Chapter 002: A Deal with a Stranger

(Xavier’s POV)

Tahimik akong nakaupo sa isang table sa labas ng convenience store, hawak ang cellphone ko. Hindi ko alam kung ilang beses ko nang sinubukang tawagan si Melissa, pero sa bawat missed call at cold rejection, parang lalo lang akong nababaliw.

"Give me another chance," mahina kong sabi sa telepono. "I’ll fix it, I swear. Don’t do this to me."

Walang sagot. Ilang segundo lang, nawala na ang tawag.

Napalunok ako, ramdam ang bigat sa dibdib. T***, wala na ba talaga? Isang iglap lang, nawala lahat ng pinaghirapan ko. All because of one stupid mistake.

Pinisil ko ang sentido ko, pilit kinakalma ang sarili. Hindi ko pwedeng hayaan na ganito lang ako.

Pero kahit anong gawin ko, nag-iisa ako ngayon.

Kaya naman nang marinig ko ang mahinang boses ng isang babae, hindi ko agad inintindi.

"Ah… excuse me, sir…"

Tumingala ako, at sa isang iglap, nagbago ang focus ko.

Isang babae. Bata pa mga nasa early 20s. Maamo ang mukha, inosente. Maputi, maganda, kahit walang kahit anong ayos. Pero halatang pagod. Halatang desperada.

"Anong kailangan mo?" malamig kong tanong.

Halatang kinabahan siya, pero pilit niyang kinakalma ang sarili. "A-ano kasi e… N-naiwan ako ng bus ko. Wala akong pera o gamit. Magbabakasakali lang kung pwede mo ba akong tulungan?"

Sinukat ko siya mula ulo hanggang paa. Wala siyang kahit anong bitbit. Ang suot niya, simpleng damit lang, pero kahit mukhang losyang sa sitwasyon niya ngayon, hindi matatakpan ang kagandahan niya.

I should ignore her. Hindi ako Santa Claus para tumulong sa kahit sinong estrangherong makakasalubong ko.

Pero may isang bagay sa kanya na nagpaalala sa akin ng isang bagay—ng pakiramdam ng pagkawala.

Tumingala ako, napabuntong-hininga.

"Nothing in this world is free," mahinang sabi ko. "If I help you… what will you give me in return?"

Nanlaki ang mata niya.

"A-Anong kapalit?" tanong niya, halatang naguguluhan.

Hinayaan kong lumitaw ang isang mapanuksong ngiti. Gusto kong makita kung gaano siya kadesperada. Kung hanggang saan siya lalaban.

"Since I'm lonely now," sabi ko, bahagyang hinahaplos ang labi ko habang nakatingin sa kanya, "make me happy then."

Kitang-kita ang pagkalito sa mukha niya. "P-Paano kita papasayahin?"

Natawa ako sa tanong niyang ‘yon. Damn, she really has no idea.

Nagtagpo ang mga mata namin. This time, sinigurado kong maramdaman niya ang ibig kong sabihin.

"Your body."

Saglit siyang natulala. Nakita kong nanuyo ang lalamunan niya.

She’s thinking.

Napailing ako. Normally, a woman would’ve slapped me and walked away. Pero siya? Nanatili lang siyang nakatayo, tahimik, tila nag-aalangan.

Sa loob-loob ko, may bumubulong na sana tumalikod na siya.

Pero hindi niya ginawa.

"S-Sige… pumapayag na ako," mahina niyang sabi.

Napataas ang kilay ko. That easy?

Pero may pahabol siya. "Pero sa isang kondisyon."

Ngumiti ako, curious sa naiisip niya.

"Anong kondisyon?"

"Pakainin mo muna ako." Tinuro niya ang convenience store. "Maghapon akong nagpalakad-lakad, hindi pa ako kumakain… baka mawalan ako ng malay bago mo pa makuha ang gusto mo."

Damn.

Hindi ko alam kung maiinis ako o matatawa. This girl is something else.

Napailing ako, natawa nang bahagya. "You’re something else," bulong ko, bago ako tumayo. "Halika na."

_____

Tahimik kong pinagmasdan ang babaeng nasa harapan ko. Si Lira.

She’s different. Most women in her position would’ve backed out the moment I laid out my terms. Pero siya? Hindi lang siya pumayag—mas inuna pa niyang makakain.

That alone was intriguing.

Habang kumakain siya, kitang-kita ko kung paano siya nanginginig sa gutom. Wala siyang pakialam sa itsura niya, hindi niya ininda kung paano ko siya tinitingnan. Para bang sa ngayon, ang tanging mahalaga lang sa kanya ay ang pagkain sa harapan niya.

I should find it pathetic, but I don’t. Instead, I feel something else. Something twisted.

Ipinatong ko ang siko ko sa mesa, pinagmasdan siya habang mabagal na ngumunguya.

"Sorry," mahina niyang bulong nang maramdaman niyang nakatitig ako.

Ngumiti ako nang bahagya, hindi ko alam kung dahil natutuwa ako o dahil mas lalo akong nacu-curious sa kanya.

"It's okay," sagot ko. "Kumain ka lang… Kailangan mo ng lakas para mamaya."

Saglit siyang natigilan, pero hindi niya ako nilabanan. Instead, she lowered her head and continued eating.

Good girl.

May kakaiba sa kanya—isang bagay na gusto kong tuklasin. Hindi lang siya desperada. May tapang din siyang hindi niya siguro alam na mayroon siya.

Pero hanggang saan aabot ang tapang niya?

Natapos ang pagkain nang hindi na siya nagsalita. Halata ang kaba niya, pero hindi niya ito ipinapakita nang hayagan.

Mabagal akong tumayo, pinagpag ang manggas ng coat ko, saka inilahad ang kamay ko sa kanya.

"Tapos ka na?"

Dahan-dahan siyang tumango. Hindi niya tinanggap ang kamay ko, pero tumayo siya.

I smiled. Hindi ko alam kung matatakot ako o matutuwa sa ideya na hindi pa siya tuluyang bumibitaw.

"Then let's go."

Naglakad kami palabas ng restaurant, papunta sa elevator. Tahimik lang siya, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat hakbang niya.

Pagpasok namin sa elevator, halos madama ko ang kanyang kaba. Huminga siya nang malalim, tila pilit nilalabanan ang takot na unti-unting bumabalot sa kanya.

Nakangiti akong tumingin sa kanya, tinatapunan siya ng sulyap habang unti-unting sumara ang pinto ng elevator.

I stepped closer, making sure she could feel my presence. I wanted to see how she’d react.

Nakita kong napalunok siya.

"Ano?" tanong ko, ang tinig ko bahagyang mababa, may halong amusement. "Biglang kinakabahan?"

She didn’t answer. Instead, she clenched her fists at her sides, trying to act unaffected.

Interesting.

Napangiti ako nang bahagya, saka dahan-dahang inilapit ang mukha ko sa kanya, halos idampi ang labi ko sa gilid ng tenga niya.

"Last chance, Lira," bulong ko. "Pwede ka pang umatras."

I could feel her shiver. Hindi niya alam kung paano magre-react.

Mabagal siyang huminga, pinipilit ang sarili na hindi sumuko.

"…Hindi ako uurong," sagot niya, mahina pero buo ang loob.

At doon ko lang napagtanto—this girl might just be more dangerous than I thought.