CHAPTER 1: Wish Granted

Malakas kong ibinato ang imbitasyon na tumama sa mukha ni Ryan pagkatapos ay diretsong bumagsak sa sahig. My reaction caught him and everyone around us off guard. Sigurado akong hindi niya inaasahan ang reaksyon kong ito. Sa totoo lang, iniwasan kong magpakita ng kahit na ano mang emosyon sa kaniya simula noong maghiwalay kami. But I’ve reached my limit! How dare he invite me to his wedding! To add insult to my already shattered heart, the woman he is about to marry is, or I'd rather say was, one of my best friends, Michelle.

"Ashly, Mitch wanted me--"

"I don't give a damn what she wants! Ryan, please spare me your stupidity! Do you think I am a saint?" Halos panawan ako ng hininga sa pagsigaw.

I don't care if our colleagues could hear me or the fact that Ryan is the Head of the Finance Department. Sasabihin ko ang aking nararamdaman, at ngayon ay aminado akong galit ako! Niloko niya ako at ipinagpalit sa kaibigan ko, pero wala siyang narinig sa akin. Kahit isang paninira ay wala. Alam ng mga katrabaho namin ang aming sitwasyon, pagkatapos ay iimbitahan niya ako sa kaniyang kasal? He wanted me to attend his wedding and witness how he and my supposed best friend promise to love each other for better or worse! I only hope there are no better days ahead for them, only worse!

Pinulot niya ang wedding invitation. "I hope you'll learn to forgive."

"Oh, don't you think it is too early to forgive? We broke up just three months ago. There is no way for me to accept what you did even if I forgive you. I will never bless your marriage, no matter what you do!"

Marahil dala ng pagkapahiya, inilibot niya ang mga mata sa paligid. Agad namang nag-iwas ng tingin ang aking mga kasamahan sa Department. Animoy abala ang mga ito sa kanya kanyang trabaho at walang naririnig. Matapos ang ilang segundong titigan, walang imik na lumabas si Ryan ng opisina.

"Well done!" pumapalakpak na bati sa akin ni Ezra pagkaalis na pagkaalis ni Ryan.

Malalim ang ginawa kong paghinga upang mapigil ang mga luhang nagbabantang pumatak. Makailang beses din ang ginawa kong pagkurap bago nagsalita.

“Gusto kong ma-promote. I will pursue a master's degree. Papatunayan ko sa Ryan na iyon na kaya kong umangat kahit wala siya!” matapang na deklara ko.

“Whoa! Support lang ako sa 'yo, girl. Hayaan mo, nandito pa naman kami ni Tricia para sayo,” pag-aalo ng kaibigan kong si Ezra.

MAKALIPAS nga ang isang linggo ay nandito na ako sa pinakasikat na unibersidad dito sa aming probinsya. Salamat kay Ryan, mas determinado na ako ngayon.

“Sana naman tama ang desisyon kong ito!” bulong ko sa sarili habang nakapikit na tila nagdadasal. Katatapos ko lang mag-enroll at hawak sa mga kamay ang registration form. Napapitlag pa ako nang may nagsalita sa harap ko.

“Excuse me po ma’am, do you know where the admin building is?” Base sa tono niya at paggamit niya ng “po” ay siguradong napagkamalan din niya akong matandang babae.

Inis na tiningnan ko ang lalaki na bakas ang pagkagulat nang mapagmasdan ako. Napagtanto siguro niyang hindi naman kami nagkakalayo ng edad. Don't get me wrong, hindi ako pangit! I am just not someone to be considered a beauty, but I don't look old at all. Ang totoo, sa edad kong bente singko ay madalas pa akong mapagkamalang teenager. Maliban ngayon, dahil sa suot ko.

"S-sorry, Miss...I...I thought," hinging paumanhin niya.

Sa totoo lang ay hindi na ako nagtataka kung bakit ganoon ang reaksyon niya. Mahaba ang suot kong palda na hanggang kalahati ng binti. I was wearing a sleeveless top pero nagsuot ako ng maong jacket dahil biglang umulan kanina. My aim is to look cute, but the opposite happened. Hindi na talaga ako magpi-feeling fashionista kahit kailan!

Pinagmasdan ko ang kaharap. Honestly, he is undeniably handsome. He is tall, with intricate gray eyes that could captivate anyone who looks at it. A well-defined cheekbone and a concrete jaw. Ang lalong nakatawag ng pansin ko ay ang kaniyang mga mata: they are very expressive. Napansin ko din ang kaniyang mapupulang labi na parang kaysarap halikan—

Tumikhim siya at noon lang ako natauhan mula sa pagkakatitig sa kaniya. I can read the amusement in his eyes as he stares at me. Agad nag-init ang pisngi ko dahil doon. Itinuro ko na lang ang direksyon patungo sa Admin Building dahil nawala yata ang kakayahan kong magsalita. Matapos magpasalamat ay naglakad na siya patungo sa building habang naiwan akong nakatulala at sinusundan siya ng tingin.

Sino kaya siya? Ngayon lang ako nakakita ng ganoon kagwapo ha! Siguro ay nage-enroll din siya sa masteral. Sana ay classmate ko siya!

Agad kong sinaway ang sarili sa mga naiisip. Nandito ako para mag-aral at hindi para makipag-harutan. Sabi ng manager ko, kapag naka-graduate ako sa masters ay mataas ang chance na makakuha ako ng promotion. Trainer under ng Human Resource Department ang position ko sa company. Mid-level position iyon. Sa apat na taon ko sa trabaho ay pinagbubutihan ko ang aking performance. Walang late, walang memo, walang sablay na trabaho. Pero ang inaasam kong promotion ay hindi dumating. That is why I am now committed to earning this master's degree.

MABILIS na lumipas ang mga araw at dumating ang unang araw ng aking klase. Tuwing Saturday ang aking pasok sa university at dahil sa takot na ma-late ay napakaagap kong pumasok. To be honest, I don't feel very enthusiastic about all this. What I truly feel is the opposite. I am terrified!

Naka-upo ako sa airconditioned room at nagkunwaring na may binabasa sa registration form kahit wala naman talaga. Lihim kong pinagmasdan ang mga kaklase ko na tahimik lang at mukhang mga walang balak makipag-kaibigan. One of them is the beautiful woman sitting next to me. Napag-alaman kong Mary Rose ang pangalan niya. Very feminine. She is getting a lot of attention from the guys in our class pero mukhang wala siyang balak pansinin ang mga ito. Hindi niya tinatapunan man lang ng tingin ang mga kaklase namin. Maganda si Mary Rose. She is sexy in her crop top dress paired with a high waist skirt. Hindi maiwasan na makatawag siya ng atensyon. Lalo na ang mapuputi niyang legs. Samantalang ako ay isang simpleng blouse at maong jeans lang ang suot. Hindi din ako mahilig mag-ayos kung kaya plain lang talaga ang itsura ko. The type that the guys won't notice.

Matapos ang ilang minuto na paghihintay, dumating ang aming professor sa unang subject. Naririnig ko ang tunog ng heels niya habang naglalakad sa unahan ng room at kasabay noon ang lagabong ng aking puso. Naupo siya sa unahan ng room kaya nagkaroon ako ng pagkakataon na pagmasdan siya. She looks to be around fifty years old, and her aura is incredibly intimidating. Mukhang mahihirapan ang kahit na sino na patawanin siya. This is the part that I don't like about being a student. Professors terrify me! Ewan ko ba, dahil siguro sa kinalakihan ko kaya wala akong bilib sa sarili. Madalas kasi ako ikumpara sa kapatid kong panganay. At syempre, sa aming dalawa, si ate ang mas magaling sa mata ng pamilya ko. Kaya siguro lumaki akong kulang sa confidence.

Inilibot ng professor namin ang mga mata sa kabuuan ng room, gusto kong umiwas nang tumama ang mata niya sa akin.

“Good morning,” our professor greeted although she looks like she had a terrible morning. Hawak niya sa kamay ang mga papel na ipinamahagi sa buong klase.

She wasted no time, and she began discussing the subject's coverage. Sinabi din niya ang mga magiging assignment at parang gusto kong pagsisihan ang desisyon kong mag-aral muli. Nasa kalagitnaan siya ng pagsasalita nang biglang may isang lalaki na sumilip sa room. Nakuha niya ang atensyon ng aming professor kung kaya napatingin kaming lahat sa pinto. Pagkagulat at saya ang aking naramdaman nang makilala ko kung sino iyon. Siya ang gwapong lalaki na nagtanong sa akin noong nakaraang linggo! Kaklase namin siya?