iyon basta ngiti.

"Bakit parang magkakilala na kayo?" tanong ni Julian, nakakunot-noo habang nakatingin sa amin.

Mabilis akong umiwas ng tingin.

Pero si Xavier—hindi natinag.

Nagtagal ang tingin niya sa akin bago siya ngumiti—isang ngiti na walang bahid ng kaba, walang alinlangan. Isang ngiti na tila may gustong sabihin pero hindi sinasabi.

"Hmm," sagot niya, mabagal at parang sinusukat ang reaksyon ko. "I just have a feeling that we’re going to get along very well."

Parang nanlamig ang sikmura ko.

Hindi ko alam kung ako lang ang nakakaramdam nito, pero parang biglang sumikip ang paligid.

Dahil sa saglit na iyon, napagtanto kong…

Hindi pa tapos ang bangungot na ito.

Sa katunayan—

Nagsisimula pa lang ito.