BAHAGYA kong pinagkiskis ang palad upang kahit papaano ay mabawasan ang panlalamig niyon. Muli kong inayos ang dress na suot bago tuloyang pumasok sa gusali kung saan naghihintay ang mga magulang ko. Abot-abot ang kaba ko. Pagbungad ko pa lang sa pinto ng fine dining ay namataan ko agad sina Mommy at Daddy sa isang table. Both of them are dressed formally. Sa katapat nila ay ang isang babae at lalaki na hindi nalalayo ang edad sa kanila. Malamang ay sila ang mga magulang ni Nathan. Agad hinanap ng mga mata ko ang binata at nakahinga ako ng maluwag nang hindi ko siya mamataan sa paligid.Hindi ko maipaliwanag kung bakit bigla ay hindi ko maihakbang ang aking mga paa.Tama ba ang gagawin kong ito?Bago ko pa man masagot ang tanong sa aking isipan ay lumingon si mommy at nagtama ang aming mga mata. Agad siyang ngumiti at kumaway sa akin. Kasunod noon ay ang paglingon din ng mga kasamahan niya sa table. Wala na akong nagawa kundi ang lumapit sa pwesto nila.“Hija! It’s nice to see you!” s
“YOU don’t have to do this, Ash. You know that.”Sinulyapan ko si ate Eloise na nag-aalalang nakatingin sa akin. Naroon kami sa hotel room at katatapos lang akong ayusan ng make up artist. Bahagyang nangilid ang luha ko pagkakita sa nag-aalalang mukha ng aking kapatid. She might be the reason I feel like I'm lacking in every way. Even so, I can't bring myself to hate her. Why? Because it is only with her that I feel the love of a family. “I don’t have a choice, ate. Hindi ko kayang suwayin ang gusto ni daddy,” malungkot na sagot ko.“That is not true! You have a choice! Kung sinabi mo sana sa akin ang sitwasyon mo nang mas maaga, kinausap ko sana si daddy. You don’t owe them, Ash! Hindi mo sila kailangang i-please,” panghihikayat pa niya sa akin.But what can I do at this point? I am now wearing my wedding dress na minadali pang ipatahi ni mommy sa isang sikat na designer. Kapag lumabas ako ng suite na ito ay hindi na ako makakatanggi pa. Naghihintay sa akin ang mga wedding coordinat
Malakas kong ibinato ang imbitasyon na tumama sa mukha ni Ryan pagkatapos ay diretsong bumagsak sa sahig. My reaction caught him and everyone around us off guard. Sigurado akong hindi niya inaasahan ang reaksyon kong ito. Sa totoo lang, iniwasan kong magpakita ng kahit na ano mang emosyon sa kaniya simula noong maghiwalay kami. But I’ve reached my limit! How dare he invite me to his wedding! To add insult to my already shattered heart, the woman he is about to marry is, or I'd rather say was, one of my best friends, Michelle. "Ashly, Mitch wanted me--" "I don't give a damn what she wants! Ryan, please spare me your stupidity! Do you think I am a saint?" Halos panawan ako ng hininga sa pagsigaw. I don't care if our colleagues could hear me or the fact that Ryan is the Head of the Finance Department. Sasabihin ko ang aking nararamdaman, at ngayon ay aminado akong galit ako! Niloko niya ako at ipinagpalit sa kaibigan ko, pero wala siyang narinig sa akin. Kahit isang paninira ay wala. A
“Sorry Maam, I’m late,” hinging paumanhin ng lalaki kahit pa ang hitsura niya ay hindi naman kababakasan ng pagmamadali. Kung ako siguro ang late, pawisan at hinihingal akong darating sa room. Tumango lang ang professor namin kaya diretsong pumasok ang lalaki sa room. Di sinasadyang napatingin ako kay Mary Rose sa tabi ko at napataas ang kilay ko sa nakita. Halos maghugis puso ang mata niya habang nakatingin sa lalaki na dumating! Mukhang naramdaman naman ng lalaki ang mga tingin ni Mary Rose dahil bahagya siyang ngumiti sa dalaga. Hindi na nag-aksaya ng panahon ang professor namin, nagsimula na siya ng discussion para sa unang topic at gusto kong mahilo sa dami ng sinasabi niya. Samantala, si Mary Rose na nasa tabi ko at ang gwapong lalaki ay parang may sariling mundo. Mukhang nagkakaintindihan na sila sa tinginan lang. Napailing na lang ako. “I will assign a reporter per topic,” anunsyo ng professor namin na nagpakaba sa akin. Ang kaklase namin na nasa bandang unahan nakaupo ang m
Mary Rose was leaning on one of the shelves as Nathan kissed her tirelessly. His hands are roaming around the woman's body. Hindi makapaghintay makauwi ang dalawang ito?! The thing that irritated me the most was that I could not locate the book I needed. Pimagmasdan ko ang kinaroroonan ng dalawa, malamang naroon sa puwesto nila ang libro dahil doon ang kadugsong na bilang ng shelf. Sa dinami-dami naman ng pwedeng pwestuhan, doon pa kung saan nakalagay ang libro na kailangan ko! Aalis na lang sana ako nang mabunggo ko ang shelf at nanlaglag ang mga libro na naroon. “Aray ko!” impit na d***g ko nang tamaan ako sa ulo ng isang makapal na libro. Bigla kong naalala sina Nathaniel at Mary Rose kaya napatakip ako sa bibig. However, the two souls who are hiding in the library's corner are even more terrified. “Sh*t!” narinig ko si Nathan. Sinundan iyon ng kaluskusan. Marahil ay inaayos ang mga damit nila na nagulo. Hindi ko maalaman kung pupulutin ko ang libro o kakaripas na lang ng takbo
Sa isang restaurant kaming apat napadpad. Nakaupo lang kami habang naghihintay na i-serve ang mga pagkain na inorder. Busy si Nathan sa cellphone habang panay ang kwentuhan nila mommy at tita Sherry. Mukhang magkasundo talaga sila. Talaga bang nito lang sila nagkakilala? Maya-maya ay ako naman ang napagdiskitahan ni tita Sherry. “How about you, hija? Where do you work?” Maging si Nathan ay napatigil sa kung ano man ang inaatupag niya sa cellphone. Mukhang interesado din siyang maki-tsismis sa buhay ko ah! “Ahh, t-trainer po, s-sa HR Department.” Hanggat maaari, ayokong magkwento ng madami. “Wow! That’s great! Your dad must be so proud of you, hija. Ang gagaling ng mga anak mo, Trina. At hindi lang ‘yon, ang gaganda pa nila,” papuri ni tita Sherry. Tipid na ngumiti lang ako habang si Nathaniel sa harap ko ay nakangisi na ikinakunot ng noo ko. Alam mo iyon? Parang gusto niyang kontrahin ang mga papuri sa akin ng mom niya. Sa pagkakangiti niya ay parang sinasabi niyang hindi totoong m
Humugot muna ako ng malalim na hininga bago ipinagpatuloy ang paghakbang sa mahabang pasilyo ng unibersidad. Sabado ng umaga at patungo na ako sa room para sa una kong subject. Ang isip ko ay wala sa pag-aaral kundi sa naging pag-uusap namin ni Daddy. Magbuhat noong kausapin nila ako ni mommy ay hindi na ako napanatag. Gulong gulo ang isip ko. Seryoso ba sila mommy at daddy sa sinabi nila? Paanong sa isang iglap ay nagpagdesisyonan nilang ipagkasundo ako ng kasal kay Nathan? Ni hindi nga nila lubos na kilala ang lalaking ‘yon! Hindi din sila nag-aksayang tanungin ako kung anong klaseng lalaki siya. Gaano ba kababaw ang tingin nila sa akin na ultimo ang kaligayahan ko ay hindi na nila binigyan ng halaga? Is it because I am a failure in their view that they have stripped me of my right to choose the man I should marry? Dahil lang ba sa nagkamali ako kay Ryan? Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong umiyak dahil sa mga katanungang ito. Bukod sa nasasaktan pa rin ako kay Ryan, nasa
Sa bawat araw na lumilipas ay tila unti-unti akong nawawalan ng gana sa buhay. I don't have anything to look forward to. Para bang wala nang rason para magpatuloy sa buhay. Ipinagdarasal ko na lang na sana ay natauhan na ang mga magulang ko sa kalokohan nila para kahit papaano ay mabawasan ang aking lungkot. Sana ay maunawaan nila na hindi ko gusto ang utos nila na magpakasal kay Nathan.Bahagya kong tinapik ang pisngi para alisin ang isip sa mga problema ko. Ngayon ang araw na magre-report ako sa aming klase at kailangan kong ituon doon ang atensyon. Lalo kong binilisan ang bawat hakbang pagkakita ko sa oras buhat sa wall clocks sa entrance ng building. Batid kong malapit na akong ma-late. Gusto kong batukan ang sarili! Kung bakit kasi kagabi ay hindi na naman ako dalawin ng antok sa kaiisip? Kaya naman tinanghali ako ngayon ng gising!“Ashley! Bakit naman ngayon ka pa tinanghali? Alam mo namang badshot ka kay madam!” salubong sa akin ni Gina. Nakita kong binuhay na niya ang built in